2.9 ไม่เคยรัก

“มิใช่ว่าในยามนี้สัจจะเทพเทียนจุนควรจะลงไปยังเมืองมนุษย์เพื่อไปตามหาเทพบุปผาอย่างนั้นหรือ แล้วเหตุใดเขาถึงได้ปิดวังเงียบเพื่อพักฟื้นพลังปราณ”

นางลงแรงไปตั้งเท่าไหร่กว่าจะยุยงสัจจะเทพผู้นั้นได้ แทนที่จะไปแย่งชิงเทพบุปผากลับคืนมา แต่ชายผู้นั้นกลับปิดวังเงียบ ช่างเป็นสัจจะเทพที่โง่เขลายิ่งนัก!!

“ท่านเทพี ที่เผ่ามารท่านจอมมารมิได้อยู่ที่นั่นหลายเดือนแล้วเจ้าค่ะ งานต่างๆ ในเผ่ามารท่านหลี่เจ๋อฮั่นเป็นผู้ดูแลทั้งหมด ส่วนท่านเทพซื่อมิ่งก็เดินทางไปฟื้นฟูพลังปราณที่เมืองมนุษย์..”

เสวี่ยนม่านยกนิ้วขึ้นมาขบกัดเบาๆ ท่านจอมมารหายตัวไปได้อย่างไร อีกทั้งยังหายไปพร้อมๆ กับที่เทพบุปผาหายตัวไปอีก มิใช่ว่าท่านจอมมารไปหาสตรีผู้นั้นแล้วงั้นหรือ?

ไม่ได้การ! นางจะต้องไปหาท่านสัจจะเทพเทียนจุน ต้องยุยงมากกว่านี้เพื่อให้ชายโง่เขลาผู้นั้นเกิดความคับแค้นใจขึ้นมา

ในขณะที่เสวียนม่านกำลังเดินออกไปจากวังของนาง ผู้ที่ยืนรออยู่ด้านนอกกลับเป็นองค์รัชทายาทเผ่าสวรรค์

เสวียนม่านปั้นรอยยิ้มที่แสนงดงามส่งให้จงจิ้งโหวที่ยืนรออยู่ด้านนอก นางมองหน้าเขาด้วยสายตาหวาดหวั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

นางมิรู้ว่าเขาจะได้ยินคำที่นางพูดคุยกับสาวใช้หรือไม่ แต่จงจิ้งโหวนั้นเชื่อนาง..เขาคือชายที่หลงรักนางมากที่สุด!

“ทรงเสด็จมาหาหม่อมฉันแล้วเหตุใดไม่ทรงเข้าไป..”

“ข้าได้รับรายงานมาว่าเจ้าเดินทางไปที่เผ่ามารเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ม่านม่าน..เจ้าเดินทางไปที่นั่นทำไมกัน?”

มือของจงจิ้วโหวยื่นมาจับปอยผมที่หลุดลุ่ยลงมาของเสวี่ยนม่านก่อนที่เขาจะบรรจงทัดปอยผมนั่นลงไปบนใบหูของนาง

แผ่นหลังของเสวียนม่านเย็นเฉียบ สีหน้าของนางซีดเผือดและการปั้นยิ้มในยามนี้ช่างทำได้อย่างยากเย็นมากเหลือเกิน

“หม่อมฉันไปที่นั่นเพราะต้องการพบท่านเทพซื่อมิ่งเพคะ องค์รัชทายาทก็ทรงรู้ว่าถึงแม้พระองค์จะพาหม่อมฉันมาอยู่ที่นี่แต่ทว่ากลับไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงงานอภิเษกของเราเลย หม่อมฉันแค่อยากจะถามท่านเทพซื่อมิ่งเท่านั้นว่าหม่อมฉันจะได้อภิเษกกับชายที่หม่อมฉันรักเมื่อใดกัน”

แววตาของจงจิ้วโหวนั้นฉายแววลึกล้ำขึ้นมา มุมปากยกสูงขึ้นแต่ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้านั้นกลับไปไม่ถึงดวงตา

“แล้ว..ท่านเทพดวงชะตาว่าอย่างไร”

ความหนาวยะเยือกคืบคลานเข้ามาในใจ

“ช่างน่าเสียดายที่หม่อมฉันไม่เจอท่านเทพซื่อมิ่งเพคะ แต่หลังจากที่ไม่พบเจอท่านเทพดวงชะตาหม่อมฉันก็รีบกลับมายังสวรรค์ชั้นฟ้าในทันที..มิได้รั้งอยู่ที่เผ่ามาร"

จงจิ้งโหวยกมือขึ้นมาแล้วบรรจงลูบไล้ลงไปบนเรือนผมของเสวียนม่านเบาๆ

นางงดงามแต่มิได้งดงามถึงขั้นจับใจ เดิมทีเสวียนม่านคือหญิงคนรักของจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ที่เป็นศัตรูกับเผ่าสวรรค์ เขาแค่ไม่ชอบเผ่ามารที่ปกติจะทำตัวชั่วช้าแต่อยู่ๆ ก็ไม่ทำเรื่องชั่วช้าเช่นที่เคยกระทำ

อาจจะเพราะท่านเทพซื่อมิ่งที่เป็นมารดา นางคงจะอบรมและสั่งสอนบุตรชายครึ่งเทพครึ่งมารผู้นั้นถึงความผิดชอบชั่วดี

แต่หากไม่มีฝ่ายที่ทำชั่วแล้วใครจะมองว่าชาวสวรรค์เป็นฝ่ายดีล่ะ เขาคือโอรสสวรรค์ สตรีมากมายต่างอยากถวายตัวเป็นสนมของเขาเต็มไปหมด แต่ความสุขทางกายมันเป็นของไม่ยั่งยืนความสุขทางใจต่างหากที่เป็นของจริง เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้แย่งชิงเสวียนม่านมา

คราแรกเขาตกหลุมรักเสวียนม่านจริงๆ และนางเองก็ดูไม่สนใจเขาสักเท่าไหร่เพราะว่าในยามนั้นนางยังไม่รู้ว่าเขาคือใคร ทว่าเมื่อนางล่วงรู้ว่าเขาคือองค์รัชทายาทเผ่าสวรรค์ท่าทีของเสวียนม่านก็เปลี่ยนไป นางสนใจเขามากกว่าหลี่เจ๋อเชี่ยน ในยามนั้นเองที่เขามองเห็นเนื้อแท้ของสตรี

สุดท้ายเหล่าสตรีก็เห็นว่าอำนาจมันยิ่งใหญ่มากกว่าความรัก พวกนางยินยอมทอดทิ้งคนรักเพื่อมาหาเขาได้อย่างไม่คิดลังเลเลยด้วยซ้ำ

ศรัทธาในเรื่องความรักของจงจิ้งโหวมันถึงได้ลดลงไปตามกาลเวลา

แต่ในยามนี้ เสวียนม่านกลับพยายามทำตัวเป็นเจ้าของหลี่เจ๋อเชี่ยน นั่นแสดงให้เห็นได้ว่าหลี่เจ่อเชี่ยนกำลังให้ความสนใจกับเทพบุปผาที่เทพม่อเกวียนส่งนางไปที่เผ่ามาร

นั่นหมายความได้ว่าเขาไม่จำเป็นที่จะต้องเก็บเสวียนม่านเอาไว้อีกแล้ว สตรีผู้นี้ไม่มีความจำเป็นใดๆ กับเขาอีก

“เสวียนม่าน สิ่งหนึ่งที่เจ้าควรรู้เอาไว้คือเทพทุกคนที่สวรรค์ชั้นฟ้าแห่งนี้คือคนของข้า ต่อให้พวกเขาจะรับใช้เจ้ามากี่ร้อยปีความจริงที่ว่าพวกเขาคือคนของข้าก็ยังไม่เปลี่ยน..เพราะอย่างนั้นไม่ว่าที่ผ่านมาเจ้าทำอะไรไปบ้าง พวกเขาล้วนแล้วแต่มารายงานความเคลื่อนไหวของเจ้าให้ข้าฟังทั้งนั้น”

เสวียนม่านปรายตามองสาวใช้คนสนิทที่ในยามนี้สาวใช้ผู้นั้นก้มหน้านิ่ง เม็ดเหงื่อเย็นเฉียบผุดขั้นมาบนใบหน้า

“มะ..ไม่ใช่แบบนั้นนะเพคะองค์รัชทายาท หม่อมฉันมิได้คิดอะไรกับท่านจอมมารอีกแล้ว หม่อมฉันรักพระองค์เพียงผู้เดียว”

นางคุกเข่าเบื้องหน้าของจงจิ้งโหว พร้อมๆ กับร่ำไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

ทว่าสีหน้าขององค์รัชทายาทสวรรค์กลับไม่เปลี่ยนไปเลยแม่แต่น้อย จงจิ้งโหวคิดว่าเขาเสแสร้งทำเป็นรักนางมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่เสวียนม่านจะต้องถูกกำจัด..

แต่ความตายมันง่ายดายเกินไป

“ม่านม่าน..ข้ามีบางอย่างจะบอกกล่าวกับเจ้าเพื่อให้เจ้าได้ตระหนักถึงความอดทนของข้า ที่ผ่านมาไม่เคยมีสักครั้งเลยที่ข้ารู้สึกว่ารักเจ้า ไม่เคยมีสักครั้งที่ข้าคิดว่าเจ้านั้นงดงาม และไม่เคยมีสักครั้งเลยที่ข้าคิดจะแต่งตั้งเจ้าเป็นมหาเทวีหรืออะไรทั้งนั้น..เจ้าเป็นได้เพียงเครื่องยืนยันว่าครั้งหนึ่งข้าเคยชนะหลี่เจ๋อเชี่ยนก็เท่านั้น ช่วงชีวิตที่ผ่านมาเจ้าสุขสบายมามากพอแล้วเช่นนั้นลองลงไปเผชิญด่านเคราะห์ที่เมืองมนุษย์สักร้อยชาติเป็นอย่างไร จะได้รู้ซึ้งถึงความซื่อสัตย์ที่ภรรยาพึ่งมีต่อสามีหรือชายคนรัก..”

แววตาของเสวียนม่านสั่นระริกเช่นเดียวกับริมฝีปาก นางเบิกตาโพลงไม่อยากเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“ที่ผ่านมา..พระองค์ไม่เคยรักหม่อมฉันเลยอย่างนั้นหรือเพคะ มิใช่ว่าที่พระองค์พาหม่อมฉันมาที่นี่เพราะว่าพระองค์รักหม่อมฉันอย่างนั้นหรือ?"

ใบหน้าหล่อเหลาของจงจิ้งโหวพลันแข็งทื่อ เขาหัวเราะออกมาเสียงดังโดยที่แววตาของเขาที่มองนางยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเช่นเคย

“ต่อให้เจ้าตายอยู่เบื้องหน้าของข้าในยามนี้ ความเสียใจสักเสี้ยว ข้ายังไม่มีให้เจ้าเลยม่านม่าน แต่อย่างน้อยเจ้าก็ทำให้ข้ารู้ซึ้งว่าความรักมันไม่มีอยู่จริง..อำนาจต่างหากที่คงอยู่ตลอดไป"