ตอนที่ 43

ห้องเงียบเชียบให้ความรู้สึกเงียบเหงากว่าทุกวัน อาจารย์หนุ่มรออาหารมื้อเย็นจากแม่ครัวที่ยังไม่กลับบ้านสักที แต่งตัวเรียบร้อยด้วยเชิ้ตสีดำสนิทอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะเครื่องใหญ่ งานสอนก็ค่อนข้างยุ่ง ต้องตรวจงานนักศึกษาไปด้วยระหว่างอธิบายการเขียนคำสั่งคอมพิวเตอร์ หลายอย่างวนเวียนในหัว ขมวดคิ้วมุ่นตั้งใจทำงานตลอดเวลา

หลายคนในคลาสตั้งใจเรียนผิดปกติจนหมดชั่วโมงเรียน โดยเฉพาะกลุ่มเด็กแสบ ทำขยิบตาผ่านกล้องเหมือนมีปัญหาสักอย่างแต่ไม่กล้าพูด ส่งเป็นข้อความมาบอกแทน...

‘She’s in Danger!’

บอกใบ้มาเป็นภาษาอังกฤษให้ตีความอีกต่างหาก คนเป็นอาจารย์สงสัยอยู่พักหนึ่ง นึกหงุดหงิดคนส่งข้อความมาให้เป็นปริศนาคาใจ ก่อนตกใจเป็นอย่างมากแทบทำห้องเรียนล่ม เรื่องใหญ่กว่าคือคาบสอนนี้เป็นบันทึกเทปย้อนหลังซึ่งเขาไม่สามารถปิดโทรศัพท์กลางกลางคันได้

เป็นโชคดีที่แก๊งนายเปี๊ยกดันออกจากห้องเรียนไปก่อน ส่วนคนสอนทำได้แต่นับเวลาถอยหลัง ภาวนาให้บันทึกการสอนจบเร็ว ๆ พูดจาติดขัดเพราะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อตัว

ป้องเกียรติพอคาดการณ์ได้ว่าเกิดเรื่องอะไร ด้วยความที่เขาคอยดูพฤติกรรมของอีกคนอยู่ตลอด เธอมีท่าทีแปลก ๆ เมื่อคืนนี้ ทำท่าเหมือนนอนไม่ค่อยหลับ จู่ ๆ ก็ถามว่าน้องสาวของเขามีนิสัยยังไงแต่พอถูกซักกลับไม่ยอมตอบ

กว่าจะจบชั่วโมง บึ่งรถไปสอนไปหยิบหนังสือเปิดไปด้วยในรถยนต์ มาถึงหน้าประตูห้องฉุกเฉิน พบนักศึกษาจอมยุ่งเสียก่อน รีบเข้าไปถามอย่างร้อนรน

“เนยเป็นไงบ้าง? นายเปี๊ยก”

“เมย์นั่งเฝ้าอยู่ครับ เขาให้เข้าได้แค่คนเดียวครับจารย์”

ได้ยินเท่านั้น ร่างสูงมองซ้ายขวาหาแพทย์และพยาบาลเดินทำงานกัน แต่ละเตียงกั้นไว้ด้วยผ้าม่าน วิ่งกระวีกระวาดไปที่เคาน์เตอร์ ละล่ำละลักพูด

“คนไข้ที่ชื่อเณศรา ๆ ครับเตียงไหน?”

“เอ... เตียงแปดหรือเปล่า... คุณหมอกำลังเย็บแผลอยู่นะคะ รบกวนญาติคนไข้เซ็นเอกสารให้ด้วยนะ”

ใครจะมีอารมณ์เซ็น! อาจารย์หนุ่มไม่ได้หยิบปากกาจากพยาบาลสาว พรวดพราดไปที่เตียงเพื่อดูอาการของคนไข้ แววตาคู่คมเอ่อคลอมองชุดกาวน์สีขาวของคุณหมอหนุ่ม ผู้ป่วยในสภาพผมสีน้ำตาลเป็นลอนกระเซอะกระเซิง ใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มด้วยคราบเลือดตรงมุมปาก หางคิ้วแซมด้วยเลือดเป็นหย่อม ชุดผู้ป่วยสีเขียวอ่อนทำให้เขาเกือบสติแตก

“พี่ป้อง...”

“เนย... เป็นไงบ้าง พี่ขอโทษนะพี่ขอโทษ...” เสียงทุ้มสั่นเครือ ขาก้าวยาวเพียงก้าวเดียวไปกุมมือเล็กไว้ ข้างกันนั้นมีนักศึกษาสาวหนึ่งคนได้รับอนุญาตให้เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนผู้ป่วยตามกฎของห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลนี้

“เนยไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องห่วงนะ น้องอาร์ต เปี๊ยก เมย์เขาไปช่วยเนย”

โธ่! สั่นไปทั้งตัวก็ยังบอกว่าไม่เป็นไร! คิดพลันขบกรามแน่นเป็นสันนูน เพียงแต่สติยังมีเหลือ จึงหันไปทางคุณหมอ

“คนไข้เป็นไงบ้างครับ? หมอ...”

“หน้าผากแตกไม่กระทบกระเทือนอะไรคงไม่ต้องทำ CT SCAN มีฟกช้ำเล็กน้อย ยังไงรอผลเลือดก่อนนะครับ”

นายแพทย์ประจำห้องฉุกเฉินชี้แจ้งอาการหลังจัดการงานเล็ก ๆ บนหน้าผากเนียน โดยมีพยาบาลมาช่วยอีกคน รุมคนไข้ซ้ายขวา ดูท่าทางเหมือนว่าเธอจะเจ็บมาก

คุณหมอและพยาบาลทำแผลไม่นานก็เก็บของออกจากห้องไป เหลือเพียงญาติผ่านฉากกั้นสีเขียว

เณศราพยายามที่จะเข้มแข็งเพราะไม่อยากให้อีกคนเป็นห่วง ถึงตั้งแต่มีลมหายใจมาเธอไม่เคยสู้รบตบมือมีเรื่องกับใครที่ไหน โดนรุมสะบักสะบอมคงไม่แปลก

“พี่ขอบคุณนะ ถ้าไม่ได้พวกเราคงแย่...”

“ไม่เป็นไรพี่ พวกหนูอยู่แถวร้านพอดี นั่งทำงานส่งอาจารย์กันอยู่...”

“ขอบคุณมากนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์ แต่เทอมนี้แก๊งเด็กเทพไม่เอา F นะคะ”

เด็กเทพ! ถ้าหากว่าไม่ส่งงานอาจารย์ก็ต้องให้ F อยู่แล้วแค่เพิ่มคะแนนเมตตาให้หน่อย นักศึกษาได้ใจไปเต็ม ๆ โบกมือลาอาจารย์และรุ่นพี่ ปล่อยสองคนให้อยู่กันตามลำพัง

ป้องเกียรติไม่พูดพร่ำมากมาย เข้าไปกอดคนตัวเล็กทันที จิตใจรุ่มร้อนดังไฟ เตรียมคิดบัญชีแค้นกับไอ้คนที่ทำแบบนี้กับเมียเขา!

“ไม่เป็นไรนะคนเก่ง... พี่อยู่นี่แล้ว...”

“พี่ป้อง... เนยไม่เป็นไรค่ะ”

“เป็นก็บอกว่าเป็นสิ ไม่โกหกกับพี่นะ พี่ไม่ให้ใครมาทำแบบนี้กับเมียพี่อีกแน่” อีกครั้งที่ผละจากร่างสั่นเทาในอ้อมแขน ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ต้องยอมรับความจริงในสถานที่แสนปลอดภัย ไม่มีอะไรบนโลกนี้มาทำร้ายเธอได้อีก สองมือตะเกียกตะกายกอดรอบเอวสอบ ซุกใบหน้าแดงก่ำบนเสื้อตัวหอมกลิ่นคุ้นเคย

“ฮึก... เนยกลัวมากเลย... พี่ป้อง ฮือ...”

กว่าจะปลอบให้หยุดร้องก็หลายนาน ป้องเกียรตินั่งโกรธหน้าแดงก่ำ มือกำหมัดแน่น พอคนป่วยผล็อยหลับในอกทั้งอย่างนั้น สองแขนตกลงบนหน้าตักของเขาที่ถือวิสาสะนั่งบนเตียงคนไข้ เขาต่อสายหาทั้งพ่อและแม่ฟาดคำขาดว่าเขาจะเอาเรื่องทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ น้องนุ่งก็ไม่สน

เพราะถึงขั้นว่าคุยโทรศัพท์ไม่เสียงดังมากแต่คนนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวควรได้ยินเสียงของเขาบ้างกลับไม่ได้ยิน สลบเหมือดไร้เรี่ยวแรง จะไม่ให้โกรธมันเป็นไปไม่ได้เลย

มันจะมากไปแล้วนะลูก จะมาฟ้องน้องข้อหาทำร้ายร่างกายได้ยังไง เรื่องแค่นี้เอง นั่นมันคนอื่นนะ นี่น้องนะลูก

แม่ก็ยังเป็นเหมือนเดิม… แต่เขาไม่ยอมแน่ ๆ จดทะเบียนสมรสเมื่อไร เขาจะเอาเรื่องแทนเมียทุกอย่าง!

วางสายแล้วเขาได้แต่นั่งโมโห เลื่อนมือขึ้นลูบไรผมเปียกปอนหยดน้ำตา กระชับคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนอย่างหวงแหน จนพยาบาลกลับมาทักถามอีกรอบ

“เดี๋ยวรถเข็นมานะคะ ต้องรอหมอสูติฯ มาดูอาการอีกทีถึงจะกลับได้นะ”

“ครับ?”

“มีตรวจปัสสาวะกับผลเลือดด้วย ผลปัสสาวะออกแล้วแต่ผลเลือดยังไม่ออก ให้คุณแม่อยู่รอหมอประเมินอาการก่อนนะคะ หมอถึงจะอนุญาตให้กลับบ้านได้”

อารมณ์เกรี้ยวกราดสลายหายไปกับอากาศ คุณพยาบาลส่งยิ้มให้แล้วเดินไป เพราะสีหน้าตื่นตะลึงของอาจารย์ ที่เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังจะเป็นคุณพ่อ!

มือหนายกขึ้นป้องปาก เลื่อนลงลูบหน้าท้องเนินนูนผ่านเสื้อคนไข้ ตาเบิกกว้างแทบถลนออกมาจากเบ้า

“ฮะ! เนยท้องจริงเหรอ! ท้องจริง ๆ ใช่ไหม?”