2.16 ไม่มีเรื่องบังเอิญ

“หากว่าลูกคิดดีแล้ว..ก็เริ่มเลยเจ๋อเชี่ยน”

อดีตจอมมารพยักหน้าเพื่อบอกกล่าวกับลูกชาย เผ่ามารที่เต็มไปด้วยไอขุ่นมัวซึ่งเป็นพลังของเจ๋อเชี่ยนพวกนี้กำลังจะจางหายไป แต่ต้องแลกมาด้วยพลังในร่างกายของเจ๋อเชี่ยนที่จะต้องสูญเสียไปเช่นเดียวกัน

หลี่เจ๋อเชี่ยนวาดมือไปในอากาศ เขาขบกรามแน่นด้วยความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงเข้ามาในชั้นของผิวหนัง เพราะไอขุ่นมัวเหล่านี้เปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของร่างกายเขา และการกำจัดพวกมันก็ไม่แตกต่างจากการเอามีดมาเฉือนเนื้อหนังของตัวเอง

แต่เขาทนได้..จะนานแค่ไหนหรือทรมานแทบขาดใจเขาก็ทนได้ทั้งนั้น

เพื่อหมิงหลันเขาจะอดทน

..........

“วางใจเถิดหมิงหลัน เพราะไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรข้าก็จะอยู่ข้างเจ้าเสมอ”

หมิงหลันส่งยิ้มให้กับเจ๋อฮั่น นางคิดว่าตัวเองค่อนข้างโชคดีที่มีสหายอย่างเจ๋อฮั่น

“ข้าไม่เคยคิดว่าท่านเจ๋อเชี่ยนจะนอกใจหรือกลับไปหาเทพีเสวียนม่านหรอกเจ๋อฮั่น ที่ข้ามากับเจ้าเพราะว่าข้าต้องการไปย้ำเตือนสตรีผู้นั้นว่าท่านจอมมารเป็นของข้าต่างหาก”

หลี่เจ๋อฮั่นตบมือเสียงดัง

“นี่สิ! ถึงจะสมกับเป็นภรรยาของท่านพี่และเป็นพี่สะใภ้ของข้า ไปจัดการให้นางรู้ว่าเจ้าต่างหากคือภรรยาที่แท้จริง”

หมิงหลันหัวเราะเสียงใสกังวานราวกับเสียงของระฆัง หลี่เจ๋อฮั่นมองรอยยิ้มนั้นด้วยแววตาที่พร่ามัวไปหมด

นางงดงาม ล้ำเลิซขนาดที่ว่าหาสตรีใดมาเปรียบเทียบมิได้ แต่ทว่าในยามนี้หัวใจของเขามันกลับไม่ได้เต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้หมิงหลันอีกแล้ว

อาจจะเพราะเขาล่วงรู้ถึงความมั่นคงในความรักของนาง เขาถึงได้ยินยอมถอยออกมาอย่างง่ายดายไร้ความอาลัยอาวรณ์ หมิงหลันคือสหายที่ดี และเป็นพี่สะใภ้ที่เหมาะสมกับพี่ชายของเขามากเหลือเกิน

เขาปฏิเสธตำแหน่งจอมมารไปแล้ว เพราะว่าไม่ต้องการทำงานวุ่นวายพวกนั้น อีกทั้งตำแหน่งจอมมารผู้ยิ่งใหญ่อะไรนั่น เขาไม่เอาด้วยหรอก..

เขายังสนุกกับการเที่ยวเล่นไปเรื่อยๆ ดื่มสุราเคล้านารีในแดนมนุษย์ และปลอมตัวขึ้นไปหยอกเย้าเทพีบนสวรรค์บ้างนานๆ ครั้ง

“เจ๋อฮั่น เจ้าเองก็จะต้องได้พบเจออย่างแน่นอน สตรีที่ทำให้เจ้าละสายตาจากนางไม่ได้น่ะ”

“อ่า..อย่ากล่าวเช่นนั้น ยามนี้ข้ามีความสุขดีแล้ว ข้าไม่ขอทุกข์ระทมกับสิ่งที่เรียกว่าความรักอะไรแบบนั้นหรอก ไม่ขอเอาด้วย”

หมิงหลันวาดมือไปในอากาศ ปรากฏเป็นดอกมู่ตานสีหวานขึ้นมาในมือของนาง เรากำลังเดินผ่านป่าไผ่ที่ทอดยาวก่อนจะถึงในตลาดที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน นางส่งมอบดอกมู่ตานในมือให้กับหลี่เจ๋อฮั่น

“หานางให้เจอนะเจ๋อฮั่น..”

เขารับดอกมู่ตานที่หมิงหลันส่งให้ก่อนจะเก็บเอาไว้ในแขนเสื้ออย่างไม่ใส่ใจ

“ข้าหาไม่เก่ง แต่หากเป็นเรื่องการหลบซ่อนข้าถนัดมากทีเดียว”

ในความฝันบอกอนาคตของหมิงหลัน นางมองเห็นเจ๋อฮั่นนั่งร้องไห้อยู่ข้างต้นดอกมู่ตาน เขาร่ำไห้ปานจะขาดใจเหมือนกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาจะแปรเปลี่ยนเป็นสายเลือด

เจ๋อฮั่นจะพบเจอกับความรักที่ตราตรึงหัวใจของเขาเอาไว้ เพียงแต่..เขาอาจจะรักษาความรักที่ว่านั่นเอาไว้ไม่ได้รึเปล่านะ เขาถึงได้ร่ำไห้ถึงเพียงนั้น

แต่ถึงในอนาคตจะเป็นอย่างไรหากเป็นเรื่องความรัก นางจะอยู่ตรงนี้และคอยให้คำปรึกษากับเจ๋อฮั่นเอง

“หากเป็นเรื่องความรัก เจ้าสามารถมาหาข้าได้ตลอด”

หลี่เจ๋อฮั่นขมวดคิ้ว

“ข้าไปหาเจ้าแน่แต่ไปเพราะเจ้าหมักสุราเก่งต่างหาก พอเถอะหมิงหลันข้าไม่มีทางรักใครได้หรอก ข้ายังไม่อยากจะมีครอบครัวและยังไม่พร้อมจะอุทิศชีวิตเพื่อปกป้องใคร”

เราเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าร้านน้ำชาที่พึ่งเปิดใหม่ หมิงหลันมองหน้าเจ๋อฮั่นก่อนที่นางจะเดินเข้าไปด้านใน กลิ่นหอมของขนมดอกกุ้ยฮวาที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ ทำให้หมิงหลันรู้สึกได้ว่าบรรยากาศในร้านแห่งนี้ไม่เลวเลย

“ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะคุณหนู...”

เมื่อเถ้าแก่เนี้ยเดินมาต้อนรับ ทั้งหมิงหลันและหลี่เจ๋อฮั่นกลับพูดไม่ออก เพราะสตรีเบื้องหน้านี่คือเทพีเสวียนม่านไม่ผิดแน่ แต่ทว่ารอบๆ ตัวนางกลับไม่มีปราณเซียนหลงเหลืออยู่เลย

หมายความว่านี่คือเสวียนม่านร่างมนุษย์อย่างนั้นหรือ

“ข้าอยากได้น้ำชา และขนมสองสามอย่าง”

เพราะเจ๋ออั่นไม่เห็นหมิงหลันกล่าวคำใด เขาถึงได้ต้องสั่งขนมเพื่อที่เราจะได้ขึ้นไปด้านบนและลอบมองท่าทีของเทพีเสวียนม่านให้ชัดเจนมากกว่านี้

“ได้เลยเจ้าค่ะคุณชายรูปงาม เชิญขึ้นไปรอที่ด้านบนได้เลย”

หลี่เจ๋อฮั่นเดินนำหมิงหลันขึ้นไปยังชั้นบน เขาเลือกที่นั่งที่สามารถมองเห็นบรรยากาศในร้านได้อย่างถนัด

“ข้าสัมผัสไม่ได้ถึงปราณเซียนของนางเลย แถมนางยังไม่มีท่าทีตกใจใดๆ เมื่อเห็นเราสองคน”

เจ๋อฮั่นกล่าวออกมาโดยที่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังเถ้าแก่เนี้ยที่กำลังจัดขนมใส่จาน

“นางคือมนุษย์..แต่ถึงนางจะเป็นมนุษย์นางก็ยังคงปักใจกับท่านเจ๋อเชี่ยน”

ความรู้สึกของเสวียนม่านช่างลึกล้ำยิ่งนัก เพียงแต่มันบังเอิญมากเกินไปหน่อย

“หากว่าข้าเดาไม่ผิด องค์รัชทายาทจงจิ้งโหวจะต้องอยู่ที่นี่เป็นแน่”

หลี่เจ๋อฮั่นพยักหน้าเห็นด้วยกับคำกล่าวของหมิงหลัน

“เจ้าอย่าแสดงท่าทีอะไรที่เป็นพิรุจออกมาก็แล้วกัน ในเมื่อเราได้เห็นในสิ่งที่อยากเห็นแล้ว เมื่อดื่มน้ำชากาหมดแล้วเราก็ออกไปจากที่นี่กันเถิด”

หมิงหลันเองก็คิดเช่นนั้น ในเวลาไม่นานเถ้าแก่เนี้ยก็ยกกาน้ำชาและขนมหวานมาวางเบื้องหน้าของหมิงหลัน

“ตามสบายได้เลยนะเจ้าคะ”

หมิงหลันพยักหน้า นางมิได้กล่าวคำใดออกมา และเมื่อหมิงหลันกำลังจะหยิบขนมพวกนั้นใส่ปากก็มีเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินตรงมาหานาง

“ท่านผู้มีพระคุณ..”

เมื่อหมิงหลันหันกลับไปมองเธอพบเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่สวมอาภรณ์ราคาแพงระยับ นางเลิกคิ้วมองหน้าเขาและเมื่อมองสำรวจดีๆ ก็พบว่าเขาคุ้นหน้าอยู่พอสมควร

“อย่าบอกนะขอรับว่าท่านจำข้ามิได้ ในวันนั้นที่ท่านจ่ายค่าหมั่นโถวให้ข้ายังไงเล่า วันนี้ให้โอกาสข้าได้ตอบแทนท่านผู้มีพระคุณด้วยนะขอรับ”

เมื่อได้ลองทบทวนดีๆ ก็พบว่าเขาคือชายหนุ่มที่แสนมอมแมมในวันนั้นจริงๆ ด้วย

หลี่เจ๋อฮั่นลอบมองใบหน้าของหมิงหลัน เขามองเห็นแววตาที่หวาดระแวงของนางและนั่นทำให้เจ๋อฮั่นเลื่อนมือไปจับไว้บนปลายดาบที่เหน็บอยู่บนเอว เขากำลังรอคำสั่งของหมิงหลันเพื่อโจมตีชายเบื้องหน้า

“อ่า..พี่ชายท่านนั้นนี่เอง ท่านดู..แปลกตาจนข้าจำไม่ได้เลยเจ้าค่ะ”

เขาส่งยิ้มที่แสนดีใจให้หมิงหลัน

“วันนั้นข้าเดินทางมาเข้ารับราชการที่เมืองนี้ แต่ระหว่างทางข้ากลับถูกปล้นของมีค่าไปจนหมด ทำให้มีสภาพเช่นนั้น ต้องขอบคุณท่านผู้มีพระคุณที่ยื่นมือมาช่วยเหลือข้าเอาไว้”

หมิงหลันส่งยิ้มให้กับชายเบื้องหน้า แต่มันคือรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาคู่งามนั่น

ไม่มีเรื่องบังเอิญขนาดนั้นหรอก หากว่านางเดาไม่ผิด..ชายผู้นี้คือองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวอย่างแน่นอน