ตอนที่ 17

“อะไรอีกคะ?”

“ไม่อยากล้างจานเสร็จเลย อยากยืนตรงนี้นาน ๆ”

“ผู้ชายคงเหมือนกันหมด เห็นผู้หญิงเป็นดอกไม้ริมทางหรือเปล่า เลิกมาหลอกกอดหลอกจับมือเนยซะทีค่ะ เนยจะไม่อ่อนหวานแล้วนะ”

“เนยทำร้ายพี่ได้เลย ตบตีขัดขืนไปเถอะ แต่พี่ไม่อยากไป... เลิกเข้าใกล้เนยไม่ได้แล้ว...”

ทั้งน้ำเสียงและแววตาจริงจังผิดจากคนเมื่อสักครู่ทำให้คนในพันธนาการเบือนหน้าหนีไปอีกทาง พอเธอทำลอยหน้าลอยตาไม่ตอบ ไม่วายที่เขาจะเหน็บแนม

“น้องเนยครับ... อาจารย์ตามจีบมาเป็นเดือน ๆ แล้วนะ จะต้องตามจีบอีกกี่ปี?”

“ก็... ไม่รู้”

ก็รู้นั่นแหละ! แต่ที่เณศราไม่รู้คือทำไมอาจารย์ถึงได้ทำตัวเป็นหนุ่มขี้อ้อนที่แสนน่ารำคาญเหลือเกิน

“พี่ทำให้เนยลืมเขาได้นะ...”

ที่มีคนพูดขึ้นมาก็น่าสนใจ เณศรากลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จานสองใบในอ่างกลายเป็นว่าเขาเป็นคนล้าง ผู้ชายตัวโตค่อยเดินไปหยิบเสื้อนอนมาให้พร้อมผ้าขนหนูสีชมพูอ่อน

“อาบก่อนเลยนะ แชมพูสบู่พี่ใช้ได้หมด” พูดอย่างเป็นกันเองให้คนตัวเล็กเลิกสั่นเกร็งจากพันธนาการหลวม ๆ เมื่อสักครู่นี้ เขาจับจ้องใบหน้าหวานงามด้วยแววตาอบอุ่นอ่อนโยน พูดจาหว่านล้อมจนเธอเลิกต่อต้านหัวใจ

เณศราตอบ ‘ค่ะ’ แค่นั้นแล้วเข้าห้องน้ำไป

ขณะที่เสียงฝักบัวผ่านห้องน้ำพาใจชายสั่นไหว หัวพาลคิดถึงเส้นผมนุ่มหอมสีน้ำตาลลอนปลายเข้ากันกับเครื่องสำอางอ่อนโทนส้ม ริมฝีปากอิ่มงามเคลือบลิปสติกสีเดียวกันเป็นลิปแมทแนวธรรมชาติซึ่งเธอตั้งใจเลือกมันอย่างคนแต่งตัวเป็น ไหนจะความเป็นคนตัวเล็กเอวบางทำให้เธอยิ่งเหมือนตุ๊กตา

ที่เธอเริ่มพูดจาเป็นกันเองกับเขา เรือนกายร้อนรุ่มแทบอดรนทนไม่ไหว

พอหญิงสาวเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าขวยเขิน ป้องเกียรติชะงักนิ่งมองคนตัวเล็กความสูงเพียงบ่า กลิ่นหอมจากเรือนร่างงามในเชิ้ตนอนลายขวางพาอารมณ์รุ่มร้อนประหลาด ก่อนที่เขาจะสะบัดหน้าหนีไปไม่พูดจา

“อะไรของเขากัน...?” เสียงหวานบ่นแต่เธอดันไม่อยากกลับบ้าน อยากอยู่คุยกับเขานาน ๆ หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก ลุ้นระทึกว่าข้างหน้าจะเกิดอะไร เณศรานั่งรอเจ้าของห้องจนเขาออกมาหย่อนก้นนั่งลงข้างกัน

“จะเซ้าซี้ให้เนยอยู่ทำไมคะ? เสื้อผ้าก็ไม่มีใส่เห็นไหมล่ะ”

“ตัวนี้ไงครับเสื้อ... ใส่อยู่นี่ไง” ไม่พูดเปล่า ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา วางศีรษะบนหน้าตักนุ่มแทนหมอน คว้ามือเล็กขึ้นมากุมพลางลอบยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ทำอะไรคะ? ที่นอนมีตั้งเยอะแยะ”

“พี่อยากนอนตรงนี้ เนยอยากดูหนังเรื่องอะไร? พี่ตรวจงานเสร็จแล้วเรามาดูหนังกัน”

“เรื่องอะไรก็ได้ค่ะ... ก็... เปิดดูไปเรื่อยแหละ”

ด้วยความเป็นแขกที่ดีเธอคงไม่กล้าบอกว่าไม่ดูหนัง เธอชอบออกไปข้างนอกเดินเล่น ช้อปปิ้งหาวัตถุดิบมาทำอาหารมากกว่า แต่เพราะอีกคนช่างมีความสุขกับการจูบหลังมือเธอเหลือเกิน ยังเริ่มทำตัวเป็นผู้ชายขี้สงสัยถามเรื่องปัถฐกรอยู่นั่น แม้ว่าเธอจะบอกว่าไม่มีอะไร

“เนยยังกลัวใช่ไหม? กลัวว่าพี่จะเหมือนปัดล่ะสิ”

“ไม่ได้กลัวอะไรซะหน่อย เนยไม่ใช่คนคิดมากค่ะ”

“เห็นอยู่ว่ากลัว... แต่เนยรู้ว่าพี่ไม่เหมือนใคร พี่เป็นพี่ป้อง... เป็นอาจารย์ป้องครับ”

นั่นอาจเป็นข้อหนึ่งที่ทำให้เณศราตกหลุมพรางของเขาแต่แรกแล้วก็ได้ เธอบอกให้เขาพอ หยุดทำทุกสิ่งอย่างแต่เธอเองก็ชอบ ใจเต้นแรงทุกครั้ง

“อาจารย์ป้องคิดไปเองทั้งนั้นเลยนะคะ ไปทำงานได้แล้วเนยรอ”

“ครับเนย...” พูดพลางยิ้มร่าเริง มือกระชับจับมือเล็กขึ้นมาพรมจูบอีกครั้ง ไม่เลิกอ้อนหญิงสาวที่ทำให้เริ่มงานช้ากว่าทุกวัน กว่าจะยอมลุกไปจากตักนุ่มก็นานนับสิบนาที เขายังคอยส่งสายตาอ่อนหวานให้ราวกับว่าเป็นเด็กหนุ่มที่เพิ่งรู้จักการมีความรักใหม่ ๆ ขณะนั่งตรวจงานหน้าตาคร่ำเครียดในอีกมุมหนึ่งของห้องรับแขกที่มีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ข้างเอกสารกองพะเนิน

ต่างจากอีกคนที่ลอบมองเจ้าของร่างสูงในเชิ้ตนอนลายตารางด้วยความคิดมากมายหลายอย่าง ทิ้งความคิดฟุ้งซ่านไปกับละครที่เธอไม่เคยคิดจะดูมัน

เหมือนเข้าถ้ำเสือโดยไม่มีอาวุธติดมือ เป็นเรื่องโง่เขลากับการใช้ใจแลกใจ

แล้วป้องเกียรติ... จะเป็นหนุ่มสมชื่อป้องเกียรติของเขาหรือเปล่า?

เณศรารู้สึกตัวอีกทีในรุ่งเช้า ไม่ใช่บนหมอนนุ่มที่นอนนิ่ม ๆ แต่เป็นบนท่อนแขนแข็งแรงของผู้ชายตัวโตที่ไม่ยอมใส่เสื้อ เปลือยล่อนจ้อนเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ดวงตาคู่สวยไล่มองอกขาว ๆ ของผู้ชายที่ดูแลตัวเองดี นมชมพูอีกต่างหาก!

อุณหภูมิร้อนระอุเห่อขึ้นแก้มแดงระเรื่อเพราะอารมณ์วาบหวิวประหลาด แต่เธอดันนึกโมโหคนชอบฉวยโอกาส

“อาจารย์ป้องคะ…” เสียงเรียกดุพาเปลือกตาหนาขยับปรือ ร่างกำยำพลิกตัวตะแคงหาคนในอ้อมแขน สะลึมสะลือตอบ

“ครับเนย...”

“ทำไมมานอนโป๊แบบนี้ล่ะ?”

“ร้อนอะครับ... ไม่กล้าปรับแอร์เย็นกว่านี้ กลัวเนยหนาว” พูดพลันกระชับกอดแม่สาวตัวนุ่มนิ่มในผ้านวมผืนโตผืนเดียวกัน เณศรายกมือขึ้นยันแผงอกเป็นล่ำสันไว้อย่างระวังตัว หลังจากที่เขาตื่นเต็มตาด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี แม้ขอบตาดำคล้ำเพราะหลับบ้างไม่หลับบ้างประสาหนุ่มโสดวัยกลัดมัน

“ผู้ชายอะไรได้คืบจะเอาศอก เนยหลับไปตอนไหนทำไมไม่ปลุกล่ะ มานอนกอดเนย ลูกมีพ่อมีแม่นะ”

“แล้วใครไม่มีพ่อแม่บ้างล่ะครับ? มันต้องมีการปฏิสนธิระหว่างชายหญิงก่อนนะถึงเกิดมาได้”