2.7 หลงไหลเเทบโงหัวไม่ขึ้น NC

หมิงหลันมองแววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนของหลี่เจ๋อเชี่ยน นางหยักยิ้มขึ้นมาที่มุมปากเมื่อได้มองเห็นความเปลี่ยนไปของท่านจอมมารผู้เย็นชา

อันที่จริงไม่ว่าเขาจะเป็นเช่นไรนางล้วนแล้วแต่ยังคงมั่นคงและศรัทธาในความรู้สึกรักที่มีให้เพียงแค่เขาผู้เดียวเท่านั้น แต่เมื่อได้มองเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรักที่เขามองมาที่นางแล้ว..มันเป็นสิ่งบ่งบอกได้อย่างดียิ่งนัก ถึงการตอบแทนความพยายามและความมั่นคงของนาง

“ภรรยา..”

เสียงของเขามันแหบพร่าอีกทั้งยังบรรจงกระซิบลงมาที่ข้างใบหูของนาง ความวาบหวิวแล่นริ้วขึ้นมาเมื่อเขาสัมผัสที่ผิวกาย ริมฝีปากเปียกชื้นของหลี่เจ๋อเชี่ยนแนบลงมาบนลำคอเพรียวบางระหง ดึงเอาเสียงครางเครือจากลำคอทีละน้อย

ครานี้เขามิได้เมาเลยสักนิด อีกทั้งสติยังคงมีครบถ้วนเพราะอย่างนั้นหลี่เจ๋อเชี่ยนจึงตั้งใจว่าเขาจะค่อยๆ ลิ้มรสหวานล้ำของภรรยาอย่างเชื่องช้าและไม่เร่งรีบ

“มองหน้าข้าสิ มองแค่ข้าก็พอ”

แก้วหูสะเทือนด้วยเสียงหวานเครือเมื่อถูกกระซิบด้วยคำที่หมิงหลันมิคิดว่ามันจะถูกกล่าวออกมาจากชายผู้ซึ่งเย็นชาประดุจน้ำแข็ง

นางเคยคิดว่าท่านจอมมารผู้เย็นชานั้นอาจจะไม่รู้จักความรักและเขาคงไม่คิดรักใคร ทว่าเมื่อได้มองเห็นเขาในมุมนี้แล้วมันไม่ใช่แบบที่นางคิดเลย ท่านจอมมารปิดกั้นตัวเองจากความรัก เขาแค่หวาดกลัวสิ่งที่เรียกว่าความรักแต่ทว่าในระหว่างที่เขาปิดกั้นตัวเองในใจก็อยากจะให้ใครสักคนมาดึงรั้งเขาขึ้นไปจากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นมาเพราะความรักในครั้งอดีต และดูเหมือนว่าเธอจะทำสำเร็จ..เธอดึงเขาขึ้นมาจากก้นบึ้งแห่งความเจ็บปวดได้อย่างดงาม

“ไม่ว่าเมื่อใด ดวงตาคู่นี้ของข้าต่างจับจ้องที่ท่านตลอดเวลา..และตลอดไปเจ้าค่ะ”

เพลิงราคะโหมไหม้ไปทั่วเส้นประสาทและกล้ามเนื้อ หลี่เจ๋อเชี่ยนหลับตาลงช้าๆ ก่อนที่เขาจะจุมพิตลงไปบนกลีบปากสีหวานนั่น เขากำลังปล่อยให้ความปรารถนาพัดพาเราทั้งคู่ไปด้วยกัน

เขาดูดเม้มปลายลิ้นและริมฝีปากด้วยความนุ่นนวล หมิงหลันเองก็ไม่น้อยหน้า นางมิคิดว่าตัวเองในยามนี้จะต้องมามัวเขินอายหรือว่าอะไรทั้งนั้น เขาคือชายที่นางรักแล้วยังจะรั้งรอสิ่งใดอีก นางจูบตอบเขาเท่าที่นางจะสามารถทำได้ ต่างคนต่างดูดดึงริมฝีปากของอีกฝ่ายอีกทั้งยังขยับมุมให้ลึกล้ำยิ่งขึ้น

ขณะที่ริมฝีปากแนบชิดมือของหลี่เจ๋อเชี่ยนก็เริ่มดึงสายคาดเอวของภรรยาผู้งดงามออก นางยินยอมให้ความร่วมมืออย่างว่าง่ายและผละริมฝีปากออกช้าๆ เมื่อรู้สึกเหมือนกับว่าลมหายใจจะหมดลง

เขามองใบหน้าที่จะถามอีกสักกี่ครั้งเขาก็ยังคงตอบได้ในทันทีว่าในสี่ทะเลแปดดินแดนนี้มิมีผู้ใดงดงามมากเกินไปกว่าภรรยาของเขา

เขาดึงรั้งร่างกายเล็กๆ นั่นมากอดเอาไว้ ใบหน้าเขาเอนซบกับไหล่ลาดราวกับว่านี่คือที่พึ่งพิงสุดท้าย

หมิงหลันล้มตัวนอนเมื่อท่านจอมมารถอดอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายบนร่างกายของนางออกจนหมด สายตาของเขามองสำรวจไปทุกที่ และสายตานั้นมันชวนให้หมิงหลันรู้สึกเขินอายไม่น้อย

ทั้งๆ ที่เธอเองก็เคยผ่านเรื่องเช่นนี้กับเขามาแล้ว แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนกับว่านี่คือครั้งแรกของเรา..เพราะว่าครั้งนี้เขาไม่ได้เมามายหรือเพราะว่าครั้งนี้เขามีสติครบถ้วนและรับรู้ว่าสตรีที่อยู่เบื้องหน้าของเขาคือนางมิใช่สตรีอื่น

ริมฝีปากของหลี่เจ๋อเชี่ยนหว่านพรมความร้อนไปตั้งแต่แก้ม หู และซอกคอ สัมผัสโอ้โลมทั่วกายส่งผลให้อารมณ์ถูกปลุกเร้าจนพุ่งทะยาน

ความรู้สึกครั้งนี้ช่างแตกต่างจากครั้งที่แล้วอย่างสิ้นเชิงเลย หลี่เจ๋อเชี่ยนรับรู้ได้เลยว่าหัวใจของเขามันเต้นแรงมากขึ้นพานทำให้มือไม้สั่นเทาไปหมด เขาลุกขึ้นก่อนจะเริ่มดึงสายคาดเอวของตัวเองออกเช่นกัน

หมิงหลันกลืนน้ำลายลงคอ เพราะว่าดวงตะวันยังไม่ทันลาลับขอบฟ้ามันจึงทำให้เราทั้งสองมองเห็นกันและกันได้อย่างชัดเจนโดยไม่ต้องอาศัยแสงเทียนเหมือนดังครั้งที่แล้ว

เขาทาบทับลงมาพร้อมๆ กับพรมจูบไปทั่วใบหน้าของนางอีกครั้ง ความนุ่มนวลและความร้อนของผิวอันเปลือยเปล่าที่ได้สัมผัสกันยิ่งปลุกเร้าความรู้สึกซาบซ่านขึ้นมา ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปตามผิวเนื้ออันเปลือยเปล่า ก่อนจะเลื่อนไปตามสีข้าง เอว จนถึงระหว่างขา ชั่วพริบตาเมื่อปลายนิ้วของเขาสัมผัสโดนจุดสำคัญร่างกายของนางก็สั่นกระตุก ความเปียกชื้นยิ่งฉายชัดเพราะเมื่อปลายนิ้วของหลี่เจ๋อเชี่ยนเริ่มขยับเสียงเฉอะแฉะก็ดังขึ้นมาอย่างน่าอาย

สะโพกของหมิงหลันสั่นระริก นางช้อนสายตามองใบหน้าของสามี ความรุ่มร้อนสะเทือนถึงจุดอ่อนไหวที่สุดในร่างกาย ก้านนิ้วสอดคว้านเข้ามาถึงส่วนลึกจนแผ่นหลังลอยขึ้นจากพื้นเตียงโดยไม่รู้ตัว

“อา..”

เขามองใบหน้างดงามที่กำลังฉายแววทรมาน ร่างกายของหมิงหลันเริ่มเกร็งเมื่อนิ้วแข็งๆ เสียดสีกับผนังอ่อนนุ่มด้านใน นิ้วของเขาเคลื่อนไหวคล้ายจะขยายปากทางให้กว้างขึ้น

“อื้อ!!”

“อย่าเกร็งสิ มาลองดูกันว่าร่างกายนี้จะรู้สึกดีได้มากแค่ไหนกัน..”

เขาเคลื่อนไหวเรียวนิ้วราวกับจะคลำหาจุดไวต่อสัมผัสที่อยู่ด้านใน หมิงหลันขบกัดริมฝีปากแน่นนางกำลังทรมาน และเมื่อเขาหมุนวนข้อมือ อารมณ์ของนางก็พุ่งสูงขึ้นจนแทบจะแตะที่ขอบฟ้าแต่ทว่าก้านนิ้วที่กำลังขยับอยู่ของหลี่เจ๋อเชี่ยนกลับหยุดเคลื่อนไหวเอาดื้อๆ

“...ทำไม..”

“ภรรยา เจ้าจะเอาเปรียบกันเช่นนี้มิได้ จะต้องอดทนแล้วรอคอยที่จะถึงฝั่งฝันพร้อมๆ กันสิ ลองอดกลั้นเอาไว้..”

ดวงตาคู่งามคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำตา และเมื่อนิ้วของเขาเคลื่อนขยับเข้าออกในร่างกายของเธออีกครั้งหมิงหลันก็เผลอส่งเสียงร้องครางออกมา

“อ๊ะ..ข้าไม่ไหวเจ้าค่ะ! อื้อ..ท่านจอมมารได้โปรด..ยะ..อย่าหยุด”

เสียงเปียกชื้นดังขึ้นตามจังหวะการเคลื่อนไหวและจำนวนของนิ้วที่สอดเพิ่มเข้าไป ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสช่องทางรักก็ตอดรัดตอบสนองราวกับรอคอยอยู่แล้ว

เขาเคยคิดว่านางงดงาม ใช่..หมิงหลันงดงามที่สุด นางสวยงามยิ่งกว่าหมู่มวลบุปผาที่นางปลูกเอาไว้เสียอีก แต่หลี่เจ่อเชี่ยนไม่เคยรู้มาก่อนว่าภรรยาของเขาจะงดงามได้มากเท่านี้ ริมฝีปากของนางแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อและดวงตาคู่นั้นกำลังทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมา เรือนผมนุ่มสลวยกระจัดกระจายยุ่งเหยิงบนหมอนใบใหญ่ แต่หมิงหลันที่เป็นเช่นนี้กลับเย้ายวนจนสติของเขาแทบจะขาดสะบั้นลง

“อา..ภรรยาไม่ยักรู้ว่าเจ้าสามารถงดงามได้ถึงเพียงนี้ จะทำให้สามีหลงใหลเจ้าจนโงหัวไม่ขึ้นเลยหรืออย่างไร”