ตอนที่ 23

การมีความลับกับคนใกล้ชิดไม่ใช่เรื่องดี มันไม่สบายใจเลยล่ะ... ป้องเกียรติบอกลาเธอด้วยรอยยิ้มทว่าเขากลับมีความคิดมากมายหลายอย่าง โดยเฉพาะความกลัว กลัวสารพัดจะกลัว ยิ่งได้ยินมาจากพนักงานที่ร้านว่าผู้ชายคนเก่าพยายามมารอสร้างความร้าวฉาน จบชั่วโมงสอนแล้วเขาจึงรีบสะพายกระเป๋าหนังซึ่งเต็มไปด้วยเอกสารและแท็บเล็ตงานมารอหญิงสาวเลิกงาน...

จากที่นั่งเดิมบริเวณม้านั่งหิน มองผ่านกระจกบานสูงใหญ่ไป สีหน้าไร้อารมณ์ของคนที่ทำเมินใส่แม้จะเห็นว่าเขาโบกมือให้ คงไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรจนปะทะสายตาคมวาบคู่หนึ่ง

ชายร่างสูงใหญ่ความสูงไล่เลี่ยกันแต่งตัวดีมีภูมิฐานด้วยเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม เป็นคนคุ้นเคยกันดี ป้องเกียรติตัดสินใจเดินตามเจ้าตัวไปถึงลานจอดรถยนต์

“ปัด...” เสียงทุ้มเรียกให้อีกคนหันกลับมา เจ้าของรถสปอร์ตคาร์สีแดงสดถูกรั้งไว้ด้วยแววตาวาวโรจน์

“เล่นแบบนี้ไม่แมนเลยนะ มาฟ้องเนยเรื่องพี่เป็นพี่ชายของยัยวิ?”

“แล้วพี่แมนเหรอครับ? จงใจมาแย่งเนยไปจากผมน่ะ พี่รู้ว่าวันหนึ่งผมต้องหย่ากับวิแล้วผมจะกลับมาหาเนย”

“เฮอะ... ฝัน... นี่นายพูดเรื่องบ้าบออะไรอยู่?” แค่นหัวเราะพลันขยับก้าวเข้าไปใกล้ มือล้วงกระเป๋าด้วยความอดทนอดกลั้นที่จะไม่มีเรื่องกับใคร ถ้าหากว่าคนหนึ่งถูกทำร้ายร่างกายหน้ามหา’ลัย ที่อาจารย์สอนเพราะเรื่องหึงหวงก็คงไม่ดีแน่

“มันไม่สายไปหรอกครับแค่สองเดือนกว่า ๆ คิดว่าเนยจะยอมรับพี่ง่าย ๆ เหรอ? ผมรู้จักเนยมาสามปี ไปรับไปส่งเนยทุกวันตั้งแต่เนยเรียนมหา’ลัย แล้วพี่เป็นใครครับพี่ป้อง?”

“คิดว่าเป็นอะไรล่ะ? มากกว่าไปรับไปส่งแต่นอนเตียงเดียวกันทุกวันน่ะ” เถียงทันที และไม่ว่ามันจะเป็นความจริงหรือไม่สำหรับชายอีกคนคงเหมือนเติมเชื้อเพลิงเข้ากองไฟ

“ถ้าพี่ฉลาดเหมือนดอกเตอร์ทั่วไปนะครับพี่ป้อง ผมว่าพี่ควรนั่งทำหน้าโง่ ๆ หน้าร้านเนยต่อไป พอบ้านผมสบาย ผมก็แค่มารับเนยไปเป็นภรรยา เนยจะเป็นคุณนายไปทั้งชาติ”

ทั้งคำพูดและสายตาเกลียดชังสั่นคลอนความเป็นผู้ใหญ่ของอาจารย์หนุ่มที่มีวุฒิภาวะพอสมควร ถามว่าใครโกรธมากกว่าอาจเท่า ๆ กัน เมื่อกรามแกร่งขบกัดกันแน่นจนเห็นสันกราม อีกคนก็กำกุญแจรถในมือแน่น

“ผมไม่ถือเรื่องนอกกาย ผมแน่ใจว่าเนยยังรักผม... พี่ก็เป็นแค่... ผู้ชายฆ่าเวลาหรือเปล่า? เมื่อไรที่ผมหย่า... เนยจะกลับมาหาผมแน่นอน”

ได้ยินเท่านั้น คงทำให้อาจารย์หนุ่มโกรธจนหน้าแดงก่ำเส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบ ขณะยืนประจันหน้าอีกฝ่ายด้วยโทสะเต็มเปี่ยม มือกำหมัดแน่น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียง...

“มีอะไรกันคะ? อย่ามาทะเลาะกันหน้าร้านเนยเชียวนะ”

เณศราพออ่านสถานการณ์ออกว่าสองหนุ่มคงจะได้มีเรื่องกันแน่! หากว่าเธอมาช้าไปกว่านี้สักนิด จึงรีบเข้าไปคว้าแขนผู้ชายตัวโตที่คลายกำปั้นในกระเป๋ากางเกงออก

ป้องเกียรติตั้งสติได้ในทันทีที่เห็นใบหน้าสวยหวานโกรธขึ้งบึ้งตึงกว่า เขาก้มหน้าลงมองเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่นอย่างเคย ในแบบของตัวเอง...

            “ไม่มีอะไร... ปัดเขาแค่มาชวนคุยเรื่องเก่า ๆ น่ะ ใช่ไหม?”

            “อืม... พี่เล่าให้อาจารย์ป้องฟังไงว่าเราเคยไปไหนด้วยกันมาบ้าง พี่ไปรับไปส่งเนยทุกวันมากี่ปี”

            “พี่จะมาเล่าให้พี่ป้องฟังทำไมคะ?”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ... พี่เข้าใจทั้งสองคน ยังไงเราก็เคยคบหากันมีเยื่อใยให้กันคงไม่แปลก พี่ว่าพี่เป็นผู้ใหญ่อยู่นะ” ใบหน้าหล่อเหลาผุดยิ้มหวานอย่างเป็นมิตร ในจุดประสงค์แอบแฝงซึ่งเขามองกลับไปทางชายตรงหน้าด้วยแววตาแน่วแน่จริงจัง

“แต่ที่น้องบอกว่าเนยรักน้องน่ะ มันเป็นอดีต... ถึงพี่จะมาทีหลังแต่พี่รักของพี่ ยังไงพี่ก็ไม่ให้เนยไป รับรองได้เลยว่านายไม่มีปัญญาหรอกนายปัด”

“รอดูแล้วกันครับพี่ป้อง”

“ไม่รอ... พี่ว่านายเอาเวลาไปดูแลเมียตัวเองให้ดีจะดีกว่า ไม่ใช่มายุ่งกับเมียคนอื่นโดยเฉพาะเมียพี่... ไม่ให้”

ในน้ำเสียงนิ่งขรึมมีความหมายชัดเจนว่าไม่ให้!

ปัฐพลยืนกัดกรามกรอดมองอาจารย์หนุ่มคว้ามือเรียวขึ้นมากุมด้วยท่าทางเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ กระทั่งทั้งสองคนขึ้นรถไปด้วยกันด้วยใจเจ็บ

เณศราหายโมโหเป็นปลิดทิ้งเพียงเห็นว่าคนขับรถหน้าตาคร่ำเครียดตลอดทางกลับบ้าน เขาโกรธจนหน้าแดงก่ำตรงข้ามคำที่บอกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ มือกำหมัดแน่นอย่างไม่ต้องบอกเลยว่าถ้าเจ้าของร้านออกมาไม่ทันคงมีเวทีมวยในลานจอดรถแน่ จนมาถึงห้องแล้วเขาถึงสงบสติอารมณ์ลง ก้มหน้ากินข้าวไม่พูดจา

“พี่ป้อง... มีเรื่องอะไรจะบอกเนยหรือเปล่าคะ?”

“ครับ...?”              

“เมื่อวานไปซื้ออะไรมาที่เซเว่น?” ถามแทรกขึ้นมาไม่ยอมให้เขาตอบ ป้องเกียรติทำหน้างงก่อนจะนึกออกว่าเขาไปซื้ออะไร พอคนในฝั่งตรงข้ามกันถลึงตาใส่

“ถุงยางห้ากล่อง กล่องละสามอันมันเยอะมากเลยนะ พี่ซื้อมาทำอะไรคะ เนยเอาไปทิ้งลงถังขยะแล้วนะ ไม่ชอบกลิ่นสตรอว์เบอร์รีค่ะ”

ผิวขรุขระบางเฉียบพิเศษศูนย์จุดหนึ่งมิลลิเมตรอะไรสักอย่างด้วยอีก เณศราคิดว่าเขาจะมีข้อแก้ตัวดี ๆ แต่เขาก็แค่ยิ้มหวานทำหน้าตาใสซื่อ

“ผู้ชายยืดอกพกถุงไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับ”

“พี่คิดแต่เรื่องนั้นกับเนยหรือคะ?”

‘ไม่รู้เหรอว่าเขาเป็นพี่ชายของรวิตา... เขาไม่ใช่คนดีอย่างที่เนยคิดหรอกนะ เนยคิดว่าตัวเองมีดีอะไร? อาจารย์ระดับดอกเตอร์ถึงได้มาจีบเนย’

‘พี่เอาหัวเป็นประกันว่าหลอกฟันนั่นแหละ’