ตอนที่ 41

คนอยู่ด้วยกันทุกวันคงสังเกตเห็น เธอแค่ไม่รู้ว่าเขาจับอะไรตลอดเวลา

“เนยต้องใส่ไว้ก่อนนะ คนเขาจะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว พี่ไม่ชอบเวลาใครมองเนย พี่หวง...”

“แต่เนยชอบค่ะ เวลาพี่ป้องทำตาเขียว ๆ น่ะ”

“ชอบโดนจัดหนักด้วยใช่ไหม?”

“ไม่รู้ค่ะ...” เสียงหัวเราะคิกคักดัง หัวใจดวงน้อยเต้นรัวแรง เมื่อเขาบรรจงสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้าย ชักชวนให้ดูลอยสลักบริเวณรอบตัวแหวน

N & P ดูจะเป็นไอเท็มคู่รักแนวแฟชั่นมากกว่าแหวนเพชรเม็ดโตในงานแต่งอลังการ ที่เคยเห็นบ่าวสาวสวมให้กัน

“ขอบคุณนะคะพี่ป้อง... เนยจะรักษามันให้ดีทั้งสองชิ้นนี้ สร้อยกับแหวนของพี่... ชอบมากเลยค่ะ”

เธอชอบมันที่สุด... ชอบผู้ชายคนนี้ที่สุด

เณศราเม้มปิดริมฝีปากของเธอสนิทแน่น หยดน้ำใสเอ่อคลออย่างอดกลั้นไม่ไหว ก่อนที่ร่างสูงในเชิ้ตสีดำสนิทจะโน้มตัวลงหาเธอเชื่องช้า ประกบเรียวปากอิ่มงามแผ่วเบาแล้วผละออกประทับจุมพิตบนขมับเนียน

“พี่รักเนยนะ”

คนมีความรักมักหน้าเด็กทุกคน มองอะไรก็เป็นสีชมพู เห็นจะจริง

กล่องข้าวน่ารักในแต่ละวันของเณศราประดิดประดอยด้วยผักหลากสีสัน เธอใช้ตราปั๊มลายตุ๊กตาในการทำอาหารเช่นข้าวญี่ปุ่นหุงร้อนเป็นหมีน้อย ห่มคลุมด้วยไข่เจียว ราดน้ำซอสเกรวี่หรือเป็นแกงกะหรี่ เมนูผัด ๆ ต้ม ๆ อาหารไทยบ้าง

เสน่ห์ปลายจวัก! มัดผู้ให้อยู่หมัด แต่เธอคิดว่าคนหื่นน่าจะถูกอย่างอื่นมัด

กวนได้ทุกวี่ทุกวันนะคะพี่ป้อง

ใบหน้าหวานระรื่นความสุข ร้อนฉ่าพอนึกถึงบทรักเร่าร้อนที่เธอเป็นฝ่ายขับเคลื่อนจังหวะบนเรือนกายแกร่ง อย่างนางแมวยั่วสวาท! ในมือเรียวยังมีกล่องข้าวสำหรับเย็นนี้ หยิบใส่ถุงกระดาษสีน้ำตาล ส่งข้อความบอกอาจารย์ที่มีสอนไม่กี่ชั่วโมงก็เลิกงานแล้วกลับไปทำงานต่อที่บ้าน

เณศราตื่นแต่เช้าออกจากที่พักมาพร้อมกันกับแฟนหนุ่ม บางวันเธอขับรถไปส่งเขาในมหา’ลัยถึงหน้าตึกคณะหรือเขามาส่งเธอ ตัวติดกันเป็นตังเมให้พ่อแม่บ่นเรื่องอยู่กินกันก่อนแต่ง ขณะที่เธอมีความเอาใจใส่ว่าที่สามีในทุกวันแม้แต่เรื่องซักผ้ารีดผ้า เตรียมอาหารทุกมื้อเท่าที่จะทำได้ เธอตั้งใจทำทุกอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง

“พี่ไปก่อนนะคะ กลับบ้านกันดี ๆ นะ”

“พี่เนย... รถพี่” อาการอึกอักของสาวอายุอ่อนกว่าเรียกรั้งเธอไว้จึงไม่ทันได้เดินไป

“คะ? มีอะไรเหรอ”

“พี่ลองไปดูเอง... เละเทะเลยอะ”

ใบหน้าซีดเจื่อนบอกอย่างนั้น เจ้าของรถยนต์หยิบกระเป๋าสะพายพาดบ่า ก้าวไวไปถึงข้างร้าน ตาเบิกกว้างทันทีที่เห็นลานจอดรถพื้นปูนถูกเทสีนองเฉพาะรอบตัวรถ รอบคันยังเต็มไปด้วยงานจิตรกรรมพ่นสีเต็มไปหมด

เมียน้อย... รถเมียน้อย...

คราวนี้เป็นเจ้าของร้านหน้าซีดเผือดไร้เม็ดสี มือเรียวกำหมัดแน่น ทว่าเธอก็มีสติมากพอหันไปขอความช่วยเหลือจากลูกจ้างที่ยืนหลบอยู่ข้างหลัง

“เอาผ้ามาคลุมรถ ๆ ช่วยพี่หน่อยเร็ว”

ต่างคนรีบมาช่วยกันแม้เสียขวัญ จับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกิดเรื่องอะไรในเมื่อเณศราเองก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตน หนุ่มสาวมาช่วยกันคนมือคลุมรถมิดชิด เหลือแค่หยดสีแดงบนพื้นที่อาจปิดไม่มิด เธอรีบยกสายโทรหา

“พี่ป้องมากี่โมงคะ? ฮะ... มาแล้ว!”

            เร็วกว่าความคิด ร่างบางวิ่งแจ้นออกจากร้านอย่างลืมสวย ชายกระโปรงสะบัดพลิ้วไปเกือบถึงหน้ามหา’ลัย ซึ่งสวนทางมาพอดี คนขับลดกระจกลงยิ้มให้เธอที่โบกไม้โบกมือเป็นสาวมะกันหลงทาง รอติดรถไปกับใครสักคน พอเขาปลดล็อก เธอรีบกระโจนกายขึ้นรถด้วยหัวใจวูบไหว

“รถเนยเสียค่ะ จอดทิ้งไว้ที่ร้านก่อน”

“เอ๊ะ ปกติจะมีแต่พี่นะครับที่รถเสีย เราซ่อมอู่ไหนล่ะพี่เอารถไปทิ้งไว้ให้ไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ คือ... เดี๋ยวยัยวิกำลังมา จะเอารถไปซ่อมให้ ไปกันเถอะค่ะ”

หัวสมองว่างเปล่าของเธอคงคิดหาข้อแก้ตัวได้ไม่มากนัก ต่อให้อีกคนสงสัยก็คงจะไม่ได้คำตอบอยู่ดี จึงถามในน้ำเสียงแสนอบอุ่นอ่อนโยน

“เหนื่อยไหมครับ? ลูกค้าเยอะไหม เนยเป็นอะไรหรือเปล่า หน้าตาไม่ค่อยจะดี”

“ไม่เหนื่อยค่ะพี่ป้อง เอ่อ... เนยเวียนหัวนิดหน่อย” แสร้งยิ้มให้คนขับรถสบายใจ แต่คนห่วงก็ห่วง เลื่อนมือมาแตะหน้าผากวัดอุณหภูมิด้วยสีหน้าเป็นกังวล

และถึงแม้ว่าเธอจะอยากเข้าไปซุกหาไออุ่นในอ้อมแขนของเขาสักแค่ไหนคงต้องอดทนข่มใจนับเวลาถอยหลังระหว่างทาง คนขับก็รีบพอสมควรด้วยอยากกอดแฟนเต็มทน

“ไม่เป็นอะไรแน่นะครับ? ไปหาหมอไหมพี่พาไปโรงพยาบาลใกล้ ๆ นี่”

“ไม่ค่ะ เนยไม่เป็นไร สบายดีค่ะพี่ป้อง”

“อืม... พี่ว่า... หน้าเราซีดมากเลยนะ”

คนเซ้าซี้คงไม่เลิกรา เฝ้าถามเรื่องสุขภาพของเธอไปจนถึงที่พัก ลงจากรถแล้วเขายังเข้ามาช่วยเปิดปิดประตูให้ ประคองพาไปถึงหน้าลิฟต์

ใบหน้าสดสวยซีดขาวราวกระดาษ จู่ ๆ เธอยังเกิดอ่อนแรงจนเซไปวูบหนึ่ง พอถูกมองด้วยท่าทางแสนจะห่วงเธอก็ยิ้มแล้วบอกสะดุดเขานั่นแหละ

เณศราไม่อยากให้พี่น้องทะเลาะกัน เธอไม่อยากให้เขาไม่สบายใจเรื่องนี้ ส่วนทางแก้ปัญหาของเธอถามว่ามีไหมก็คงจะไม่มีทางเลือกนอกเสียจากส่งข้อความไปบอกคนในอดีตว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายกับเธออีก