บทที่ 14 เรื่องน่าปวดหัว

            หลังการสอบเข้าโรงเรียนชื่อดังประจำจังหวัดเสร็จ ต้องรอการประกาศคะแนนประมาณสองอาทิตย์

            ไม่นานผลสอบได้ถูกจัดตั้งขึ้นบนบอร์ดกลางโดมของโรงเรียนชื่อดัง รายชื่อนักเรียนตั้งแต่ลำดับแรกจนถึงลำดับสุดท้ายถูกจัดเรียงตามคะแนนสอบจากมากไปน้อย

            “เคียร์น มีรายชื่อนายไหม”

             อีเลนถามขณะยืนมองตัวเลขอันน่าภาคภูมิใจสมกับความพยายามของตนเอง

            “อืม มีแน่นอนอยู่แล้ว”

             คนถามหันหน้ามองเด็กมั่นหน้าอย่างหมั่นไส้

             ‘เก่งแล้วยังอวดอีกเจ้าเด็กนี่!’

            เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์ลอบยิ้มในแววตา รู้ว่าเพื่อนตัวน้อยกำลังคิดถึงอะไรอยู่ นึกเอ็นดูกับท่าทางของคนตรงหน้าก่อนน้ำเสียงทรงเสน่ห์จะเอ่ยขึ้น

            “ดูเหมือนเราจะได้อยู่ห้องเดียวกันนะ”

            เด็กตาน้ำเงินมองไปยังผลคะแนนสอบในแถว A ทางโรงเรียนจะจัดรายชื่อคะแนนของเด็กที่ได้ใกล้เคียงกันไล่ไปแต่ละแถวตามตัวอักษร

            แถว S คือเด็กอัจฉริยะที่ทำคะแนนรวมได้เกือบเต็มร้อยของคะแนนเต็ม แถว A ไล่ตั้งแต่คะแนนแปดสิบสองจนถึงเจ็ดสิบคะแนน และแถว B ไล่ตั้งแต่คะแนนเจ็ดสิบถึงหกสิบสองคะแนนลดหลั่นกันไปเรื่อย ๆ

            “นายแน่ใจนะว่าเราจะได้อยู่ห้องเดียวกัน”

             อีเลนมองคะแนนสอบของตนเองกับเคียร์นในแถว A เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนเก่งอย่างเจ้าตัวจะไม่ได้อยู่ห้อง S

            “แน่ใจสิ คุณครูจัดเรียงแถวให้ขนาดนี้แล้วจะไม่อยู่ได้ยังไง”

            คนยังแคลงใจนึกตามคำพูดของเคียร์น ไล่สายตามองคะแนนก็พบว่าในแต่ละแถวมีรายชื่อเด็กประมาณสามสิบกว่าคนรวม ๆ แล้วก็ได้เด็กนักเรียนพอสำหรับการสอนห้องหนึ่งพอดี

            “เคียร์น นายตั้งใจทำข้อสอบแน่นะ

            ” อีเลนหันหน้ามองคนข้างกาย เขาสงสัยหนักมากว่าทำไมคนที่ดูเก่งไปซะหมดทุกวิชาแบบเขาถึงไม่ติดห้อง S หรือว่าอีกฝ่ายจงใจ

            “นายคิดว่าไงล่ะ” เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์ลอบยิ้มเจ้าเล่ห์พลางยื่นมือมาเกี่ยวกระหวัดนิ้วเล็กไว้

            “นายจงใจ”

             อีเลนพูดเชิงถามเสียงสูงพร้อมเลิกคิ้วขึ้น เขาไม่เข้าใจว่าเด็กตรงหน้าทำแบบนี้ไปทำไม การสอบได้คะแนนเยอะอยู่ห้องดี ๆ มันก็เป็นผลดีกับเจ้าตัวไม่ใช่เหรอ

            “ถ้านายคิดงั้น ก็แบบนั้นแหละ”

            เด็กตาน้ำเงินเผยรอยยิ้มแฝงเลศนัย มองคนทำหน้าพูดไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อ อีเลนคิ้วกระตุกไม่ว่าเมื่อไรเจ้าเด็กนี่ก็เอาแต่แกล้งเขาตลอด แถมยังชอบพูดอะไรกำกวมทำให้เกิดความสงสัยอยากรู้อยากเห็นอยู่เรื่อย!

            “ทำแบบนี้ไปทำไมเล่า นายมีเหตุผลที่ต้องลดคะแนนตัวเองด้วยรึไง” ดวงตาสีแซฟไฟร์พราวระยับก่อนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหูคนตัวเล็กกว่า          “มีสิ”

             เคียร์พูดเสียงแผ่วก่อนจะหยุดนิ่งไปชั่วอึดใจ ทำให้อีเลนต้องเอียงหัวเข้าไปใกล้อย่างต้องการฟังคำตอบ

            “นายไง”

            “สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จักนักเรียนผู้น่ารัก วันนี้เป็นวันแรกที่พวกเธอเข้ามาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ เพราะงั้นผ่อนคลายไม่ต้องเกร็งกันนะเด็ก ๆ ”

            ครูชายอายุวัยกลางคน หัวเถิก สวมแว่นตารูปร่างอวบมีน้ำมีนวลแลดูเป็นคนสบาย ๆ สุภาพนุ่มนิ่มเจ้าธรรมะธัมโมกำลังพูดอยู่หน้าชั้นเรียนในฐานะที่ปรึกษาประจำห้อง

            “ผ่อนคลายกว่านี้ก็หลับแล้วครับครู” เด็กนักเรียนชายคนหนึ่งยกมือขึ้น พูดขัดทำให้ทั้งห้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

            “อะแฮ่ม ครูรู้ว่าวันแรกพวกเธอคึก ตื่นเต้น ควบคุมตัวเองไม่อยู่แต่ช่วยเงียบเสียงกันหน่อยเด็ก ๆ เอาละวันนี้พวกเธอแค่มาเรียนปรับพื้นฐานกัน ครูจะไม่เน้นสอนอะไรมาก ใช้เวลานี้โฟกัสทำความรู้จักเพื่อนกันซะนะ”

            นักเรียนบางคนได้ยินดังนั้นก็เกิดอาการกระดี๊กระด๊า บางคนนั่งตัวแข็งทื่ออยู่กับที่เพราะเขินอายไม่รู้จักใครเลย

            ระหว่างที่คุณครูกำลังยืนดูนักเรียนที่เข้ามาใหม่นั่งหัวเราะคุยกันอย่างอิ่มเอมใจพลันคิดว่าปีการศึกษานี้ตนคงได้ดูแลห้องเรียนที่สงบนักเรียนที่เสงี่ยมเหมือนเดิมแน่ ๆ แต่แล้วเขาก็ต้องฝันสลายเมื่อมีเด็กนักเรียนสองคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง A

            เด็กหน้าสวยผมบลอดน์ มัดหางม้าลอนยาวเดินเข้ามาพร้อมใช้มือสะบัดปลายมัดในห้องโชว์ไปหนึ่งที

            “ทุกโค๊นนน จงมองมาที่ความงดงามของผมซะ เห็นละอองดอกกุหลาบบนตัวผมไหม จะมีใครงดงามเปี่ยมเสน่ห์ ได้เท่ากับผมอีก” เชาว์พูดพร้อมทำท่าโพสต์พรีเซนต์ตัวเองเต็มที่

            เด็กนักเรียนในห้องต่างหยุดบทสนทนาลงทันที พากันจ้องมองคนโอ้อวดเป็นตาเดียวพร้อมสีหน้าไอ้หมอนี่เป็นอะไรมากรึเปล่า

            “แก๊รร ฉันว่าเขาสวยอยู่นะ ดูใบหน้านั่นสิ!!” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดพลางสะกิดแขนเพื่อนตนอย่างระริกระรี้

            “เออ สวยก็สวยเถอะแก แต่ฉันไม่ชอบของแปลก!!” เพื่อนสาวสวนกลับด้วยน้ำเสียงเฉยชา พร้อมหลบตาไปทางอื่น เธอรู้สึกอายแทนจนนั่งมองคนหมั่นหน้าตรง ๆ ไม่ได้

            "คือ…นักเรียน เธอต้องเข้ามาอย่างสงบและเรียบร้อ…" ยังไม่ทันคุณครูที่ปรึกษาพูดจบ เพิร์ซ ซึ่งพึ่งเดินเข้ามาใหม่ดันชิงตัดหน้าเสียก่อน

            “จะเดินก็เดินเร็ว ๆ ดิ ยืนขวางทางเป็นมลพิษอยู่ได้”

            เด็กแว่นส่งสายตามองเชาว์อย่างรับไม่ได้กับท่าทางของเจ้าตัว ก่อนจะหยิบสเปรย์ปรับอากาศขึ้นมาฉีดไล่กลิ่นน้ำหอมกุหลาบให้จางลง

             “นักเรียน เธอพกสเปรย์ปรับอากาศมาด้ว…”

            “อะไรกันเล่าหนุ่มตี๋!! ใช้สายตามองผมแบบนั้นเดี๋ยวจะยุ่งเอาน่า” เชาว์เริ่มหอบหายใจ ออกอาการทางจิตใส่คนยืนซ้อนหลังอย่างไม่เกรงกลัว

            เพิร์ซทำหน้าแหยง คิดว่าทำไมตัวเองต้องได้อยู่ห้องเดียวกับคนโรคจิตแบบนี้ด้วย!!

             ทั้งครูทั้งนักเรียนตอนนี้ เอาแต่เฝ้ามองสถานการณ์กันตาปริบ ๆ ไม่มีใครกล้าส่งเสียงอะไรออกมาสักอย่างเพราะต่างคนต่างพูดไม่ออก

            “ผมชอบที่สายตานายจ้องมาแบบนั้นนะหนุ่มตี๋ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกย้ำยี!!” เชาว์หอบหายใจแรงขึ้นพลางทำท่ากอดตัวเองก่อนช้อนสายตาหวานหยดย้อยมองเป้าหมายตรงหน้า

            “นายเรียกใครว่าหนุ่มตี๋ ฉันชื่อเพิร์ซ!!” เด็กชายเริ่มออกอาการเบื่อหน่ายเต็มที เขาส่งสายตาเย็นชาอย่างไม่ปรานี

            “แก๊รรร ฉันว่าสองคนนั้นเหมาะสมกันดีนะ!!” เด็กนักเรียนหญิงในห้องคนหนึ่งพูดขึ้น

            “ฉันว่าคนใส่แว่นรุก ส่วนคนนั้นที่ดูเป็นสายเอ็มรับ!” เด็กผู้หญิงด้านข้างพูดพินิจวิเคราะห์ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

            “แก!! จะไปจับเขามาจิ้นกันไม่ได้มันเสียมารยาท!! ว่าแต่เด็กแว่นต้องรับดิฉันโพเมะหน้าสวยโว้ย!!”

            ตอนนี้เด็กผู้ชายในห้องที่นั่งอยู่ข้างหลังเด็กผู้หญิงสองคนหน้าซีดเผือด พลางคิดว่าเพื่อนหญิงที่นั่งอยู่ข้างหน้าตนนั้นน่ากลัว

            คุณครูที่ปรึกษาลมแทบจับ เมื่อไม่สามารถควบคุมเด็กนักเรียนให้อยู่ในความดูแลของตนได้ ตลอดชีวิตที่เริ่มเข้ามาทำงานในฐานะครูที่ปรึกษาของโรงเรียนชื่อดังไม่เคยมีปีไหนเลยที่ตนไม่ได้อยู่อย่างสงบสุข

             ส่วนมากเด็กนักเรียนห้อง A มักเป็นเด็กเรียบร้อย เรียนดี กีฬาเด่น แม้จะเป็นรองแค่เด็กห้อง S แต่เขาก็ภาคภูมิใจที่ได้สอนนักเรียนห้องนี้

            เมื่อคุณครูที่ปรึกษาซึ่งดูแลนักเรียนห้อง A มาครึ่งชีวิต ไม่เคยรับมือกับความวุ่นวายของเด็กนักเรียนที่เกิดขึ้นเลยทำให้เขาเหงื่อแตกพลั่ก

             ไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ยังไงดี ได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี

            อีเลนถือกระดาษใบรายชื่อเด็กนักเรียนในห้องตน เดินออกมาจากห้องพักครูพร้อมกับเคียร์นเพื่อตรงกลับไปยังคลาสเรียน

            เหตุการณ์ก่อนหน้าที่พวกเชาว์จะมาถึง พวกเขาถูกครูที่ปรึกษาไล่ให้ออกไปเอาใบรายชื่อมา เพื่อคงความสงบในห้องเรียนและให้เด็กนักเรียนหญิงสนใจที่ตนพูดมากกว่าเอาแต่เหลือบมองหน้าเด็กผู้ชายจนหน้าแดง

            ทั้งสองเดินข้างกันไปตามทางระเบียง ระหว่างผ่านหน้าประตูห้องเรียนแต่ละห้อง เด็กผู้หญิงรวมทั้งเด็กผู้ชายที่นั่งฟังครูพูดอยู่ข้างในต่างหันตัวเหลียวมองกันเป็นแถว

            หลายคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเอาไปอัพภาพลงโซเชียลแท็กเพจโรงเรียนพร้อมแคปชั่นกันให้จ้าระหวั่น

          [เด็กใหม่มอหนึ่งปีนี้ งานดีมาก!!]

          เรียกยอดไลค์รัวปุ่มกดหัวใจกันอย่างถล่มทลาย

            คงเพราะรูปร่างที่โตขึ้นกว่าแต่ก่อนกับโครงหน้าเริ่มเห็นสันอยู่หน่อย ทำให้ทั้งสองไม่ว่าเดินไปทางไหนก็มีแต่คนจับตามอง

            อีเลนรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยเพราะตนไม่เคยถูกจ้องมองแบบนี้มาก่อน ผิดกับเคียร์นที่มีท่าทางสบาย ๆ อยากจ้องก็จ้องไปเขาไม่ได้ให้ความสำคัญอยู่แล้ว นอกจากเพื่อนตัวน้อยข้างกาย

            เมื่อพากันเดินมาถึงหน้าห้อง A อีเลนยื่นมือไปเปิดประตูบานเลื่อนออก สายตาเหลือบมองภาพด้านในอย่างสตั๊น พอเห็นใบหน้าคนสองคนที่ตนไม่อยากเจอมากที่สุด

            “……..”

            เชาว์และเพิร์ซตอนนี้กำลังยืนเถียงกันอยู่โดยมีเด็กนักเรียนนั่งรับชมเรื่องน่าสนุกกันอย่างเมามัน ครูประจำชั้นยืนดูด้วยใบหน้าไร้สีเหนื่อยหน่ายใจ

             เคียร์นซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ริมฝีปากหยักเผยรอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าก่อนจะเผลอหลุดคำหนึ่งออกมา

            “เรื่องน่าสนุก”

            อีเลนได้ยินดังนั้นเจ้าตัวก็คิดในใจ ‘เรื่องน่าปวดหัวสิไม่ว่า’ ก่อนที่เขาจะจำใจเดินเข้าไปยื่นสมุดรายชื่อนักเรียนให้คุณครูแบบไม่เต็มใจนัก ถ้าไม่เดินเอาไปให้สถานการณ์ตอนนี้ก็คงไม่ไปไหนสักที

            เด็กชายสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางหมุนตัวเข้าประจันหน้ากับเด็กสองคนที่ทำตาเป็นกายจ้องมองเขาอยู่ตั้งแต่เดินเข้ามา

            “ลูกพี่!! ลูกพี่!! สอบติดห้องเรียนเดียวกับผมด้วยเหรอครับ!!”

            เพิร์ซดวงตาวิบวับ มองอีเลนด้วยความรู้สึกดีใจปนตื่นเต้นออกหน้าออกตาเพราะอีกฝ่ายเป็นคนเเรกที่มองเขาด้วยความเป็นห่วงต่างจากเด็กคนอื่น ที่มองด้วยแววตาไม่ชอบใจ

            เด็กแว่นรู้สึกอยากเป็นเพื่อนกับอีเลนมากจริง ๆ ตั้งแต่อีกฝ่ายเก็บของสำคัญมาคืนให้ แต่ไม่รู้จะเริ่มด้วยยังไงดีจึงจับพลัดจับผลูยกอีเลนเป็นลูกพี่ของตนแทนซะงั้น

             อีเลนมองเด็กท่าทางเหมือนลูกสุนัขตรงหน้าพลางยิ้มเจื่อน ตั้งแต่วันที่เอากันดั้มให้เจ้าตัวเขาก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ข้องแวะกับเด็กแว่นอีก ลางสังหรณ์เขามันบอกว่าถ้ายุ่งต้องวุ่นวายไม่ต่างกับตอนเจอเชาว์แน่นอน จึงทำให้รีบปฏิเสธติดเกียร์ถอยหนีเด็กชายเหมือนเด็กหน้าสวยไปด้วยอีกคน แต่ดีหน่อยที่อีกฝ่ายไม่วิ่งไล่ตาม

            “ว่าไง เจอกันอีกแล้วนะ พ่อกรงทองของฉัน”

            เชาว์ยิ้มพราวเสน่ห์พลางขยิบตาให้อีเลน เพิร์ซซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ ถึงกับทำหน้าแหยงขึ้นมาทันที

             เคียร์นที่ยืนมองอีเลนอยู่มาสักพัก มุมปากเขายกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปกอดเอวคนทำหน้าไม่รู้จะเอาไงดี พร้อมทำท่าพูดเสียงเบาแต่เบาแบบได้ยินกันทั้งห้อง

            “อีเลนของฉันต่างหาก”

            สิ้นสุดประโยค เด็กนักเรียนหญิงที่นั่งดูสถานการณ์ตรงหน้าอย่างเงียบเฉียบกันมาตลอดพลันแตกฮือ ส่งเสียงวี้ดว้ายจนเพื่อนผู้ชายในห้องต้องยกมือขึ้นมาปิดหู สับสนว่าเพื่อนนักเรียนหญิงพวกนี้เป็นอะไรกัน

            ด้วยรูปร่างหน้าตาดีพร้อมบรรยากาศและน้ำเสียงของเคียร์นกับอีเลน ทำให้นักเรียนหญิงบางส่วนในห้องถึงกับตั้งกลุ่มไลน์คู่จิ้นขึ้นมาอย่างลับ ๆ

          ชื่อกลุ่ม: [จันทร์กลืนดวง]

           จันทร์ที่แปลว่าดวงจันทร์ กลืนที่แปลว่ากลืนดวงอาทิตย์

            ‘R r r r  r r r r r r r r r r r’

          ‘R r r r r r r r r r r………’

            ในขณะเดียวกันท่ามกลางความวุ่นวาย คุณครูสีหน้าซีดเป็นไก่ต้มได้หยิบโทรศัพท์ต่อสายหาผู้อำนวยการโรงเรียนเงียบ ๆ ท่ามกลางความวุ่นวาย

            [มีอะไรเหรอครับครู อัน]

            ผู้อำนวยการพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างใจเย็น ผิดกับครูอันซึ่งพูดขึ้นเสียงต่างกับคาแรคเตอร์นิ่งสงบดั่งธรรมชาติของเจ้าตัวทุกที

            “ผมอยากเปลี่ยนห้อง!!!!” ผู้อำนวยการที่รู้จักครูอันดีมาตลอดหลายปี ถึงกับตาโต รู้สึกฉงนใจว่าเพราะอะไรถึงทำให้ครูที่เยือกเย็นที่สุดในโรงเรียนถึงกับสติแตกได้…..

            "เซน ดูนี่สิ นี่มันลูกพี่ลูกน้องของเซนไม่ใช่เหรอ"

            เด็กชายจิ้มลิ้มคนหนึ่งพูดขึ้น ก่อนเอาโทรศัพท์ที่มีภาพเคียร์นในเพจโรงเรียนขึ้นมาให้เด็กผมตั้งหางตาชี้เหมือนนักเลงดู

            “เออว่ะ แม่ง!! มาเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันก็น่าจะบอก จะได้ไปทักทายสักหน่อย!!” เด็กผมตั้งพูดขึ้นด้วยความรู้สึกขัดใจ

            “เซนดูดิ ผู้หญิงในโรงเรียนกรี๊ดกันใหญ่เลย จะว่าไปญาติเซนก็ดูดีเหมือนกันนะ” เด็กหน้าตาจิ้มลิ้มมองรูปคนที่ถูกแท็กไปยังเพจโรงเรียนด้วยความสนอกสนใจ

            “ทำไม มึงเห็นว่ามันหล่อเหรอ ฮึ ก็ดูดีแค่ภายนอก ตอนอยู่ต่อหน้ากูแม่งใสซื่ออ่อนหัดจะตาย”

            “อยากรู้ว่าใสซื่อจริงไหมอ่ะ”

            “รอไปก่อน ตอนนี้ญาติกูประคบประหงมมันอยู่ รอได้โอกาสก่อนเถอะ กูเล่นมันแน่”

          เด็กห้อง S สองคนนั่งหัวเราะกันอยู่ตรงทางขึ้นบันไดลับตาคน