บทที่ 2 ฉันไม่ใช่นาย

            ชายอายุยี่สิบสองปีในร่างเด็กน้อยวัยสิบสองขวบ นั่งอ้าปากพะงาบ ๆ  ในใจอยากพูดอะไรสักอย่างแต่ถ้อยคำจุกอยู่ที่ลำคอ

            คนที่อ้างว่าตัวเองเป็นแม่เด็กแสดงอาการเป็นห่วงพลันมองสำรวจร่างน้อยตรงหน้า นัยน์ตาสีเหลืองอำพันสั่นระริกฉายแววแตกตื่นระคนแปลกใจก่อนจะตั้งสติรีบพุ่งตรงไปยังโทรศัพท์บ้าน ต่อสายหาคุณหมอประจำตัวลูกชายอย่างรวดเร็ว

            “คุณหมอคะ อีเลนแสดงอารมณ์ได้แล้วค่ะคุณหมอ!!!”

            หญิงวัยกลางคนพูดน้ำเสียงดีใจคลอสั่นเครือ ริมฝีปากมีร่องรอยตามอายุเผยรอยยิ้มกว้าง คนถูกเรียกว่าอีเลนสตั๊นมองการกระทำของหญิงไม่คุ้นหน้าพลันสมองนึกย้อนเหตุการณ์ทั้งหมด

            วันนั้นเป็นวันที่ลมพัดแรงมากจนผิดปกติ เหมือนทั้งโลกพยายามจงใจจะฆ่าเขา จำได้ว่าตนหลีกหนีความตายมาได้อย่างหวุดหวิด นึกว่ารอดแล้วแต่ดันเปิดประตูมาเจอโจรอีก

            เหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้นรวดเร็วมากมายเกินไปจนทำให้ขาดสติ ลืมคิดหน้าคิดหลังถอดอีแตะหยิบปาใส่หน้าโจร เตรียมตัวกลั้นใจวิ่งกระโดดอัดขาคู่ ใส่คนสวมไอ้โม่งสีดำตรงหน้า!!

             ร่างขโมยกระเด็นตัวปลิวทะลุหน้าต่างแตก เขายิ้มดีใจนึกว่าคงเป็นอุปสรรคครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ

             ถึงตัวเองจะเคยเอ่ยปากอยากไปต่างโลกแต่ไม่มีอะไรรับประกันว่าถ้าเกิดตายจริงแล้วจะได้ไปแน่ ๆ เสียหน่อย

            หลังกระโดดวัดดวงแทบเป็นแทบตาย ตัวเขาลอยเคว้งอยู่กลางอากาศจากการฟรีคิกเพียงไม่กี่วิ ก่อนทั้งร่างร่วงหล่นอย่างรวดเร็ว หัวกระแทกเข้ากับขอบหนังสือนิยายที่วางไว้ไม่เป็นระเบียบน็อคเอ้าท์คาที่

            "อ่า ให้ตายสิ!"

             วินาทีนั้นชายหนุ่มปลงกับทุกสิ่ง ถ้าจะพยายามทำขนาดนี้เอาเลยจะพาไปไหนก็ไปเลย

            ชายในร่างเด็กเผลอนั่งกอดเข่าตนเองแสดงอาการสั่นกลัวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ตัวเขาหน้าซีด ไร้สี ลมหายใจติดขัดจนผู้เป็นแม่สังเกตได้ หญิงมีอายุเห็นดังนั้นก็ปวดใจ วางสายจากคุณหมอเดินเข้ามาหย่อนกายลงข้างลูกรักหวังปลอบใจ

            มือหนึ่งเอื้อมไปสัมผัสศีรษะลูกน้อยให้ค่อย ๆ ซบไหล่ตนเบา ๆ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเอ่ยท่องคาถาแสนอ่อนโยนที่ทำให้อบอุ่นไปทั้งหัวใจ

            “โอ๋ ๆ ความเจ็บปวดจงหายไป ความเศร้าเอ๊ยจงหายไป”

             หลังร่ายคาถาเสร็จ เธอเอนหัวมาพิงกับศีรษะเล็กเบา ๆ มือบางยกลูบไล้เส้นผมลูกชายอย่างปลอบประโลม

            น้ำเสียงอ่อนโยนเปี่ยมไปด้วยความรักพูดวนซ้ำไปซ้ำมาเพื่อให้แก้วตาดวงใจหายกลัว

            ชายผู้ได้ชื่อว่าอีเลนตอนนี้เงยหน้ามองหญิงแปลกหน้าดวงตาปริบ ๆ ในใจท่วมท้นเต็มไปด้วยความรู้สึกโหยหาอย่างบอกไม่ถูก เขาทั้งรู้สึกเศร้าและอบอุ่นหัวใจในเวลาเดียวกัน หยาดน้ำตาสีใสเอ่อล้นจนคลอเบ้า

            ตั้งแต่เกิดมาจนอายุยี่สิบสองปียังไม่เคยมีใครมอบความรักความอบอุ่นแบบนี้ให้เขาเลย เกิดมาตัวคนเดียวใช้ชีวิตเพียงลำพังจนเคยชิน มีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็งไม่หวังพึ่งพาใคร

            ถ้าวันไหนรู้สึกทนไม่ไหวต้องการใครสักคนขึ้นมาจริง ๆ วันนั้นคงเป็นวันที่แสนเจ็บปวดมากสำหรับเขา

             ทุกวันได้แต่บอกกับตัวเองว่าอยู่คนเดียวได้ไม่เป็นไรเราเข้มแข็งจะตาย ไม่ต้องการให้ใครสักคนเข้ามาในชีวิตหรอกไม่ต้องการเลย ทั้งที่จริงข้างในลึก ๆ ขัดแย้งกับความต้องการ

            ริมฝีปากเล็กเม้มชิดกันจนเป็นเส้นตรง แม้ใจจะทำเป็นไม่รู้สึกอะไรแต่หยดน้ำตากลับสวนทางจนร่วงหล่นอาบแก้ม คนเป็นแม่ตกใจไม่เคยเห็นลูกชายตนเป็นอย่างนี้มาก่อน เสียงนุ่มเอ่ยถามเจ้าตัวน้อยของเธอด้วยน้ำเสียงปลอบโยน

            “ลูกรัก ร้องไห้ทำไมหืม….”

            สิ้นสุดเสียงหญิงตรงหน้า ชายหนุ่มวัยยี่สิบสองปีในร่างเด็กอายุสิบสองขวบ ปล่อยโฮออกมาเหมือนคนที่ไม่เคยร้องไห้ทั้งชีวิต

            ‘ฟืด ฟาด’  ชายในร่างเด็กนั่งสูดน้ำมูกตนเองอยู่ปลายเตียงบนห้องนอนสไตล์เรียบ ๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นห้องของเด็กอายุสิบสองขวบ

            ทุกอย่างธรรมดาไปหมดไม่มีแม้แต่ของเล่น มีก็แต่หนังสือเรียนเกี่ยวกับกายวิภาคหลายเล่มวางอยู่บนชั้นเท่านั้น ให้ความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ในห้องของเด็กนักเรียนเตรียมสอบเข้ามหาลัยมากกว่าชั้นประถมปลาย

            หลังจากที่ร้องไห้ขึ้นมายกใหญ่ คุณหมอประจำตัวเจ้าของร่างก็มาถึงพอดี หญิงชุดขาวตรงเข้ามาตรวจร่างกายดูอาการให้เสร็จสรรพก่อนจ่ายยาบรรเทาอาการให้แล้วจากไป

             คุณแม่พาเขาเข้ามานอนพักในห้องหลังตรวจเรียบร้อย ทำให้เจ้าตัวมีเวลาทบทวนเรื่องราวทั้งหมดพร้อมเรียกคืนสติตนเอง

            “ให้ตายสิ นี่เราเข้ามาอยู่ในนิยายที่พึ่งอ่านจบจริงสินะ”

            คิดพลางมองรูปร่างในกระจกที่ติดกับผนังใกล้ตู้เสื้อผ้า เด็กชายตาสีส้มอมเหลือง ผมสีขาวปอยเหลืองเล็กน้อย สะท้อนภาพในกระจกใส สันจมูกคมยาว ใบหน้าแผ่ออร่าหล่อเหลาแม้จะยังเด็ก

             โดยรวมลักษณะภายนอกของเด็กคนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนพระอาทิตย์เคลื่อนที่ได้ ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูสว่างจ้าจนแสบตาไปหมด

            “หน้าสมกับเป็นตัวเอกมาก!”

             ชายหนุ่มรู้สึกทึ่งกับใบหน้าของเด็กชาย คิดว่าคนอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้พลันหันซ้ายทีขวาทีก่อนจะลองเก๊กทำท่าหล่ออย่างลืมตัว

             “อ๊ะ!” พอรู้ตัวก็เขินอายกับการกระทำของตัวเอง ก่อนจะค่อยเอนตัวล้มนอนบนเตียงใหญ่พลางนึกถึงเนื้อหาในนิยายเรื่องนี้ไปด้วย

            รักสุดซาดิสม์ เป็นนิยายที่เขาพึ่งอ่านจบไปเมื่อวาน เนื้อเรื่องเกี่ยวกับพระเอกชื่อ อีเลน

ป่วยเป็นโรคทางจิตเวช

            ตัวละครนี้มักชอบทำหน้านิ่งมีปัญหาในการแสดงอารมณ์ต่าง ๆ สิ่งที่เจ้าตัวชอบคือการเห็นเลือดของสิ่งมีชีวิตยิ่งตายแล้วจะชอบมากเป็นพิเศษ เพราะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เด็กชายรู้สึกตื่นเต้น

            วัยเด็กของอีเลนมักชอบเล่นซนไปเก็บศพสัตว์ตัวเล็กแถวบ้านมาฝากแม่ตัวเองเสมอ ตอนแรกคนเป็นแม่นึกว่าเป็นการกลั่นแกล้งของเด็กไม่รู้ประสีประสาวัยนี้

            จนอีเลนได้รับบาดเจ็บทางรถยนต์เลือดออกหนัก ข้อเท้าซ้ายได้รับความเสียหายแต่กลับไม่ร้องไห้เลยสักนิด ทั้งยังมองบาดแผลของตนและเผยรอยยิ้มอันน่าขนลุกอย่างพึงพอใจ

            แม่ของเด็กชายขนลุกซู่ สีหน้าพลันซีดเผือดมองการกระทำของลูกน้อยอย่างสับสน ก่อนตัดสินใจพาตัวส่งเข้าโรงพยาบาลเพื่อรักษาตัวตั้งแต่แปดขวบ

            เนื้อเรื่องส่วนใหญ่จะพรรณนาถึงการฆาตกรรมอันเลือดเย็นของพระเอก กักขังหน่วงเหนี่ยวนางเอกแย่งชิงปะทะฝีมือกับตัวร้ายสุดเก่งของเรื่อง พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วใจเขารู้สึกหวาดหวั่น มองมือเล็ก ๆ ของเจ้าของร่างตัวน้อยด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

          ‘มือนี้ฆ่าไปไม่รู้กี่คนแล้ว เราจะไม่ติดโรคทางจิตของพระเอกมาด้วยใช่ไหม’

           ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกวูบโหวงในใจ เขากลัวเลือดเขาไม่อยากเป็นฆาตกร!!“ อีเลน ลงมากินข้าวไหวไหมลูก”

          น้ำเสียงหญิงที่เรียกเขาว่าลูกดังขึ้น ขัดจังหวะความคิดอันฟุ้งซ่านให้เลือนหายไปในพริบตา

            หนุ่มมหาลัยภายในร่างเด็กน้อยรู้สึกอบอุ่นวาบภายในหัวใจ นี่เป็นหนึ่งในความฝันของเขา ความฝันที่อยากให้ใครสักคนเรียกมากินข้าวด้วยน้ำเสียงแสนอ่อนโยน

            ริมฝีปากเล็กคลี่ยิ้มบางก่อนจะหยัดยืนขึ้นพร้อมเกิดประกายแรงมุ่งมั่นตั้งเป้ากับตัวเองไว้ในใจ

          'ถึงร่างกายนี้จะเป็นของอีเลน แต่เนื้อแท้เราไม่ใช่อีเลน ไหน ๆ ก็พามาแล้วจะขอใช้ชีวิตตัวเอกตามใจชอบละนะ!!"