บทที่ 13 สองหนุ่มผู้คลั่งไคล้

             สถานที่สอบของอีเลนอยู่ห้องท้ายสุดของทางเดิน ซึ่งเขาต้องลอบผ่านกลุ่มนักเรียนซึ่งยืนรุมล้อมบุคคลทั้งสองโดยไม่ให้เชาว์สังเกตเห็น

            ‘เฮ้ออ อยากจะบ้าตาย เราไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้เนี่ยถึงเจอแต่เรื่องแบบนี้!!’ เจ้าตัวบ่นกับตัวเองในใจ คนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดคือเชาว์ แต่ยังโลกยังเหวี่ยงให้ได้พบกันอีกจนได้

            เด็กชายคิดว่าเจอกันครั้งนั้นแค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเจ้าตัวจะมาสอบที่โรงเรียนเดียวกันอีก

            “นั่นแหละเอาเลย สายตาของนายมันกำลังทิ่มแทงความบริสุทธิ์ของผม ทำให้ผมดูน่าสมเพชมากกว่านี้อีกสิ อ๊า!”

            ขนาดอีเลนได้ยินยังรู้สึกรับไม่ได้กับคำพูดของเด็กหน้าสวย แล้วคนที่โดนพูดใส่ล่ะจะรู้สึกยังไง คิดได้ดังนั้นจึงลอบแอบมองสีหน้าของคนที่ยืนอยู่กลางวงสนทนา

            “คนอย่างนายมันน่าสะอิดสะเอียน”        

            เด็กแว่นพูดพร้อมทำสายตาว่างเปล่า เบ้ปากรับไม่ได้ขั้นสุดกับการกระทำของคนตรงหน้า ก่อนจะพยายามเดินหนีไปเข้าห้องสอบ

            เมื่อเชาว์เห็นดังนั้นจึงรีบยื่นมือเข้าไปจับแขนเสื้ออีกฝ่ายรั้งเอาไว้ เด็กชายกุหลาบพยายามระงับลมหายใจหอบถี่ด้วยความตื่นเต้นไปด้วย

            อีเลนได้จังหวะเขารีบเดินก้มตัวผ่านไปให้ไวที่สุด ในขณะนั้นเด็กแว่นหันตัวมาสะบัดมือเชาว์ออกอย่างไม่กลัวว่าคนจับจะเซล้ม

             หุ่นฟิกเกอร์กันดั้มในกระเป๋าสะพายที่เปิดซิปค้างไว้พลันกระเด็นร่วง กลิ้งมาโดนเท้าอีเลนเข้าพอดี

            “ก็บอกว่าอย่ามาจับไง!! นายโรคจิตแล้วยังหูหนวกอีกเหรอ!!”

             เด็กแว่นส่งสายตารังเกียจ จ้องข่มขู่เด็กหน้าสวยไม่ให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะหยิบแอลกอฮอล์ฉีดลงไปที่แขน เช็ดบริเวณที่ถูกสัมผัสซ้ำอีกครั้ง

            เชาว์มองท่าทางของคนที่ผลักไสเขาอย่างตกตะลึง เจ้าตัวถูกสะบัดแขนจนล้มแต่ไม่มีท่าทีว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกผิดเข้ามาช่วยเลยสักนิด แถมซ้ำยังส่งสายตามาตอกย้ำไหนจะทำท่ารังเกียจอีก

            ‘อ่าไม่ไหวแล้ว ๆ สายตาอันน่าหลงใหลนี่มันคืออะไรกัน!! คนงดงามอย่างผมยังไม่เคยเจอใครที่ส่งสายตาดำมืดสนิทขนาดนี้ให้มาก่อนเลย!!’  เชาว์คิด ในใจเขาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

             'อยากถูกจ้องมองอีกเยอะ ๆ เลย'  เด็กแว่นมองคนที่ล้ม  นั่งทำหน้ายิ้มปลื้มปริ่มอย่างไม่รู้สึกรู้สา เขาถอนหายใจแรงเบื่อหน่ายปนรังเกียจก่อนจะรีบเดินเพื่อหลีกหนีไปให้ไกลที่สุด!!

            เมื่อเด็กหน้าสวยเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มเดินหนีไปเขาจึงรีบลุกขึ้นกะวิ่งตามไปเต็มที่!! แต่ดันถูกคนตัวโตมีกล้ามแน่นปึกรัดคอไว้เสียก่อน

            เชาว์เงยหน้ามองก็เห็นเป็นหน้าครูพละกรรมการคุมสอบห้องพิเศษสุดพรีเมี่ยมของตัวเอง

            “ถึงเวลาสอบแล้วเธอจะวิ่งไปไหนอีก” ครูพละเอ่ยเสียงเข้ม ทำหน้าโหดเหี้ยม เชาว์เห็นพลันยิ้มแย้มหน้าแดงหอบหายใจถี่  

            “สีหน้าครูบราโว่ ยอดเยี่ยม ทำให้หัวใจผมสั่นระรัวได้เลยครับครู”

             ครูกล้ามบึกถึงกับคิ้วกระตุก เขาถูกไหว้วานจากผู้ปกครองและผู้อำนวยการให้ดูแลเด็กคนนี้เป็นพิเศษ

            ตอนแรกก็คิดว่าจะให้มาจับตามองเด็กที่ชอบโอ้อวดหลงตัวเองไปทำไม แต่ตอนนี้พอจะเข้าใจสาเหตุแล้ว

            “เธอมานี่กับครู เธอต้องไปนั่งสอบในห้องคนเดียว!!!”

            “ม่ายยยย แต่ผมอยากนั่งอยู่ในห้องกับเพื่อน ๆ ให้พวกเขาได้ชมเชยความงดงามของผมนะครับครู๊ววววว”

            ครูพละลากคนแหกปากร้องลั่นไปตามทางเดิน ท่ามกลางสายตาเด็กนักเรียนมากมายที่มองตาเป็นมัน

             อีเลนเมื่อเห็นว่าตัวปัญหาถูกลากออกไปแล้วเขาจึงยืนตัวตรงตามเดิม ก่อนมุ่งหน้าเดินตรงไปยังห้องสอบ ระหว่างทางสายตาจ้องหุ่นกันดั้มในมือสีดำตัดทองมีปีกเหมือนรุ่นลิมิเต็ดหายากไปด้วย

            ช่วงเวลาหนึ่งเขาเห็นว่ามันหล่นมาจากกระเป๋าของเด็กคนนั้นไม่ผิดแน่ และเด็กนี่ก็เดินตรงไปทางเดียวกับห้องสอบของเขาซึ่งเป็นห้องท้ายสุดพอดี

          [ประกาศ ๆ ขณะนี้เหลือเวลาอีกห้านาทีขอให้นักเรียนทุกคนเข้าห้องสอบเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการทำข้อสอบด้วยค่ะ]

          [ประกาศ ๆ ขณะ…………….]

            เสียงประกาศดังไปทั่วโรงเรียน อีเลนตัดสินใจเก็บหุ่นกันดั้มลงในกระเป๋าสะพายข้าง เขาคิดว่าเข้าไปสอบให้เสร็จก่อนค่อยเอาไปส่งคืนตอนสอบเสร็จก็ยังไม่สาย

            คุณครูผู้หญิงคุมสอบในห้องเดินแจกข้อสอบไปตามแถวเรียงหมายเลขแต่ละโต๊ะ อีเลนได้นั่งอยู่หลังเด็กแว่นห่างกันไม่กี่โต๊ะ

             เขาเหลือบสายตามองเด็กที่นั่งร้อนรนหลังจากได้รับกระดาษข้อสอบจากครูสาว

             เด็กแว่นมีอาการอยู่ไม่สุข เหมือนคนที่อยากจะลุกวิ่งออกจากห้องตลอดเวลา ขาข้างหนึ่งของเขาขยับสั่นแทบตลอด

             อีเลนมองก็คาดเดาอาการได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายร้อนรนเพราะทำกันดั้มหายแน่ ๆ  ถึงแม้ใจจะอยากลุกขึ้นไปบอกว่าเขาเก็บกันดั้มได้แต่ก็ต้องตัดใจเพราะเสียงสัญญาณเริ่มทำข้อสอบดังขึ้นเสียก่อน

          [ประกาศ ขณะนี้เวลาแปดนาฬิกายี่สิบนาทีขอให้นักเรียนทั้งหมดเริ่มลงมือทำข้อสอบได้ค่ะ]

            เด็กชายกวาดสายตามองข้อสอบคณิตศาสตร์วิชาแรก เขานั่งติวกับเคียร์นมาทุกวี่ทุกวันมองแป๊บเดียวก็แก้โจทย์ได้แล้ว ก็อย่างที่บอกมันไม่ได้ยากสำหรับคนที่เรียนผ่านมอปลายมาแต่ก็ไม่ได้ง่ายเช่นกัน

            คนตั้งใจจับดินสอ ฝนลงกระดาษคำตอบข้อแล้วข้อเล่า ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ทำจนเสร็จก่อนจะวางเครื่องมือลง นอนเอาหน้าฟุบโต๊ะรอทำวิชาต่อไป

            เวลาไหลผ่านไปเรื่อย ๆ จนทุกคนทำวิชาสุดท้ายเสร็จก็หมดเวลาสำหรับทำข้อสอบพอดี ครูคุมสอบเริ่มเดินเก็บกระดาษคำตอบและใบโจทย์คืนไล่เรียงไปทีละโต๊ะ

             ทันทีที่ครูสาวเดินเก็บมาจนถึงโต๊ะเด็กแว่น เด็กชายพลันรีบลุกขึ้นยืนพูดขออนุญาตเสียงดัง

            “ผมท้องเสียมาก ๆ ขอตัวไปก่อนนะครับคุณครู!!”

            คูรสาวยังไม่ทันอนุมัติ เด็กแว่นก็วิ่งหน้าตั้งราวกับพายุหนีไปซะแล้ว ทุกคนในห้องรวมถึงอีเลนต่างนั่งอึ้งกันหมด

             คุณครูเมื่อตั้งสติได้เธอเดินมาเก็บกระดาษคำตอบของอีเลนต่อ พอเก็บเสร็จเขาก็รีบลุกขึ้นขออนุญาตออกจากห้องก่อนวิ่งออกไปตาม ๆ กันและเป็นอีกครั้งที่ครูสาวยังไม่ทันพูดอะไร

             เด็กนักเรียนก็ชิงวิ่งตัดหน้าเหมือนนักเรียนคนก่อนออกไปเสียแล้ว ทำให้เธอรู้สึกเสียหน้ามาก คิดเดือดดาลกับตัวเองอยู่ในใจ

            'เจ้าเด็กพวกนี้นี่!!"

            อีเลนหยิบกระเป๋าสะพายข้างรีบวิ่งไปตามทางเดินเพื่อหาเด็กแว่น เขากลัวอีกฝ่ายจะกลับบ้านไปก่อนจนไม่ได้คืนกันดั้มให้

             ระหว่างทางมองซ้ายมองขวาคาดคะเนว่าเด็กชายจะวิ่งไปทางไหน ประตูห้องหนึ่งก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเจ้าของร่างเด็กชายหน้าสวยดูเจ้าสำอาง ผมสีบลอนด์สะดุดตากำลังยืนมองหน้าเขาอย่างอึ้ง ๆ

            “นะ นายคือคนที่กักขังผม!!!”

            ‘กักขังบ้าไรฟระ เขาเรียกมัดคนบ้า!!’

              อีเลนมองอีกฝ่ายกลับหน้าเจื่อนพลางคิดว่าพระเจ้าช่างกลั่นแกล้งเขาเสียเหลือเกิน คนที่อยากเจอกลับไม่ได้เจอ คนที่ไม่อยากเจอกลับเจอซะงั้น

            “มาเลย ครั้งนี้นายต้องอยากปู้ยี่ปู้ยำผมแน่!! ผมอุตส่าห์ฉีดน้ำหอมกลิ่นกุหลาบออกจากบ้านเพื่อวันนี้เลยนะ!!”

            ‘แล้วน้ำหอมกลิ่นกุหลาบมันเกี่ยวอะไร………'

            อีเลนคิดในใจพลันดันเชาว์ให้กลับเข้าไปในห้องสอบเดียวเหมือนเดิม ก่อนจะปิดประตูเบา ๆ แล้วรีบสาวเท้าวิ่งหนีคนตรงหน้าไปให้ไกลที่สุด!!! เชาว์ยัง งง ๆ กับสถานการณ์พลางกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะตั้งสติรีบเปิดประตูกะวิ่งตามอีเลนไป

            “เฮ้ยย อย่าวิ่งบนทางเดิน!!”

            ครูพละซึ่งคลุมสอบเชาว์อยู่ออกมาจากห้อง คว้าตัวเด็กตัวยุ่งไว้ไม่ให้ทำผิดระเบียบห้ามวิ่งบนระเบียง

            “ครูปล่อยผมมมม ผมจะไปหาผู้กักขังผมไว้ในกรงทอง!!”

            “พูดอะไรของเอง!!”

            เชาว์คิดถึงแม้เขาจะชอบสีหน้าโหดเหี้ยมของคุณครูพละมากแค่ไหน แต่ก็อดหน่ายใจไม่ได้อยู่ดีเพราะอีกฝ่ายเอาแต่ขัดขวางเจตนารมณ์โดนเด็ดกลีบทิ้งของเขาอยู่ได้!!

            อีเลนวิ่งจนเหนื่อย รีบหนีลงมาจนถึงชั้นล่าง ระหว่างทางก็ไม่ลืมมองหาตัวเจ้าของกันดั้มไปด้วยแต่กลับไร้วี่แวว

             'ไม่ใช่กลับบ้านไปแล้วนะ' คิดพลางค่อย ๆ เดินหันซ้ายหันขวา  เมื่อแน่ใจแล้วว่าคงไม่เจอจริง ๆ จึงตัดใจ

            ‘ค่อยเก็บไว้ให้เผื่อเจอตัวก็ได้ ถึงไม่รู้ว่าจะติดโรงเรียนเดียวกันไหมก็เถอะ’ จิตตั้งมั่นอย่างมีความหวัง เดินตามทางเพื่อมุ่งหน้าตรงไปยังจุดที่นัดเจอกับเคียร์น ระหว่างทางก็เห็นคนยืนถอดแว่นทรุดตัวกอดกระเป๋าร้องไห้อยู่คนเดียว

            “ฮรึก ๆ ฮือออออ ฮือออออ เจ้ากั้มดั้มรุ่นซีโร่ทูนัมเบอร์วันศูนย์ศูยน์ หนึ่งรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นของฉันหาย ฮืออออ”

            อีเลนมองเด็กแว่นที่ไม่เหมือนเด็กแว่นนั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างน่าสงสาร แม้ว่าเขาจะรู้สึกเข้าใจความรู้สึกอีกฝ่ายเพราะเป็นคนชอบอ่านนิยายและติดอนิเมะมากเหมือนกันแต่ไม่ถึงขนาดนี้จึงอดทำสีหน้าแปลกใจไม่ได้ไปแวบหนึ่ง

            “นายหานี่อยู่เหรอ”

             อีเลนหยิบตัวกันดั้มออกมาจากกระเป๋าสะพายข้าง เด็กแว่นเงยหน้ามองกันดั้มในมือคนตรงหน้าพลันดวงตาเบิกกว้าง

            “น่ะ นายมีมันได้ยังไง!!”

            “ฉันเห็นมันตกลงมาจากกระเป๋านายเลยเก็บไว้ให้น่ะ” อีเลนส่งกันดั้มในมือให้เด็กชายที่มีเบ้าตาแดงก่ำ เขายื่นมือสั่นเทามารับมันไป

            เด็กน้ำมูกน้ำตาไหลกอดมันไว้ในอ้อมแขนอย่างรักไคล้ นี่เป็นกันดั้มตัวแรกที่พี่ชายซื้อให้ก่อนจะเสียชีวิต

             พี่ชายให้ไว้เป็นตัวแทนของตัวเองและเพื่อนเล่นที่อยู่กับเขาแทนเด็กคนอื่น เพราะตอนเด็ก ๆ เขาเป็นโรค (mysophobia) โรคกลัวการสัมผัสตัวกับผู้อื่น เหตุเกิดเป็นเพราะวัยเด็กเกือบโดนขืนใจจากคนเป็นคุณครูแต่ก็รอดมาได้

             แม้จะไม่บาดเจ็บทางกายแต่ก็บอบช้ำทางใจขั้นรุงแรงทำให้ต้องส่งตัวเข้ารับการบำบัดเป็นระยะเวลานานอยู่หลายครั้ง

             เพราะเป็นโรคนี้เขาจึงไม่กล้าสัมผัสตัวผู้อื่นทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดว่าตนรังเกียจเลยพากันตีตัวออกห่าง

            พี่ชายแสนดีเห็นแบบนั้น จึงมอบกันดั้มสุดแสนล้ำค่าที่ตนเก็บเงินซื้อให้น้องชายเอาไว้เป็นเพื่อนเล่นก่อนที่จะเสียไปเพราะอุบัติเหตุ

            ดังนั้นเขาจึงพกกันดั้มตัวนี้แทนพี่ชายไปไหนมาไหนด้วยตลอดเวลา และกลายเป็นแฟนพันธุ์แท้นักสะสมกันดั้มไปโดยปริยาย

            อีเลนเห็นเด็กแว่นกอดตัวกันดั้มอย่างทะนุถนอมไม่เหลือท่าทีเย็นชาส่งสายตารังเกียจเหมือนตอนอยู่กับเชาว์พลันเกิดความรู้สึกเอ็นดู

            เขานึกในใจว่าแบบนี้สิถึงจะสมกับเป็นเด็ก ไม่เหมือนกับเด็กตัวร้ายที่ตนอยู่ด้วยตลอดเวลาชอบให้ความรู้สึกเหมือนผู้ใหญ่มากเกินไป

            “นายชื่ออะไรเหรอ”  คนกอดกันดั้มแน่น เช็ดน้ำตาพลางจ้องหน้าอีเลนดวงตาเป็นประกาย

            “ฉันอีเลน…..แล้วนายล่ะ” คนถูกถามรู้สึกสับสนกับท่าทางที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วแต่ก็ตอบกลับ

            “ฉันชื่อ เพิร์ซ จากนี้ไปนายเป็นลูกพี่ฉันแล้ว”

            “หะ เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวก่อน!!” อีเลนงงว่าเด็กนี่พูดอะไร

            “นายเป็นลูกพี่ฉันแล้วเพราะนายช่วยพี่ชายฉันไว้ ฉันจะทำตามทุกอย่างที่นายสั่งเลย!!”

            “ไม่ใช่สิ ที่ฉันช่วยนายคือฉันอยากช่วยไม่ได้อยากให้นายมาเป็นลูกน้อง!!”

            “แต่ฉันเต็มใจ ฝากตัวด้วยครับลูกพี่!!”

            เพิร์ซโค้งตัวให้อีเลนเป็นการทำความเคารพ เด็กชายเกาหัว เขาคิดว่าเด็กนี่อยู่ในวัยจูนิเบียวหรือยังไง…..