บทที่ 7 บทเรียนคนดี (2)

            หน้าจอฉายภาพเคลื่อนไหวสลับตัดช่วงกับโฆษณา อีเลนนั่งดูเกี่ยวกับพวกหนังคุณธรรมจริยธรรมมาได้ครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว

            เขาหวังพึ่งเล็กน้อยว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นแบบอย่างที่ดีให้เคียร์นเดินรอยตาม แม้ในใจจะรู้สึกเบื่อหน่ายกับการต้องมาดูแต่มันก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อตัดสินใจอยากให้ตัวร้ายกลายเป็นคนดีก็มีแต่ต้องอดทนเท่านั้น!!

            ดวงตาสีแซฟไฟร์สายตาไม่ได้จับจ้องที่หน้าจอเลยตลอดระยะเวลาครึ่งชั่วโมง เขาเอาแต่ลอบสังเกตคนที่มีสีหน้าเปลี่ยนไปมาอยู่ด้านข้างและก็พบว่ามันน่าสนใจกว่าสิ่งที่เปิดให้ดูบนหน้าจอเสียอีก

            เคียร์นพอเดาสาเหตุที่อีเลนเปิดของพวกนี้ให้ดูได้ แต่แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันถึงสนใจปลูกฝังจิตใจใฝ่ดีให้คนอื่นมากกว่าชวนออกไปเล่นสนุกเหมือนเด็กทั่วไปนัก

            หลังจากนั่งมองมาได้สักพัก เคียร์นพบว่าเพื่อนใหม่ชอบน้ำตาคลอก็ต่อเมื่อถึงช่วงเรื่องราวท้าย ๆ แล้วมีดนตรีบรรเลงประกอบฉากขึ้นมา

            'สรุปซึ้งเพราะเนื้อเรื่องหรือเพราะดนตรีกันแน่'

             เด็กชายตั้งคำถามกับตัวเอง พร้อมดูสีหน้าเพื่อนใหม่อย่างสนอกสนใจ ยิ่งเป็นช่วงโฆษณาไทยประกันภัยคนด้านข้าง ยิ่งกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

            เขาแอบขำให้การแสดงออกของอีกฝ่ายพลางคิดว่ามันตลกดีสร้างความบันเทิงใจให้ไม่น้อย

            ตลอดการดูหนังอีเลนเผลออินไปกับบางเรื่องไม่ก็โฆษณามากกว่าคนที่ต้องการให้ดู เจ้าตัวรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมาตลอดแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร อาจเพราะเคียร์นยังเด็กจึงไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้

            เขาคงจะคิดตื้นไปแค่ให้ดูหนังไม่อาจเปลี่ยนให้คนคนหนึ่งดีขึ้นมาได้ ถึงดีมันก็ได้แค่แป๊บเดียวจิตสำนึกจริง ๆ มันต้องลงมือทำถึงจะเห็นผล!!!

            อีเลนกดรีโมทปิดหน้าจอโทรทัศน์แล้วดันตัวเองขึ้นจากโซฟา

            “เคียร์น นายหิวไหม”

            ก่อนจะดำเนินแผนการต่อไป คงต้องเพิ่มค่าความสนิทและหาอะไรกินแก้หิวหลังจากทนนั่งดูหนังมาชั่วโมงกว่าก่อน ตอนนี้ท้องไส้เขาร้องประท้วงจนแสบท้องไปหมดแล้ว

            “ไม่รู้สิ ถ้านายหิวฉันก็หิว” เคียร์นตอบกำกวมเผยรอยยิ้มมีเลศนัย

            ‘ให้ตายสิทำไมพวกตัวร้ายถึงชอบตอบคำถามกันดี ๆ ไม่ได้นะ’

             อีเลนนึกในใจก่อนถามเด็กเจ้าเล่ห์ต่อ “โอเค งั้นฉันหิวแล้ว มีกับข้าวที่แม่ฉันทำทิ้งไว้ในห้องครัวอยู่พอดี นายพอกินได้ไหม”

            “ไม่เอา”

             คนโดนปฏิเสธอึ้ง เขาคิดว่าเด็กชายตรงหน้าดูมีนิสัยโตเหมือนผู้ใหญ่มากพอที่จะไม่เลือกกินเสียอีก

            “ฉันอยากกินฝีมือนาย”

            “หะ”

            ยังไม่ทันหายอึ้งความไม่เข้าใจก็เข้ามาแทนที่ ปกติเด็กตัวแค่นี้ทำอาหารได้ใช่ไหม แม่กลับมาเห็นจะไม่ช็อกไปเลยเหรอ

            แต่ถึงจะอยากทำให้จริงๆ ก็คงไม่ได้หรอกเพราะเขาทำอาหารไม่เป็น โลกก่อนก็เอาแต่กินของสำเร็จรูป เข้าห้องครัวทีก็แค่ตอนล้างจานไม่ก็ตอนไปเอาขนมกิน

            “ฉันทำอาหารไม่เป็นนะ แต่ต้มบะหมี่ซองให้นายได้เอาไหม”

            เคียร์นไม่พูดเขาเพียงทำการพยักหน้า อีเลนเดินไปในห้องครัวเสียบกาน้ำร้อนก่อนหยิบซองบะหมี่น้ำข้นที่วางอยู่บนชั้นล่างมาแกะซองใส่ชาม รอน้ำเดือดสักพักเสร็จแล้วลงมือเทน้ำใสร้อนระอุลงไปในชามขาว

            ใช้เวลาเพียงไม่นาน บะหมี่กลิ่นหอมฟุ้งผสมเครื่องเทศรสเปรี้ยวก็มาวางเสิร์ฟตรงหน้าคนนั่งรออยู่บนโต๊ะอาหาร

            “ได้แล้ว กินเลย กินตอนยังร้อน ๆ นะ”

            อีเลนพูดเสริม เข้าใจไปเองว่าเคียร์นคงเป็นลูกคุณหนูคงไม่เคยกินของพวกนี้มาก่อน แต่เขาก็ไม่ได้เข้าใจผิดไปเองซะทีเดียวเพราะเจ้าตัวไม่เคยกินของสำเร็จรูปเลยจริง ๆ

            เด็กชายทานก็แต่อาหารที่แม่บ้านทำให้อย่างมีโภชนาการ ถึงแม้เคียร์นจะเป็นลูกคนมีเงินแต่เขาก็ไม่ได้เรื่องมากในการกิน ทำอะไรให้ก็กินแบบนั้น

            ร่างเล็กยืนรอลุ้นรสชาติจากคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะ แม้เขาจะทำแค่แกะซองใส่น้ำร้อนเฉย ๆ แต่ก็อยากฟังความรู้สึกจากคนชิมอยู่ดี

            ดวงตาสีแซฟไฟร์วูบไหว จะกินก็ไม่กินมัวแต่นั่งวนช้อนเล่นแกล้งคนที่ยืนรอลุ้น มุมปากกดลึกเผยรอยยิ้มนึกสนุก

            “เมื่อไหร่นายจะกินสักที”

            อีเลนหลุดปากเมื่อรู้สึกว่าตนกำลังโดนกวน

            “ฉันไม่รีบ”

            เขาถึงกับคิ้วกระตุกให้กับเด็กบ้านรวยหน้าหล่อผู้เอาแต่ใจ ‘อ่าาาาไม่แปลกใจเลยทำไมอีเลนคนเก่าถึงอยากไล่ฆ่าจะเป็นจะตาย ขี้แกล้งตั้งแต่เด็กเลยเจ้าเด็กนี่!!’

            เคียร์นเมื่อเห็นปฏิกิริยาท่าทางอย่างที่ต้องการจนพอใจ เขาเริ่มทำการตักน้ำซุปเข้าปากชิมรสชาติก่อนจะตามด้วยเส้นสีเหลืองยาวเข้าไป ดวงตาสีแซฟไฟร์เบิกกว้างเล็กน้อยเมื่อได้ลิ้มรสไปคำแรก

            “……..”

            “รสชาติเป็นไงบ้าง” ชายหนุ่มในร่างเด็กถามอย่างอยากรู้คำตอบ

            “อยากรู้ก็มาลองชิมเองสิ เดี๋ยวบอกให้ฟัง” เคียร์นยักคิ้วก่อนตักเส้นบะหมี่และน้ำซุปใส่ช้อนพอดีคำ ยื่นไปจ่อปากคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล

            อีเลนได้แต่ลังเลคิดกับตนเองว่าปกติคนเป็นเพื่อนกันเขาชอบกินของร่วมกันเหรอ ถึงสงสัยไปแต่ก็ยอมเอาเข้าปากอยู่ดี

             เขาไม่นึกรังเกียจอีกฝ่ายอยู่แล้ว ตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็แลกขนมกินรวมกับพวกน้อง ๆ ออกจะบ่อย

            “เป็นไงบ้าง”

            “อร่อย”

            “ก็ตามนั้น”

            เคียร์นยิ้มมุมปากก่อนตักบะหมี่กินต่ออย่างไม่รู้สึกรู้สา ผิดกับอีเลนที่รู้สึกเหมือนตนพลาดท่าเรื่องอะไรไปสักอย่างแต่ก็นึกไม่ออก

            เขาเดินไปเอาอาหารที่แม่ตนทำไว้มาอุ่นไมโครเวฟ ก่อนจะนั่งลงด้านตรงข้ามเอ่ยปากชวนคุย

            “นายได้เรียนรู้อะไรจากหนังคุณธรรมบ้างไหม” คนนั่งกินข้าวถามด้วยสายตาคาดหวัง อยากรู้ว่าสิ่งที่ตนเองทำนั้นมีประโยชน์บ้างรึเปล่า

            “อืม ได้เรียนรู้เยอะเลยละ”

            (ได้เรียนรู้เรื่องของนายอ่ะนะ)

            อีเลนผู้ไม่รู้ตัวว่าเรื่องที่ตัวเองทำนั้นไม่ส่งผลอะไรเลยแต่กลับได้ผลตรงกันข้าม พอเจ้าตัวได้ยินเคียร์นบอกแบบนั้นก็พึงพอใจริมฝีปากฉีกยิ้มแป้น คิดว่าอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงที่เสียไปก็ไม่เปล่าประโยชน์……

            “ตอนนั่งรถมาเมื่อเช้า ฉันเห็นนายอุ้มหนูตัวเล็กไปไหนเหรอ”  เด็กตาสีน้ำเงินถามขึ้นอย่างสงสัย อีเลนได้ฟังก็กลืนข้าวลงท้องก่อนตอบ

             “มันโดนแมวตะปบฉันเลยพาไปหาหมอ คุณหมอบอกว่าให้ฉันกลับไปก่อนค่อยมาใหม่อีกทีพร้อมคุณแม่ตอนเย็น” พูดเสร็จก็ตักข้าวอีกคำ

            “หนูน้อยนั่นเป็นสัตว์เลี้ยงนายเหรอ”

            “เปล่า ฉันแค่รู้สึกผิดไม่อยากปล่อยให้มันตาย”

            เคียร์นได้ฟังอีเลนพูด ดวงตาสีแซฟไฟร์ฉายแววครุ่นคิดเกี่ยวกับคนตรงหน้า ก่อนจะนั่งทานบะหมี่ของตนต่อให้เสร็จ

            ทั้งคู่ใช้เวลาทานข้าวเรียบร้อยก็มายืนล้างจานด้วยกัน ตอนเเรกอีเลนปฏิเสธเพราะตนจะล้างคนเดียวในฐานะที่เป็นเจ้าบ้าน แต่ในเมื่อเคียร์นอยากอาสาช่วยจัดการ เขาจะไปห้ามอะไรได้ ดีเสียอีกถือว่าเป็นพฤติกรรมการเกรงอกเกรงใจที่ดี

            เมื่อทำอะไรให้เข้าที่เข้าทางอีเลนชวนเคียร์นคุยเรื่องเรื่อยเปื่อยก่อนจะวกเข้าเรื่องคุณธรรมจริยธรรมเอย การฆ่าคนถือเป็นบาป ไหน ๆ แล้วก็สอนเรื่องศาสนาที่ตนรู้จักให้ด้วยเลยแล้วกัน

             สาดศีลธรรมใส่อีกฝ่ายเข้าไว้ เวลาเจอหน้านางเอกจะได้ไม่ต้องผีบ้า เข้าไปลักพาตัวเหมือนเนื้อเรื่องในนิยายอีก

            เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์ไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงดี เขาพึ่งเคยเจอเด็กที่จริงจังกับการสอนคนอื่นเรื่องพวกนี้เป็นครั้งแรก

             อีเลนทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะโตไปเป็นคนไม่ดีเอามาก ๆ ยังไงยังงั้น เขาไม่ทำร้ายใครหรอกถ้าอีกฝ่ายไม่เริ่มก่อน ถือคติถ้าเริ่มเกมแล้วก็ต้องเล่นให้จบ!!

            เวลาล่วงเลยไปถึงยามเย็น รถแท็กซี่คันสีเหลืองจอดตรงหน้าบ้านก่อนที่ร่างหญิงคุ้นตาจะเปิดประตูก้าวขาออกมา

             อีเลนเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์เจ้าตัวตื่นเต้นดีอกดีใจรีบวิ่งไปหาผู้เป็นแม่  เคียร์นซึ่งมองตามแผ่นหลังคนตัวเล็กกว่าลุกวิ่งออกไปก็ค่อย ๆ ยันตัวเองขึ้นก้าวเดินตาม

            “แม่ครับ คุณหมอว่ายังไงบ้างครับ”

            เด็กชายโผเข้ากอดหญิงวัยกลางคนอย่างแนบแน่น เธอมองลูกชายตัวน้อยด้วยสายตาอบอุ่นพลางลูบหัวอย่างอ่อนโยน

            “แม่ไม่เป็นไร คุณหมอให้ยาแม่มาทานนิดหน่อย แค่แม่นอนพักผ่อนทานยาให้ตรงเวลาก็หายแล้ว”

            “จริงนะครับแม่ ผมจะช่วยดูแลแม่เองครับ” อีเลนออดอ้อนดีใจ ดีที่เธอไม่ค่อยมีอาการหนักมาก

            แม่อีเลนได้ฟังเช่นนั้นก็ชื่นใจ เธอรู้สึกสดชื่นจิตใจแจ่มใสกว่าเดิมตั้งแต่ที่ลูกเปลี่ยนไป แม้จะรู้สึกดีมากแค่ไหนแต่ลึก ๆ ภายในสักแห่งกลับรู้สึกเหมือนตนสูญเสียสิ่งสำคัญบางอย่าง ในอกซ้ายพลันวูบโหวงเหมือนขาดอะไรไปแต่ก็นึกไม่ออก

            “สวัสดีครับคุณน้า”

            ผู้เป็นแม่เห็นเด็กผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาราวกับตุ๊กตาเดินได้ออกมาจากบ้านของตัวเองก็ตกใจ

             เธอสงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นใครทำไมถึงเดินออกมาจากบ้านเธอ อีเลนเห็นแม่ทำสีหน้าสับสนจึงรีบแทรกขึ้น

            “เพื่อนผมเองครับแม่ เขาพึ่งย้ายมาแถวนี้”

            “ขุ่นพระ”

            หญิงมีอายุยกมือขึ้นปิดปาก ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าลูกชายคนที่เอาแต่นั่งเหม่อมองท้องฟ้าไปวัน ๆ ไม่สนใจใครนอกจากเลือดที่ทำให้หันมาได้กลับมีเพื่อนเป็นตัวเป็นตน แถมยังพามาเล่นที่บ้านอีกด้วย เธอน้ำตารื้น รีบกล่าวต้อนรับเด็กชายด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าเปี่ยมสุข

            “ยินดีต้อนรับจ้ะ แม่ดีใจที่ได้เจอเรานะ แล้วลูก ๆ ไปรู้จักกันได้ยังไงเนี่ย ไหนลองเล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ”

            ภายในห้องนั่งเล่นบนโซฟา ทั้งสามคนใช้เวลานั่งคุยกันสักพักใหญ่ก่อนเคียร์นจะขอตัวกลับบ้านเพราะเป็นเวลายามเย็นแล้ว

            อีเลนไม่สบายใจที่ปล่อยให้เด็กน้อยเดินกลับตัวคนเดียว ยังไงก็ต้องแวะไปเอาหนูแฮมสเตอร์ด้วยเขาจึงเสนอให้เคียร์นติดรถไปพร้อมกันแต่ดันถูกเจ้าตัวปฏิเสธ

            “ขอโทษนะ พอดีฉันชอบเดินเล่นก่อนกลับน่ะ”

            เด็กตาน้ำเงินกล่าวเช่นนั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนลุกขึ้นยืนไหว้ลาคุณแม่แล้วขอตัวเดินออกจากบ้านไป

            อีเลนหน้ามุ่ยเดินตามเจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์มาส่งถึงหน้าบ้าน เงาร่างเล็กของทั้งสองทอดยาวอยู่บนพื้นถนน

            ดวงตาสีน้ำเงินวาวระยับรับกับแสงอัสดง ใบหน้าหน้าหล่อเหลาค่อย ๆ เคลื่อนมาไว้ตรงใบหูเล็กทำให้อีกฝ่ายรู้สึกจั๊กจี้

             อีเลนเผลอกลั้นหายใจเมื่อลมอุ่นร้อนของเคียร์นเฉียดสัมผัสกับใบหูอย่างบางเบา เจ้าตัวปั้นหน้าไม่ถูก เขาหดคอสู้อย่างเกร็ง ๆ

            ดวงตาสีแซฟไฟร์โค้งเป็นสระอิ หัวเราะในลำคอเล็กน้อยเปล่งเสียงกระซิบแผ่วเบาเชิงหยอกล้อ

            “บ้านฉันอยู่ข้างนายนี่เอง ไม่ต้องเดินไปส่งก็ได้”

            เคียร์นยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะถอยตัวจากไปอย่างอารมณ์ดี

            “……….”