ตอนที่ 12

หยอดอีกจีบเก่งไปอีกค่ะอาจารย์!

ว่าในใจพลางยกมือขึ้นจับผมสะบัดไปข้างหลัง อีกคนก็ช่วยจัดการปอยผมเป็นลอนสวยขึ้นวางพักบนบ่าอย่างนำเสนอตัวเต็มที่ แม้ว่าเธอจะบอกว่าไม่เป็นไร เขากลับยิ้ม...

ไม่ค่อยจะได้เห็นอาจารย์ป้องยิ้มแต่เห็นได้บ่อย ๆ เวลาอยู่กับเจ้าของร้านเบเกอรี่หน้ามหา’ลัย

“ก็ได้ค่ะ... คุณป้อง เรียกคุณก็คุณทำไมเป็นคนช่างเซ้าซี้จังเลยคะ”

“แต่ผมเรียกน้องเนยเพราะว่าผมอายุห่างจากเนยเยอะ ดีไหม?”

“ตามใจเลยค่ะ เอาที่สบายใจ”

“ถ้าตามใจก็เรียกพี่ป้องนะครับ พี่แก่กว่าน้องเกือบรอบได้มั้ง” ลื่นเป็นปลาไหล! ป้องเกียรติเห็นแก้มแดง ๆ นึกอยากหยิกแต่เขาคงต้องรีบทำคะแนนก่อน

“ไม่น่าถึงมั้งคะ”

“พี่ย่างเข้าสามสิบหกปีนี้ครับ เนยล่ะ? ไม่น่าถึงสามสิบยังไงก็เด็กกว่าเยอะ จะมาเรียกรุ่นพี่ว่าคุณได้ไง...”

เณศราแสนกระดากอายหลังโดนรุกหนัก จากคนที่มีความสามารถต้อนเธอจนมุมทุกครั้ง แต่คงไม่ได้พูดคุยกันต่อพอได้ยินสัญญาณเตือนถึงสถานี มือคว้าสายกระเป๋าหนังของคนข้างหน้าไว้ด้วยกลัวหลงกัน ขณะฝ่าฝูงชนบนทางเดินระหว่างชานชาลารถไฟฟ้า

ครั้นจะจับแขนชายเสื้อผู้ชายตัวโตก็เกรงว่ามันจะไม่งาม แต่เมื่อเขาหันหลังกลับมาคว้ามือของเธอฉับไวเพื่อหลบหลีกผู้คนมากมาย ที่กำลังเดินทางกลับบ้านหรือไปทำธุระที่ไหนสักแห่ง ต่างคนรีบร้อนจนหัวไหล่ชนกัน แต่ก็ยกมือขอโทษแล้วรีบเดินต่อ เณศราส่ายหน้าไปมามองซ้ายทีขวาทีตามพวกเขา ลืมสนใจมือหนาอุ่นที่พามาถึงบันไดขั้นสุดท้าย

“ขอโทษนะครับ คนเยอะหน่อย พาเนยมาลำบากเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ลำบากอะไรหรอกค่ะ อาจารย์... เอ่อ...”

“พี่ป้องครับ”

มันคงไม่สามารถปรับได้ในทันที แล้วจะให้อาจารย์เป็นพี่! บนริมทางเท้ามีทั้งคนและรถสัญจร เขายังคงจับมือของเธอ แต่พอถูกมองค้อนก็ค่อย ๆ ปล่อยมือเรียวขาวอย่างเสียอกเสียดาย ก้มหน้าลงมองพื้นอิฐกลบเกลื่อนอาการ

“ทำไมสาว ๆ บนรถไฟฟ้าชอบมาถูหลังจริง จั๊กจี้”

“แอบไปเล่นกล้ามที่ไหนมาล่ะคะ? ใครกันจะไม่อยากถู” เฮ้ย! นังเนยย! ยกมือป้องปากทันที หญิงสาวเบิกตากว้างพอเขาก้มหน้าลงโค้งมุมปากละไม

“ฉันหมายถึงคนอื่นนะคะ”

“แบบนี้เสียใจแย่นะครับ อุตส่าห์ดูแลสุขภาพ ออกกำลังกายทุกวัน ไม่ดึงดูดอยู่คนเดียว”

เณศราเพิ่งรู้สึกตัวว่ามันไม่สุภาพ ควรเขินสักหน่อยให้เขาสบายใจ เธอเลยแกล้งยกมือขึ้นปัดปอยผมเบือนหน้าไปอีกทาง ก่อนจะต้องตกใจเข้าจริง ๆ พอร่างสูงชะลูดขยับมือมาช่วยจัดแจงผมกระเซิงให้เข้าที่

“ขออนุญาตนะ มาพี่ช่วยครับ...”

ยามสายฝนโปรยปรายในฤดูปลายฝนต้นหนาว หากทอดสายตามองออกไปไกล ๆ จะเห็นชายร่างสูงกำยำบริเวณโต๊ะม้าหินหน้าร้านเป็นประจำ ในเสื้อเชิ้ตสีเข้มอาจชื้นละอองน้ำผ่านกันสาดหลังคามาอีกชั้นหนึ่งซึ่งไม่ถึงกับทำให้เปียก เขามักนั่งทานขนมเค้กที่เดิมหนาว ๆ

เณศราเพิ่งนึกหน้าลูกค้าคนหนึ่งออกเลยตรงเข้าไปถาม ทั้งที่เขาอุตส่าห์เรียกร้องความสนใจมาตั้งนาน

“มานั่งตรงนี้อีกแล้วนะคะ”

“พี่นึกว่าร้านปิดแล้ว... เห็นปิดสองทุ่ม” ป้องเกียรติยิ้มแล้วทำหน้านิ่งอย่างเดิม “ไปส่งได้ไหมครับ?”

“ใครส่งใคร... คะ?”

“รถ... พี่เสียครับ”

“จริงเหรอคะ? อ้าว... ก็ยังเห็นขับอยู่เมื่อเช้านี้” เธอเลิกคิ้วขึ้นมองไปทางลานจอดรถโล่งข้างร้าน ไม่เห็นโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์สีดำของอาจารย์ที่คงจะเลิกสอนช้าในวันศุกร์ ยังอุตส่าห์เดินมาตั้งไกล

เณศราเลิกเรียกเขาว่าอาจารย์มาสักพักแล้วด้วยความที่ออกไปข้างนอกด้วยกันหลายครั้ง ความหน้าเด็กของเธอเป็นเหตุให้คนนึกว่าเป็นนักศึกษาซึ่งมันคงไม่เหมาะสมนัก ขณะที่เธอไว้วางใจเขาที่เป็นสุภาพบุรุษพอสมควร

แต่คำก็พี่... สองคำก็พี่... ยังตามแจกขนมจีบได้ทุกวัน

“เล่นมุกหรือเปล่าคะ... รู้สึกว่าพี่ป้องจะรถเสียบ่อยจังเลยนะ”

“ครับ... นั่นแหละ ไม่ได้พูดความจริงเพราะว่าอยากมาหาเนยไง วันนี้พี่ไม่ได้เอารถมา รังเกียจหรือเปล่า?”

“ไม่รังเกียจค่ะถ้าเป็นลูกค้า แล้วคนนี้... วาดรูปให้ตั้งหลายใบ เข้าไปข้างก่อนเถอะค่ะ นั่งตรงนี้นาน ๆ ไม่ชุ่มชื้นไปทั้งตัวกลัวจะโดนโจรปล้นเอานะคะ”

“โจรที่ไหน? ยังไม่เคยได้ยินว่ามีนะ ไม่เห็นมีใครที่มหา’ลัยโดนโจรปล้น มากสุดก็วิ่งราวกระเป๋าตอนดึก ๆ... นู่นซอยนู้น” คนพูดชี้ปลายนิ้วไปด้านนอกร้านทางฝั่งขวา โดยมีดวงตาคู่สวยมองตามอย่างระแวดระวัง

เวลานี้ในร้านไม่มีใครนอกจากลูกน้องอีกสองคนที่กำลังทำความสะอาดล้างจานอยู่ข้างหลัง ส่วนด้านนอกมีแสงไฟจากรถยนต์เต็มท้องถนน

คนอะไรขี้โม้... เขาน่าจะอำเธอมากกว่าล่ะมั้ง

“เข้ามาก่อนมานั่งในร้านก่อนนะคะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา ฉันขอเก็บร้านให้เรียบร้อยก่อนค่อยกลับ”

“ครับ...”

พอได้รับคำอนุญาต ป้องเกียรติจึงเดินตามไป ทั้งสีหน้าท่าทางดีใจเป็นลิงโลดกับการตามติดสาวที่แอบชอบหลังเลิกงาน

“วันนี้ลูกค้าเยอะหรือเปล่า... ทานข้าวรึยังครับ?”

“ไม่หิวค่ะ ปกติฉันจะทานแค่ผลไม้ตอนเย็น กลัวอ้วนน่ะค่ะ”

“ไม่เห็นอ้วนเลย หุ่นกำลังดี”

ในสายตาชื่นชมแม้แต่คำพูดของเขายังติดตามแผ่นหลังบางไป ก่อนที่แอร์เย็นฉ่ำจะทำให้กระจกแว่นเกิดไอน้ำเกาะจนต้องดึงมันออกมาเช็ดด้วยผ้าเช็ดแว่นจากกระเป๋าเสื้อ

“เดี๋ยว ๆ พี่มองไม่เห็น...” พูดเร็ว ๆ หลังเตะขาเก้าอี้เข้าอย่างจังเพราะโลกพร่ามัวเมื่อขาดอุปกรณ์นำทาง

เณศราเห็นคนต้องการความช่วยเหลือ มือคลำอากาศหรี่ตาส่ายหน้าไปมาเหมือนคนเมา เขาไม่เจ็บแค่ต้องพยายามทรงตัวมือคว้าหมับเข้าเก้าอี้ เธอจึงย้อนกลับไปดึงท่อนแขนหนา ๆ ของผู้ชายตัวโตพาไปนั่งบนเก้าอี้โซฟาสีเขียวบริเวณหน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน

“เป็นอะไรไหมคะ?”

“ไม่ครับ แต่ว่ามองไม่ค่อยถนัด”

“มองไม่เห็นเลยหรือคะ?”

“พี่สายตาสั้น 450 ถ้าไม่ใส่แว่นหรือคอนแทคเลนส์มันจะเบลอมาก ๆ”

“น่าไปทำเลสิกนะคะ ไม่มีแว่นตาคงใช้ชีวิตลำบากแย่” เธอมีท่าทีเป็นห่วงเขาแต่พอนึกบางเรื่องออก “ปกติไม่มีสาว ๆ จูงมานั่งนี่ทำยังไงคะ?”

“คลำเอาไงครับ เหมือนคนตาบอดน่ะ เนยว่าน่าสงสารไหมล่ะครับ?”

หญิงสาวยิ้มเจื่อนว่า “เมื่อกี้ยังบอกอยู่ว่าไม่เป็นไร น่าสงสารมากเลยค่ะไม่รู้ว่าควรช่วยยังไงดี เดี๋ยวจะพาไปหาคุณหมอที่โรงพยาบาล วัดสายตาประกอบแว่นใหม่น่าจะดีนะคะ”