บทที่ 12 ทำตัวไม่ถูก

           ‘R r r r r r r r…….’

            ‘R r r r r r r r.............’

             เสียงโทรศัพท์ดังแผ่วในห้องนอนสไตล์เรียบหรูออกแนวมินิมอล โทนสีเทาอ่อน

            “จี๊ด ๆ”

             เสียงหนูแฮมสเตอร์กำลังวิ่งบนกงล้อดังผสานเข้ากับเสียงรอสาย ดวงตาสีแซฟไฟร์อ่อนลงเมื่อมองเจ้าหนูอิวคิวที่ตอนนี้ตัวกลมดิ๊กกำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน ก่อนจะละสายตามองออกไปนอกหน้าต่างยังท้องฟ้าสีครามพร้อมถือโทรศัพท์แนบหู

            [สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ]

             ไม่นานเสียงของคนที่รอคอยอยู่ก็ดังขึ้น ดวงตาสีแซฟไฟร์แปรเปลี่ยนกลับมาเยือกเย็นท่าทางดูจริงจัง น้ำเสียงติดเย็นชาเอ่ยถาม

            “คนพวกนั้นเป็นไงบ้าง”

            [ถ้าพวกญาติของคุณตอนนี้กำลังระมัดระวังไว้อยู่ครับ]

            “ดี…แล้วเรื่องเด็กคนนั้นล่ะ”

            ปลายสายชะงักค้างเมื่อน้ำเสียงที่เรียกเด็กคนนั้นแลอ่อนโยน ไม่เหลือมาดเย็นชาดั่งทุกทีก่อนจะตั้งสติแล้วคุยต่อ

            [เด็กคนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับญาติคนไหนครับ] เมื่อคนฟังได้รับคำตอบดวงตาสีแซฟไฟร์สั่นไหวก่อนจะข่มตาลงสักพักจึงค่อยปรับมาดังเดิม

            [จะอยู่กับคนพวกนั้นจนอายุครบยี่สิบจริงเหรอครับ] เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนเอ่ยถาม

            “ใช่ มันน่าสนุกดี เมื่ออีกฝ่ายคิดว่าฉันอยู่ในกำมือ แต่ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองอยู่ในกำมือใครมากกว่า”

            ริมฝีปากหยักแสยะยิ้มชั่วร้ายแฝงความดำมืดไว้ในแววตา คนพวกนั้นเป็นคนเริ่มก่อน เขาก็ต้องเป็นคนจบ ถ้าไม่ทำให้อีกฝ่ายดิ้นทุรนทุรายอย่างสาสมกับที่มันทำแล้วคงรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

            “ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่ เด็ก ๆ แต่ระมัดระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะครับ”

            ปลายสายพูดอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ คนฟังนัยน์ตาขุ่นมัว เหยียดยิ้มริมฝีปากชิดจนเป็นเส้นตรง

          “ที่ ๆ อันตรายที่สุด คือที่ปลอดภัยที่สุด นายดูแลตัวเองให้ดีเถอะ……”

            "อ่า!! ไม่มีสมาธิเลย!!"

             อีเลนบ่นอุบอิบพลางขยับตัวหนีเมื่อสัมผัสโดนตัวคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆดวงตาสีแซฟไฟร์เปล่งประกายลอบยิ้มบางก่อนจะกระเถิบตัวตามอย่างแนบชิด  

            ตอนนี้เด็กชายกำลังนั่งพื้นทำแบบฝึกหัดอยู่บนโต๊ะไม้ตัวแบนสีเนื้ออ่อน โดยมีเคียร์นคอยนั่งสอนชี้ตรงส่วนที่ผิดอยู่ข้างกาย

            ลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่ายเป่ารดอยู่บนหัวแทบตลอดเวลา ไหล่กับมือสัมผัสโดนตัวทำให้รู้สึกจั๊กจี้คล้ายถูกไฟช็อตเมื่อคนด้านข้างชอบเอนตัวเข้ามาใกล้ อีเลนอดใจเต้นเเรงไม่ได้เมื่อนึกถึงไออุ่นของอีกฝ่ายเมื่อวาน เขาเผลอขยับตัวหนีโดยอัตโนมัติ

            เคียร์นขบขันกับท่าทางน่ารัก ริมฝีปากยกยิ้มอย่างนึกสนุกก่อนเปลี่ยนมาเป็นเจ้าเล่ห์ ยังไม่ทันรู้ตัวอีเลนก็โดนต้อนเรื่อย ๆ จนชิดหัวมุมโต๊ะ มือที่ใช้ยันตัวเองบนพื้นของเขาดันพลาดท่าเสียหลักลื่นล้มนอนหงายหัวเกือบฟาดพื้น

            ยังดีที่คนตรงหน้ายื่นฝ่ามือหนามารองรับศีรษะไว้ได้ทัน ตอนนี้อีเลนอยู่ในท่าน่าอาย เขาถูกเคียร์นคร่อมตัวไว้ด้านบน ดวงตาสบกับนัยน์ตาสีแซฟไฟร์เป็นประกายดั่งน้ำทะเลลึกในระยะประชิด

            สีหน้าคนข้างบนยิ้มแฝงอะไรบางอย่างไว้ก่อนจะค่อย ๆ ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ชิดใบหูของคนนอนใต้ร่าง น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างใบหูขาวอย่างหยอกล้อ

            “ระวังหน่อยสิ”

             ทั้งวันนี้และเมื่อวาน อีเลนอยู่ในอ้อมกอดเคียร์นมาแล้วถึงสองครั้งแถมอีกฝ่ายยังเอาแต่พูดคำเดิม ๆ กรอกหูเขาอีก อีเลนคิด

            'ต้องระวังอะไร ระวังนายเหรอ’ ตอนนี้คนที่แลดูอันตรายที่สุด ก็เด็กตาน้ำเงินตรงหน้าเขาเนี่ยแหละ

            หลังนึกกับตัวเอง อีเลนเผลอกลั้นหายใจ ข้างในอกเต้นรัวอย่างกับกลองชุด เมื่อเคียร์นค่อย ๆ ถอยตัวออกจากใบหูพลางเลื่อนใบหน้ากลับมายังตำแหน่งเดิมที่ปลายจมูกเกือบชนกันแทน

              เด็กชายหน้าขึ้นสีแดงแจ๊ดคล้ายลูกมะเขือเทศสีสด เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ในระยะประชิด

             เขาพยายามตั้งสติ ปลอบใจตัวเองว่าที่ใจเต้นเกิดมาจากความตกใจเท่านั้นไม่ได้เกิดมาจากเด็กตรงหน้าเด็ดขาด!!

            ดวงตาสีแซฟไฟร์หลุบต่ำลงเมื่อเห็นเพื่อนตัวน้อยทำหน้าเลิ่กลั่กอย่างพึงพอใจ เขาค่อย ๆ ขยับตัวกลับมานั่งดี ๆ ตามเดิมโดยไม่ลืมที่จะประคองคนล้มมาด้วย

            อีเลนนั่งก้มหน้าพร้อมพวงแก้มขึ้นสีแดงชาด ตอนนี้หัวใจเขาเต้นเร็วมากเกินไปจนไม่สามารถมองหน้าคนนั่งยิ้มกริ่มข้าง ๆ ได้ เลยเอาแต่ก้มหน้าก้มตาข่มอารมณ์โดยการกำมือไว้ใต้โต๊ะ

            เคียร์นลอบหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางน่ารักของอีกฝ่ายก่อนจะยกมือขึ้นสูงลูบผมคนนั่งตัวเกร็งเป็นหิน

            “ยังเด็กอยู่เลย”

             “นายก็เด็กเหมือนกันแหละ” อีเลนเถียง

            เจ้าตัวไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเด็กที่เอาแต่ลูบผมเขาถึงเรียกตัวเองว่าเด็ก แถมยังทำท่าทางเหมือนเอ็นดูอีก ถึงตอนนี้เขาจะเป็นเด็กจริง ๆ แต่อายุก็เท่ากันนี่ มาเรียกว่าเด็กได้ไง ในส่วนลึกของอีเลนคัดค้านอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการต่อต้านอะไรออกมามาก

            “การเรียนเป็นยังไงบ้างลูก”

            คุณแม่เอ่ยถามลูกชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะนั่งรับประทานอาหารเย็นพร้อมกันสองแม่ลูกหลังจากนั่งติวกับเคียร์นมาทั้งวัน

            “พอได้ครับแม่ มีแค่บางส่วนที่ผมยังต้องฝึกอีกหน่อย”

            เขาพูดจริง เนื้อหาของเด็กมอต้นเคยผ่านหูผ่านตาในโลกเก่ามาบ้างแล้วจึงใช้เวลาไม่นานมากในการเรียนรู้

            ยิ่งหลายวันมานี้นั่งทบทวนบทเรียนด้วยกันกับเคียร์นออกจะบ่อยและอีกฝ่ายเป็นเด็กฉลาดเลยทำให้เรียนรู้ได้เร็ว แม้จะรู้สึกเหมือนพ่ายแพ้เด็กแต่ก็ต้องยอมรับในความสามารถของเคียร์นอย่างไม่มีข้อกังขา

            “ลูกแม่ไม่คิดอยากเรียนกับครูสอนพิเศษบ้างเหรอจ๊ะ”

            “ไม่ดีกว่าครับแม่ ผมอยากลองพยายามด้วยตัวเองก่อนมากกว่า”

            อีเลนยิ้มตอบผู้เป็นแม่ เขาอยากใช้เวลาในการสนิทกับเคียร์มากกว่ามานั่งติวกับครูสอนพิเศษอย่างเข้มงวด

            “น่าเสียดายนะ ลูกเคียร์นไม่ได้มาร่วมกินข้าวกับพวกเราเลย แม่อุตส่าห์ทำไว้ซะเยอะเชียว” คุณแม่พูดน้ำเสียงแลผิดหวังเล็กน้อย เธอน่าจะชอบเด็กร้อยเล่ห์เหลี่ยมมากเป็นพิเศษ อีเลนรู้สึกดีใจกับเรื่องนี้แปลก ๆ

            “อีเลน” คุณแม่เรียกเสียงเบา

            “ครับแม่”

            เด็กชายวางช้อนที่ตักอาหารลงขณะกำลังเอาเข้าปากอย่างสงสัย ผู้เป็นแม่มีสีหน้าลังเลเคร่งเครียดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม

            “อยากเจอพ่อไหมลูก”

             เด็กชายชะงักค้าง ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเจอพ่อของเจ้าของร่าง แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของตัวเอง แถมในความทรงจำของอีเลนคนเก่ายังมีเรื่องราวของคนเป็นพ่อเลือนรางด้วย ถ้าต้องเจอกันจริง ๆ เขาจะไม่อึดอัด ทำตัวไม่ถูกแย่เหรอ

            พ่อของร่างเดิมมีนิสัยไม่เหมือนแม่ ถ้าแม่อีเลนเป็นฝ่ายมอบความรักอันล้นเหลือพ่ออีเลนคงเป็นคนที่บ้างานและไม่แยแสลูกตัวเอง เจ้าตัวเอาแต่ทำงานไม่ค่อยกลับบ้านมาอยู่กับสองแม่ลูก

             ทำให้ภรรยารู้สึกขาดความรักจนต้องทุ่มเวลาทั้งหมดให้กับลูกชายที่เป็นโรคจิตเวชทดแทน เพราะแบบนั้นนานวันเข้าจิตใจของเธอจึงค่อยเปลี่ยนไปจนไม่ปกติดังเดิม

            คนถูกถามนั่งครุ่นคิดเงียบงันอยู่กับตัวเองแบบนั้นจนหญิงมีอายุเป็นกังวล อีเลนเหลือบมองสีหน้าของผู้เป็นแม่ก่อนจะลอบถอนหายใจ

            เขาไม่อยากให้หญิงที่ดูแลตัวเองตอนนี้รู้สึกไม่ดี อีกอย่างยังไงสักวันก็ต้องเจอพ่อของเจ้าของร่างอย่างเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว สู้สร้างความคุ้นเคยตั้งแต่ตอนนี้เลยคงจะดีกว่า

            “เจอก็ได้ครับ ผมไม่มีปัญหา”

            หญิงวัยกลางคนคิดว่าลูกน้อยคงต้องรู้สึกไม่ชินกับผู้เป็นพ่ออยู่บ้าง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็หวังอยากให้ครอบครัวอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่นพร้อมหน้าพร้อมตาเท่าที่จะทำได้อยู่ดี แววตาที่เธอมองลูกเต็มไปด้วยความรักพร้อมกล่าวเสียงเบาแต่อบอุ่นทั้งหัวใจ

            “ขอบคุณนะลูก”

            วันเวลาผ่านไปในที่สุดก็ถึงวันสอบเข้าโรงเรียนชื่อดังประจำจังหวัด อีเลนเดินเข้าไปรับบัตรสอบใต้อาคารโล่งกว้างพร้อมกับเคียร์น

             เหล่าเด็กมัธยมต้นในชุดนักเรียนยืนกันให้ยั้วเยี้ยเต็มไปหมด บ้างก็นั่งรวมกันอยู่โต๊ะไม้หินอ่อน บ้างก็ยืนรออยู่ใต้อาคารเตรียมสอบ

            ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดและจริงจังเป็นอย่างมากราวกับว่าที่นี่คือสนามรบ ถึงแม้จะซีเรียสกันแค่ไหนแต่พวกเด็ก ๆ ในชุดสีขาวก็ยังพากันหันมามองเด็กชายหน้าตาหล่อเหลาทั้งสองคนอยู่ดี

            เมื่อรับบัตรเสร็จอีเลนกับเคียร์นเดินออกมาจากตัวอาคาร พวกเขาก้าวผ่านหน้าเด็กนักเรียนทั้งหลายที่เอาแต่จ้องตาไม่กะพริบ

            “แก ๆ ดูสองคนนั้นดิ โคตรหล่อเลย!!!”

             เด็กสาวสะกิดแขนเพื่อนหญิงที่ยืนอ่านหนังสืออยู่ข้าง ๆ

            “แกเอาเวลาไปสนใจกับเรื่องเรียนก่อนเถอะ!!”

             คนเป็นเพื่อนไม่สนใจ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออย่างเดียวจนคนสะกิดต้องเบะปาก ยื่นมือไปประคองใบหน้าเพื่อนรักจากด้านหลังแล้วจับยกขึ้นบังคับให้ต้องชายตามอง

            “เฮ้ย!! ทำอะ…………”

            ยังไม่ทันพูดหมดประโยคดีเสียงพลันเลือนหาย คนถูกจับหันหน้าแดงก่ำเธอมองชายสองคนที่เดินเคียงคู่กันมาในชุดนักเรียน

            คนหนึ่งยามแสงแดดส่องผมสีขาวปอยเหลืองเปล่งประกายรับกับแสงอาทิตย์ยามเช้าช่างเจิดจ้าจนแสบตา

             ส่วนอีกคนตัวสูงกว่าผมสีดำขลับรับกับดวงตาสีน้ำเงินเข้มเปล่งประกายแผ่ออร่าติดเย็นชา ให้ความรู้สึกเหมือนพระจันทร์เสี้ยวยามค่ำคืนที่เคียงคู่ดวงอาทิตย์!! เด็กสาวเผลอจ้องไม่วางตาจนเพื่อนเธอร้องทัก

            “เป็นไงล่ะ อึ้งเลยสิ” เพื่อนสาวพยักหน้ารัว ๆ ไม่กลัวคอจะหลุด

            “ใช่!!! เหมาะสมมาก!!”

            ” หะ แกว่าไงนะ!”

            ขณะรอสอบอีเลนพาเคียร์นมานั่งรออยู่ใต้อาคารร่มไม้แห่งหนึ่งในบริเวณคนไม่เยอะ ถึงแบบนั้นเขาก็ยังรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องจนทำเอาประหม่าไปหมด จากที่ควรจะตื่นเต้นเรื่องการสอบกลายเป็นอยู่ไม่สุขจากการถูกมองแทน

            เคียร์นซึ่งเห็นอีเลนดูไม่ค่อยสงบใจ เขาจึงเอ่ยคำถามเบี่ยงเบนความสนใจ “นายคิดว่าเราจะได้อยู่ห้องเดียวกันไหม”

            อีเลนมองหน้าคนถามที่มีเส้นผมสีดำขลับ นัยน์ตาสีแซฟไฟร์ราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน ผิวสีแทนตัดกับดวงตาอันทรงเสน่ห์ สันจมูกคมรับกับริมฝีปากหยักทำให้ใบหน้าดูหล่อเหลาเป็นเท่าตัว

            เขานั่งพิจารณาคนตรงหน้า คิดว่าไม่แปลกใจเลยจริง ๆ ที่จะมีคนจ้องมองมา ทั้งตัวเองและเด็กเจ้าเล่ห์ต่างมีออร่าและหน้าตาไม่ธรรมดาเพราะเป็นตัวหลักของเรื่องทั้งคู่ไงละ!!

            เคียร์นนั่งรออยู่นานก็ยังไม่ได้คำตอบสักที อีเลนมัวแต่เหม่อคิดอะไรในหัวไปเรื่อย จนเจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์ฉายแววขี้เล่น ริมฝีปากหนายกมุมปากขึ้นอย่างนึกสนุกก่อนเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างหลังคนใจลอยพลางก้มตัวลงขยับริมฝีปากเข้าไปใกล้ใบหูขาว

             เขาเป่าลมหายใจร้อนผ่าวใส่อย่างจงใจ จนทำให้คนโดนสะดุ้งตัวโหยง!!หลุดออกจากภวังค์ รีบยกมือขึ้นมาปิดหูที่โดนลมอุ่นสัมผัส ใบหน้าพลันเห่อร้อนปนเหวอหันไปมองค้อนคนต้นเรื่อง เคียร์นกล่าวเสียงเบา

            “หึ นายใจลอยเองนะ…..”

            อีกยี่สิบนาทีจะถึงการสอบ คณะกรรมการดูแลความเรียบร้อยให้เหล่านักเรียนย้ายขึ้นไปรอหน้าห้องตามหมายเลขบัตรประจำตัวเข้าสอบของแต่ละคน

            อีเลนถูกจัดให้ไปสอบตึก A ชั้นสาม ส่วนเคียร์นถูกจัดไปสอบตึก B ชั้นสี่ที่อยู่ข้างกัน ตอนนี้ทั้งสองคนยืนอยู่ข้างหน้าตรงจุดกึ่งกลางระหว่างสองอาคาร

            “ตั้งใจสอบนะ” เคียร์นพูดพลางกุมมืออีเลนเป็นการให้กำลังใจ

            “นายก็เหมือนกัน พวกเราต้องได้อยู่ห้องเดียวกันนะ!”

            อีเลนเอ่ยอย่างมุ่งมั่นก่อนกุมมือตอบเป็นการให้กำลังใจกลับ เด็กนักเรียนซึ่งเดินผ่านไปมาแถวนั้นต่างเหลือบมองหน้าแดงกันเป็นแถบ

            “กูจะสอบเข้าโรงเรียนนี้ให้ได้!! !เพื่ออาหารตา!!”

            เด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งโวยวายก่อนจะโดนเพื่อนยกมือขึ้นปิดปากพร้อมกล่าวเสียงดุ!

             “กูรู้ว่ามึงคลั่งผู้ชาย แต่ใช่เวลาไหมหะ!!”

             เด็กผู้หญิงจับแขนสองข้างด้านหลังเพื่อนรีบลากเข้าตึกไปอย่างรวดเร็ว อีเลนเมื่อรู้ตัวว่าถูกมองพลันหน้าแดงก่อนจะรีบผละมือกับเด็กตรงหน้า น้ำเสียงเลิ่กลั่กเอ่ยขึ้น

            “งั้นฉันขึ้นไปก่อนนะ ถ้าสอบเสร็จแล้วค่อยมาเจอกันตรงนี้”

            เคียร์นพยักหน้าตอบรับมองอีกฝ่ายรีบวิ่งขึ้นตึกไปอย่างอารมณ์ดี

            ระหว่างก้าวเท้าขึ้นบันไดอีเลนสะบัดหัวตนเองไล่ความรู้สึกแปลก ๆ ออกไป ‘เราไม่ได้เขิน แค่อายต่างหาก!! เราจะไปเขินกับเด็กอายุน้อยกว่าตั้งสิบปีได้ไง!!!’ คิดไปขาก้าวขึ้นบันไดจนเดินมาถึงห้องชั้นสามซึ่งเป็นสถานที่นัดเข้าสอบ

            ด้านหน้าตรงระเบียงทางที่ไป มีเด็กนักเรียนยืนต่อแถวอยู่หน้าห้องกันให้แซ่ด ภาพด้านหน้าดูวุ่นวายไม่ค่อยเป็นระเบียบ แต่จะยิ่งแลวุ่นมากขึ้นไปอีก เมื่อได้ยินเสียงของเด็กคนหนึ่งดังขึ้น

            “อะไรกันเนี่ย ในที่นี้ไม่มีใครสง่างามเท่าผมแล้วเหรอครับ น่าเหนื่อยใจจริง ๆ เลย อ๊ะ ๆ แต่นายยังพอได้นะพ่อหนุ่มตี๋”

            อีเลนรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดี เขาค่อย ๆ เดินไปตามทางเดินทีละก้าวอย่างเชื่องช้า ในใจภาวนาขอให้ไม่เป็นอย่างที่คิด

            “อย่ามาจับ อย่ามาทัช อย่ามาแตะ ขยะแขยง!!!!”

            “นายกำลังดูหมิ่นความงดงามของผมอยู่นะรู้ไหม!!”

            เจ้าของผมสีบลอนด์หน้าสวยจอมหลงตัวเองใช้มือสะบัดผมหางม้ามัดเป็นลอนของตน โดยมีเด็กชายอีกคนยืนโต้เถียง หยิบแอลกอฮอล์จากในกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาฉีดตรงบริเวณซึ่งโดนอีกฝ่ายสัมผัส

            เด็กแว่นหลังฉีดทำความสะอาดเสร็จ เขาใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางดันแว่นให้เข้ารูปหน้า คนท่าทางอารมณ์เสีย มีสีผิวขาวซีด สวมแว่นตาทรงวงรี ไว้ผมหน้าม้าสีดำตรงแบนเรียบร้อย

            “น่ะ นายรู้ไหม!! ทำหน้ารังเกียจแบบนั้นมันจะแย่เอานะ!! แต่เอาอีกสิ รังเกียจผมมากกว่านี้!! มองผมด้วยสายตาแบบนั้นอีก!!”

             เชาว์เริ่มหอบหายใจแรง ใช้สายตามองคนตรงหน้าอย่างคาดหวัง

            เด็กแว่นหน้าตาดีมองอีกฝ่ายอย่างเอือมระอาพลางทำสีหน้าขยะแขยง อีเลนสัมผัสฉับไวรีบก้มตัวลงหลบหลังฝูงชนที่ยืนรุมล้อมเชาว์กับเด็กหน้าใหม่

ครั้งนี้เขาจะไม่เอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายอีกเด็ดขาด!!