2.20 ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“ครั้งหนึ่งยามเมื่อหมู่มวลวสันต์ผลิบาน แสงแรกของดวงตะวันฉายชัดลงมา บรรยากาศบนแดนสวรรค์นั้นทำให้ข้ารู้สึกอบอุ่น อ้อมกอดแรกของสตรีที่มิใช่มารดาโอบกอดลงมาบนร่างกายเล็กๆ ของข้า ในครั้งที่ข้าเป็นเด็ก เพราะว่าข้าคือโอรสที่เกิดจากพระสนมจึงมิมีใครคอยดูแล ยกเว้นเทพที่แสนใจดีผู้หนึ่ง นางสอนข้าเดินหมาก อ่านเขียน แต่งกลอน..”

แววตาในยามที่จงจิ้งโหวกล่าวถึงสตรีผู้นั้นมันช่างดูเศร้าหมองจนหมิงหลันอดจะรู้สึกสงสารเขาไม่ได้เลย

“ข้าที่ไม่มีใคร รู้สึกดีใจและขอบคุณมากๆ เมื่อท่านเทพผู้นั้นปฏิบัติกับข้าดีเหมือนกับว่าข้าคือบุตรชายของนาง..”

คล้ายหัวใจของจงจิ้งโหวถูกทุบจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาหลับตาลงช้าๆ เพื่อข่มความเจ็บปวดเอาไว้

“แล้ว..ยามนี้ท่านเทพผู้นั้นอยู่ที่ใดกันเล่าเพคะ”

“...นางมิได้อยู่บนแดนสวรรค์ ข้าถูกช่วงชิงนางไปเพราะอดีตจอมมารหลงรักนางตั้งแต่แรกพบ หมิงหลันข้าน่ะไม่เคยมีใครเลยในชีวิต ข้ามีนางที่นับถือราวกับมารดาแท้ๆ เพียงผู้เดียวเท่านั้น ทว่าเรื่องน่าตลกมันเริ่มฉายชัดในยามที่ข้าเติบใหญ่ เมื่อพี่น้องทยอยล้มตายอย่างไร้สาเหตุและมีข้าเพียงผู้เดียวนั้นที่มีชีวิตรอด ข้าที่เป็นเพียงโอรสที่เกิดจากนางสนมได้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาท ข้าหวนคิดถึงสตรีผู้นั้นตลอดเวลาในแทบทุกลมหายใจ คราแรกการหวนคิดถึงนางมันเป็นการคำนึงถึง แต่ทว่าเมื่อเวลาล่วงเลยผ่านมันคือความเคียดแค้นที่อัดแน่นในหัวใจ คำถามมากมายพุ่งชนเข้ามาในหัวใจของข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่สตรีผู้นั้นทำดีกับข้า เพราะว่านางคือเทพดวงชะตาซื่อมิ่งใช่หรือไม่ นางมิได้มีความจริงใจอันใดเลย ทั้งๆ ที่ข้านับถือนางเป็นมารดา แต่สิ่งที่ข้าได้รับกลับมาคือความทรยศหักหลัง แม้แต่นางยังเข้าหาข้าด้วยผลประโยชน์”

หมิงหลันยกมือขึ้นมาวางทาบเอาไว้บนอก เรื่องราวมันพัวพันยุ่งเหยิงไปหมดเลย ไม่ใช่ว่าองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวเขาคือคนเอาแต่ใจ แต่เป็นเพราะว่าเขาเข้าใจผิดต่างหาก

“ฝ่าบาท..ท่านเข้าใจท่านเทพซื่อมิ่งผิดเพี๊ยนไปแล้ว”

เขาปรายตามองหน้านางด้วยดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา

“ไม่ผิดแน่นอนหมิงหลัน ข้าหลงไว้ใจนางและรอคอยว่านางจะกลับมาหาข้าสักครั้ง แต่นางกลับไม่เคยมาเยี่ยมเยียนข้าเลย แล้วเจ้าจะให้ข้าคิดเช่นไร นางมีความสุขอยู่กับลูกชายคนใหม่ของนาง หลี่เจ๋อเชี่ยนเกิดมาท่ามกลางความยินดีของพ่อและแม่ แล้วข้าล่ะหมิงหลัน ข้าถูกลืมจากหัวใจของท่านเทพผู้นั้นจนหมดสิ้น”

หมิงหลันลุกขึ้นแล้วไปนั่งลงบนพื้นหญ้าใกล้ๆ กับองค์รัชทายาทจงจิ้งโหว นางรู้สึกเหมือนกับว่าเขาในยามนี้คือเด็กน้อยผู้หนึ่งที่กำลังเรียกร้องความสนใจ เขาทำร้ายท่านหลี่เจ๋อเชี่ยนเพียงเพราะต้องการให้ท่านเทพซื่อมิ่งเจ็บปวดและมาหาเขา..

“ไม่มีกฎข้อห้ามข้อใด ที่ห้ามไม่ให้ท่านไปหานางเลยนะเจ้าคะ หากว่าคิดถึงท่านเทพซื่อมิ่งจริงๆ ทำไมฝ่าบาทไม่เดินทางไปที่เผ่ามารเพื่อไปหานาง..”

“ข้าไม่มีความจำเป็นจะต้องทำเช่นนั้น ข้าเป็นถึงโอรสสวรรค์เหตุใดจะต้องลงไปที่เผ่ามารด้วย”

มุมปากของหมิงหลันหยักยิ้มขึ้นมา หากว่าพิษของดอกไม้หมดฤทธิ์ลงนางคงจะไม่ได้เห็นองค์รัชทายาทในมุมที่งอแงเป็นเด็กเช่นนี้หรอก

“สุขภาพของท่านเทพซื่อมิ่งไม่แข็งแรงเท่าไหร่นัก ท่านอดีตจอมมารจะต้องพาท่านเทพซื่อมิ่งออกเดินทางจากเผ่ามารไปทุกปีเพื่อไปรับอากาศที่บริสุทธิ์ และพวกท่านทั้งสองเดินทางมาที่ดินแดนสวรรค์มิได้นี่เจ้าคะ”

จงจิ้งโหวเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของหมิงหลันด้วยความตกใจ

“นางไม่สบายอย่างนั้นหรือ ข้าไม่เห็นรู้เลยว่านางล้มป่วย..”

หมิงหลันพยักหน้า

“ต่อให้ฝ่าบาทโกรธจนตาย หรือแม้กระทั่งว่าพระองค์ได้ข้าไปแล้ว ท่านอาจจะสามารถทำให้ท่านเจ๋อเชี่ยนเจ็บปวด แต่การกระทำพวกนั้นก็มิได้ทำให้ท่านมีความสุขมากขึ้นหรอกเจ้าค่ะ เพราะว่าท่านยังมิได้แก้ปัญหาที่ค้างคาในใจมานานแสนนาน หากอยากกินลูกท้อก็ต้องเดินไปที่ต้นท้อสิ ท่านเดินไปที่ต้นแอปเปิ้ลจะได้กินลูกท้อได้อย่างไร”

จงจิ้งโหวก้มหน้าลงเล็กน้อย

“แต่ข้าไม่รู้นี่ ว่าทางเดินไปต้นท้อจะต้องเดินไปทางไหน..”

หมิงหลันหัวเราะเบาๆ

“เรื่องนั้นหม่อมฉันรู้ทางดีเลยเพคะ หม่อมฉันจะพาฝ่าบาทเดินทางไปที่ต้นท้อเอง”

รอยยิ้มของหมิงหลันมันเต็มไปด้วยความจริงใจ นางหวังดีกับจงจิ้งโหวจริงๆ และหมิงหลันคิดว่าหากสามารถเปลี่ยนใจคนผู้นี้ได้ แน่นอนว่าสงครามจะไม่เกิดขึ้นมา จะไม่ต้องมีใครมาสูญเสีย

ไป๋เฉียนยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่รื้นอยู่บนหางตา นางเบนสายตาเพื่อมองหน้าของท่านเทพซื่อมิ่งที่กำลังร้องไห้อยู่

“ไปหาเขาสิเจ้าคะ..ข้าคิดว่าในยามนี้องค์รัชทายาทต้องการท่านเทพมากทีเดียว หมิงหลันปูทางเอาไว้ให้หมดแล้วหลังจากนี้เป็นเรื่องที่ท่านเทพองค์รัชทายาทจะต้องเปิดใจพูดคุยกันแล้ว”

ซื่อมิ่งเดินเข้าไปหาหมิงหลันและองค์รัชทายาทจงจิ้งโหว เมื่อหมิงหลันมองเห็นนาง เด็กคนนั้นก็รีบลุกขึ้นในทันที นางคงจะตกใจมากสินะว่าทำไมแม่สามีถึงได้มาอยู่ที่นี่

“หมิงหลัน..ข้าคิดว่าข้ามีเรื่องราวมากมายจะต้องพูดคุยกับองค์รัชทายาท”

หมิงหลันก้มหน้าลงเพื่อเป็นการเคารพองค์รัชทายาท

“เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวก่อนนะเพคะ”

มิรู้จะกล่าวถึงความดีใจที่เอ่อล้นออกมาในหัวใจได้อย่างไรดี นางคิดว่าปัญหาที่ใหญ่โตเป็นกองเท่าภูเขายามนี้กำลังจะคลี่คลายลงแล้ว เพราะว่านางสามารถทำความเข้าใจถึงต้นตอของปัญหาได้อย่างชัดเจนเลย

เมื่อหมิงหลันเดินเข้ามาหาไป๋เฉียน พี่สาวก็ยกมือขึ้นมาตีที่แขนของน้องสาวเบาๆ

“เจ้านี่นะ มาเผชิญอันตรายเช่นนี้เพียงผู้เดียวได้อย่างไรกัน”

หมิงหลันยกมือขึ้นมาโอบกอดพี่สาวเอาไว้แน่น

“เพราะข้ารู้ว่าพี่จะตามหาข้าจนเจอยังไงล่ะ พี่จะต้องมาช่วยเหลือข้าแน่ หากว่าข้าเป็นอันตราย”

ไป๋เฉียนมองหน้าน้องสาวก่อนที่นางจะยกมือขึ้นมาแล้วบรรจงลูบเส้นผมที่นุ่มสลวยนั่นเบาๆ

“หมิงหลัน..พี่ดีใจที่เจ้าได้เข้าไปอยู่ในครอบครัวที่ดีอย่างครอบครัวของท่านเทพซื่อมิ่ง ท่านจอมมารเองก็รักเจ้าจนถึงขนาดยินยอมทำร้ายตัวเองเพื่อขจัดไอขุ่นมัวออกไปจากเผ่ามาร..เขาใส่ใจเจ้าถึงเพียงนั้นพี่ก็หมดห่วง”

หัวคิ้วของหมิงหลันมันขมวดเข้าหากันเบาๆ

“พี่ว่าอย่างไรนะ ท่านเจ๋อเชี่ยนทำร้ายตัวเอง? หมายความว่าอย่างไรกัน”

ไป๋เฉียนตกใจเล็กน้อยที่หมิงหลันไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยว่าท่านจอมมารยินยอมเสียสละพลังของตัวเองเพื่อขจัดไอขุ่นมัว

“หมิงหลัน..อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย”