2.17 ลางร้าย

“ท่านผู้มีพระคุณคงกำลังมีแขก ข้ากระทำการอันเป็นการล่วงเกินเวลาพักผ่อนของท่านรึเปล่าขอรับ”

ท่าทีนอบน้อมของเขาทำให้หมิงหลันรู้สึกแปลกพิลึกมากทีเดียว นางมิคิดว่าองค์รัชทายาทของชาวสวรรค์จะมีความสามารถในการปลอมตัวเช่นนี้ หากว่าเขาแนบเนียนจนแทบจะมองไม่ออกเช่นนี้ก็มิได้น่าแปลกใจเท่าไหร่หรอกว่าเหตุใดเสวียนม่านถึงได้เลือกเขา..

แต่สตรีผู้นั้นก็หวั่นไหวเพราะอำนาจขององค์รัชทายาทเป็นทุนเดิมอยู่แล้วนี่

“ขออภัยพี่ชายด้วย แต่ในวันนั้นที่ข้าจ่ายค่าหมั่นโถวให้ท่าน เรียกได้ว่าเป็นการกระทำที่เล็กน้อยยิ่งนัก อีกทั้งข้าไม่คิดเก็บเอามาเป็นบุญคุณอะไรทั้งนั้น ขอพี่ชายอย่าเรียกขานข้าว่าผู้มีพระคุณอีก ให้คิดซะว่าเรามิได้ติดค้างอะไรทั้งนั้น”

“แต่ว่า..”

“พี่สะใภ้ของข้ากล่าวเช่นไรก็เอาตามนั้นเถิด อีกทั้งยามนี้เราตั้งใจจะมาพักผ่อนดื่มชาเป็นการส่วนตัว คงจะดีหากว่าท่านไม่มารบกวนเวลาของพวกเรา”

เมื่อเห็นว่าชายผู้นั้นไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอยตามคำของหมิงหลันเลยแม้แต่นิดเดียว หลี่เจ๋อฮั่นจึงออกหน้าให้

ชายผู้นั้นก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเดินจากไป

“เรารีบไปกันเถอะเจ๋อฮั่น ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

หมิงหลันรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย นางอยากออกไปจากที่นี่ซะเดี๋ยวนี้ เจ๋อฮั่นลุกขึ้นพร้อมกับเดินนำหน้าของหมิงหลันลงบันได เขาดูแลหมิงหลันอย่างดีเช่นเดิม

“คุณชายจะกลับแล้วอย่างนั้นหรือเจ้าคะ มิทราบว่าอาหารที่นี่ไม่ถูกปาก หรืออย่างไร พวกท่านถึงมิได้แตะต้องขนมบนจานนั้นเลย”

หลี่เจ๋อฮั่นส่งเงินให้กับเถ้าแก่เนี้ย

“ข้าและพี่สาวมีธุระด่วนจะต้องไปจัดการ เอาไว้โอกาสหน้าข้าจะชิมขนมมากมายเหล่านั้นอีกครั้งนะขอรับ”

หลี่เจ๋อฮั่นวางเงินบนมือของเสวี่ยนม่าน ทว่าการวางเงินของเขานั้นมันพิเศษมากกว่าปกติเพราะว่าเขาจงใจสัมผัสฝ่ามือของนาง.. แน่นอนว่าเขาไม่ได้รู้สึกพิศวาสอะไรเสวียนม่านทั้งนั้น แต่มันเป็นเพราะเขาไม่ต้องการให้มันเกิดความผิดปกติใดๆ

หมิงหลันส่งเสียงร้อง หึ ออกมาในลำคอ นางหยักยิ้มขึ้นมาจางๆ เพราะสิ่งที่สงสัยคลี่คลายลงไปด้วยดี สามีของนางไม่ได้นอกใจอีกทั้งนี่คือหลุมพรางขนาดใหญ่ที่องค์รัชทายาทจงจิ้งโหวขุดเอาไว้รอคอยนางเดินมาแล้วพลัดตกลงไป..

เขาหลักแหลมยิ่งนัก สำหรับเรื่องการเล่นสนุกกับจิตใจผู้อื่น ทว่าสักวันหนึ่งนางจะให้เขาได้รับรู้รสชาติของการถูกเล่นสนุกกับความรู้สึกบ้าง ว่ามันทรมานมากแค่ไหน..

“เจ้าดูสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ในยามที่บุรุษผู้นั้นเรียกเจ้าว่าผู้มีพระคุณ..เขาคือใครกันหมิงหลัน”

หลี่เจ๋อฮั่นหยุดอยู่ที่ร้านขายขนมแป้งทอด เขาชอบกินขนมนี้ตามท่านแม่ ท่านแม่ซื่อมิ่งชอบทานขนมที่ดูไม่น่าจะอร่อยนี้มากทีเดียว มันไม่ได้อร่อยแต่มันเป็นขนมที่ทำให้เขารู้ว่าเขาเองก็มีท่านแม่อยู่เหมือนกัน..

“เจ๋อฮั่น ข้ามั่นใจอยู่หลายส่วนว่าชายผู้นั้นคือองค์รัชทายาทจงจิ้งโหว เขาคงอยากจะเล่นสนุกกับความรู้สึกของข้าและความรู้สึกของท่านเจ๋อเชี่ยน”

แววตาของหลี่เจ๋อฮั่นค่อยแปรเปลี่ยนไป

“ทำไมเจ้ามาบอกกล่าวเอาป่านนี้ น่าจะให้ข้าซัดหน้าหมอนั่นสักหมัดก่อน..”

“เราทำอะไรเขาไม่ได้หรอก แตะต้องไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บด้วยซ้ำ..หากเจ้าซัดมือของเจ้าไปที่ใบหน้าเขา บางทีสงครามระหว่างชาวสวรรค์กับเผ่ามารอาจจะเกิดขึ้นมาก็ได้ ข้าไม่อยากให้พี่เขยต้องลำบากใจ เพราะอย่างนั้นข้าจะหยุดยั้งสงครามในครั้งนี้ด้วยมือของข้าเอง”

น้ำเสียงนั้นของหมิงหลันมันปราศจากความอ่อนโยนในน้ำเสียง ราวกับว่าสตรีที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเขานี้ไม่ใช่หมิงหลันยังไงอย่างนั้นเลย

“ในเมื่อข้ายังทำร้ายเขาไม่ได้ แล้วเจ้าจะทำได้อย่างนั้นหรือ?”

หมิงหลันเบนสายตามามองหน้าของหลี่เจ๋ออั่น

“ข้าจะฆ่าเขา”

หลี่เจ๋อฮั่นรีบยกมือขึ้นมาเพื่อปิดปากของหมิงหลันเอาไว้ในทันที

“ไม่ได้นะหมิงหลัน เจ้าในยามนี้กำลังตั้งครรภ์หลานของข้าอยู่ เจ้าทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ได้อย่างเด็ดขาด หากมีคนที่จะสังหารองค์รัชทายาทจงจิ้งโหว มันผู้นั้นจะต้องเป็นข้าสิ”

เขาทำไม่ได้หรอก หลี่เจ๋อฮั่นทำไม่ได้เพราะว่าเขาไม่ทันได้เข้าประชิดตัวขององค์รัชทายาทจงจิ้งโหว เขาก็น่าจะถูกฆ่าตายก่อน

แต่นางทำได้เพราะเป้าหมายของชายผู้นั้นยามนี้คือนาง มีเพียงนางคนเดียวที่จะหยุดยั้งความเลวร้ายทั้งหมดนี้ได้

“เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคุยกันอีกที่ดีหรือไม่ ยามนี้เจ้าควรจะรับแป้งทอด..”

หญิงชราส่งแป้งทอดให้แก่หลี่เจ๋อฮั่น เขารีบยื่นมือไปรับเมื่อล่วงรู้ว่าหญิงชรารอนานมากแล้ว

“ถึงอย่างไรเจ้าก็ห้ามทำอะไรคนเดียว ไม่บอกพี่ใหญ่ข้าไม่ว่า แต่ไม่บอกข้าไม่ได้เข้าใจรึเปล่า เจ้าคือสหายคนแรกของข้านะ แถมยังเป็นพี่สะใภ้ของข้าอีก..”

หมิงหลันหัวเราะเบาๆ

“เจ้าเองก็เป็นสหายคนแรกของข้าเหมือนกัน เจ๋อฮั่นข้ายังยืนยันคำเดิมว่าข้าอยากจะพบเจอกับสตรีผู้โชคดีที่จะได้หัวใจของเจ้าไปครอบครองอยู่นะ สตรีผู้นั้นจะเป็นใครกัน?”

หลี่เจ๋อฮั่นหยิบแป้งทอดใส่ปาก

“โชคดีอะไรกัน โชคร้ายล่ะไม่ว่า”

ขอโทษด้วยนะเจ๋อฮั่น เพราะว่ากับบางอย่างข้าตัดสินใจไปแล้ว ข้าไม่อาจมองดูสงครามเกิดขึ้นมาได้ อีกทั้งหากเกิดสงครามขึ้นมาจริงๆ คนที่ข้ารักล้วนแล้วแต่จะต้องมาห้ำหั่นกันเอง ข้าไม่อาจทนดูเรื่องเช่นนั้นได้หรอก

มือของหมิงหลันลูบเบาๆ บนหน้าท้องที่นูนขึ้นมา เป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะเจ้าก้อนแป้ง เรื่องนี้มีเพียงแม่คนเดียวเท่านั้นที่จะหยุดมันได้ อีกทั้งโอกาสเช่นนี้มิได้มีมาบ่อยเพราะหากว่านางเข้าไปอยู่ที่เผ่ามารแล้ว นางจะไม่ได้ออกมาอีก และถ้าหากนางมิได้ออกมา องค์รัชทายาทจงจิ้งโหวจะต้องหาทางสังหารใครสักคนแล้วหาเรื่องทำสงครามอย่างแน่นอน

..........

"เชี่ยนเชี่ยน..หากว่าลูกเจ็บปวดแม่คิดว่าลูกควรจะพัก..”

ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดจนไร้สีเลือด แววตาของหลี่เจ๋อเชี่ยนนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ข้ายังพักไม่ได้หรอกขอรับท่านแม่ จะต้องเร่งมือเพื่อให้หมิงหลันเข้ามาอยู่ที่นี่เร็วๆ นางจะได้ปลอดภัย”

แต่สภาพของลูกชายนาง ดูเหมือนกำลังจะขาดใจยังไงอย่างนั้นเลย เทพซื่อมิ่งทนดูหลี่เจ๋อเชี่ยนทรมานต่อไปไม่ไหว นางจึงซัดฝ่ามือเข้าไปที่กลางแผ่นหลังของลูกชาย

เขาล้มลงก่อนจะสลบไป

“พาท่านจอมมารไปพักก่อน ให้ร่างกายของเขาฟื้นฟูดีกว่านี้ค่อยปล่อยเขาออกมาจากห้อง”

ข้ารับใช้พาท่านจอมมารไปยังที่พักอย่างเร่งรีบพร้อมๆ กับตามหมอมาตรวจ

“เจ๋อฮั่นอยู่กับหมิงหลันใช่หรือไม่ ช่วยส่งคนของเราไปคุ้มกันที่นั่นเพิ่มเติมด้วย ฝากไปบอกเจ๋ออั่นด้วยว่ากำหนดการอาจจะช้ามากกว่าเดิมสักสองสามวัน สั่งให้เขาดูแลหมิงหลันให้ดี”

ไม่รู้ทำไม อยู่ในหัวใจของเทพซื่อมิ่งมันถึงได้รู้สึกระส่ำระสายอย่างไม่เคยเป็นก่อน ราวกับจะมีลางร้ายเกิดขึ้น