บทที่ 16 ยืนอยู่เฉย ๆ ปัญหาก็เข้ามา

            นักเรียนห้อง S ของโรงเรียนชื่อดังประจำจังหวัด ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้อยู่ห้องนี้ล้วนไม่ใช่เด็กธรรมดา บางคนสอบเข้ามาได้ด้วยคะแนนสูงสุดเกือบเต็มร้อยนับว่าเป็นเด็กอัจฉริยะ

             บางคนพ่อแม่มีอำนาจทางการเมือง ใช้เงินยัดใต้โต๊ะหวังให้ลูกหลานมีภาพลักษณ์เด็กเก่งเรียนดีมีหน้าตาทางสังคม

            เด็กนักเรียนส่วนใหญ่เกินครึ่งในห้อง S จึงล้วนเป็นเด็กที่สอบเข้ามาได้ด้วยเงิน มีเพียงแค่ส่วนน้อยเท่านั้นที่สอบเข้ามาได้ด้วยความสามารถของตัวเองจริง ๆ

            เด็กจิ้มลิ้มเขามีชื่อว่า เฮนรี่ เป็นเน็ตไอดอลชื่อดังที่กำลังได้รับความนิยมจากบรรดาวัยรุ่นหนุ่มสาวด้วยหน้าตาสุดน่ารักน่าชัง

            ภาพลักษณ์ดูเป็นเด็กน้อยใสซื่อบริสุทธิ์อ่อนต่อโลก ทำให้บรรดาชาวเน็ตต่างพากันชื่นชมหลงใหลไปกับความน่ารักไร้เดียงสาของเจ้าตัว

            เฮนรี่คิดว่าเมื่อตนก้าวเท้าเข้าสู่โรงเรียนครั้งแรกทุกคนต้องพากันมารุมล้อมเทความสนใจให้เขาแน่

             เด็กชายมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมจนกระทั่งญาติห่าง ๆ ของเพื่อนสนิทตนปรากฏตัวขึ้นที่โรงเรียน พร้อมเดินเคียงข้างมากับอีกคนซึ่งเขาไม่รู้จัก

             เด็กจิ้มลิ้มจากที่คิดว่าตัวเองจะได้เป็นดาวเด่นก็ต้องตกอับไปเพราะว่าทุกคนเอาแต่ให้ความสนใจไปที่สองคนนั้น

            เด็กชายคิดว่าเพราะอีเลนอยู่กับเคียร์นเลยทำให้ได้รับอิทธิพลไปด้วย ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายดูดีกว่าตัวเองมากมายอะไร

             เขามั่นใจในความน่ารักเหมือนเทวดาตัวน้อย ๆ ของตน ไม่ว่าใครเห็นต่างก็ต้องรู้สึกเอ็นดู ถ้าแย่งที่อีเลนไปยืนเคียงข้างเคียร์นได้ ทุกคนต้องหันมาให้ความสนใจเขามากกว่าเดิมแน่ ๆ รวมถึงตัวญาติเพื่อนเองด้วย

            ก่อนสอบเข้าโรงเรียนนี้เด็กจิ้มลิ้มเคยเจอกับเคียร์นในวันรวมญาติของบ้านเพื่อนสนิทเมื่อปีที่แล้ว เจ้าตัวถูกเซนชวนมาร่วมงานเลี้ยงด้วยเพราะรู้สึกเบื่อหน่ายที่ญาติเอาแต่คุยเรื่อง มรดก กัน จนต้องหาเพื่อนมานั่งคุยฆ่าเวลา

            เฮนรี่มองไปที่เด็กชายดวงตาสีแซฟไฟร์ เขามีเส้นผมสีดำขลับ ใบหน้าดูหล่อเหลาดั่งรูปสลัก ผิวสีแทนรับกับดวงตาสีน้ำทะเลลึกทำให้เจ้าตัวดูมีเสน่ห์จนยากจะละสายตา

            เด็กจิ้มลิ้มพบว่าเหล่าญาติของเพื่อนตนเอาแต่รุมล้อมประจบประแจงเด็กคนหนึ่งอย่างออกหน้าออกตา

             เขานึกสงสัยว่าเคียร์นมีอะไรพิเศษถึงต้องคอยเอาอกเอาใจขนาดนั้น นอกจากหน้าตาที่เด่นเป็นสง่าแล้วอีกฝ่ายก็เป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่งเหมือนอย่างพวกเขา

            “เซน ทำไมญาตินายถึงเอาแต่ไปรุมเด็กนั่นกันจังเลยอะ” เฮนรี่ถามขึ้นอย่างสงสัย แต่สายตาก็ไม่ได้ละไปจากใบหน้าของเด็กชายตาสีน้ำเงิน

            “เหอะ! จะอะไรซะอีก ก็มันเป็นบ่อเงินบ่อทองไม่ว่าใครก็อยากได้มาไว้ในกำมือทั้งนั้นแหละ” เซนพูดประชดประชัน น้ำเสียงเสียดสีคนซึ่งยืนอยู่กลางวงสนทนาอย่างโจ่งแจ้ง

            “หมายความว่าไง”

             เฮนรี่ถามด้วยความงุนงง จากนั้นเขาก็ได้รู้ว่านอกจากหน้าตาของอีกฝ่ายที่ทำให้รู้สึกสนใจแล้ว เรื่องราวชีวิตของเคียร์นยิ่งทำให้สนใจมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

            ยิ่งเคียร์นกลายเป็นคนดังของโรงเรียน ถูกพูดถึงในเพจเยอะเท่าไหร่ เฮนรี่ก็ยิ่งอยากได้มาไว้ในครอบครอง

             ถึงแม้จะมีเด็กแปลกหน้าคนหนึ่งเข้ามาเอี่ยวด้วยแต่อีเลนก็ไม่ได้อยู่ในสายตาเฮนรี่เลย เขาคิดแค่ว่าจะทำยังไงให้คนที่หมายปองมาเป็นของตัวเองมากกว่า

            เฮนรี่เคยคิดขอความร่วมมือกับเซนเพราะเขารู้ว่าเพื่อนสนิทไม่ชอบและเกลียดขี้หน้าญาติตัวเองมากแค่ไหน

            เขาจงใจลองยื่นโทรศัพท์ที่มีภาพเคียร์นให้เซนดูเพื่อขอความช่วยเหลือในแผนการแย่งตัวเคียร์นออกจากอีเลน หวังว่าเซนจะเกิดความสนใจ “อยากรู้จัง ว่าใสซื่อจริงไหมอะ”  เฮนรี่ถามลองเชิงเซนพลางลอบสังเกตท่าทีว่าเพื่อนสนิทตนจะเอายังไงต่ออย่างคาดหวัง

            “รอไปก่อน ตอนนี้ญาติกูประคบประหงมมันอยู่ รอได้โอกาสเถอะกูเล่นมันแน่”  เซนหัวเราะเยือกเย็นส่วนเฮนรี่ก็แสร้งหัวเราะตามโดยซ่อนความผิดหวังของตนเอาไว้

            เมื่อวันเรียนปรับพื้นฐานสิ้นสุดลงจนเปิดภาคเรียนแรก เฮนรี่อาสาตัวเป็นหัวหน้าห้องเพราะอยากเพิ่มภาพลักษณ์ให้ตัวเองดูดี โดยงานทั้งหมดจะส่งต่อให้รองหัวหน้าห้องซึ่งก็คือเด็กทุนรับไปทำทั้งหมด ส่วนตนเองนั่งเรียนชิว ๆ รอรับหน้าอย่างเดียวพอ   

            ขณะกำลังเดินออกจากห้องพักครู เด็กจิ้มลิ้มที่เลิกเสแสร้งเป็นคนดีแล้ว สายตาเหลือบไปเห็นคนที่ตนสนใจช่วงนี้กำลังเดินมาทางนี้พอดี เขารีบทำการคว้าหนังสือกว่าสามสิบเล่มพุ่งตรงไปยังเป้าหมาย

            “โอ๊ย!! ผมเจ็บข้อเท้าครับคุณครู เหมือนจะพลิกเลย”

            หนังสือมากมายตกกระจายลงพื้นระเนระนาด ครูอันตกใจแรงเขารีบบอกให้เด็กนักเรียนเข้ามาช่วยเพื่อน

             “มาช่วยพยุงเพื่อนกันเร็วเด็ก ๆ พวกเราต้องรีบพาเพื่อนไปห้องพยาบาลนะ!!”

            “ผมไม่เป็นไรหรอกครับครู แค่ให้เพื่อนคนหนึ่งอุ้มขึ้นมาก็ได้แล้ว” พูดไปส่งสายตาอ้อนวอนไป คิดว่าถ้าเคียร์นเป็นเด็กใสซื่อเหมือนที่เซนพูดจริง ๆ ย่อมต้องหลงกลไปกับการแสดงของตนแน่!!

            เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์แสยะยิ้มเย็นจนแทบมองไม่เห็น ในใจคิดว่าเด็กคนนี้ช่างมารยาเสียจริง แสดงความต้องการของตัวเองออกมาโดยไม่เก็บซ่อนมันไว้เลยสักนิด มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ดูไม่ออกว่าเด็กนี่คิดอะไร

            เด็กตาน้ำเงินปรับสีหน้าทำเป็นตกอกตกใจแสดงความเป็นห่วงเป็นใยอีกฝ่ายอย่างสมจริง อีเลนซึ่งยืนมองอยู่ข้าง ๆ เขารู้ได้ในทันทีว่าเคียร์นเสแสร้งและสัมผัสได้อีกด้วยว่าเด็กตรงหน้าเขาเองก็เช่นกัน

            ‘นี่ฉันกำลังยืนดูอะไรอยู่’ นึกลอบขำกับตัวเองในใจ

            เฮนรี่เมื่อเห็นท่าทางเคียร์นเขาก็ยิ่งมั่นใจว่าอีกฝ่ายติดกับตัวเอง! คนซื่อมักเป็นเหยื่อของคนฉลาดเขารีบทำสายตาออดอ้อนหนักกว่าเก่า เริ่มพูดเสียงเล็กเสียงน้อยทำให้ดูน่ารักน่าเห็นอกเห็นใจมากยิ่งขึ้น!!

            “นายช่วยอุ้มฉันหน่อยได้ไหม ฉันลุกเองไม่ไหวเลย น่า ๆ”

            “จริงเหรอครับ ทำไงดี ฉันกลัวนายเจ็บมากเลย เดี๋ยวฉันขอตรวจดูข้อเท้านายให้ก่อนแล้วกัน”

            เคียร์นพูดพร้อมแสดงท่าทีร้อนรนเป็นห่วงสุดขีด ก่อนจะก้มตัวลงไปจับข้อเท้าใช้นิ้วกดตรงจุดเส้นเลือดของอีกฝ่ายไว้แน่น จนเจ้าตัวร้องโอดครวญอย่างโหยหวน

            “โอ๊ยยยย”

            อีเลนมองฝ่ามือเคียร์นที่จับข้อเท้าของเฮนรี่ไว้ ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเด็กเจ้าเล่ห์ของตนกำลังแกล้งทำ แต่ไม่รู้ทำไมข้างในลึก ๆ ถึงกลับรู้สึกไม่ชอบใจอย่างน่าประหลาด

            “อ๊ะ!! ขอโทษนะ ฉันเป็นห่วงนายมากเกินไป จนเผลอไปจับตรงที่นายเจ็บน่ะ ขอโทษจริง ๆ นะ!!”

            เคียร์นตีบทแตกแสดงสีหน้าเศร้ารู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง นัยน์ตาสีแซฟไฟร์สั่นระริก อีเลนซึ่งสับสนกับความรู้สึกของตนเอง มองการแสดงเด็กตรงหน้าพลางคิด ‘รางวัลนักแสดงดีเด่นออสการ์ ต้องเข้าแล้วไหม!!’

            เฮนรี่ฝืนยิ้มออกมา ที่จริงตอนล้มเขาก็รู้สึกเหมือนข้อเท้าจะแพลงนิดหน่อยแต่ดันมาโดนเคียร์นบีบเต็มแรงตรงจุดเน้น ๆ อีก จึงอดทำสีหน้าเหยเกไม่ได้ น้ำเสียงออดอ้อนพยายามขั้นสุดเปล่งออกมา พร้อมสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อย

            “ไม่เป็นไร ตอนนี้นายแค่ช่วยอุ้มฉันก็พอแล้วนะ ไม่ต้องไปตรวจดูตรงข้อเท้าแล้ว”

            เคียร์นนึกขำแสยะยิ้มในใจก่อนจะลุกขึ้นยืนหันหน้าไปหาครูอัน ผู้ซึ่งมีสีหน้าซีดเผือดไม่รู้จะจัดการช่วยเหลือเด็กนักเรียนยังไงดี

            “ผมว่าเราเรียกครูห้องพยาบาลให้มาพาตัวเพื่อนไปเถอะครับ ผมกลัวว่าถ้าเราด่วนช่วยพากันไปเองจะยิ่งทำให้อาการหนักกว่าเดิม”

            ดวงตาสีแซฟไฟร์พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงพลางทำสายตาละห้อย มองไปยังเฮนรี่ซึ่งกำลังนั่งยิ้มค้างอยู่

             ครูอันเมื่อได้ฟังก็พยักหน้าเห็นด้วยเร็วไว เขากลัวว่าถ้าไปเคลื่อนย้ายสุ่มสี่สุ่มห้าเองจะทำให้อาการหนักกว่าเก่า!

            สุดท้ายแม้เฮนรี่จะร้องท้วงว่าตนไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอแค่ให้เพื่อนพาไปห้องพยาบาลมากแค่ไหน ครูอันผู้มีความห่วงใยนักเรียนเกินเบอร์ย่อมไม่รับฟัง เขาสั่งให้เด็กทุนไปตามครูห้องพยาบาลมาช่วยเคลื่อนย้ายเพื่อน

             เด็กจิ้มลิ้มกัดฟันกรอดเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน เขาโดนครูอันและครูห้องพยาบาลทั้งสองท่านช่วยกันหามไปรักษาตัวแทนคนที่หมายปองเอาไว้แต่แรก

            เด็กทุนเมื่อหายตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ทุกอย่าง เจ้าตัวรีบตั้งสติพลางย่อตัวลงเก็บหนังสือที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น อีเลนเห็นก็เข้าไปช่วยเก็บพร้อมกับอาสาจะช่วยยกไปที่ห้อง S ให้แต่โดนเด็กทุนปฏิเสธ เขาซาบซึ้งใจกับความมีน้ำใจ แต่ถ้าพวกเด็กบ้านมีฐานะเห็นเขาอยู่กับเพื่อนคนนี้พาลผู้มีน้ำใจจะซวยโดนเล่นงานไปด้วย

             เคียร์นรู้สึกได้ถึงเจตนาเป็นห่วงของอีกฝ่าย จึงอาสาช่วยยกหนังสือไปส่งให้แทน “ไม่เป็นไร บ้านฉันมีฐานะเหมือนกัน”

            ดวงตาสีแซฟไฟร์พูดกระซิบเสียงเบา ทำให้เด็กทุนเสียวสันหลังวาบ รู้สึกเหมือนตัวเองโดนอ่านใจได้ว่าคิดอะไรอยู่

            เมื่อเด็กทุนไม่มีท่าทีปัดป้องพร้อมทั้งยังแสดงความเกรงอกเกรงใจ เคียร์นจึงได้อาสาถือหนังสือไปวางไว้ที่ห้อง S ด้วยกัน

             ส่วนอีเลนโดนเด็กตาน้ำเงินบอกให้แยกกันไปคนละทาง ให้ไปดูที่ห้องพักครูเผื่อต้องเอาหนังสือเรียนหรืออะไรไหม เพราะเขาไม่อยากให้เพื่อนตัวน้อยไปเจอหน้าญาติห่าง ๆ ของตนเองด้วย

            ที่เคียร์นรับอาสาช่วยครั้งนี้เป็นเพราะอยากไปส่องหน้าผู้เป็นญาติแล้วดูสถานการณ์ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรต่อเฉย ๆ เขาคิดว่าตอนนี้ทางเครือญาติคงยังไม่เริ่มเคลื่อนไหวอะไรหรอก

             โดยเฉพาะเซน ถึงแม้เจ้าตัวจะอยากหาเรื่องเขามากแค่ไหนแต่ถ้าโดนทางบ้านกดดันไว้อยู่ก็คงไม่กล้าลงมือทำอะไรมาก

            ส่วนเฮนรี่ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายเข้าหาเพราะสนใจตน แต่ยังฟันธงไม่ได้ว่าเป็นแค่เหตุผลนั้นจริง ๆ รึเปล่า เพราะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นเพื่อนสนิทกับญาติที่จ้องจะเล่นงานตัวเองต้องคอยจับตาดูทั้งสองคนต่อไป

            ช่วงเช้าผ่านไปอย่ารวดเร็ว ไม่ช้าก็เป็นเวลาเลิกเรียนบ่ายสามโมงแล้ว โรงเรียนชื่อดังประจำจังหวัดไม่ค่อยเคร่งเรื่องเวลาเรียนมากนัก วันไหนครูผู้สอนคาบวิชาสุดท้ายจบเนื้อหาไวก็ปล่อยกลับบ้านก่อนเวลาได้เลย

            อีเลนเอ่ยชวนเพื่อนของตัวเองไปเที่ยว หลังจากเขาได้ยินว่าเชาว์เคยเห็นเพิร์ซที่ร้านเกมเมื่อตอนเรียนปรับพื้นฐาน ก็เกิดความสนใจจึงอยากลองไปนั่งเล่นร้านเกมกับเพื่อนดูสักครั้งมานานแล้ว

            ชีวิตในชาติก่อนของเด็กชายเอาแต่เรียนกับทำพาร์ทไทม์ทำให้ไม่มีเวลาไปเที่ยวเล่นเหมือนเด็กคนอื่น ในเมื่อตอนนี้มีเวลาใช้ชีวิตวัยเด็กให้เต็มที่ก็ต้องทำในสิ่งที่ฝันไว้สักหน่อย!

            เมื่อทั้งคู่ตอบตกลงจะไปร้านเกมด้วย อีเลนจึงเอ่ยชวนคนที่นั่งด้านข้างว่าจะไปด้วยกันไหม ซึ่งคำตอบก็แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ว่าอีเลนจะชวนเคียร์นไปที่ไหน แม้ไม่ต้องร้องขออีกฝ่ายก็พร้อมไปกับเขาได้ทุกที่

            เพิร์ซพาแก๊งเพื่อนมาร้านเกมที่ตั้งอยู่ในซอยแห่งหนึ่งซึ่งใกล้กับโรงเรียน โชคดีที่วันนี้ห้องเขาเลิกเร็ว ไม่งั้นได้ติดสปีคเท้าไฟวิ่งมาแย่งที่นั่งกับเด็กห้องอื่นเป็นแน่ เพราะร้านนี้ยิ่งเป็นขาประจำของพวกเกรียนเกมเมอร์อยู่ อีเลนมองรอบด้านอย่างตื่นเต้น

            เขาอยากเล่นเกมยิงปืนจับทีมกับเพื่อนไว ๆ เคียร์นซึ่งยืนมองคนยิ้มแฉ่งอยู่ไม่ไกล ดวงตาสีแซฟไฟร์หลุบต่ำลงพลางกดรอยยิ้มตรงมุมปากอย่างเอ็นดู

            ทั้งสี่คนเลือกนั่งโซนมุมในสุดของร้าน เคียร์นั่งอยู่ข้างอีเลนส่วนเพิร์ซกับเชาว์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยกัน ที่นั่งเป็นแบบหันหน้าชนกันมีแค่เครื่องคอมของใครของมันเป็นตัวกั้นกลาง

            “ลูกพี่อยากเล่นเกมอะไรไหมครับ!”

            เด็กแว่นซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตรงหน้าอีเลนเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เข้าร้านเกมมาเล่นกับคนอื่นนอกจากพี่ชายของตัวเองตอนสมัยยังเด็ก

             เมื่อพี่ชายเสียไปเจ้าตัวก็ไม่ได้เข้ามาที่ร้านเกมอีกเลยมีแค่บางวันเท่านั้นจะแวะมาเล่นเพื่อรำลึกถึงพี่ชายตน

            “ฉันอยากเล่นเกมยิงปืน!!” อีเลนตอบกลับด้วยความตื่นเต้นยิ่งกว่า เขาอยากเริ่มเล่นเกมไว ๆ แล้ว!

            “แล้วไอ้เจ้าคนโรคจิตกับท่านเคียร์น จะเล่นเกมแนวนี้ด้วยไหมครับ” เพิร์ซหันไปถามทั้งสองคนอย่างต้องการความคิดเห็น

            “คนข้างฉันเล่นอะไร ฉันก็เล่นด้วยหมดแหละ”

            เคียร์นตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกพลางมองหน้าเพื่อนข้างกาย ส่งสายตาดูมีอะไรจนทำให้คนถูกมองเริ่มทำตัวไม่ถูก

            “คนอย่างผมไม่เหมาะกับคำว่าโรคจิตหรอกนะ ต้องเหมาะกับคำว่ากุหลาบแดงผู้ถูกย้ำยีมากกว่า!! อ๊ะ แต่ไม่ได้แปลว่าผมไม่ชอบให้นายเรียกว่าไอ้โรคจิตหรอกนะ!”

            เพิร์ซมองเชาว์อย่างเอือมระอา สายตาว่างเปล่าหันกลับมาวางบนหน้าจอคอมก่อนจะเริ่มกดค้นหาเกมยิงปืนที่จะเล่นกัน

            เกมที่เด็กแว่นนำมาเสนอคือเกมยิงปืนท้าด่วนแบบสี่ต่อสี่โดยทั้งสองทีมจะมีข้างละสี่คน แข่งกันฆ่าทีมอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง ยิงกันจนหมดเวลา ฝ่ายไหนฆ่าได้คะแนนมากที่สุดฝั่งนั้นเป็นผู้ชนะ

            อีเลนพยักหน้าตอบรับเกมนี้ในทันทีเพราะมันดูเล่นง่ายและกติกาไม่ซับซ้อนมาก แค่ต้องใช้ฝีมือและไหวพริบในการต่อสู้กับศัตรู

             เกมนี้น่าจะเหมาะกับคนพึ่งเคยเล่นเกมอย่างเคียร์นและเชาว์พอดี เขาคิดอย่างนั้นเพราะดูเหมือนทั้งสองคนคงไม่เคยเล่นเกมมาก่อนแน่นอน

            “ลูกพี่ครับ มันจะบุกฝ่ากันมาทางขวามือแล้วครับลูกพี่!!”

            “เชาว์ นายทำอะไรอยู่ ฉันบอกให้นายขึ้นมาฆ่าพวกมันข้างบนไงเจ้าโรคจิตนี่!!” เพิร์ซจริงจังกับการเล่นเกมเต็มที่ จนทำให้อีเลนรู้สึกกดดันเหมือนว่าเขาต้องพยายามเล่นให้ดี ๆ ไม่เอาตัวเองไปแจกกับฝ่ายตรงข้าม แต่มันก็ทำได้ยากเพราะเขาไม่ได้เป็นคนเล่นเกมเก่ง

            ชีวิตชาติก่อนก็ไม่ค่อยแตะเกมด้วย ส่วนมากกลับบ้านมาจากการเรียนหรือทำงานจะดูอนิเมะไม่ก็อ่านนิยายพักสมองเสียมากกว่า

            “ม่ายยยน่าาา ตัวผมโดนยิงอีกแล้ว พวกบ้านั่นมันยิงผมอีกแล้วแต่จะยิงอีกก็ได้น่าาม่ายยยย”

            เพิร์ซมองเชาว์ด้วยสายตามีคำถาม 'สรุปจะให้อีกฝ่ายยิงหรือไม่ยิงกันแน่' นึกในใจพลางจริงจังมีสมาธิกับการเล่นเกมต่ออย่างมือโปร

            หลอดเลือดอีเลนเริ่มเหลือน้อยลงเต็มที เขายังไม่อยากเสียแต้มให้ฝั่งตรงข้ามมากกว่านี้ ในขณะที่กำลังบังคับตัวละครให้วิ่งหนีฝั่งศัตรูที่วิ่งไล่กวดอยู่สองคน ตัวละครเคียร์นโผล่เข้ามาปกป้องไล่เก็บศัตรูทุกคนที่จะเข้ามาไล่สังหารอีเลน

            เพิร์ซเมื่อเห็นว่าฝั่งตนเองเริ่มนำแต้มได้ก็แสดงอาการดีใจโดยการโห่ร้องออกมาเสียงดังไม่เหลือเค้าเดิมความเป็นเด็กเรียนมาดนิ่งซึนเดเระ ในที่สุดฝั่งพวกเขาก็ชนะด้วยแต้มที่ได้มากกว่าฝั่งตรงข้ามไปถึงสองเท่า!!

            “เยี่ยม!!! พวกเราชนะเพราะท่านเคียร์นเลย แต่....ลูกพี่ก็เก่งเหมือนกันนะครับ!” อีเลนยิ้มเจื่อนเขาแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลยไม่ต้องหันมาชมกันก็ได้

            “จะว่าไปพวกลูกพี่หิวน้ำกันไหมครับ ข้างล่างมีตู้กดน้ำเดี๋ยวผมลงไปซื้อมาให้เอง”

            “ให้ฉันไปด้วยไหม” อีเลนถามเผื่อต้องการคนช่วย

            “ไม่ต้องก็ได้ครับลูกพี่ แค่นี้เอง”

            “อืม……. งั้นฉันฝากซื้อน้ำโคล่าแล้วกัน” อีเลนลังเลนิดหน่อยเพราะกลัวอีกฝ่ายถือไม่ไหวแต่ก็บอกออกไป

            “ท่านเคียร์นล่ะครับ”

            เคียร์นยิ้มให้เด็กแว่นพลางส่ายหัวปฏิเสธเล็กน้อย เขาคิดว่าจะดื่มน้ำขวดเดียวร่วมกับอีเลนไม่จำเป็นต้องเอามาอีกขวด

            “อ่า ๆ ส่วนผมเอาชากุหล…..” ยังไม่ทันได้พูดจบคำเพิร์ซก็ชิงตัดหน้าโพล่งขึ้นมาเสียก่อน

         “นายลงไปเอาเอง!”

            "แม่ง!! ไอ้เด็กกลุ่มไหนมันมาเล่นเกมแถวนี้เปล่าวะเก่งฉิบหาย!!"แก๊งนักเรียนมัธยมต้นปีสามพูดคำสบถหลังเล่นเกมในมือถือแพ้ เกมยิงปืนของค่ายนี้เป็นเกมที่เล่นได้ทั้งบนคอมและโทรศัพท์มีฟังก์ชันในการจับคู่แมทช์กับทีมระยะใกล้มากที่สุด

            พวกอันธพาลต่างโรงเรียนยืนสูบบุหรี่จัดอยู่ข้างร้านเกม พวกเขาเข้าไปข้างในไม่ได้เพราะเจ้าของร้านไม่ยอมให้คนมีกลิ่นบุหรี่ติดตัวย่างกรายเข้าไปเด็ดขาด เหล่าแก๊งอันธพาลจึงพากันหาอะไรเล่นฆ่าเวลา รอจนกว่ากลิ่นตัวเจือจางลง

            “กะจะตบพวกกากสักหน่อย อย่าให้รู้นะแม่งคนไหนมาเล่นเกมแถวนี้แล้วทำให้กูอารมณ์เสีย กูจะตบให้คว่ำเลย”

            เด็กผู้ชายอีกสามคนพยักหน้าเห็นด้วยตามชายหน้าโหด แม้จะรู้สึกว่าลูกพี่ของตนเล่นเกมแพ้เองแล้วพาลชัด ๆ แต่ก็ไม่กล้าพูดขัดอะไร

            “แหม ฉันไม่คิดเล่นนะว่านายจะเล่นเกมเก่งได้ขนาดนั้นอะ ยิงสอยพวกมันซะร่วงเรียงตัวเลยฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”

            เชาว์เดินออกมานอกร้านพร้อมกับเพิร์ซที่ทำสีหน้าเบื่อหน่าย จะชินก็ไม่ชินสักทีกับท่าทางเล่นใหญ่ของคนบ้า คงเป็นเพราะในส่วนลึกเขายังไม่อยากยอมรับเสียมากกว่า

            เด็กแว่นทำหูทวนลมเดินมาหยอดเงินลงในตู้กดน้ำ ก่อนจะกดน้ำผึ้งมะนาวให้ตนเองหนึ่งขวดและโคล่าขวดหนึ่งของลูกพี่ตน ส่วนของเพื่อนโรคจิตให้เจ้าตัวกดเอง เขาไม่อยากมีน้ำใจกับคนบ้า

            “ลูกพี่ ๆ ไม่ใช่ว่าไอ้เด็กพวกนั้นมันเป็นคนทำให้ลูกพี่แพ้เกมเหรอ”

            ลูกน้องคนหนึ่งกระซิบใส่หัวหน้าแก๊ง จนทำให้คนพึ่งแพ้เกมมาเริ่มมีอาการหงุดหงิดมากขึ้น

            จากที่รำคาญใจกับเจ้าของร้านที่ไม่ให้ตนเข้าอยู่แล้ว บวกกับอากาศของวันนี้ที่โคตรจะร้อน แถมยังมาแพ้เกมให้เด็กอ่อนกว่าอีก

            คนหน้าโหดไม่รู้ไม่สนใจแล้วว่าไอ้พวกเด็กมายืนกดน้ำเป็นคนเดียวกับที่ทำให้ตนแพ้หรือเปล่า รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ เขาเป็นอันธพาลและอยากจับใครสักคนมาอัดระบายอารมณ์ที่อัดอั้นให้หนำใจ!!!

            “วันนี้อยากอัดเด็กสองคนว่ะ มันดูจะใช้ชีวิตลันล๊าเกินหน้าเกินตาไปแล้ว”  เมื่อลูกพี่จอมโหดพูดขึ้น พวกลูกน้องอีกสามคนต่างพากันหัวเราะ

ชอบใจ ก่อนจะเดินมุ่งหน้าพากันเข้าไปหาคนยืนตรงตู้น้ำ

            “ไง ไอ้พวกตัวกะเปี๊ยก วันนี้อากาศมันร้อนเนอะ อยากหาอะไรมาทำให้เย็นสดชื่นกันหน่อยไหม”

            หัวหน้าแก๊งเดินเข้าไปใกล้เพิร์ซ มือหยาบแย่งขวดน้ำมาจากเจ้าตัวก่อนทำการเปิดฝาขวดยกขึ้นสูง ให้น้ำโคล่าสีเข้มไหลผ่านลงมากระทบกับศีรษะของคนตัวเล็กกว่าหน่อยจนผมเปียกชุ่ม

            “เฮ้ย!! พวกนายทำไรอะ มาทำเพื่อนฉันแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย!!” เชาว์แสดงสีหน้าตกใจเมื่อเห็นใครก็ไม่รู้เข้ามาหาเรื่องเพื่อนตนเอง

            “เฮ้อ พวกขยะก็งี้ ขี้แพ้แล้วยังพาลไปทั่ว” คนโดนหาเรื่องบ่นเสียงเบื่อหน่ายปนขยาด เขาเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วตั้งไม่รู้กี่ครั้ง

            แน่นอนว่าเพิร์ซเป็นโรคสัมผัสตัวกับผู้อื่นไม่ได้ อาการค่อนข้างรุงแรงจนทำให้ต้องเข้ารับการรักษาตัวตั้งแต่เด็กหลายครั้ง แม้จะอาการดีขึ้นไปเรียนได้มากแค่ไหนก็ยังสัมผัสคนอื่นโดยตรงไม่ได้อยู่ดี นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามักโดนกลั่นแกล้งมาตั้งแต่สมัยละอ่อน

            พี่ชายซึ่งเป็นที่พึ่งเดียวขอให้พ่อแม่ส่งน้องชายไปเรียนต่อสู้ซึ่งแน่นอนคนเป็นพี่ย่อมเรียนเป็นเพื่อนด้วย ถึงพี่ชายจะเสียไปแล้วแต่คำที่พี่มักบอกกับเขาเสมอคือการปกป้องตัวเองให้ได้

             เพิร์ซจำคำเหล่านั้นไว้ขึ้นใจ เรียนการต่อสู้โดยไม่สัมผัสตัวโดยตรงกับครูฝึก ถึงแม้มันจะยากลำบากมากแค่ไหนแต่เขาก็พยายามจนสุดใจ จนเก่งกว่าเด็กคนอื่นหลายเท่า

            เด็กชายทำการถอดแว่นตาออก เผยใบหน้าหล่อเหลาซึ่งถูกเก็บซ่อนไว้พลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กขึ้นมาห่อแว่นตาของตนก่อนจะนำไปฝากไว้ที่เพื่อนโรคจิตอย่างไม่เต็มใจนัก

            “ถือไว้ให้ดีละ เดี๋ยวเชื้อโรคติด”

            เชาว์อ้าปากค้างให้กับใบหน้าราวฟ้าประทานของเพิร์ซ ฝ่ามือขาวเก้กัง รับของมาถือไว้อย่างไม่ค่อยมีสติ

            “เป็นเด็กเป็นเล็กแต่กล้าเมินคนอายุมากกว่าเหรอวะ!!” หนุ่มหน้าโหดพูดอย่างเดือดดาล เพิร์ซไม่สนใจเขาหยักไหล่ขึ้นก่อนทำการเสยผมเปียกชื้นของตนเองไว้ข้างหลังแล้วหยิบถุงมือผ้าสีดำสองอันจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาใส่ไว้เพื่อกันรอยเปื้อน (เลือด) และเชื้อโรค

            เด็กชายทำการปลดกระดุมปกคอเสื้อสองสามเม็ด ทำให้แผงคอขาวซีดถูกเผยออก ดวงตากลมโตมองตวัดพวกคนโตกว่าอย่างกดดัน

            “อยากตายก็เข้ามา ถ้าคิดว่าสู้กับว่าที่คาราเต้สายดำได้อะนะ”