2.11 ไม่รับ

หลี่เจ๋อฮั่นยกไหสุราดอกท้อขึ้นมาดื่ม เขามองร่องรอยของผ้าที่บรรจงปิดฝาไหเอาไว้อย่างปรานีตและสวยงาม ป่านนี้พี่ใหญ่และหมิงหลันคงจะได้ปรับความเข้าใจกันแล้ว ชีวิตคนเช่นเขาพึ่งได้พบเจอสตรีที่มีนิสัยใจคอตรงไปตรงมาอย่างหมิงหลัน การกระทำของเทพบุปผาไม่มีการเสแสร้งหรือว่าแกล้งทำ นางคิดเช่นไรก็กล่าวออกมาเช่นนั้น นิสัยใจคอของหมิงหลันในข้อนี้ทำให้หลี่เจ๋อฮั่นนับถือนางยิ่งนัก

“งานที่ข้าสั่งให้เจ้าทำ เสร็จสิ้นแล้วอย่างนั้นหรือถึงได้มาร่ำสุราเช่นนี้”

เจ๋อฮั่นหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“เหตุใดพี่ใหญ่ไม่พานางกลับมาด้วยเล่า ข้าเองก็คิดถึงหมิงหลันเหมือนกันนะ”

“ข้าจะไม่พานางมาที่นี่แล้วเจ๋อฮั่น ที่เผ่ามารมีไอขุ่นมัวมากมายเกินกว่าที่ร่างกายเซียนของนางจะรับไหว และที่ข้ามาหาเจ้าในวันนี้เพราะข้าต้องการจะมาพูดคุยกับเจ้าเรื่อง..ตำแหน่งจอมมาร”

หลี่เจ๋อฮั่นมองหน้าพี่ชายที่เปลี่ยนไป พี่ใหญ่ของเขามีสายตาเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน คนที่ไม่เคยแยแสหรือว่าสนใจใคร ในยามนี้กลับมีดวงตาที่อ่อนโยนถึงเพียงนี้ได้อย่างไร

“ไม่ใช่ว่าพี่จะมายกตำแหน่งจอมมารให้ข้าหรอกใช่ไหม อย่ามากล่าวล้อเล่นกับข้าเช่นนี้สิ”

หลี่เจ๋อเชี่ยนยื่นมือไปตบลงบนบ่ากว้างของน้องชายเบาๆ

“ข้าเห็นแก่ตัวยิ่งนักเจ๋อฮั่น ข้าไม่อาจครองตำแหน่งจอมมารได้อีกแล้วเพราะข้ามีคนรักที่จะต้องดูแลและปกป้องนาง ตำแหน่งจอมมารผู้ปกครองดินแดนปีศาจคงจะต้องส่งมอบให้เจ้าแล้ว”

หลี่เจ๋อฮั่นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาแทบไม่เชื่อสิ่งที่หูของตัวเองได้ยินเมื่อครู่ หรือว่าในยามนี้เขากำลังฝันกลางวันอยู่กันแน่

หลี่เจ๋อฮั่นยกไหสุราดอกท้อขึ้นมาดื่มอีกอึกใหญ่ ใช่แล้ว..เพราะว่าเขาเมานี่เอง ถึงได้ยินอะไรที่ไม่มีทางเป็นความจริงเช่นนั้นได้

“พี่พูดจริงๆ และพี่ได้บอกกล่าวเรื่องนี้แก่ท่านพ่อและท่านแม่แล้ว ทั้งสองท่านกำลังหาวันทำพิธีแต่งตั้งเจ้าอยู่”

ตำแหน่งจอมมารที่หลี่เจ๋อฮั่นอยากได้นักหนา เขาเคยคิดจะสังหารพี่ใหญ่วันละหลายพันครั้งเพื่อที่ตัวเองจะได้ขึ้นเป็นจอมมาร ทว่าสุดท้ายเขาก็ล้มเลิกความคิดนั้นไปเพราะเขาไม่มีทางสู้พี่ใหญ่ที่เก่งกาจเช่นนั้นได้

ตำแหน่งที่อยากได้มากขนาดนั้น ในวันนี้เมื่อพี่ใหญ่มอบให้ ทำไมเขาถึงรู้สึกใจหายก็ไม่รู้.. ทั้งที่เขาควรจะดีใจหรือไม่ก็โห่ร้องออกมา

“พี่รู้ว่าเจ้าจะต้องปรับตัวเยอะ แต่พี่เชื่อใจเจ้านะเจ๋อฮั่น เจ้าจะต้องพาเผ่าปีศาจยิ่งใหญ่มากกว่าในครั้งที่พี่เป็นจอมมารอย่างแน่นอน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของพี่ใหญ่ทำให้ขอบตาของหลี่เจ๋อฮั่นร้อนผ่าวไปหมด

“ขะ..ข้าไม่คืนให้พี่หรอกนะ เพราะอย่างนั้นข้าให้โอกาสพี่พูดอีกครั้งหนึ่ง ว่าเมื่อครู่พี่ล้อเล่นและเรื่องที่จะมอบตำแหน่งจอมมารไม่ข้ามันไม่เคยเกิดขึ้น..”

น้องชายของเขา ถึงแม้ว่าจะเที่ยวเล่นไปวันๆ แต่เมื่อถึงคราวที่เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาหลี่เจ๋อฮั่นมักจะได้สติก่อนใคร ดูได้จากคราที่เจ๋อฮั่นหาบัตรเชิญร่วมงานแต่งของเทพสงครามมาให้เขา เพื่อให้เขาไปตามหมิงหลันกลับมา

น้องชายของเขามิได้เป็นมารน้อยที่ไม่ได้เรื่อง แต่เจ๋อฮั่นคือผู้ที่มีสติปัญหาปราดเปรื่องมากกว่าใคร

“พี่จะพาหมิงหลันมาร่วมยินดีในวันที่เจ้าเข้ารับตำแหน่ง พี่ทำผิดกับนางมากเหลือเกินเจ๋อฮั่น ชีวิตที่เหลืออยู่หลังจากนี้พี่จะขอใช้มันทั้งหมดเพื่อรักนาง”

หลี่เจ๋อเชี่ยนกล่าวคำในใจออกมาด้วยถ้วยคำที่หนักแน่น เขาตบลงบนไหล่ของน้องชายอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป

เจ๋อฮั่นมองตามพี่ชายของเขาที่กำลังเดินทางออกไปจากเผ่ามาร..ที่มุมปากยักยิ้มขึ้นมาทั้งๆ ที่บนดวงตาคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อล้น

ดูเหมือนว่าหมิงหลันจะมีความสามารถมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ นางสามารถเปลี่ยนบุรุษที่กำแพงหัวใจหนายิ่งกว่าใครๆ ให้หันกลับไปรักนางได้ น่านับถือยิ่งแล้วน่านับถือจริงๆ

"ข้าไม่รับหรอกนะ ตำแหน่งจอมมารอะไรนั่น ขอไหว้วานให้พี่ใหญ่เอากลับไปด้วย"

...........

หมิงหลันวางมือของนางลงไปบนพื้นดิน ฉับพลันเมล็ดผักที่วางเอาไว้ก็ค่อยเติบโตขึ้นมาจนออกยอดสวยงาม

ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลย นางแค่คิดว่านางสามารถทำให้ดอกไม้เติบโตขึ้นมาได้ก็น่าจะปลูกผักได้เหมือนกัน

เรามีเงินมากมายก็จริง แต่เงินพวกนั้นนางก็อยากจะเก็บเอาไว้ให้เจ้าตัวน้อยที่กำลังดิ้นขลุกขลักอยู่ในท้อง ถึงแม้จะตั้งครรภ์มาได้ห้าเดือนแต่หน้าท้องของนางก็ยังราบเรียบไม่นูนขึ้นมาเลย อาจจะเพราะว่านี่คือท้องแรกอย่างที่ท่านหมอบอก

ท่านจอมมาร..อ่า เรียกเช่นนั้นไม่ได้แล้วสิเพราะว่าสามีของนางเดินทางไปที่เผ่ามารเพื่อจัดการส่งมอบตำแหน่งจอมมารให้กับเจ๋อฮั่น

เราทั้งสองตัดสินใจปลูกบ้านอยู่ที่นี่ ซึ่งเป็นรอยต่อของเมืองมนุษย์ เผ่ามารและแดนสวรรค์

บ้านหลังน้อยที่อยู่ท่ามกลางป่าไผ่ หมิงหลันมิรู้ว่าท่านเจ๋อเชี่ยนจะอยู่เผ่ามารนานแค่ไหน แต่ในยามนี้นางกำลังหิวอีกทั้งข้าวสารก็หมดเกลี้ยง

เมื่อรดน้ำผักเสร็จเรียบร้อยหมิงหลันก็เดินเข้ามาด้านในบ้านเพื่อหยิบเงินติดตัวไปเล็กน้อย นางแค่จะไปซื้อหมั่นโถกินเท่านั้น เพราะเรื่องข้าวสารนางปลูกเองก็ได้ ยามนี้นางต้องการหมั่นโถร้อนๆ มาเติมเต็มท้องที่กำลังหิว

ในตลาดคราคร่ำไปด้วยผู้คนที่เดินทางออกมาจับจ่ายใช้สอย เพราะอีกไม่กี่วันจะถึงวันปีใหม่แล้ว

ปีใหม่ในปีนี้นางมิต้องหลบหนีมาเที่ยวที่เมืองมนุษย์เพียงลำพังอีกแล้ว ทุกปีเมื่อถึงช่วงเวลาปีใหม่หมิงหลันจะเดินทางไปยังเมืองมนุษย์แล้วเดินวนอยู่ที่ด้านหน้าของทางเข้าเผ่ามาร นางมิสามารถเข้าไปด้านในได้เพราะมีทหารเฝ้าประตูอย่างแน่นหนา

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้างาม นางไปหาเขาทุกปีแต่ไม่เคยได้พบเจอ ในที่สุดปีนี้ก็ไม่ต้องเดินทางไปหาเขาแล้วเพราะว่าท่าเจ๋อเชี่ยนอยู่กับนางในฐานะสามีภรรยา

“หมั่นโถสามลูกเจ้าค่ะป้าจาง”

“ได้สิอาหลัน วันนี้ออกมาแต่หัววันเชียวนะ”

หมิงหลันส่งเงินให้หญิงวัยกลางคนเป็นค่าหมั่นโถ นางไม่ลืมปิดบังใบหน้าก่อนเดินทางเข้ามาที่เมืองมนุษย์และแน่นอนเพราะมาที่นี่แทบทุกวันทำให้หมิงหลันค่อนข้างสนิทสนมกับมนุษย์ที่นี่มากทีเดียว

“ท่านป้า ขอหมี่นโถให้ข้าสักลูกสิขอรับ ข้าเดินทางรอนแรมมาหลายวันยังไม่ได้ทานอะไรเลย”

หมิงหลันหันไปตามเสียงก็พบกับชายผอมโซที่อาภรณ์ของเขาเลอะเทอะมากทีเดียว ดูเหมือนขอทานแต่ทว่าอาภรณ์ที่เขาสวมกลับมีราคาแพงมากกว่าอาภรณ์ชาวบ้านทั่วๆ ไป

ป้าจางส่งมอบหมั่นโถให้กับชายผู้นั้น

“รีบๆ กินเข้าสิ จะได้มีแรงเดินทางต่อ”

หมิงหลันอดรู้สึกอิ่มเอมในใจไม่ได้เลย มนุษย์นั้นมีน้ำใจมากกว่าชาวสวรรค์เสียอีกและเมื่อป้าจางส่งหมั่นโถวให้ชายหนุ่มผู้นั้นเสร็จแล้ว หมิงหลันก็ส่งเหรียญเงินให้ป้าจางเพื่อเป็นการตอบแทน

“อาหลัน จะเอาหมั่นโถวเพิ่มรึไง”

“ข้าจ่ายในส่วนของพี่ชายท่านนี้ต่างหาก ป้าจางรับไปเถอะเจ้าค่ะ”