2.12 ปกป้อง

ป้าจางส่งยิ้มให้กับหมิงหลัน หากว่านางไม่ยินยอมรับเงินนี้เอาไว้ มีหวังได้ยืนเถียงกันอีกนานเป็นแน่

หญิงวัยกลางคนจึงยื่นมือไปรับเหรียญเงินที่หมิงหลันส่งให้

“ที่ข้ารับเงินนี่เอาไว้เพราะว่าข้าขี้เกียจเถียงกับเจ้าหรอกนะอาหลัน”

หมิงหลันหัวเราะเบาๆ นางส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มที่ดูแล้วอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบห้า เขากัดกินหมั่นโถวร้อนๆ ในมืออย่างเอร็ดอร่อย นางเดินจากมาโดยมิได้สนใจชายหนุ่มผู้นั้นอีก หมิงหลันคิดว่าวันนี้นางควรจะซื้อเนื้อไปตุ๋นเอาไว้สักหน่อย เพราะว่านางกำลังตั้งครรภ์อยู่ช่วงนี้จึงมิได้หมักสุราเอาไว้เลย แต่ท่านเจ๋อเชี่ยนมิได้ชื่นชอบการร่ำสุราสักเท่าไหร่ อีกทั้งเขายังคออ่อนมากทีเดียว ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจากเผ่ามารจะคออ่อนทุกคนเลยสินะ หลี่เจ๋อฮั่นก็อีกคน

“อา..เดี๋ยวก่อนขอรับ”

ชายหนุ่มที่พึ่งจะกัดกินหมั่นโถวผู้นั้นวิ่งตามหมิงหลันมาติดๆ ก่อนที่เขาจะส่งมอบถุงหอมให้กับนาง หมิงหลันรีบปฏิเสธในทันทีเพราะว่านางไม่คิดรับถุงหอมจากใครทั้งนั้น

“ในตัวข้ามีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่ดูจะมีราคามากกว่าสิ่งอื่น เจ้ารับไปสิคิดซะว่าข้าตอบแทนเรื่องหมั่นโถว”

“....”

หมิงหลันมองใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้น ก่อนที่นางจะส่งยิ้มให้เขา

“แค่หมั่นโถวลูกเดียวพี่ชายไม่ต้องคิดมากหรอกเจ้าค่ะ คงจะดีหากว่าท่านไม่ตามติดข้ามาอีกเพราะว่าข้าคือสตรีที่มีสามีแล้ว ข้าไม่อยากให้พวกชาวบ้านมองข้าไม่ดี”

นางก้มหน้าลงเพื่อเป็นการปฏิเสธเขา พร้อมๆ กับเท้าทั้งสองข้างที่ก้าวเดินจากไป

มุมปากของชายหนุ่มยกสูงขึ้นมาพร้อมกับฝีเท้าที่ก้าวตามหมิงหลันไปติดๆ

“ข้าควรจะทราบนามของผู้มีพระคุณ..”

หมิงหลันกำลังรู้สึกรำคาญมากทีเดียว บางทีนางควรจะให้เงินป้าจางหลังจากที่ชายผู้นี้จากไปแล้วน่าจะดีกว่า นางคิดน้อยไปจริงๆ

“หมิงหลันเจ้าค่ะ ข้ามีนามว่าหมิงหลันขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ป่านนี้สามีข้าน่าจะรออยู่ที่บ้านแล้ว”

นางย้ำนักย้ำหนาถึงเรื่องที่นางมีสามี สตรีผู้นี้มิได้งามล้ำเลิศอันใด ตรงกันข้ามใบหน้าของนางนั้นค่อนไปทางธรรมดาเสียด้วยซ้ำ แต่ทว่าที่แตกต่างคือกลิ่นหอมที่เขามิรู้ว่ามันมาจากที่ใดในร่างกายของนาง..

ทว่าวันนี้ไม่เหมาะนักหากว่าเขาจะติดตามนางไป ไหนๆ เขาก็ล่วงรู้ชื่อของนางแล้ว วันข้างหน้าค่อยมาตามหานางใหม่ก็ได้

หมิงหลันกระชับตะกร้าไม้ไผ่ในมือเอาไว้แน่น นางเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อได้เนื้อสดที่ราคาไม่แพงอีกด้วย

“ความสุขของเทพบุปผาเรียบง่ายเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน..”

บุรุษชุดขาวที่เดินออกมาหลังต้นไม้ใหญ่เรียกรอยยิ้มจากใบหน้าของหมิงหลันได้เป็นอย่างดี

“ท่านเทพม่อเกวียน ข้าคิดจะไปหาท่านอยู่พอดีเลยเจ้าค่ะ เพียงแต่ยังไม่มีโอกาสเดินทางไปยังสวรรค์ชั้นฟ้า”

ม่อเกวียนมองหมิงหลันด้วยแววตาที่แสนเอ็นดู เด็กน้อยผู้นั้นในยามนี้เติบโตเป็นสาวงามอีกทั้งยังมีสามีแล้วด้วย สามีของนางคือจอมมารที่ใครๆ ต่างหวาดกลัว หากจะมองถึงความเหมาะสมแล้ว แน่นอนว่าไม่มีตรงไหนเลยที่ท่านจอมมารจะเหมาะสมกับดอกสาลี่น้อย

แต่ทว่าคนเรานั้นเปลี่ยนแปลงกันได้และม่อเกวียนค่อนข้างเชื่อมั่นในโชคชะตา ไม่มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นมาหรอกในโลกนี้ สิ่งที่พาเราไปพบเจอกับผู้คนแปลกหานั้นคือสายลมที่เรียกได้ว่ามันคือกงล้อของโชคชะตา

“ท่านจอมมารดูแลเจ้าดีเกินไปแล้วนะ”

“ท่านพี่ไป๋เฉียนสบายดีไหมเจ้าคะ”

ม่อเกวียนเดินเข้ามาหาหมิงหลัน เขาแย่งชิงตะกร้าในมือของนางไปถือเอาไว้

“ตราบใดที่นางยังมีอันฉีอยู่เคียงข้าง ข้ามั่นใจว่าไป๋เฉียนจะไม่มีวันรู้จักคำว่าไม่สบายหรอกนะ”

นั่นสินะ พี่เขยของนางนั้นคือชายที่ดีที่สุดในสวรรค์ชั้นฟ้าเลยนี่

“ที่ท่านเทพมาหาข้า..มิใช่จะมาตักเตือนข้าเรื่องขององค์รัชทายาทสวรรค์หรือเจ้าคะ..”

เท้าที่กำลังก้าวเดินอยู่ของม่อเกวียนพลันชะงัก เขาเบนสายตามามองหน้าของหมิงหลันในทันที

“ความสามารถในการล่วงรู้อนาคตของเจ้า..ดีมากกว่าเดิมเยอะเลยนี่หมิงหลัน”

ตั้งแต่ที่นางล่วงรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ นางก็สามารถมองเห็นอนาคตเล็กๆ น้อยๆ ได้อย่างชัดเจนผ่านทางการบอกเล่าจากความฝัน นางเห็นทุกสิ่งทุกอย่างทั้งเรื่องของท่านสัจจะเทพเทียนจุนและเรื่องของเทพีเสวี่ยนม่าน แต่ทว่าหมิงหลันกลับไม่เคยมองเห็นท่านเจ๋อเชี่ยนในความฝันที่บ่งบอกอนาคตเลย

อันที่จริงตั้งแต่เกิดมานางฝันถึงเขาเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น นั่นก็คือเรื่องที่เขาจะมาตามหาสตรีไปตั้งครรภ์องค์รัชทายาทเผ่ามารให้ แต่เรื่องของท่านเจ๋อเชี่ยนยังมิใช่ประเด็นสำคัญในยามนี้ เพราะอนาคตที่หมิงหลันมองเห็น คือองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวที่พยายามทำลายท่านเจ๋อเชี่ยนอีกครั้ง

เป้าหมายของคนผู้นั้นคือการแย่งชิงนางไปจากอ้อมแขนของจอมมาร

“ข้าจะไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ เพราะถึงแม้ว่าข้าจะมองไม่เห็นอนาคตแต่ข้าก็ไม่คิดทอดทิ้งสามีของข้า”

ความมั่นคงของหมิงหลัน ควรค่าแก่การได้รับการยกย่องจริงๆ

“ข้ารู้ แต่ถึงอย่างนั้นก็อดเป็นห่วงเจ้ามิได้ อีกเรื่องที่ข้าอยากจะบอกกล่าวกับเจ้าคือเสวียนม่านถูกส่งมาเกิดเป็นมนุษย์แล้ว หมิงหลันจงมั่นคงในความรักจนกว่าลมหายใจสุดท้ายของเจ้าจะหมดลง เพราะข้าเชื่อว่าท่านจอมมารเองก็คงจะคิดเช่นเดียวกันไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เดินทางกลับไปที่เผ่ามารเพื่อส่งมอบตำแหน่งจอมมารให้แก่น้องชายหรอกจริงไหม”

หมิงหลันหยักยิ้มขึ้นมา

“ต่อให้ท่านเทพม่อเกวียนไม่บอก ข้าก็ตั้งใจจะทำเช่นนั้นอยู่แล้วเจ้าค่ะ”

ม่อเกวียนเดินมาจนถึงบ้านหลังน้อยของหมิงหลัน เขาไม่สามารถเข้าไปด้านในได้เพราะพลังของท่านจอมมารที่ร่ายปกป้องเอาไว้

“ในอนาคตที่เจ้ามองเห็น..จะเกิดสงครามระหว่างเผ่าทั้งสองหรือไม่หมิงหลัน”

รอยยิ้มบนใบหน้างามของหมิงหลันพลันค่อยๆ จางหายไป นางมองหน้าของท่านเทพม่อเกวียนด้วยแววตาว่างเปล่า

“เรื่องนั้น..ท่านเทพรู้ดีแก่ใจว่าเราทุกคนไม่อาจหลีกเลี่ยงสิ่งที่องค์รัชทายาทต้องการได้ หากว่าเขาไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการเขาย่อมก่อสงคราม หากไม่อยากให้เกิดความสูญเสีย..เป็นท่านที่จะต้องกำจัดเขา”

ม่อเกวียนพยายามสูดลมหายใจในขณะที่หัวใจเต้นรัวเร็ว เขาพยายามคิดหาหนทางต่างๆ เพื่อหลีกเลี่ยงสงคราม แต่ทว่าคำตอบที่เขาพยายามค้นหามาหลายวันมันกลับตรงกันกับคำกล่าวของหมิงหลัน

หากอยากจะหลีกเลี่ยงสงครามมีแต่ต้องกำจัดองค์รัชทายาทเท่านั้น..ไม่มีหนทางอื่นเพราะคนเช่นจงจิ้งโหว ไม่คิดฟังคำใครอยู่แล้ว

“....นั่นคงจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดสินะ”

หมิงหลันส่งยิ้มจางๆ ให้แก่ท่านเทพม่อเกวียน นางนับถือเขาเป็นพี่ชายผู้หนึ่ง

“ข้าจะไม่ร้องขอให้ท่านมาปกป้องหรืออยู่ฝั่งเดียวกับข้าหรอกเจ้าค่ะ หากว่าเกิดสงครามขึ้นมาอยากลำบากใจในการต้องหยิบดาบขึ้นมาฟาดฟันข้าเลยนะเจ้าคะ”

ม่อเกวียนขมวดคิ้ว เขายกมือขึ้นมาลูบผมของหมิงหลันเบาๆ

“เจ้าคือน้องสาวของข้า หมิงหลันเจ้าจงวางใจเพราะว่าข้าไม่คิดจะให้มันเกิดสงครามขึ้นมาหรอกนะ เราทุกคนที่อยู่บนสวรรค์จะปกป้องเจ้าเอง”