2.18 สนุกอะไรเช่นนี้

รุ่งเช้าหลี่เจ๋อฮั่นยังคงตื่นแต่เช้าเพื่อมารดน้ำผักและดอกไม้มากมายที่ปลูกเอาไว้ด้านหน้าบ้านหลังน้อย เขารู้สึกได้เลยว่านี่คือช่วงเวลาที่มีไม่บ่อยเท่าไหร่นักในชีวิตของเขา การได้อยู่เงียบๆ ในป่าไผ่ที่ไม่ได้พบเจอผู้คนมากมาย ได้ร้องเพลงร่ำสุราเงียบๆ กับหมิงหลันที่เอาแต่ดูเขาดื่มฝ่ายเดียว

เขาพึ่งรู้เหมือนกันว่านางทำอาหารอร่อยมากจนน่าตกใจ

“เจ๋อฮั่น..อันที่จริงเจ้าไม่ต้องรดน้ำผักพวกนี้ก็ได้ พวกมันเกิดมาจากพลังปราณของข้าเพราะอย่างนั้นมันไม่ตายง่ายๆ หรอกน่า”

หลี่เจ๋อฮั่นหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“ใต้หล้านี้คงมีเพียงเจ้าผู้เดียวเท่านั้นที่ชอบทำอะไรที่มันแปลกไปจากเดิม..หมิงหลันเจ้าลองปลูกผักพวกนี้โดยที่ไม่ใช่พลังของเจ้าดูสักครั้งบ้างหรือยัง บางทีการกระทำเช่นนั้นอาจจะทำให้เจ้าได้พบเจอกับความแปลกใหม่ก็เป็นได้”

หมิงหลันใช้มือของนางเก็บผักกาดมาจากแปลง

“เจ๋อฮั่น เอาไว้คราวหน้าข้าจะลองทำตามที่เจ้าว่าดูก็แล้วกัน แต่ยามนี้มิใช่ว่าเรายังไม่ทันได้ทานมื้อเช้ากันหรอกหรือ?”

หมิงหลันเดินเข้ามาในครัวพร้อมๆ กับหั่นผักกาดและตั้งเตา นางกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากพร้อมๆ กับที่ใส่ผงสีขาวลงไปในอาหารที่กำลังปรุง

นี่คือยานอนหลับที่สกัดมาจากดอกไม้ เพราะอย่างนั้นมันแทบไม่มีตรงไหนเลยที่เป็นอันตรายต่อผู้ที่ได้รับ เพียงแต่ฤทธิ์ของมันอาจจะทำให้หลี่เจ๋อฮั่นอาจจะหลับไปสามถึงสี่วัน..

เมื่อถึงเวลานั้นบางทีทุกอย่างอาจจะจบลงแล้วก็ได้ หมิงหลันปั้นยิ้มขึ้นมาบนใบหน้า นางยกจานผัดผักกาดไปวางเอาไว้บนโต๊ะพร้อมๆ กับข้าวสองถ้วย

“มากินสิเจ๋อฮั่น เจ้ายังไม่เคยกินผักที่ข้าปลูกเลยสักครั้ง”

หลี่เจ๋อฮั่นรีบเดินตรงมายังโต๊ะอาหาร เขาสูดดมกลิ่นหอมของมื้อเช้าด้วยความรู้สึกหิวโหยยากจะห้ามใจ หลี่เจ๋อฮั่นมิได้กล่าวคำใดเขาตักผัดผักกาดเข้าปาก อาหารที่แสนจะธรรมดาแต่ทว่ากลับเลิศรส

“เหตุใดเจ้าไม่ทานเล่าหมิงหลัน”

“เจ้ากินไปเถอะน่า เมื่อครู่ตอนที่อยู่ในครัวข้ากินไปเยอะทีเดียว”

“เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะ”

ท่าทางการกินที่เอร็ดอร่อยของเขาทำให้หมิงหลันอดรู้สึกขมขื่นมิได้ นางคิดทบทวนเรื่องนี้มานานมากพอสมควร เพราะอย่างนั้นหมิงหลันมั่นใจว่านางเลือกทางไม่ผิด

นางจะกลับมาที่นี่ภายในสี่วัน และเมื่อนางมาถึงท่านจอมมารน่าจะมารับนางไปอยู่ที่เผ่ามารพอดี ทุกอย่างจะเรียบร้อยและเป็นไปตามแผนการที่วางเอาไว้

เพราะอย่างนั้น..ข้าขอโทษนะเจ๋อฮั่น

หมิงหลันพาเจ๋อฮั่นที่กำลังนอนสลบไสลไม่ได้สติไปที่เตียง นางยกมือขึ้นมาเพื่อใช้พลังปราณในการปิดบังตัวตน เพราะที่ด้านนอกยังมีทหารเผ่ามารเฝ้าอยู่

เมื่อเดินผ่านป่าไผ่มาแล้วหมิงหลันจึงคลายพลังปราณลง มือของนางกระชับตะกร้าเอาไว้แน่น

หากองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวเห็นนางอยู่เพียงผู้เดียวเขาจะต้องลงมือเป็นแน่

“ท่านผู้มีพระคุณ..”

เสียงนั้นดังมาจากด้านหลัง หมิงหลันขบเม้มริมฝีปากก่อนที่นางจะหันกลับไปมอง และแน่นอนว่าเป็นเขา ชายที่นางจ่ายค่าหมั่นโถวให้เมื่อไม่กี่วันก่อน

“ข้าบอกกล่าวท่านไปแล้วว่าอย่าเรียกขานข้าเช่นนั้น”

เขาส่งยิ้มให้นางก่อนจะถือวิสาสะมายืนใกล้ๆ แล้วแย่งตะกร้าในมือของนางไปถือเอาไว้

“หมิงหลัน..ข้าเรียกท่านเช่นนี้ได้ใช่ไหม”

หมิงหลันมองหน้าเขาแวบหนึ่งก่อนที่นางจะเบนสายตาไปมองทางอื่น

“ย่อมได้ เพราะว่านั่นคือชื่อของข้า เพียงแต่ข้ายังไม่ทราบนามของท่านเลย”

เขายังคงไม่ละสายตาไปจากใบหน้างามของนางเลยแม้แต่นิดเดียว

“จงจิ้ง..”

นางมิคิดว่าเขาจะบอกนามที่แท้จริงของตัวเองออกมา

“ดูจากแววตาที่ไม่แปลกใจของเจ้า มิใช่ว่าเจ้าล่วงรู้ตัวตนของข้าอยู่แล้วอย่างนั้นหรือเทพบุปผา”

ฉับพลันภาพรอบๆ ก็พร่ามัวไปหมด บรรยากาศในตลาดที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนค่อยๆ เปลี่ยนไป และเมื่อหมิงหลันกะพริบตาอีกครั้ง กลับกลายเป็นว่านางมานั่งอยู่ที่สวนดอกไม้บนแดนสวรรค์แทน..

เบื้องหน้าคือกาน้ำชาและขนมดอกกุ้ยฮวาสองสามชิ้น ใบหน้าของชายเบื้องหน้าก็เปลี่ยนไป จากใบหน้าของชายที่นางจ่ายค่าหมั่นโถวให้ ยามนี้มันคือใบหน้าที่หล่อเหลายากจะละสายตาขององค์รัชทายาทจงจิ้งโหว

“คราแรกข้าคิดว่าจะค่อยเป็นค่อยไป แต่ดูแล้วเจ้ามิใช่หญิงโง่..เทพบุปผาเจ้ารู้ดีว่าข้าต้องการอะไร และเจ้าส่งมอบมันให้ข้าได้เพื่อยับยั้งสงครามที่ข้ากำลังจะสร้างขึ้นมา”

หมิงหลันก้มหน้าลงมองเข้าไปในถ้วยน้ำชา นางหลับตาลงช้าๆ

“หม่อมฉันมิทราบว่าฝ่าบาทต้องการสิ่งใด อีกทั้งสงครามอะไรนั่นมันจะไม่เกิดขึ้นมาหรอกเพคะ”

จงจิ้งโหวยกมือขึ้นมาเท้าคางเพื่อมองหน้าของหมิงหลัน นางมีความงดงามที่ยากจะหยั่งถึงจริงๆ พึ่งรู้ว่านางสามารถทำหน้าแบบนี้ได้ด้วย ช่างเป็นสีหน้าที่น่าประทับใจยิ่งนัก

“ข้าต้องการตัวเจ้า แค่อยู่กับข้า..พี่เขยของเจ้าก็จะไม่ต้องถูกส่งไปทำสงครามที่เผ่ามารเพื่อห้ำหั่นกับอดีตสามีของเจ้า..คิดดูสิว่าพวกเขาทั้งสองคนจะสู้กันด้วยความรู้สึกเช่นไร หมิงหลันเจ้ายับยั้งมันได้แค่เรามาตกลงกันดีๆ”

สีหน้าของนางเฉยเมยไร้ความรู้สึก หมิงหลันยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาดื่ม

“เช่นนั้นหม่อมฉันขอถามฝ่าบาทสักประโยค หากว่าท่านจอมมารหลี่เจ๋อเชี่ยนไปแต่งงานกับสตรีอื่น ฝ่าบาทจะสังหารหม่อมฉันเหมือนกับที่ทำกับเทพีเสวียนม่านไหมเพคะ”

เสียงหัวเราะของจงจิ้งโหวดังก้องไปทั่วบริเวณ เขาหยิบขนมดอกกุ้ยฮวาส่งให้นางด้วยท่าทีที่กำลังสนุก

“อาจจะใช่และอาจจะไม่ใช่ อยู่ที่ตัวเจ้าเองว่ามีความสามารถในการรับใช้ข้ามากแค่ไหน”

หมิงหลันเบือนหน้าหนีอย่างไม่แยแสทั้งองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวและขนมดอกกุ้ยฮวาในมือของเขา

“หม่อมฉันรับใช้พระองค์ไม่ได้หรอกเพคะ เพราะว่าหม่อมฉันกำลังตั้งครรภ์อยู่”

แววตาของจงจิ้งโหววาวโรจน์ขึ้นมาเมื่อหมิงหลันกล่าวว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ เขาหัวเราะออกมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่เหนือมากกว่า

แค่แย่งชิงคนรักของหลี่เจ๋อเชี่ยนมา จอมมารก็อยู่ในสภาพปางตายแล้ว หากว่าเขาแย่งชิงลูกของจอมมารมาเล่า คนเช่นหลี่เจ๋อเชี่ยนจะหายใจต่อไปอย่างไรกัน

มิใช่ว่านี่เขา..ชนะแล้วหรอกหรือ?

“หมิงหลัน เจ้าทำให้ข้าอารมณ์ดียิ่งนัก”

นางยังมิได้แต่งงานกับหลี่เจ๋อเชี่ยนเลยด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นหากว่าเขาชิงแต่งงานกับนางก่อน แน่นอนว่าทุกคนจะเข้าใจว่าเด็กในครรภ์ของนางคือลูกเขา..

สนุกอะไรเช่นนี้กันนะ! เขารอวันที่จะได้เห็นสภาพปางตายของหลี่เจ๋อเชี่ยนไม่ไหวแล้ว อยากจะเห็นซะเดี๋ยวนี้เลยให้ตายเถอะ!