ตอนที่ 38

ฉีกยิ้มกว้างหวานให้เห็นไรฟันขาวครบทุกซี่ คนขับหันไปมองรอยยิ้มที่ตกเขาได้ตั้งแต่แรกเห็นนั่นแหละ แต่ปากดันไม่ตรงกับใจยังทำหน้าแหยง

“ไม่สวยเลยอี๋... วันหลังอย่าให้ชุดนี้อีกนะเดี๋ยวนี้อ้วนพุงออกอะครับ คนเขามองพุงรู้ไหมเขาไม่ได้มองเจ้าของร้านสวย สงสัยว่าทำไมอ้วนขึ้นต่างหาก”

“ฮะ? เนยอ้วนเหรอ...” เณศราเริ่มก้มหน้าดูสรีระตัวเอง หน้าท้องของเธอคงไม่ได้ยื่นยาวขนาดเขาว่า แค่โผล่ออกมาเล็กน้อยหลังรับประทานอาหารตามธรรมชาติคนทั่วไปแค่นั้น แต่นั่นก็ทำคนรักสวยรักงามเสียความมั่นใจสำเร็จ

“เมื่อก่อนผอมกว่านี้นะ น้ำหนักขึ้นหรือเปล่า?”

“อืม... ใส่สเตรย์รัดหน้าท้องก็น่าจะได้นะ ชุดแบบพอง ๆ หน่อยคงไม่เห็นว่ามีพุงมากมาย”

“ไม่เอาลายดอก”

“ตัวอื่นก็ได้ค่ะ วุ่นวายกับเสื้อผ้าเนยจริงนะ” ว่าตาขวาง เมื่อมาถึงจุดหมายในอีกไม่นาน

ลานจอดรถโล่งเงียบในช่วงหัวค่ำ ชั้นใต้ดินไม่มีรถจอดมากนัก คนขับก็เลือกทำเลได้ดีห่างจากลิฟต์ไปเล็กน้อย นัยน์ตาคู่คมใต้แว่นกรอบหนาประกายวูบวาบพาไรขนลุกชูชัน เธอกำมือทั้งสองบนหน้าตักอย่างเกร็ง ๆ เพราะว่าเขาไม่ปลดล็อกประตูรถยังไม่ดับเครื่องยนต์

“พี่ป้อง... จะทำอะไรคะ?”

“ทำอะไรก็ได้ครับไม่มีคนหรอก... ที่นี่มันคอนโดฯ ร้าง”

“ปากเสียจังเลย เจ้าของเขาน้อยใจแย่นะคะ มาว่าคอนโดฯ ร้างได้ไง เนยอยู่มาตั้งนาน”

“ลานจอดรถผีสิง”

“จะว่าอะไรก็ไม่น่ารักค่ะพี่ป้อง เป็นอะไรอีกคะ วัยทองหรือว่าประจำเดือนไม่...”

“แล้วมาหรือเปล่า? พี่ว่าไม่เห็นอีแดงมาสักพักแล้วนะ เนยกินจุบจิบด้วย จะมีลูกสาวให้พี่สักคนหรือเปล่านะ?”

เณศราเผลอตกใจอีกรอบพอได้ยินคำว่าลูก ยังลืมประเด็นสนทนาเมื่อสักครู่ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าผู้ชายมักมากอย่างเขาต้องการอะไร จนมันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เขาอยากได้ตรงไหนตอนไหนเธอก็ใจอ่อนยอม

“พี่อยากได้ลูกสาวหรือคะ?”

“ลูกชายก็ได้ ได้หมด พี่ไม่ถือ... ขอแค่มี...” มือหนาเลื่อนไปวางพักบนหน้าตักนุ่มเนียนผ่านเดรสตัวสวย ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างหื่นกระหาย

“ให้พี่... คน... พี่อยากมีลูก”

เรียวปากงามเม้มปิดสนิทแน่น เมื่อเขาเริ่มลูบหน้าขาไปมา กัดริมฝีปากล่างของตัวเองแรงด้วยท่าทางเย้ายวนให้รู้ว่าเขากำลังจะเริ่ม ทว่าฉับพลันที่ปลายนิ้วเรียวลอดผ่านชายเดรสตัวสวย ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงหาหญิงสาวก็เบือนหน้าหนีทันที มือจับหมับเข้ามือซุกซน ถลึงตาว่า

“ไม่ทำในลานจอดรถเด็ดขาด! จะกัดให้คอเขียวเลยพี่ป้องนี่นะ ฮึ่มมม!”

ความรักของเธอมันเกิดขึ้นเร็วไปหรือเปล่า?

คิ้วเรียวสวยเหนือดวงตาคู่กลมโตขมวดมุ่นมองกระถางต้นไม้เรียงราย ดอกไม้หลากสีสันเบ่งบานบนตึกสูง เณศราคิดว่าควรคบหาแฟนหนุ่มไปนาน ๆ ก่อนจับจูงมือกันเข้าประตูวิวาห์ ดูอย่างพ่อแม่เธอสิ ยังคบกันตั้งห้าปีค่อยแต่ง

เช้านี้เธออาสาทำความสะอาดให้เจ้าของห้องที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับเหตุการณ์หลายอย่าง นั่งทำงานหน้าตาคร่ำเครียดหน้าโน้ตบุ๊คเหมือนทุกวัน รดน้ำต้นไม้เสร็จ อาบน้ำทำข้าวผัดวางไว้บนโต๊ะรับประทานอาหาร ลงไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อแล้วกลับขึ้นมาพร้อมขนม ของในมือพะรุงพะรังวางลงบนโต๊ะ เขาก็ยังไม่สนใจเข้ามาช่วยเธอถือ

“พี่ป้องคะ... โต๊ะนี่เนยไม่ได้อยากจะเก็บบ่อย ๆ นะคะ พี่ทำหกทำเลอะแล้วกว่าจะเดินมาเก็บอะ”

“อืม ๆ พี่เร่งงานอยู่ครับแป้บนะ”

“แป้บตลอด...” บ่นงึมงำ เณศณาจัดวางของเป็นระเบียบเรียบร้อยด้วยนิสัยความเป็นแม่บ้านแม่เรือน ก่อนจะสะบัดหน้างอนไปกระแทกก้นนั่งลงบนโซฟานุ่มหน้าโทรทัศน์ กดรีโมตเปลี่ยนช่องไปเรื่อยพร้อมความฟุ้งซ่าน

เพื่อนสาวบอกกับเธอว่าผู้ชายบางทีก็มีช่วงโปรโมชั่น ถึงเขาจะดีเสมอต้นเสมอปลาย ก็ไม่ได้เป็นเครื่องการันตีว่าเขาจะดีไปตลอด

แต่คนที่บอกกับเธออย่างนี้อย่างยัยปวิมลไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนซะที

ป้องเกียรติไม่รู้ว่าคนในห้องกำลังคิดอะไร เพียงแอบมองอยู่ห่าง ๆ ไม่ให้เธอรู้ตัว ขนาดว่าเดรสหวานลายเดียวกับดอกไม้ริมระเบียง เขารู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นลายดอกชบาสีชมพูสลับสีแดง สั้นประหน้าขาเผยให้เห็นผิวขาวเนียนไร้รอยแผลเป็น เสื้อคอวีแหวกลึกเหมือนตั้งใจใส่ไปยั่วหนุ่มใต้ตึก ระหว่างตักข้าวผัดเข้าปากอย่างรวดเร็วจนหมดจาน รับรู้ถึงความเอาใจใส่ของคนทำกับข้าว เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบใส่หัวหอมต้นหอม แต่ชอบผักอย่างอื่นที่ไม่มีกลิ่นแรง

“เนยครับ” เสียงทุ้มเรียกคนที่ทำเฉยเมย ดูทีวีหน้านิ่ง

“อะไรคะพี่ป้อง”

“เนยซื้อของไปเท่าไรครับ? เดี๋ยวพี่โอนให้นะ”

“ไม่ต้องค่ะ อยู่ด้วยกันเนยออกค่าใช้จ่ายบ้างได้อยู่แล้ว ของพวกนี้เนยก็กิน” เธอลุกขึ้นเดินไปหาเขา ตามองอาหารบนโต๊ะแล้วน้ำลายสอเต็มปาก แต่พอเขาชวนกินเธอก็ไม่กินบอกว่าไม่หิว ยืนดูคนรวบช้อนเช็ดปากเรียบร้อย

“เงินเดือนพี่เข้าสิ้นเดือนวันที่สามสิบ พี่จะให้เนยเก็บนะ หลังเราผูกข้อมือกัน”

“ไม่ต้องให้ก็ได้ค่ะ กระเป๋าใครกระเป๋ามันดีกว่า...”

ป้องเกียรติรู้ว่าเธอต้องพูดอย่างนั้น เขายกแก้วดื่มน้ำไว ๆ ลุกขึ้นไปรวบเอวคอดบางจากข้างหลัง เกยคางไว้บนไหล่มน

“แล้ว... เนยอยากได้เท่าไรล่ะครับ รายเดือนน่ะ ค่าทำความสะอาดบ้านค่าดูแลบ้าน”

“เนยไม่อยากได้เงินใครค่ะ เนยหาเงินของเนยเองไม่เคยเดือดร้อนพ่อแม่ ถ้ามีสามีก็คงไม่อยากใช้เงินสามีเหมือนกันค่ะ”