2.10 ความรักของดอกศาลี่

ม่อเกวียนที่กำลังมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดถึงกับเบือนหน้าหนี เขาเองก็ไม่ค่อยจะถูกกับองค์รัชทายาทจงจิ้งโหวสักเท่าไหร่ เพียงแต่ในยามนี้เขาธุระสำคัญที่จะต้องแจ้งแก่พระองค์

“ที่ทะเลตงไห่เกิดเหตุกาณ์แปลกๆ และเทพสงครามอันฉีได้เดินทางล่วงหน้าเพื่อไปตรวจดูก่อนแล้วขอรับ”

จงจิ้งโหวละสายตาจากใบหน้าของเสวียนม่าน เขาเบนสายตาไปมองหน้าของเทพม่อเกวียน

“เช่นนั้นเจ้าก็ควรจะเร่งเดินทางตามเทพสงครามไปสิ ในเมื่อรายงานเสร็จแล้วท่านเทพม่อเกวียนคงไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับข้าแล้ว..”

ม่อเกวียนมองหน้าขององค์รัชทายาทสวรรค์นิ่งๆ เขาก้มหน้าลงพร้อมกับยกมือขึ้นเพื่อกล่าวอำลา ก่อนจะเดินจากมาม่อเกวียนได้มองใบหน้าที่ไม่หลงเหลือเค้าเดิมของเทพีเสวียนม่านเลย ทั้งๆ ที่เขาเองก็เจ็บแค้นที่สตรีผู้นั้นทำให้เทียนจุนอยู่ในสภาพเจ็บปวด แต่ทว่าสิ่งที่นางประสบพบเจอนับว่าเลวร้ายยิ่งกว่าสิ่งใด

คนที่นางเชื่อใจ กลับไม่เคยรักนางเลย.. องค์รัชทายาทจงจิ้งโหวเพียงหลอกลวงว่ารักนางเพราะอยากจะเอาชนะท่านจอมมารเท่านั้นเอง

เพียงเพื่อชัยชนะถึงกับยินยอมกระทำเพียงนั้นเชียวหรือ นั่นยังคงเป็นคำถามที่ม่อเกวียนเฝ้าถามในใจถึงการกระทำที่ต่ำช้าเกินกว่าจะเชื่อว่านั่นคือการกระทำของโอรสสวรรค์ หากไม่ได้มาเห็นด้วยตาหรือมาได้ยินกับหู เขาย่อมไม่เชื่ออย่างแน่นอนว่านั่นคือความจริง

ม่อเกวียนเร่งรีบเดินทางไปยังทะเลตงไห่เพื่อเป็นกำลังเสริมให้กับอันฉีที่กำลังตรวจดูรอบๆ

“ไอขุ่นมัวแถวนี้มีมากกว่าปกติ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ถึงขั้นต้องเฝ้าระวังอะไร โชคดีที่ท่านจอมมารมิได้คิดจะเอาปีศาจที่ใต้ทะเลมาเป็นพวก มิเช่นนั้นหากผนึกคลายออก ชาวสวรรค์มีอันต้องทำสงครามอีกแน่”

อันฉีกล่าวพร้อมๆ กับวาดคมหอกไปรอบๆ พอกล่าวถึงชื่อของท่านจอมมารขึ้นมาเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าจริงๆ แล้วท่านจอมมารนั้นเป็นน้องเขยของเขานี่นา..

หมิงหลันช่างโชคดียิ่งนักที่ได้ชายผู้นั้นเป็นสามี และการที่ท่านจอมมารส่งจดหมายมาหาไป๋เฉียนเรื่องการบอกกล่าวเพื่อขออนุญาตคบหากับหมิงหลันมันทำให้ภรรยาของเขาในช่วงนี้อารมณ์ไม่ฉุนเฉียวเหมือนเก่า ไป๋เฉียนอารมณ์ดีเป็นพิเศษที่บ้านของเราล้วนแล้วแต่มีบุปผางานบานเต็มท้องทุ่งไปหมด

“นั่นสินะ ยังนับเป็นโชคดีที่ท่านจอมมารมิได้ตั้งตนเป็นศัตรูกับเผ่าสวรรค์”

แต่โอรสสวรรค์จงจิ้งโหวนี่สิดันตั้งตนเจ้าคิดเจ้าแค้น ยินยอมทำทุกหนทางเพื่อจะเอาชนะท่านจอมมาร

มิใช่ว่าเขามาเกิดผิดฝั่งงั้นหรือนี่ หากเกิดสงครามขึ้นมาจริงๆ ระหว่างเผ่าสวรรค์และแดนปีศาจเขาควรจะช่วยเหลือฝั่งไหน ม่อเกวียนยังคิดไม่ออกเลย

“สหาย สีหน้าของเจ้ามันบ่งบอกว่าเจ้ากำลังเป็นทุกข์ หากเป็นเรื่องของเทียนจุนให้เขาหลับพักผ่อนเช่นนั้นไปก่อนนับว่าดียิ่งแล้ว ขอเจ้าอย่าเป็นกังวลเพราะว่าข้าจะพาเขาเดินทางข้ามผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายนี้ไปให้ได้”

ม่อเกวียนส่งยิ้มจางๆ ให้กับอันฉี

“ข้ามีเรื่องจะต้องพูดคุยกับเจ้า มิสู้เราเดินเราเดินทางกลับไปที่บ้านของเจ้ากันเถิด”

ในใจของอันฉีนั้นรู้สึกไม่สู้ดีสักเท่าไหร่ กับท่าทีของสหายรัก ม่อเกวียนนั้นเกิดมาพร้อมกับสติปัญญาอันล้ำเลิศ ไม่มีปัญหาใดที่คนเช่นม่อเกวียนแก้ไขไม่ได้แต่ในยามนี้ม่อเกวียนที่เก่งกาจกว่าใครๆ กลับมีเรื่องที่แก้ไขไม่ได้อยู่ในใจ

เรื่องนั้น..คงจะไม่เกี่ยวข้องกับหมิงหลันหรอก...ใช่ไหม?

ไหสุราดอกไม้มากมายถูกยกมาวางเอาไว้เบื้องหน้าของทั้งม่อเกวียนและอันฉี ไป๋เฉียนปาไหสุราที่ดื่มหมดแล้วลงไปบนพื้นเมื่อนางได้ฟังเรื่องราวที่ม่อเกวียนเล่าออกมา

“ให้ตายเถอะ มิใช่ว่าความลำบากใจทั้งหมดจะต้องอยู่ที่สามีของข้าอย่างนั้นหรือ หากว่าเกิดสงครามขึ้นมาจริงๆ”

นี่แหละคือเรื่องที่ม่อเกวียนอยากจะบอกกล่าว หากเกิดสงครามระหว่างเผ่าสวรรค์และเผ่ามาร ผู้ที่นำทัพครั้งนี้คงหนีไม่พ้นอันฉีและเทียนจุน แต่เทียนจุนหลับอยู่เพราะอย่างนั้นในยามนี้จึงเหลือเพียงแค่อันฉีผู้เดียว

หน้าที่กับความถูกต้อง..ไม่ง่ายเลยหากต้องเลือก

“สำหรับข้าหน้าที่สำคัญก็จริงเพราะว่าข้าเป็นเทพสงครามมาหลายหมื่นปี ชั่วชีวิตนี้ข้าอุทิศให้กับการปกป้องดินแดนสวรรค์ แต่นั่นมันก่อนที่ข้าจะแต่งงานม่อเกวียน...”

มีเรื่องที่ติดค้างในใจของอันฉีมาตลอดนั่นคือหยาดน้ำตาแวววาวของไป๋เฉียนในยามที่นางมาลาเขาก่อนที่เขาจะเดินทางเข้าสู่สนามรบ

เขาไม่อยากให้ไป๋เฉียนเจ็บปวดอีก อีกทั้งเขาทำเพื่อชาวสวรรค์มามากพอแล้ว มันถึงเวลาที่เขาจะต้องทำเพื่อหญิงคนรักบ้าง

ไป๋เฉียนมองหน้าสามีของนาง ความรักของนางและอันฉีเกิดขึ้นมาหลายพันปีแล้วกว่าเราจะได้มารักกันเช่นในวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เพราะนางคือดอกหญ้าและเขาคือบุรุษผู้ซึ่งขี่ม้าศึกเพื่อเหยียบย่ำดอกหญ้าอยู่ตลอดเวลา การรอคอยมันเจ็บปวดและยิ่งเจ็บปวดมากยิ่งกว่าเมื่อต้องรอคอยชายคนรักกลับมาจากสนามรบ หลายครั้งที่นางคิดจะพอเพราะท้อแท้กับการรอคอยแต่ทุกครั้งที่อันฉีกลับมาจากสนมรบ เขามักจะกล่าวขอบคุณการรอคอยของนางเสมอ

เขากล่าวว่าที่เขารอดชีวีตกลับมาได้ เพราะเขาคิดเสมอว่านางรอคอยเขาอยู่

ม่อเกวียนยกไหสุราขึ้นมาดื่ม อย่างน้อยในชีวิตเขาถึงแม้จะไม่สนใจเรื่องความรักแต่เขามีสหายที่ดีมากทีเดียว

“ข้าแค่อยากให้พวกเจ้าทำใจเอาไว้ล่วงหน้า ในบางทีอาจจะไม่เกิดเรื่องที่พวกเราคิดก็ได้”

ไป๋เฉียนหลับตาลงช้าๆ

“ข้าไม่รู้ว่าองค์รัชทายาทมีความแค้นอะไรกับจอมมาร แต่หากว่าในใจของเขามีความคิดที่จะเอาชนะจอมมารจริงๆ แล้วละก็ เป้าหมายต่อไปขององค์รัชทาทจงจิ้งโหว คงหนีไม้พ้นหมิงหลัน”

น้องสาวของนางกำลังตั้งครรภ์ ไป๋เฉียนคิดว่านางยินยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างที่นางมีเพื่อปกป้องหมิงหลันและ..น้องเขย

ถึงแม้ว่าน้องเขยของนางจะแข็งแกร่งมากก็เถอะ แต่เพราะว่าจอมมารเคยแพ้มาแล้วครั้งหนึ่ง ไป๋เฉียนคิดว่าการพ่ายแพ้ในครั้งนั้นคงจะฝังใจจอมมารมากพอสมควร และเขาอาจจะวิตกกังวลจนทำให้เรื่องภายในครอบครัวเกิดปัญหาได้

จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ ไป๋เฉียนจะไม่ยอมทนมองน้ำตาของหมิงหลัน เด็กคนนั้นจะต้องมีแต่รอยยิ้มประดับบนใบหน้าเท่านั้น!!

“หากเป้าหมายขององค์รัชทายาทจงจิ้งโหวคือหมิงหลัน ข้าคิดว่าในครั้งนี้บางทีองค์รัชทายาทอาจจะพบเจอกับสตรีที่สั่งสอนเขาให้รับรู้ถึงรสชาติของความรักที่แท้จริงก็ได้นะ”

อันฉีกล่าวพร้อมกับยื่นมือไปจับมือของไป๋เฉียนเอาไว้

“ความรักใดเล่าบนสี่ทะเลแปดดินแดนแห่งนี้จะมั่นคงและหนักแน่นได้เท่ากับความรักของดอกสาลี่ เจ้าคิดแบบนั้นไหมไป๋เฉียน”