ตอนที่ 40

ป้องเกียรติไม่ทำให้คนตัวเล็กผิดหวัง แม้แต่ช้อนตัวเบา ๆ เข้าออกช่องทางอ่อนนุ่มที่โอบรัดแก่นกาย มันกลืนกินตัวตนของเขาได้ดีเยี่ยมไม่ต่างจากว่าเป็นครั้งแรกของกันและกัน

บางครั้งก็ดิบเถื่อน! เมื่อร่างกายได้รับการเติมเต็มหลังห่างหายกันไปไม่กี่วัน แต่ยังคงอ่อนหวาน สอดประสานหลังมือเรียวที่จิกกำแน่น หลังแอ่นก้นรอรับความแข็งขึง ขยันขยับสะโพกสอบถี่ระรัว ปล่อยให้มังกรร้ายผลุบเข้าออกอย่างไม่ละวางจังหวะลง จะให้คนใต้ร่างได้หายใจหายคอยังไม่มี

เณศราได้รับจุมพิตจากเขาที่ไม่เคยรู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย หน้าขาสั่นเทากระแทกกับขอบโต๊ะ หากว่าเธอทำท่าจะลุก คงถูกผลักลงให้นอนราบบนกินข้าว มือหนาปัดป่ายของกระเด็นไปคนละทิศละทาง ทั้งถุงพลาสติก ขวดแม็กกี้ เขาไม่สน! ว่าอะไรจะหล่นเละเทะเหมือนคนอดอยากปากแห้งมาแรมปี

แววตาคู่สวยเอ่อคลอหยดน้ำใส ช่องท้องวูบไหวตามเสียงเสียบสับของเนื้อกระทบกันพาอารมณ์ของเธอถึงขีดสุด ถึงว่าที่สามีจะดุดันป่าเถื่อนสักหน่อย เธอกลับนึกชอบพอในความเป็นตัวเขา สะโพกงามงอนจิกเกร็ง

“พี่ป้องขา... เนยไม่ไหวค่ะ!”

“ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย... ทำไมเสร็จไวจังครับ อืม... อูยส์ เนยรัดพี่แรงแบบนี้ไม่ดีนะ”

คนพูดจาทะลึ่งได้ตลอดเวลา ไม่ว่าบนเตียงที่หรือไหน ๆ กัดกรามกรอดมองร่างบางดิ้นพล่านใต้การจับกุม เลื่อนมือขึ้นบีบแก้มก้นแหวกทางชุ่มฉ่ำสะบัดสะโพกถี่ระรัว

“อร๊ายย! อย่าหยุดค่ะ!”

อีกครั้งที่เขาทำให้เธอได้อายเสียงตัวเอง ดวงตาพร่าเลือนมองเห็นเพียงรอยยิ้มร้าย เมื่อร่างกายบีบตัวตามธรรมชาติ มวลน้ำไหลทะลักออกกลางกายสาวหยดลงพื้นหลังการปลดปล่อย อีกคนยังเผลอส่งเสียงดังกว่าเธอ

“อื้มม... อ่าาาาส์.. เนยย!”

ปัง ปัง! เสียงเคาะดังผ่านกำแพงพาสองคนยกมือปิดปาก เผลอลืมไปว่าห้องครัวติดกับห้องนั่งเล่นห้องข้าง ๆ!

“อุ๊ย... ขอโทษครับ... พี่ลืม...”

ป้องเกียรติหน้าตาเลิ่กลั่ก ด้วยความที่เขาเองก็มีมารยาทพอสมควรตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ไม่เคยมีปัญหากับผู้พักอาศัยห้องอื่น ขณะที่คนถูกจัดหนักหมดสภาพความสวย เสื้อผ้าหลุดร่นยับเยิน เส้นผมยุ่งเหยิง

“พี่ป้องคะ... ข้างห้องเขาคงบ่นว่าเราเสียงดังแน่ ๆ”

คนได้ยินเลื่อนมือลงลูบศีรษะน้อยของร่างบางบนโต๊ะ ก้มหน้าลงจูบแก้มแดงก่ำ ปลอบประโลมคนตัวเล็กที่ผ่อนลมหายใจหอบสั่นตามเรียวขาสั่นระริก

“งั้นพี่ว่า... พรุ่งนี้เราสองคนไปดูบ้านกันดีกว่า”

ป้องเกียรติเตรียมการเรื่องเรือนหอ สินสอดทองหมั้นให้พ่อแม่ของฝ่ายหญิงมาก่อนหน้านี้ เขาเพิ่งบอกกับเธอตอนขับรถพามาดูบ้านเช่าหลังหนึ่ง ถึงไม่ใหญ่โตเท่าสองสามีข้าราชการที่ทำงานมาด้วยกันแต่ยังหนุ่มสาวอย่างคุณพ่อคุณแม่ของเณศรา บ้านเดี่ยวหน้ากว้างสองชั้น ลักษณะคล้ายบ้านแฝด จอดรถยนต์ได้สามถึงสี่คัน มากพอสำหรับอาศัยอยู่กันสองคน

“หลังนี้มีคนเช่าอยู่ อีกสี่เดือนถึงจะหมดสัญญาครับ เห็นเขาบอกว่าจะย้ายนะ เนยไม่ถือใช่ไหม? บ้านมือสอง...”

“ไม่นี่คะ เนยว่าบ้านสวยออก รีโนเวทเอาทีหลังได้เหมือนกันแหละ คงเหมือนบ้านใหม่สวย ๆ เลยนะคะ”

หญิงสาวทำชะโงกคอมองหน้าบ้านที่รกสักหน่อยตามสภาพการอาศัยของคนเช่า เธอไม่รู้ว่าเขามีทรัพย์สินอะไรบ้างหากว่าเขาไม่บอกเมื่อคืนนี้

“พี่คงมีไม่มากเท่าแฟนเก่าเนย ใช้ตำแหน่งค้ำกู้ซื้อบ้าน เงินเก็บจากงานวิจัย รับงานนอก ปล่อยเช่าคอนโดฯ จนแบงก์เพิ่มวงเงินเครดิตให้ ทุกวันนี้มีแต่หนี้ทั้งนั้น...”

“เป็นหนี้ที่ก่อให้เกิดรายได้เนยว่าโอเค พี่ป้องเก่งมากแล้วนะคะ พ่อแม่ไม่ให้อะไรเลยสักอย่างแต่มาได้ถึงเท่านี้ ที่เหลือเราค่อยสร้างค่อยหากัน อยู่แบบประหยัด ๆ ไม่ต้องสิ้นเปลืองซื้อบ้านใหม่หรอกค่ะ เนยอยู่กับพี่ได้ทุกที่...”

อาจารย์หนุ่มรถเลื่อนมือไปวางบนศีรษะน้อยด้วยแววตาเอ็นดู “ขอให้เนยอยู่กับพี่ไปตลอดนะ อย่าท้อแท้ใจเวลาพี่พูดไม่รู้เรื่องเพราะพี่โตมาด้วยตัวเอง บางครั้งพี่ก็... อาจจะมั่นหน้ามั่นใจมากไป...”

ก้อนแข็งจุกตันคอเพียงเท่านั้น เพียงได้รับความจริงใจจากชายที่รับปากกับเธอว่าเขาจะไม่ทิ้งเธออย่างแน่นอน นัยน์ตาคู่คมผ่านแว่นกรอบหนาสบมองมา อย่างมีนัยว่าเขาอยากขอโทษเธอในบางเรื่อง

“ทุกคนมีดีมีร้ายมีข้อเสียของตัวเอง เนยเองก็ไม่ได้ดีไปหมด บางวันเนยอารมณ์ไม่ดี หงุดหงิดงี่เง่าใส่พี่ป้อง พี่ยังดูแลเนยไม่หนีไปไหนเลยค่ะ”

“พี่หลงเนยขนาดนี้ จะมีปัญญาไปไหนได้ล่ะครับ” พูดพลางยิ้มละมุน ลูบเส้นผมนุ่มติดมือด้วยจิตใจชุ่มชื้น เลื่อนมือไปจับกุมมือเล็กไว้อย่างอ่อนโยน

ตาสบตาในความเงียบงันของรถยนต์เครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ป้องเกียรติทำให้เธอตกใจอีกครั้ง เมื่อเคลื่อนรถออกจากตัวบ้านไปจอดริมทางเท้าด้านนอกหมู่บ้านจัดสรร ริมชานเมืองร่มรื่น การจราจรไม่แออัด มือหนาล้วงหยิบแหวนเกลี้ยงเกลาทำจากทองคำขาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มันไม่มีกล่องสวยงามด้วยความที่คงรีบหยิบมาในช่วงเช้าโดยไม่ให้เธอรู้ตัว ซึ่งเขาคอยจับคลำกระเป๋าเสื้อหลายครั้งเหมือนกลัวของในนั้นจะหล่นหาย