2.15 ปัญหา

หมิงหลันยื่นมือไปจับมือของท่านเทพซื่อมิ่งเอาไว้ นางไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของหลี่เจ๋อฮั่นมาก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะว่าที่เผ่ามารไม่มีใครกล่าวถึงมันเลย แต่ถึงจะไม่รู้เรื่องอย่างละเอียด หมิงหลันคิดว่าท่านเทพซื่อมิ่งคงผ่านช่วงเวลานั้นมาได้อย่างไม่ง่ายดายเลย

“มาพักทานขนมกันก่อนเถอะท่านแม่..”

หมิงหลันส่งยิ้มให้กับท่านเจ๋อเชี่ยนเมื่อเขาเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องขนมที่ห่อมาอย่างดี นางลุกขึ้นเพื่อเดินไปรับห่อขนมนั้นมา

“ท่านพี่ไปซื้อขนมมาอย่างนั้นหรือเจ้าคะ..”

“เอาไปใส่จานเถิด ช่วงนี้ข้าเห็นว่าเจ้าชื่นชอบการทานขนมหวานมากทีเดียว”

หมิงหลันหัวเราะเบาๆ นางส่งยิ้มที่แสนจะเจิดจรัสให้แก่สามีก่อนจะรับห่อขนมนั้นมาแล้วเดินเข้าไปในครัว หมิงหลันบรรจงแกะผ้าที่ห่อขนมเอาไว้ออกมา

“....”

สิ่งที่ร่วงลงมาพร้อมๆ กับปมผ้าที่ถูกแกะคือปิ่นดอกไม้อันหนึ่ง รอยยิ้มของหมิงหลันค่อยๆหุบลงเมื่อนางหยิบปิ่นนั้นขึ้นมาดูก็พบว่ามันถูกสลักชื่อเอาไว้ว่า เสวียนม่าน..

นางปรายตามองหน้าสามีที่กำลังนั่งพูดคุยกับท่านเทพซื่อมิ่งด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มไม่มีความผิดปกติเลยสักนิด

หนามแห่งความปวดร้าวทิ่มแทงลงมาในใจไม่หยุดหย่อนจนหมิงหลันคิดว่าตัวเองแทบจะยืนไม่อยู่ ในอกรู้สึกเหมือนถูกบดขยี้ ใบหน้างามนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

หมิงหลันเก็บปิ่นดอกไม้นั้นเอาไว้ในแขนเสื้อ นางสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อให้ความเจ็บปวดลดน้อยลงและเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา มือที่สั่นเทาหยิบขนมในกล่องนั้นออกมาใส่จาน

หมิงหลันถือจานขนมนำไปวางเอาไว้เบื้องหน้าของท่านเทพซื่อมิ่ง

“ท่านเทพซื่อมิ่งทานขนมนี่ดูสิเจ้าคะ”

นางปั้นยิ้มออกมาได้ยากเย็นมากเหลือเกินแต่ถึงอย่างนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของหมิงหลันมันก็ช่างไร้ที่ติ

สายตาของเทพซื่อมิ่งที่มองหมิงหลันมันเต็มไปด้วยความผิดปกติ ดวงตาของหมิงหลันสั่นระริกไปมา นางยื่นมือไปหยิบขนมที่แสนสวยงามพวกนั้นมาลองชิม

“เชี่ยนเชี่ยน เรื่องงานแต่งงานเจ้าคิดว่าควรจะจัดขึ้นมาเมื่อใด”

หลี่เจ่อเชี่ยนมองที่หมิงหลัน เขายื่นมือไปกอบกุมมือของนางเอาไว้

“อันที่จริงข้าอยากจะจัดขึ้นมาในยามนี้เลย อยากประกาศให้ใครต่อใครล่วงรู้ว่าเทพบุปผาคนงามคือภรรยาของข้า”

หมิงหลันมองหน้าสามีของนาง แววตาของเขาที่มองมานั้นมันเต็มไปด้วยความรักที่อัดแน่นอยู่ในใจ

เขานั้นหรือจะนอกใจนาง ท่านจอมมานั้นหรือจะหักหลังนางและกลับไปหาเทพีเสวียนม่าน เรื่องนั้นมันแทบเป็นไปไม่ได้เลยนี่..

หรือว่านี่คือฝีมือขององค์รัชทายาทจงจิ้งโหว?

“ท่านพี่ จะรีบร้อนไปไยเจ้าคะ ว่าแต่ขนมพวกนี้สวยงามแปลกตายิ่งนัก ท่านพี่ไปซื้อร้านใดกันเจ้าคะ เหมือนว่าข้าไม่เคยเห็นหน้าตาของขนมพวกนี้มาก่อนเลย”

หลี่เจ่อเชี่ยนกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก เขาไม่คิดโกหกหมิงหลันและสาบานเอาไว้แล้วด้วยว่าจะไม่ปิดบังนาง การบาดหมางของสามี ภรรยาส่วนใหญ่จะเกิดมาจากการปิดบังและการไม่พูดคุยกันตรงๆ

“มีร้านน้ำชาเปิดใหม่น่ะ เอาไว้คราวหน้าข้าจะพาเจ้าไปนะ”

หมิงหลันพยักหน้าเบาๆ

“เชี่ยนเชี่ยน เมื่อคราวที่เจ้าเป็นเด็ก แม่มิรู้ว่าเจ้าจดจำได้หรือไม่แต่ในคราที่เจ๋อฮั่นเข้ามาเป็นคนในครอบครัวของเรา..มันเกิดปัญหาใหญ่มากทีเดียว”

หลี่เจ๋อเชี่ยนมองหน้าท่านแม่ของเขา ในครานั้นถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเด็ก แต่ทว่าเขาจดจำได้อย่างแม่นยำถึงความเจ็บปวดของท่านแม่ ท่านพ่อที่หลงผิดคิดจะฆ่าเจ๋อฮั่น แต่ทว่าท่านแม่ไม่ยินยอม ท่านแม่ประกาศก้องออกมาว่าเด็กคนนี้ไม่ได้ผิด คนผิดคือพ่อของเขาและสตรีผู้นั้น ท่านแม่เลี้ยงดูเจ๋อฮั่นดีราวกับเป็นลูกแท้ๆ แต่อีกนัยหนึ่ง เขาคิดว่าท่านแม่ต้องการให้ทุกครั้งที่ท่านพ่อมองเจ๋อฮั่น ให้ท่านพ่อของเขาสำนึกในความผิดที่เคยเกิดขึ้นมาเมื่อครั้งอดีต

ในยามนี้ท่านพ่อถึงได้ใช้ทั้งชีวิตเพื่อไถ่โทษกับท่านแม่ เขาที่มองเห็นผลจากความมากรักและความนอกใจ มันถึงได้ทำให้เขาไม่คิดจะทำเช่นนั้นกับภรรยาของตัวเอง

เพราะคนที่เจ็บปวดไม่ได้มีแค่สามีและภรรยา แต่ลูกชายที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ปวดใจไม่แพ้กัน

“แม่ไม่อยากให้ลูก..ทำแบบนั้นกับหมิงหลันนะเชี่ยนเชี่ยน”

“ข้าไม่มีวันทำเช่นนั้นหรอกขอรับท่านแม่ ข้าจดจำได้ดีในทุกความเจ็บปวดที่เป็นผลมาจากการนอกใจ..”

หมิงหลันขบเม้มริมฝีปาก นางมองหน้าของท่านเทพซื่อมิ่งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความนับถือ ท่านเทพซื่อมิ่งควรค่าแก่การเคารพนับถือจริงๆ เพราะหากเป็นนาง นางจะเลี้ยงดูเจ๋อฮั่นมาอย่างดีเหมือนลูกตัวเองได้รึเปล่าก็ไม่รู้

สตรีผู้นี้ น่านับถือน้ำใจจริงๆ อีกอย่างที่   บ่งบอกหมิงหลันได้ดีว่าสามีของนางไม่มีทางนอกใจ ก็คือเขาผ่านเหตุการณ์เช่นนั้นมาแล้วในครอบครัวตัวเอง

นางมั่นใจในตัวของเจ๋อเชี่ยน แต่นางไม่มั่นใจในตัวของสตรีที่พึ่งเปิดร้านน้ำชาผู้นั้นนะสิ

เห็นทีว่านางจะต้องหาโอกาสไปเยี่ยมเยียนที่ร้านน้ำชานั้นสักหน่อยแล้ว

“เดี๋ยวแม่จะสั่งให้คนของเรามาช่วยขนของใช้ทั้งหมดกลับไปที่เผ่ามารดีหรือไม่?”

“ขอเวลาให้ข้าอีกสักสองสัปดาห์นะขอรับ ข้าจำเป็นจะต้องทำให้เผ่ามารพร้อมสำหรับการที่หมิงหลันจะเข้าไปอยู่ และท่านแม่..ไม่ต้องเดินทางไปที่อื่นทุกปีแล้วนะขอรับ ข้าจะทำให้ไอขุ่นมัวพวกนั้นหายไป..”

เทพซื่อมิ่งส่งยิ้มที่แสนเจ็บปวดให้ลูกชาย นางมิได้กล่าวคำใด เพราะถึงแม้ว่าการที่เจ๋อเชี่ยนจะกำจัดไอขุ่นมัว มันจะหมายถึงพลังในตัวเขาจะลดน้อยถอยลง แต่ซื่อมิ่งคิดว่านี่คือความคิดที่ผ่านการกลั่นกรองมาแล้วของลูกชาย เพื่อความรักแล้ว..ลูกชายของนางยินยอมแม้แต่จะแลกพลังที่แสนยิ่งใหญ่ของตัวเอง

“ได้สิ ข้าจะจัดห้องเตรียมเอาไว้ให้เจ้านะหมิงหลัน ยินดีต้อนรับสู่เผ่ามารอีกครั้งและข้าดีใจมากๆ ที่เผ่ามารที่แสนมืดมนของเราจะมีดอกไม้มากมายผลิบานอีกครั้ง”

หมิงหลันส่งยิ้มให้กับท่านเทพซื่อมิ่ง

“ข้าเองก็ดีใจที่ได้จะเข้าไปอยู่นั่น ไปอยู่กับคนที่ข้ารัก..”

หลังจากวันนั้นท่านหลี่เจ๋อเชี่ยนก็อยู่ที่เผ่ามารตลอดเพราะว่าเขาจะต้องขจัดไอขุ่นมัวให้เบาบางมากที่สุด หมิงหลันอยู่ที่บ้านเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่สามีของนางก็ยังส่งทหารของเขามาคุ้มครองนาง พร้อมกับเจ๋อฮั่นที่มาอยู่เป็นเพี่อน

“ปิ่นปักผมงั้นเหรอ ข้าคิดว่าพี่ใหญ่ไม่มีทางมองสตรีอื่นเป็นแน่ แต่สตรีผู้นั้นจะต้องอยากได้พี่ใหญ่ถึงขนาดส่งมอบปิ่นดอกไม้นี้มาทำให้เจ้าผิดใจกับพี่ใหญ่..นางช่างร้ายกาจ”

“มันไม่ใช่แค่นั้นนะเจ๋อฮั่น เจ้าดูชื่อที่สลักอยู่ด้านหลังปิ่นดอกไม้นี่สิ”

เจ๋อฮั่นรับปิ่นที่หมิงหลันส่งให้มาพลิกอ่านชื่อที่สลักเอาไว้

“ดูท่าว่าเราจะต้องไปซื้อขนมพวกนั้นด้วยตัวเองแล้วหมิงหลัน”