บทที่ 1 ผมได้ไปต่างโลก

             หนังสือที่ถูกเปิดหน้าแล้วหน้าเล่า อีกแค่สองสามแผ่นก็ถึงตอนจบของเรื่องราวเสียแล้ว ชายหนุ่มอายุยี่สิบสองปี นั่งกอดนิยายที่ตนพึ่งอ่านจบด้วยความอิ่มเอมใจ

            “เยี่ยม!! คราวนี้ละ เราต้องเขียนนิยายดี ๆ เหมือนของไอดอลให้ได้!!!”

            หลังอ่านจบก็มีแรงมุ่งมั่นลุกขึ้นยืนจากที่นอนเต็มความสูง พุ่งตัวไปยังโต๊ะคอมเจ้าประจำตัวโปรดก่อนจะเปิดโปรแกรมขึ้นมาฝึกแต่งนิยาย

            นาฬิกาติดผนังส่งเสียงร้องไปตามเข็มหน้าปัดบอกเวลาผ่านไปได้แค่ห้านาที บนหน้าจอปรากฏข้อความเพียงแค่สองสามบรรทัด

            “เฮ้อ อยากจะร้องไห้”

            คนชะงักนิ้วพิมพ์บนคีย์บอร์ดบ่นพึมพำกับตัวเองพลางเหยียดตัวขึ้น เดินตรงไปหยิบเสื้อคลุมกับกระเป๋าสตางค์แล้วเปิดประตูห้องเช่าสนิมจับออก สองเท้าย้ำไปตามทางเปลี่ยวยามค่ำคืน

             แสงไฟสลัวติดๆ ดับ ๆ บนท้องถนนให้บรรยากาศคล้ายหนังสยองขวัญ ลมเย็นพัดโชยเส้นผมพลิ้วไหวเหมือนจะรุงแรงมากกว่าวันปกติ

            “เส้นทางการเป็นนักเขียนคงยังอีกไกลสินะ”

            ร่างสูงหม่นหมอง เดินคอตกมุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อ ตรงเข้าไปหยิบไอติมแท่งหนึ่งแล้วนำไปจ่ายเงินหน้าเคาน์เตอร์ ก่อนจะออกมาพร้อมฉีกถุงทิ้งลงถังขยะหน้าร้าน สองเท้าเดินเอื่อยเฉื่อยกัดแท่งนมรสโปรดเข้าปาก ความหวานฉ่ำทำให้เจ้าตัวรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

            การมีชีวิตเป็นเด็กกำพร้านั้นไม่ง่ายเลย พออายุสิบแปดต้องออกมาจากสถานรับเลี้ยงพึ่งตัวเองทุกอย่าง ทั้งทำงานส่งตัวเองเรียนไหนจะผ่อนค่าเช่าบ้านอีก มันหนักหนาเกินไปไหมนะสำหรับเด็กวัยนี้

            ‘เฮ้อ’ อยากลองมีประสบการณ์ครอบครัวแสนสุขสันต์ มีเพื่อนสนิทที่พร้อมเคียงข้างไปด้วยกัน มีความรักชั่วนิรันดร์เหมือนฝันดั่งในนิยาย

             ตั้งแต่เกิดมาก็อยากได้รับความรัก ความอบอุ่นมาโดยตลอด จะเป็นใครก็ได้ อยากให้ช่วยมอบสิ่งเหล่านี้ให้ที ให้เหมือนกับเหล่าตัวเอกในนิยายพวกนั้น

             ชายหนุ่มคิดเรื่อยเปื่อยพลางกัดไอติมคำสุดท้ายเข้าปาก กลิ่นหอมของรสนมวานิลลาหวานแผ่ซ่านติดปลายลิ้นคล้ายปลอบประโลมใจ

            ถ้าทะลุเข้าไปในนิยายได้บ้างก็คงดี จะเป็นเรื่องไหนก็ได้ เรื่องที่พึ่งอ่านจบไปแล้วก็ได้ อย่างน้อยคงดีกว่าชีวิตในตอนนี้

            นึกตัดพ้อกับชีวิตตัวเองพลางขว้างไม้ไอติมทิ้งลงถังขยะข้างทาง สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงรีบสาวเท้ากลับบ้าน ระหว่างมุ่งหน้าผ่านเส้นทางเงียบสงัด ลมเย็นค่อย ๆ เริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ท้องฟ้าส่งเสียงร้องคำรามลั่นเปรี้ยงปร้าง ฝนปรอยเม็ดทีละหยดสองหยด  

            ‘อะไรเนี่ย บรรยากาศชวนไปต่างโลกมาก’

            หนุ่มมหาลัยนึกขบขันกับความคิดไร้สาระของตัวเองเบา ๆ ก่อนยกเท้าซ้ายเตรียมจะก้าวไปต่อ ทันใดนั้นแสงสีขาวเป็นเส้นตรงส่งเสียงร้องคำรามสนั่นผ่าลงตรงหน้าดังเปรี้ยง!!

            ภาพทุกอย่างในสายตาพลันหยุดนิ่ง จิตคล้ายหลุดลอยออกไปชั่วขณะ ขนทั้งตัวลุกชันยืนเหม่อไม่ขยับอยู่เป็นนาทีก่อนจะค่อยตั้งสติได้

            "เอาจริงดิ ไม่น่าได้ไปต่างโลกนะ คงได้ ไปสวรรค์ก่อนมากกว่า!!"

            หัวใจยังคงเต้นรัวจากเหตุการณ์เฉียดตายไม่หาย เรียวขายาวรีบวิ่งไปตามท้องถนนด้วยสีหน้าซีดเผือดราวคนตาย หวังกลับห้องให้เร็วที่สุด ทันใดนั้นด้านหน้ามีแสงสว่างจ้าพร้อมเสียงบีบแตร รถลากเป็นทางยาว

          ‘ปี๊นนนนนนนนนน’

            ‘เอาจริงดิ!!!’

            ฝ่ามือหนาคว้าจับที่กั้นราวเหล็กข้างทางได้พอดิบพอดี รีบหมุนตัวบิดพลิ้วหลบรถบรรทุกอย่างฉิวเฉียด

             ชายหนุ่มถึงกับสบถหลุดคำหยาบที่ไม่ค่อยได้ใช้ในชีวิต คิดกับตัวเองในใจว่าเหตุการณ์ได้ไปต่างโลกนี่มันอะไรกัน

            ความรู้สึกช็อกปนอึ้งยังคงไม่จางหาย ก่อนเริ่มรู้สึกตัวว่านี่มันไม่ปกติ เหมือนทั้งโลกจงใจพยายามจะฆ่าเขา!!

            'พึ่งเกิดมาอายุยี่สิบสองปีเอง ยังไม่ยอมตายง่าย ๆ หรอก!!’

            นัยน์ตาทอแสงความมุ่งมั่น ฝืนลากเท้าแข็งเปรอะคราบดินตรงดิ่งกลับบ้านท่ามกลางฝนห่าใหญ่ พร้อมหลบสายฟ้ารถยนต์ ที่แล่นเข้าหาอย่างจงใจ ในที่สุดก็เห็นบันไดตึกเช่าน้ำใสเจิ่งนองของตนเองเสียที

            ร่างกายอันเหนื่อยล้ารีบเร่งก้าวขึ้นไปยังสถานที่ปลอดภัย เมื่อใกล้จะถึงบานประตูเขาพลันลื่นล้ม!! ยัง!!ยังจับราวไว้ได้อยู่!!

             ฝ่ามือขาวซีดพยายามออกแรงใช้แขนดึงตนเองในที่สุดก็มาถึงหน้าห้องเช่าเขรอะสนิม หนุ่มมหาลัยมองปลายนิ้วอันสั่นเทาเล็กน้อยก่อนลงมือจับลูกบิดทรงกลมหมุนออกคล้ายผู้ชนะ

             รอยยิ้มพลันปรากฏบนใบหน้า คิดว่าตนเองเก่งมากที่ผ่านเหตุการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายหลายครั้งแล้วยังรอดมาได้

             ร่างสูงรีบเดินเข้าไปข้างใน ใบหน้าเปื้อนยิ้มยังไม่ทันหุบลงก็ต้องแข็งค้าง เมื่อพบกับคนแปลกหน้ายืนถือมีดใส่ไอ้โม่งสีดำอยู่กลางห้อง

            ‘อ่า จะเอาให้ได้เลยใช่ไหม’

            วินาทีนั้นเขาตัดสินใจเดิมพันทุกสิ่งราวกับคนเสียสติ ถอดรองเท้าหยิบอีแตะวิ่งใส่โจรพร้อมส่งเสียงร้องลั่นคล้ายประชดประชันอย่างไม่คิดชีวิต…………

          "อ๊ากกกกกกกกกกกกกก"

            เสียงร้องดังไปทั่วบ้านหลังหนึ่งไม่คุ้นตา ตามด้วยเสียงของผู้หญิงแปลกหน้าดูมีอายุทับซ้อนขึ้นอย่างตกอกตกใจพลางรีบถลาตัวเข้ามาดูด้วยท่าทางกระวนกระวาย

            “อีเลน!! เป็นอะไรไหมลูก!!”

            ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งบนโซฟา เขามองไปรอบห้องสไตล์มินิมอลอย่างแปลกใจ ร่างกายมีเหงื่อแตกพลั่ก สีหน้าไร้เลือดฝาด

             ใจยังคงเต้นแรงตุ๊บ ๆ ไม่หาย มองหญิงไม่คุ้นหน้าดวงตาเบิกกว้างก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ รู้สึกช็อกกับประโยคสักครู่

            “เมื่อกี้คุณป้าเรียกผมว่าอะไรนะครับ”

            คนถูกถามทำสีหน้าไม่สู้ดี มองลูกน้อยด้วยสายตามีคำถาม ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างสับสน

             “นี่แกล้งอะไรแม่อีกเนี่ย อีเลน ”

            ‘อีเลน…..เชี่ย! ที่ฆ่ากันจะเป็นจะตายเพราะแบบนี้เนี่ยนะ!!'