2.13 อยากหยุดเวลา

ปลายนิ้วเรียวยื่นไปสัมผัสอย่างแผ่วเบาบนกลีบดอกเบญจมาศที่ปลูกเอาไว้ด้านหน้าบ้าน ใบหน้างามมิได้แย้มยิ้มเมื่อดอกเบญจมาศที่พึ่งจะออกช่อ แย้มบานทันทีที่ปลายนิ้วของนางแตะลงไปบนนั้น

หมิงหลันปรายตามองป่าไผ่รอบๆ  นางกำลังรอคอยท่านเจ๋อเชี่ยนที่ยังมิเดินทางกลับมา

หลังจากที่ท่านเทพม่อเกวียนเดินทางกลับไปความเงียบก็เข้ามากอบกุมหัวใจของนางเอาไว้ อนาคตที่หมิงหลันเห็นผ่านความฝันมันคือสงครามที่ไร้หนทางหลีกเลี่ยง และทุกสิ่งทุกอย่างจะจบลงหากว่าจงจิ้งโหวตาย..

และผู้ที่สามารถทำเช่นนั้นได้กลับมีเพียงแค่นางเท่านั้น เขาจะมาหานางอย่างแน่นอน เพราะชายผู้นั้นต้องการทำลายสามีของนาง

“หมิงหลัน..”

เสียงเรียกที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนทำให้หมิงหลันเงยหน้าขึ้นมาพร้อมๆ กับระบายยิ้มหวาน นางวิ่งเข้าไปหาสามีพร้อมๆ กับโอบกอดเขาเอาไว้ด้วยความคิดถึง

“ข้าผิดเองที่มัวแต่แวะที่ตลาดเพื่อหาซื้อของมาให้เจ้า..แล้วก็อย่าวิ่งเช่นนี้อีก”

ฝ่ามือหนาของหลี่เจ๋อเชี่ยนลูบลงไปบนแผ่นหลังของหมิงหลันเบาๆ เขาก้มตัวลงเล็กน้อยก่อนจะช้อนตัวนางขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน

“ไปนั่งสิ ข้าจะไปทำอาหารเอง”

หมิงหลันหัวเราะเบาๆ ราวกับเรื่องราวที่เลวร้ายเมื่อครู่ได้จางหายไปจนหมด เมื่อนางเห็นเขา..

ข้ายินยอมทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องท่าน ยินยอมแลกแม้กระทั่งลมหายใจทั้งหมดของข้า เพื่อท่านแล้วข้ายินยอม..

“เจ๋อฮั่นบ่นยกใหญ่ เจ้าเด็กคนนั้นพอเอาเข้าจริงกลับไม่ยินยอมรับตำแหน่งจอมมารง่ายๆ เสียนี่”

“เจ๋อฮั่นคงจะตกใจน่าดูเลยใช่ไหมเจ้าคะ”

หมิงหลันเดินเข้าไปหาเจ๋อเชี่ยนที่กำลังจัดการนำไก่ที่เขาซื้อมาใส่ลงไปในหม้อดินเพื่อตุ๋นคู่กับสมุนไพรบำรุง นางยกมือขึ้นมากอดเอวของเขาเอาไว้จากด้านหลังพร้อมๆ กับซบใบหน้าลงไปบนแผ่นหลังของเขาด้วยความออดอ้อน

“อืม..แถมเขายังถามถึงเจ้าด้วย ไม่ใช่แค่เจ๋อฮั่นผู้เดียวที่คิดถึงเจ้า ท่านพ่อและท่านแม่ของข้าเองก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน”

รอยยิ้มค่อยๆ จางหายไปจากใบหน้างาม

“เช่นนั้นเรากลับไปดีไหมเจ้าคะ..กลับไปที่เผ่ามาร”

เจ๋อเชี่ยนชะงักเล็กน้อย เขาขบเม้มริมฝีปากเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกจากตลาดเขาได้พบและพูดคุยกับเทพม่อเกวียน ทำให้เขาได้รู้เรื่องที่เทพม่อเกวียนเดินทางมาหาหมิงหลันเพื่อตักเตือนเรื่องจงจิ้งโหว

“ได้ทั้งนั้น ขอเพียงนั่นคือความต้องการของเจ้า..จะอยู่ที่ไหนก็ย่อมได้”

เจ๋อเชี่ยนหมุนตัวมาหาหมิงหลัน เขาจุมพิตลงไปบนหน้าผากนั้นด้วยความแผ่วเบา

รอยยิ้มของเขามันหล่อเหลาจนชวนให้หมิงหลันเคลิบเคลิ้ม สามีของนางช่างเจิดจ้าเสียยิ่งกว่าแสงของดวงตะวันเสียอีก

“เช่นกันเจ้าค่ะ สำหรับข้าแล้วจะที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นขอเพียงมีท่านพี่อยู่ด้วยก็พอ”

หลี่เจ๋อเชี่ยนเอื้อมมือมาลูบไล้ลงไปเบาๆ บนท้องของหมิงหลัน

“เช่นนั้น..เรากลับไปที่แดนปีศาจดีหรือไม่ กลับไปที่นั่น..อย่างน้อยก็เพื่อปกป้องลูกของเรา”

หากว่าเรากลับไปที่แดนปีศาจคงไม่อาจหลีกเลี่ยงสงครามได้ แต่แล้วนางมีทางเลือกหรืออย่างไรกัน

หมิงหลันพยักหน้าเบาๆ นางหลับตาลงช้าๆ เมื่อใบหน้าของสามีเคลื่อนเข้ามาแล้วจุมพิตที่กลีบปากของนางด้วยความแผ่วเบา หัวใจยังคงเต้นแรงทุกครั้งที่เขาทาบทับริมฝีปากลงมา นางพยายามแทรกปลายลิ้นไล้ไปตามส่วนต่างๆ ราวกับจะเอาคืนลิ้นของเขาที่กำลังทำให้หัวใจของนางปั่นป่วน

“เก่งขึ้นแล้วนี่ภรรยา..เจ้าทำให้ข้ารู้จักคำว่าอดทน และรับรู้ว่ามันทรมานมากแค่ไหน”

เขาฝังจมูกลงไปบนแก้มขาวนวลด้วยความมันเขี้ยว หลังจากได้ลองหาทางแก้ไขเรื่องไอขุ่นมัวที่เผ่ามาร หลี่เจ๋อเชี่ยนก็พบว่าเขาสามารถทำให้มันเบาบางลงได้เพียงแต่หากไอขุ่นมัวเบาบางลง พลังของเขาก็จะลดน้อยลงไปด้วย..

แต่เพื่อภรรยาผู้งดงามของเขาแล้ว เขาย่อมต้องทำให้นางอยู่กับเขาได้นานที่สุด

“ไปนั่งรอเถิดภรรยา อีกไม่นานไก่ตุ๋นสมุนไพรของข้าจะเสร็จแล้ว และวันนี้ข้าไม่ยินยอมให้เจ้าทานข้าวเพียงหนึ่งถ้วยเป็นแน่ เจ้าก้อนแป้งในท้องย่อมต้องการข้าวสองถ้วยเพื่อที่เขาจะได้มีแรงรังแกมารดาในยามกลางคืน”

หมิงหลันขมวดคิ้ว

“ไม่ไหวอย่างแน่นอน ปกติแล้วข้าแทบมิได้ทานข้าวเลยด้วยซ้ำ ข้าวหนึ่งถ้วยนั้นถือว่าทานมากแล้วเจ้าค่ะสามี”

“เพราะปกติเจ้าดื่มแต่สุรานะสิ นี่เจ้าคือเทพบุปผาหรือว่าเทพขี้เมากันแน่”

หลี่เจ๋อเชี่ยนยกมือขึ้นมาโอบกอดภรรยาเอาไว้ในอก หมิงหลันซุกใบหน้าโผเข้าหาอ้อมแขนของเขาราวกับว่ากำลังรอคอย

หากสามารถหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ได้..คงจะดี

.............

จงจิ้งโหวมองเศษหมั่นโถวในมือ เรื่องความงดงามของเทพบุปผาทั้งสองเขาเคยได้ยินมานานแล้ว แต่เพราะว่าเขางานยุ่งและเขามีเสวียนม่านที่อยู่ในตำแหน่งว่าที่พระชายาทำให้จงจิ้งโหวมิเคยชายตามองเทพีองค์ใด

เขาพึ่งรู้ว่าเทพีบนสวรรค์สามารถงดงามได้เพียงนี้ ความงามล้ำที่ทำให้สายตาของเขาพร่ามัวไปหมด ถึงแม้ว่านางจะปิดบังรูปลักษณ์แต่เพราะเขามีความสามารถในการมองเห็นความเป็นจริง จงจิ้งโหวจึงมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นนาง

“หมิงหลัน..”

นางย้ำนักหนามาตัวเองมีสามีแล้ว แต่ตอนนั้นที่นางปฏิเสธชายมอมแมมผู้นั้นเพราะว่านางยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใครนะสิ หากนางล่วงรู้ว่าเขาคือจงจิ้งโหว นางคงจะมิกล่าวออกมาว่านางมีสามีแล้วหรอกละมั้ง..

ความรักคือคำลวงอำนาจต่างหากที่เป็นของจริง กับเทพบุปผาผู้นี้ก็เช่นกัน นางงดงามซะขนาดนั้นจะต้องมีน้ำหนักในใจของหลี่เจ๋อเชี่ยนเป็นแน่

เทพบุปผาผู้นี้ไม่ว่าจะอย่างไรเขาจะต้องแย่งชิงนางมาเป็นของเขาให้ได้ และเมื่อนางยินยอมมาอยู่กับเขาครานี้หลี่เจ๋อเชี่ยนจะต้องนำทัพปีศาจมาประกาศสงครามกับชาวสวรรค์อย่างแน่นอน ครั้งนี้มันจะต้องเลวร้ายมากกว่าในคราของเสวียนม่าน

“ให้เสวียนม่านในร่างมนุษย์ไปเปิดร้านน้ำชาในตลาดหน่อยสิ ทำอย่างไรก็ได้ให้หลี่เจ๋อเชี่ยนพบเจอเสวียนม่าน..”

ทหารคนสนิทก้มหน้าลงพร้อมๆ กับเดินลงไปชั้นล่างของโรงเตี๊ยม

เกมมันพึ่งเริ่มหลี่เจ๋อเชี่ยน สิ่งใดก็ตามที่เจ้ารักหรือว่าหวงแหน ข้าจะแย่งชิงมันมาให้หมด แต่ถ้าหากว่าเจ้าพบเจอเสวียนม่านแล้วเกิดชื่นชอบสตรีโง่ผู้นั้นมากกว่าเทพบุปผา ข้าจะสังหารสตรีทั้งสองคนที่ข้าสนใจนักหนา..

เกิดเป็นปีศาจ เกิดเป็นมารก็ควรจะเป็นฝ่ายชั่วช้าสิ ใครใช้ให้เจ้าทำตัวเป็นคนดีเพื่อที่จะเทียบเคียงอำนาจของข้าเล่าหลี่เจ๋อเชี่ยน

ฝ่ายดีมีเพียงชาวสวรรค์ฝ่ายเดียวก็พอแล้ว เผ่ามารของเจ้ามีหน้าที่เพียงเป็นคนชั่วช้าก็เท่านั้น