บทที่ 15 เปิดฉากการเรียนวันแรก

            เริ่มวันใหม่กับการเป็นเด็กมัธยมต้นครั้งแรกเมื่อผ่านพ้นการเรียนปรับพื้นฐานมาเป็นเวลากว่าสองอาทิตย์

            อีเลนคิดว่ามันก็ไม่ได้แย่มากที่มีเชาว์กับเพิร์ซเพิ่มเข้ามาในชีวิตประจำวัน แม้มันจะน่าปวดหัวมากแต่ก็สนุกดี

             ยิ่งได้เห็นสีหน้าซีดเซียวของครูอันผู้รับชะตากรรมแบบเดียวกับเขาแล้วทำให้มีแรงฮึดสู้ไปเรียนมากยิ่งขึ้น ด้วยความคิดว่าอย่างน้อยตนก็ไม่ได้โดนอยู่คนเดียว ยังมีครูอันเป็นเพื่อน!!

            “คิดอะไรอยู่”

            ดวงตาสีแซฟไฟร์ถามขณะจูงมือกับเพื่อนตัวน้อยเดินทางไปยังโรงเรียน คนโดนกุมมือมองปลายนิ้วที่ผสานกันพลางคิดว่าขึ้นมัธยมต้นแล้วยังต้องมาเดินจับมือกันเหมือนเมื่อก่อนอีกเหรอ

            ตอนเจอกันแรก ๆ เขายังไม่อะไรมากกับการสกินชิพของอีกฝ่ายเพราะยังไงก็ถือว่าเป็นเด็กอายุแค่สิบสองปี แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน พวกเขากำลังย่างเข้าสู่ช่วงวัยแตกเนื้อหนุ่ม

            การกระทำเช่นเดินจับมือถือแขนควรเว้นระยะห่างไว้บ้าง เมื่ออีเลนพยายามจะดึงมือหนีเคียร์นกลับยิ่งจับแน่นขึ้น

            “เคียร์น ฉันว่าเราควรเว้นระยะห่างกันไว้บ้างนะ”

            อีเลนพูดเตือน เขาคิดว่าอีกฝ่ายยังเด็กคงไม่รู้ว่าผู้ชายสองคนเดินจับมือถือแขนกันมันแปลก แม้เขาจะไม่อะไรกับการเดินจับมือกับอีกฝ่าย แต่คนภายนอกคงอะไรกับพวกเขาแน่  ยิ่งประสบการณ์ที่เคยเจอในโลกเก่าเป็นตัวบ่งชี้ได้ดีเลยทีเดียว

            คนโดนร้องห้ามจับมือเหตุผลเพราะอะไรเจ้าตัวรู้อยู่แล้วแค่ไม่สนใจเท่านั้นเอง นัยน์ตาสีแซฟไฟร์ฉายแววเจ้าเล่ห์ น้ำเสียงแลใสซื่อถามกลับอย่างยียวน “ทำไมล่ะ”

            “ก็…..นายคงไม่อยากถูกคนอื่นพูดถึงในแง่แปลก ๆ หรือโดนมองแปลก ๆ หรอกใช่ไหม ปกติผู้ชายสองคนเขาไม่จับมือเดินกันหรอกนะ”

            “ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว”

            'เฮ้อ'

            อีเลนถอนหายใจอย่างจนใจ เขาคิดว่าเด็กนี่ช่างไม่รู้จักพิษสงของสังคมเสียแลย ถึงเขาจะไม่ค่อยอะไรกับเสียงนินทาและสายตาของคนแปลกหน้าสักเท่าไหร่ แม้จะทำให้อึดอัดใจบ้างเล็กน้อยก็ตาม

            แต่ที่สำคัญคือเขาเป็นห่วงเคียร์นที่ไม่รู้ประสีประสามากกว่า แม้เจ้าตัวจะเป็นเด็กมีนิสัยเจ้าเล่ห์ชอบเสแสร้ง แต่ยังไงเด็กก็ยังเป็นเด็ก มีเรื่องอีกมากมายที่ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

            เคียร์นมองคนข้างกาย นัยน์ตาสีแซฟไฟร์หลุบต่ำอย่างรุู้สึกขบขัน คิดว่าอีเลนช่างเป็นคนคิดมากเสียจริง ก่อนจะกดรอยยิ้มตรงมุมปากบางเบาแทบมองไม่เห็น

            “งั้น ถ้าอยู่กันแค่สองคนก็เดินจับมือได้ใช่ไหม”

            ดวงตาสีแซฟไฟร์คลี่ยิ้มแฝงเลศนัย อีเลนได้ฟังก็นิ่งไปพักหนึ่ง เขาคิดว่าเด็กตรงหน้าคงเป็นคนที่ติดการสกินชิพมากถึงได้พูดจาแบบนี้ ยิ่งช่วงที่ผ่านมาเขาโดนเคียร์นเข้ามาสัมผัสตัวแทบไม่เว้นวันยิ่งทำให้คิดไปทางนี้

            “ก็ได้…. ถ้าอยู่กันแค่สองคนนะ”

            อีเลนรู้สึกบทสนทนามันชวนแปลกยังไงชอบกล ยังกับคนเป็นแฟนแอบกุ๊กกิ๊กกันไม่ให้พ่อแม่จับได้ยังไงยังงั้น เคียร์นลอบมองใบหูของเพื่อนตัวน้อยที่ขึ้นสีแดงก่ำพลางลอบหัวเราะเล็กน้อยในลำคอไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน

            “ลูกพี่!! ลูกพี่มาแล้ว!!”

            เหมือนเห็นหูหางกระดิกไปมาบนตัวเด็กแว่น เพิร์ซ วิ่งหน้าตั้งมาหาอีเลนทันทีเมื่อเขาก้าวเท้าเข้าสู่รั้วประตูโรงเรียน

            “ว่าไง พ่อกรงทองของผม พร้อมสำหรับการย่ำยีผมรึยัง!”

             เชาว์วิ่งมาถึงก็สะบัดลอนผมหางม้าโชว์ไปทีหนึ่ง กลิ่นน้ำหอมกุหลาบที่เจ้าตัวใส่มาฟุ้งกระจายฉุนจนเพื่อนพ้องต้องเบือนหน้าหนี

             อีเลนได้ยินเสียงทั้งสองคนทะเลาะกันก็เผลอยิ้มออกมานึกขำกับตัวเอง ไม่รู้ว่าชินแล้วหรือเอือมกันแน่ที่เจอกับเหตุการณ์นี้ ก่อนจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจ  “พวกนายเนี่ยไม่ถูกกันแน่นะ ทำไมฉันเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนตลอดเลย”

            อีเลนรู้สึกฉงนใจถึงเพิร์ซจะว่าเชาว์แรง ๆ เสีย ๆ หาย ๆ แม้ทั้งสองคนชอบต่อล้อต่อเถียงกันและเชาว์จะเป็นฝ่ายยั่วโมโหเพิร์ซอย่างไม่ได้ตั้งใจก่อนก็ตาม แต่สุดท้ายก็ยังเห็นทั้งคู่ตัวติดกันอยู่ดี ที่นั่งก็ยังนั่งข้างกันอีก

            เด็กแว่นเมื่อได้ฟังคำพูดลูกพี่ตัวเองพลันทำหน้าแหยง พูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ “ผมกับเจ้าโรคจิตไม่เต็มเนี่ยนะลูกพี่!! หมอนั่นตามผมมาเองต่างหากผมไม่ได้ทำอะไรเลย และเราสองคนไม่ได้สนิทกัน!!”

            คนโดนท้วงลอบถอนหายใจกับความปากไม่ตรงกับใจของเด็กตรงหน้าแถมปากจัดด้วย! ก่อนจะหันหน้ามามองเชาว์ว่าเจ้าตัวรู้สึกยังไงกับคำพูดของเพื่อนคู่กัดแต่คงเดาไม่ยาก

            “แฮ่ก ๆ ดี!! รังเกียจผมอีกสิ ทำให้ผมเจ็บช้ำด้วยคำพูดอันเสียดแทงของนายมากยิ่งขึ้น!!”

             เป็นไปตามคาด เชาว์เริ่มออกอาการหอบหายใจแรง ส่วนคนหน้าบูดยิ่งทำหน้าขยะแขยงขึ้นกว่าเดิม

             อีเลนสายตาว่างเปล่ามองทั้งสองคนอย่างพูดไม่ออก ก่อนหันมองหาคนที่ควรจะยืนอยู่ข้าง ๆ

            “กรี๊ดดดด พึ่งมอหนึ่งเองยังหล่อขนาดนี้โตมาจะหล่อขนาดไหนคะน้อง!! สนใจพี่สาวสายเปย์ไหมคะ ถวายทั้งตัว ทั้งเงินในกระเป๋า”

            “แก๊รรร อย่าไปขวางทางเดินน้องเขาหลบปุย!!”

            ตั้งแต่เดินเข้ามาในโรงเรียน สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องมาที่พวกเขาสองคนอย่างไม่วางตา บางคนหน้าแดง บางคนวี้ดว้าย บางคนอิจฉา บรรยากาศสมกับที่ตัวเอกทั้งสองในนิยายทุกเรื่องปรากฏตัวมาก!! 

                อีเลนแค่เผลอละสายตาจากเคียร์นไปแป๊บเดียว เจ้าตัวก็ถูกรายล้อมด้วยเหล่านักเรียนหญิงต่างชั้นปีอย่างไม่ทันรู้ตัว

            “นั่นมันท่านเคียร์นนี่ครับ ให้ผมไปพาตัวออกมาไหมครับลูกพี่”

            เพิร์ซพูดน้ำเสียงจริงจังพลางหยิบถุงมือสองคู่ขึ้นมาใส่ไว้กันการสัมผัสตัวกับผู้อื่น อีเลนเห็นท่าทางเตรียมพร้อมของเด็กแว่นเขารีบร้องห้ามในทันที

            “ไม่ต้อง ๆ เดี๋ยวฉันไปพาตัวออกมาเอ…..”

            ยังไม่ทันพูดจบประโยค เชาว์ดันพุ่งตัวออกไปเสียก่อนพร้อมคิดในใจด้วยความหมั่นหน้า ‘ถึงท่านเคียร์นจะหล่อแค่ไหน แต่ก็สู้ความงดงามปานดอกกุหลาบแย้มบานอันสดสวยของผมไม่ได้หรอก!!’

            เด็กชายจอมหลงตัวเองกระโดดเข้าไปกลางวงพร้อมโพสต์ท่าพรีเซนเตอร์ท่าทางอย่างที่หมั่นฝึกซ้อมทุกวี่ทุกวันหลังรู้ว่าสอบติดเพื่อมาใช้โชว์ ในโรงเรียนครั้งนี้โดยเฉพาะ

            นักเรียนหญิงหลายคนพอเห็นเด็กหน้าสวยโผล่เข้ามาก็ร้องกรี๊ดกร๊าดกันก่อนจะรู้สึกเอือมระอากับท่าทางแปลกประหลาดของเชาว์

            “………”

            “ฉันชอบเด็กหน้าสวยนะ แต่แปลกก็ไม่เอา”

            เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นกลางวงสนทนา ทั้งกลุ่มต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง เคียร์นอาศัยจังหวะที่ทุกคนให้ความสนใจไปที่เชาว์ รีบปลีกตัวหนีมาหาอีเลนได้สำเร็จ

            “อรุณสวัสดิ์ครับท่านเคียร์!!”

            เพิร์ซพูดขึ้นพร้อมก้มหัวทักทาย อีเลนไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนทั้งสองถึงชอบแสดงท่าทางเคารพยำเกรงต่อเคียร์นนักทั้งที่พึ่งเจอกันครั้งแรกและอายุก็เท่ากันด้วย หรือว่าทั้งคู่กลัวบรรยากาศตัวร้ายของเคียร์น

            “อรุณสวัสดิ์ครับ”

            เคียร์นยิ้มกลับไม่มีพิษภัย ทั้งน้ำเสียงและรอยยิ้มดูเป็นมิตร แม้จะเป็นมิตรมากแค่ไหนแต่สำหรับเพิร์ซเมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าตัว สัญชาตญาณเขามันร้องห้ามไปมีเรื่องกับคนคนนี้โดยเด็ดขาด!!

            ด้วยกลิ่นอายหรือบรรยากาศอะไรก็แล้วแต่ มันทำให้กดดันจนต้องพูดยกย่องหรือทำตัวเกรงอกเกรงใจไปโดยปริยาย รวมถึงเชาว์เองก็มีอาการแบบเดียวกันอย่างไม่ทราบสาเหตุ

            “รีบไปเข้าห้องเรียนกันเถอะจะสายแล้ว” อีเลนเอ่ยชวนทั้งสองคนให้รีบกลับห้อง เคียร์นยิ้มพยักหน้าอย่างว่าง่ายส่วนเพิร์ซส่งสายตาไปหาคนที่เล่นใหญ่เกินเบอร์อยู่

            “หมอนั่น ปล่อยไว้แบบนั้นเดี๋ยวคงตามมาเองแหละ เรารีบไปกันเถอะ” อีเลนพูดเสริมเมื่อเห็นแววตาของเด็กแว่นมองไปที่เชาว์ เขาคิดในใจว่าเจ้าเด็กนี่ปากช่างไม่ตรงกับใจเสียเลย

            ช่วงเช้าบรรยากาศแจ่มใส ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ลมพัดเย็นสบาย ให้ความรู้สึกสดชื่นก่อนความสงบจะถูกทำลายไปเมื่อก้าวเท้าเข้าสู่ห้อง A ครูอันเลื่อนบานประตูออกพร้อมถอนหายใจยาว

            ตลอดระยะเวลาเรียนปรับพื้นฐาน เขาโทรขอร้องผู้อำนวยการโรงเรียนให้เปลี่ยนห้องที่ปรึกษาให้ทั้งอ้อนวอนก็แล้วไปนั่งขอถึงห้องทำงานก็แล้ว คนใหญ่คนโตมีแต่ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนกลับมาโดยไม่มีคำพูดใดสักคำ นั่นทำให้ครูอันรู้ถึงชะตากรรมตัวเองต่อจากนี้ทันที

             เขาเดินคอตกตรงไปยืนหน้าชั้นเรียน ในหัวมัวแต่คิดเรื่องว่าต่อจากนี้คงได้มีแต่เรื่องวายป่วงแน่ ๆ

            “เอาละฟังทางนี้นะนักเรียน เนื่องจากวันเปิดเทอมวันแรกเรายังไม่มีหัวหน้าห้องกัน มีใครอยากเสนอชื่อเพื่อนหรืออยากเป็นไหม”

            สิ้นสุดเสียงคุณครู นักเรียนในห้องต่างกระซิบกระซาบกันยกใหญ่ มีเด็กนักเรียนหญิงบางส่วนชอบเหล่มองมาทางอีเลนกับเคียร์นเป็นระยะ

            “ผมครับ!! ผมครับครู๊วววว ดอกกุหลาบอันแสนงดงามอย่างผมเหมาะสมกับตำแหน่งนั้น!!”

            เชาว์ยกมือขึ้นเสนอตัวเองเต็มที่ ส่วนเพิร์ซซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ริมหน้าต่างทำสีหน้าไม่พอใจรีบยกมือคัดค้าน

            “ผมไม่เห็นด้วยครับ ให้คนโรคจิตมาเป็นหัวหน้าห้องเรียนได้พินาศแน่ ผมขอเสนอชื่อลูกพี่อีเลนครับ!”

            เพิร์ซพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นผิดกับคนโดนเรียกชื่ออย่างไม่เต็มใจซึ่งนั่งหน้าเหวอไปแล้ว ไม่คิดว่าเด็กแว่นจะเสนอชื่อตนเอง เขารีบหันขวับไปคุยกับคนด้านหลังพลางกระซิบ

            “ฉันไม่อยากเป็น”

            “งั้นเหรอครับ ขอโทษด้วยนะครับลูกพี่”  เด็กแว่นหน้าหงอย อีเลนเห็นแบบนี้ก็ว่าไม่ลง น้ำเสียงปลงใจเอ่ยออกมา

            “เฮ้อ ไม่เป็นไร”

            ในที่สุดหัวหน้าประจำห้อง A ก็ถูกตัดสินโดยคะแนนโหวตของนักเรียนหญิงครึ่งห้องเทไปทางอีเลน

             เมื่อได้หัวหน้าห้องแล้วก็ต้องมีรองหัวหน้า เคียร์นทำการยกมือขึ้นอาสา เนื่องจากไม่มีใครกล้าแย่งตำแหน่งนี้จึงตกเป็นของเด็กตาน้ำเงินไปโดยปริยาย

          กลุ่มไลน์ : [จันทร์กลืนดวง]

            ที่ไหนผู้หล่อที่นั่นมีกู!: [แก๊รรรรเปิดเรียนวันแรกก็มีโมเม้นท์เลยเว้ย ท่านเคียร์นอาสาเป็นรองหัวหน้าห้องเพราะน้องอีเลนถูกเลือกเป็นหัวหน้า กูสู่ขิต!!!] แนบสติกเกอร์นอนตาย

            มัมมี้น้องอีเลน : [จริงดิ อิจฉาคนอยู่ห้องเดียวกันอ่ะ ได้เสพโมเม้นท์ต่อหน้าเลยส่วนฉันต้องรอคนในกลุ่มอัปเดต] ส่งสติกเกอร์กัดผ้าเช็ดหน้า ส่งสติกเกอร์ ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรม

            เกิดใหม่ชาติหน้าฉันยังเป็นสาววาย : [กรี๊ดดดดด ไม่เสียแรงที่ตั้งใจสอบเข้าโรงเรียนนี้จะเป็นจะตาย ขอบคุณพระเจ้าสำหรับโมเม้นท์แรกของเทอมค่ะ!!!] ส่งสติกเกอร์กราบไหว้ กราบไหว้

ข้อความเพิ่มเติม (99+)

          แชทในมือถือเด็กนักเรียนหญิงไหลเป็นเทน้ำเทท่า ที่จริงพวกเธอตั้งกลุ่มนี้ขึ้นมาเพื่อวี้ดว้ายกับเพื่อน ๆ สาววายในห้องเป็นกลุ่มเล็ก ๆ เฉย ๆ ไม่คิดว่าพอมีคนไปส่งต่อลิงค์แชร์ ให้เพื่อนของเพื่อนอีกทีหนึ่ง ไปๆ มาๆ เลยกลายเป็นกลุ่มขนาดใหญ่ที่รวมเหล่าชิปเปอร์จากทั้งโรงเรียนมาอยู่ในกรุ๊ปนี้

            เมื่อทุกอย่างถูกตัดสินเรียบร้อย ครูอันปล่อยให้นั่งเรียนนั่งพักผ่อนตามสบายกันไปก่อนเพราะเป็นการเรียนวันแรกจึงไม่ค่อยอยากเคร่งมาก

            “นักเรียน คาบนี้ครูจะปล่อยให้ฟรีสไตล์กันนะ ส่วนหัวหน้าห้องกับรองหัวหน้าตามครูมาที่ห้องพักครู”

            เมื่อนักเรียนได้ยินก็ร้องเฮกันลั่นห้อง เชาว์เริ่มทำตัวเด่นนั่งไม่ติดเก้าอี้ตัวเองอีกครั้ง

            สายตาเพิร์ซมองคนที่ลุกไปสะดีดสะดิ้งอย่างเอือมระอา ก่อนจะหยิบแอลกอฮอล์ขึ้นมาฉีดใส่บนโต๊ะทำการเช็ดถูทุกซอกทุกมุมจนสะอาดเอี่ยมไร้ฝุ่นจับ

            นักเรียนหญิงสองคนแอบถ่ายรูปอีเลนกับเคียร์นลงกลุ่มชิปเปอร์ขณะทั้งสองคนกำลังเดินออกไปทางประตูด้วยกัน

            เคียร์นเมื่อรู้ตัวว่าตนเองถูกถ่ายก็ไม่ได้อะไร เขากดรอยยิ้มมุมปาก ก่อนจะอ้อมแขนเข้าไปกอดเอวอีเลนดึงเข้ามาหาตัว ทำเนียนเหมือนดึงป้องกันไม่ให้เจ้าตัวเดินชนขอบกั้นประตู ซึ่งเป็นจังหวะนาทีทองกับที่เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นพร้อมแสงแฟลช

            ‘แชะ*’

          กลุ่มไลน์ : [จันทร์กลืนดวง]

            ที่ไหนผู้หล่อที่นั่นมีกู!: [กรี๊ดดดดดดด รูปภาพหายากระดับ SSSSS ท่านเคียร์นกอดเอวลูกเราทุกโค๊นนนน]

            มัมมี้น้องอีเลน : [ลูกชายของมัมมี้โดนกอดเอว เราจะปกป้องลูกชายโดยการถวายตัวลูกใส่พานทองให้ท่านเคียร์น!!]

            ชิปเปอร์ตัวน้อยๆ อยากเผือกเรื่องคุณ : [ปกป้องด้วยการถวายพานให้เลยเนี่ยนะ โอเคฉันเห็นด้วย!!]

            แชทเริ่มไหลรัวแรงอีกครั้ง เมื่อกัปตันพายเรือเองแบบที่ชิปเปอร์แค่นั่งเฉย ๆ รอโมเม้นท์มาเสิร์ฟก็พอแล้ว…..

            ทั้งสองคนเดินตามหลังครูอันไปยังห้องพักครูซึ่งอยู่มุมสุดขวามือของชั้นสาม เด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มห้อง S เดินออกมาจากห้องที่มุ่งไปด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเมื่อตนเองได้รับเลือกเป็นหัวหน้าห้อง

            แม้จะเป็นเขาเองที่อาสาเพราะอยากเพิ่มโปรไฟล์ให้ตัวเองดูดีแต่ก็ยังรู้สึกไม่ชอบใจอยู่ดี ที่ต้องคอยทำงานเรื่องนู้นนี้ให้คนอื่นไปทั่ว

            “เดินเร็ว ๆ หน่อยดิไอ้เด็กทุน”

            เมื่อเดินออกมาจากห้อง เด็กจิ้มลิ้มจากตอนแรกเสเเสร้งเป็นเด็กดีช่วยเพื่อนถือกองหนังสือเรียนคนละครึ่ง พอยกเท้าพ้นขอบประตูมาไม่กี่ก้าวกับยกหนังสือที่ตนเองถือไปวางซ้อนทับกับอีกคนทั้งหมด

             ทำให้หนังสือเรียนตอนนี้ประมาณสามสิบกว่าเล่มถูกยกด้วยคน คนเดียว ในขณะที่ตัวเองเดินทอดน่องตัวปลิวสบายใจเฉิบ

            เมื่อเด็กจิ้มลิ้มเห็นเคียร์นลูกพี่ลูกน้องของเพื่อนตน กำลังเดินตามหลังคุณครูมาทางนี้ มุมปากแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย

             สายตาจับจ้องอีกฝ่ายอย่างสนอกสนใจ ก่อนจะแย่งเอาหนังสือทั้งหมดกว่าสามสิบเล่มมาถือเองคนเดียวพลางรีบวิ่งมุ่งตรงไปยังเป้าหมายครูอันเมื่อเห็นเด็กนักเรียนวิ่งมาพร้อมกับยกหนังสือเรียนไว้มากมาย ในใจร้อนรนกลัวเด็กจะหกล้มบาดเจ็บ

            ตะโกนบอกให้เด็กน้อยเดินช้า ๆ ระวังจะล้ม แต่เด็กจิ้มลิ้มทำหูทวนลม มุ่งเป้าตั้งหน้าตรงมายังเคียร์นท่าเดียว

            พอระยะห่างระหว่างตนกับคนในเป้าหมายเริ่มน้อยลงเจ้าตัวทำเป็นแกล้งสะดุดล้มต่อหน้าต่อตาผู้เป็นคุณครู เด็กทุนตกใจรีบวิ่งตามหลังมาติด ๆ

             “โอ๊ย!! เจ็บ”

            เด็กจิ้มลิ้มแกล้งล้ม หนังสือเรียนปลิวกระจายทั่วพื้น เคียร์นดึงอีเลนเข้ามาใกล้ตัวพลางยกมือป้องหนังสือที่ตกใส่ให้ ครูอันมีสีหน้าตกใจอ้าปากค้างเขาเลิ่กลั่กรีบเข้าไปดูอาการเด็กชาย

            “ทำไมเธอวิ่งมาแบบนี้!! แล้วเพื่อนเธอไปไหนทำไมแบกหนังสือมาคนเดียว!!” เด็กจิ้มลิ้ม ลอบแสยะยิ้มในใจพลางทำหน้าเศร้าน้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ

            “ผมขอโทษครับคุณครู ผมอยากลองยกหนังสือเยอะ ๆ ดูสักครั้งไม่คิดว่ามันจะหนักขนาดนี้”

             พูดเสียงอ่อยไปน้ำตาร่วงไป ไม่ว่าใครมาเห็นใบหน้าของเด็กคนนี้ก็มีแต่ต้องรู้สึกสงสาร

            อีเลนยืนดูสถานการณ์เงียบ ๆ ใจจริงเขาอยากเข้าไปช่วงพยุงแต่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของครูอันดูแลท่าจะดีกว่า

             แม้ข้างในจะรู้สึกตงิดใจกับท่าทางของเจ้าตัวแปลก ๆ เขารู้สึกเหมือนเห็นร่างเคียร์นซ้อนทับกับอีกฝ่ายเลย

            ดวงตาสีแซฟไฟร์มองดูการแสดงของเด็กตรงหน้าพลันลอบแสยะยิ้มลึกเย็นชา คิดว่ายังมีคนชอบเสแสร้งเหมือนตนอีกเหรอ แม้อีกฝ่ายจะแสดงได้ดีแค่ไหน แต่ยังไงเขาก็ยังเหนือชั้นกว่ามากอยู่ดีโดยเฉพาะเรื่อง

            ‘การเอาคืน’

            “โอ๊ย ผมเจ็บข้อเท้าจังเลยครับคุณครู เหมือนจะพลิกเลย”

            ครูอันได้ยินดังนั้นก็หน้าถอดสี เด็กทุนเหงื่อแตกเขาพยายามจะเข้าไปช่วยพยุงแต่โดนสายตาจิกของเด็กจิ้มลิ้มหยุดไว้เสียก่อน

            “มาช่วยพยุงเพื่อนกันเร็วเด็ก ๆ เราต้องรีบพาไปห้องพยาบาลนะ”

            ครูอันเลิ่กลั่กไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้ายังไงดีเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก เขาแค่คิดจะพานักเรียนสองคนมาสอนงานไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้

            เด็กจิ้มลิ้มยิ้มเยาะในใจ อาศัยจังหวะครูอันทำตัวไม่ถูกเอ่ยขึ้น

            “ผมไม่เป็นไรหรอกครับคุณครู แค่ให้เพื่อนคนหนึ่งอุ้มไปห้องพยาบาลก็พอแล้วครับ”

              พูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารขั้นสุด พลางส่งสายตาอ้อนวอนไปยังเคียร์น