บทที่ 11 ปัญหาที่ไม่อยากยุ่ง

           "ตีผม ตีผมเลย!! เอาสิครับเด็กน้อย ทำให้จิตใจบอบช้ำ อันแสนงดงามของผม ยิ่งป่นปี้ด้วยไม้เรียวสวยท่อนนั้น ฟาดสิครับ ฟาด!!!"

            หากคนทั่วไปมาเจอเด็กนี่คงพากันทำหน้าแหยงเผ่นหนีป่าราบ ไม่ก็รุมสกรัมเจ้าโรคจิตกันไปหมดแล้ว

             แต่คงไม่ใช่กับอีเลนเพราะเขารู้เนื้อเรื่องในนิยายและรู้ว่าตัวละครเชาว์ไม่ใช่คนเลวร้ายหรือทำอันตรายคนอื่น แม้พฤติกรรมภายนอกจะดูเหมือนพวกภัยสังคมก็ตาม

            ในเรื่องรักสุดซาดิสม์ เชาว์เป็นตัวละครหนุ่มลูกครึ่งหน้าสวยเจ้าสำอาง นิสัยปกติเจ้าตัวยามไม่โดนความรุงแรงก็เป็นแค่ชายหน้าสวยอารมณ์ดีชอบโอเวอร์แอคติ้งเล่นใหญ่เกินเบอร์ เป็นหนุ่มกุหลาบผู้หลงใหลในความงามของตัวเองจนน่าหมั่นไส้!

            แต่อีกร่างหนึ่งเมื่อได้รับความรุงแรงทางร่างกาย กลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

            ชอบให้ผู้อื่นกระทำชำเราแบบปู้ยี่ปู้ยำ คอยตามตื๊ออีกฝ่ายให้ลงมือกับตนเองแบบกัดไม่ปล่อยจนคนโดนรบเร้าทนไม่ไหว โทรหาตำรวจให้มาจับตัวไปสงบสติอารมณ์ในคุกแทน

            อีเลนรู้วิธีรับมือกับคนโรคจิตดี วิธีแก้ให้อีกฝ่ายเลิกตามตื๊อง่าย ๆ มีอยู่สองหัวข้อใหญ่ หนึ่งคือใช้ความรุงแรงสนองให้หนุ่มกุหลาบจนพอใจ สองคือทำให้สลบในครั้งเดียว

            ในเนื้อเรื่องเชาว์เป็นศพแรกที่อีเลนคนเก่าฆ่าตอนช่วงมัธยมปลาย เพราะเขาชอบมาตามตื๊อโนวาทำให้ได้รับความรุงแรงสมใจก่อนตาย

            และแน่นอนอีเลนตอนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว และจะไม่มีใครต้องมาตายด้วยฝีมือเขาในนิยายเรื่องนี้เด็ดขาด!!

            “พะ พี่ชายครับผมกลัว”

             เด็กน้อยหน้าตาวัยละอ่อนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เดินมาหลบอยู่ข้างหลังผู้ที่จะช่วยตนได้ ฝ่ามือน้อยกำสาบเสื้อคนข้างหน้าไว้แน่นราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย

            “ไม่ต้องกลัวนะ เราไม่เป็นไรแล้ว”

            อีเลนหันไปพูดปลอบเด็กชายซึ่งอยู่ด้านหลัง ก่อนจะหันกลับมาหาทางว่าจะเอายังไงกับคนตรงหน้าดี

            คราวคิดจะอุ้มเด็กน้อยวิ่งหนีอีกฝ่ายคงวิ่งไล่ตามอย่างบ้าระห่ำแน่ จะให้ฟาดจนทำให้คนโรคจิตพอใจเขาก็ไม่ได้มีงานอดิเรกตบตีใครแบบนั้นพลันจะทำให้รู้สึกถึงอะไรแปลก ๆ ซะเปล่า

             คิดไปคิดมาก็ต้องถอนหายใจเมื่อผลสรุปที่ตนได้คือการน็อคเด็กหน้าสวยในครั้งเดียว

             อีเลนบอกให้เด็กตัวเล็กเดินไปหลบหลังต้นไม้แล้วปิดตาไว้เขาไม่อยากให้น้องตัวเท่านี้มาเห็นภาพความรุงแรงตรงหน้าจนจำฝังใจ

            “ทำไม!! นายจะมากระทำชำเราผมเหรอ เอาเลย ทำผมเลย ดอกกุหลาบผู้แสนงดงามดอกนี้พร้อมให้นายเด็ดกลีบทิ้งแล้ว”

            เด็กชายมองคนพร่ำเพ้อหอบหายใจแรง เชาว์ยกแขนกางออกทั้งสองข้างพลางคุกเข่าลงกับพื้นเป็นเชิงบอกว่าเข้ามาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ

             เขาถึงกับมองเด็กหน้าสวยดวงตาว่างเปล่า อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายได้อีกแล้ว ในหัวเอาแต่คิดว่าทำไมตัวเองชอบมาเจอแต่เรื่องพวกนี้

            พอรู้สึกตัวว่าตนอยู่ในร่างตัวเอกและอยู่ในนิยายที่แต่งออกไปแนวไหนหัวรู้สึกเหมือนจะปวด อีเลนอยากรีบจัดการสถานการณ์ตรงหน้าให้จบ เขาอยากกลับบ้านไปนอนฟุบลงบนเตียงแล้วปล่อยวางทุกอย่าง!!

            “มาเลย เอาเลยสิ ดอกกุหลาบผู้แสนงดงามบริสุทธิ์ดอกนี้พร้อมแล้ว เอาเลย!!!”

            คนโดนท้าหมดคำจะพูด เขารีบเดินตรงไปลากตัวเชาว์ที่หอบจัดให้มานั่งลงตรงต้นไม้แข็งแรงต้นหนึ่ง เด็กชายกุหลาบหัวใจเต้นแรงเลือดลมสูบฉีดทำตัวว่านอนสอนง่ายอยู่นิ่ง ๆ คาดหวังว่าผู้มาใหม่คิดจะทำอะไรกับร่างกายตนต่อไป

            รอเพียงไม่นานเชือกเส้นสีขาวเริ่มหมุนวนรอบร่างกายคนที่นั่งตัวติดกับต้นไม้อย่างแน่นหนา

             เชาว์รู้สึกได้ถึงเชือกฟางเส้นใหญ่ที่กำลังแล่นผ่าน เวลาจะขยับแขนขาทีก็ลำบากให้ความรู้สึกอึดอัดคล้ายถูกพรากอิสรภาพ คนโดนมัดตัวยิ้มชอบอกชอบใจออกหน้าออกตา

อีเลนเดินวนจนครบรอบ พอรู้สึกว่ามัดแน่นหนาแล้วจึงขมวดปมเชือกเป็นแบบเหงือก เขาเดินมาจูงมือเด็กที่กำลังยกมือปิดตาตัวเองอย่างสั่นกลัวหนีจากไปหน้าตาเฉย

            เชาว์เมื่อเห็นว่าคนที่คาดหวังให้รังแกตัวเองกำลังเดินหนีไปพลันดิ้นพล่าน พยายามขยับตัวออกจากสิ่งที่ผูกมัดในใจรู้สึกเสียดายไม่อยากให้อีกฝ่ายทิ้งไปทั้งดื้อ ๆ แบบนี้

            “นี่นาย!!! กลับมาก๊อนนน กลับมาทำให้กลีบกุหลาบของผมร่วงโรยก่อน เฮ้!! กลับมานะ!! ร่างกายนี้ต้องการนายมาเติมเต็มได้ยินไหม มาทำผมสิ นายไม่รู้สึกอยากทำอะไรกับใบหน้าอันแสนงดงามนี้หน่อยเหรอ!”

            พูดไปขยับตัวออกแรงจนสุดฤทธิ์ เชือกหนาเบียดเสียดไปตามร่างกายทำให้รู้สึกแสบบริเวณที่ผิวสัมผัส เด็กหน้าสวยทั้งรู้สึกพอใจและเสียดายในเวลาเดียวกัน เขาคิดว่าถ้าเจอกันครั้งหน้าต้องทำให้คน ๆ นี้กระทำทารุณตัวเองสักครั้งให้ได้!!

            อีเลนเร่งฝีเท้าก้าวออกมาพร้อมกับเด็กน้อย เขารู้สึกโชคดีในโชคร้ายเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเชือกที่ไว้ใช้เล่นกระโดดถูกวางไว้อยู่แถวนั้นพอดี คาดว่าคงมีเด็กนำมันมาซ่อนไว้เพื่อไม่ให้ใครแย่งเล่น

            เขาถือโอกาสใช้มันในการจับเชาว์มัดซะเลย พอตกเย็นพวกเด็ก ๆ ที่มาตามหาเชือกไปกระโดดคงจะเจอเจ้าตัวแล้วช่วยแก้มัดกันให้เอง ถึงตอนนั้นเด็กโรคจิตคงกลับมาสงบสติตามเดิมแล้ว อีเลนคิดว่าเขาคงมีโชคอยู่บ้าง ที่ไม่ถึงขั้นต้องรัดคอหรือตีท้ายทอยใครสักคน

            “พี่ชายครับ พี่ชายทำอะไรกับพี่คนนั้นเหรอครับ”

             เด็กน้อยมองตาใสแม้ใจจะอยากรู้อยากเห็นแต่พอโดนสั่งให้ปิดตาตนก็ยอมปิดแต่โดยดีเพราะความรู้สึกกลัว

            “พี่แค่ช่วยให้เขารู้จักระงับอารมณ์น่ะ”อีเลนพูดอย่างหน่ายใจ ภาวนาขอให้ไม่เจอเด็กคนนั้นอีกตลอดไป

             เชาว์เป็นตัวละครเดียวที่เขารู้สึกรับมือด้วยยากมาก เพราะเจ้าตัวไม่ใช่คนเลวร้ายแต่ชอบเป็นฝ่ายถูกกระทำมากกว่ากระทำคนอื่น จึงทำให้อีเลนรับมือไม่ถูก เขาคิดว่าถ้าต้องเลือกระหว่างเจอเชาว์กับอันธพาลหมู่ ขอเลือกไปต่อยตีดีกว่า

            “ว่าแต่เราไปยืนเล่นอะไรตรงนั้นล่ะ” อีเลนคิดว่าสวนสาธารณะนี้มีที่ตั้งกว้าง ไหงไปยืนเล่นอยู่หลังห้องน้ำชายได้

            “ผมแอบไปฝึกวิชาดาบ เพื่อจะปกป้องเพื่อนคนหนึ่งครับ!!” เด็กน้อยพูดด้วยสายตามุ่งมั่น

            “ปกป้องใครเหรอ คงเป็นคนสำคัญมากสินะ”

            เจ้าตัวหน้าแดงยิ้มแฉ่ง ขานตอบน้ำเสียงมั่นคง

             “ครับ! สำคัญมาก!! เขาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของผม ผมจะปกป้องเขา!” พอพูดถึงเพื่อนเพียงคนเดียว อีเลนพลันนึกถึงใบหน้าเคียร์นขึ้นมาเป็นคนแรก เป็นครั้งแรกที่เขาตัวติดกับใครสักคนแล้วใช้เวลาอยู่ด้วยกันในทุก ๆ วัน

             ช่วงนี้อีเลนคิดว่าตัวเองกับเคียร์นสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิมหน่อยหนึ่ง ถึงตอนแรกจะคบเป็นเพื่อนแบบหวังผลให้อีกฝ่ายรู้สึกเห็นใจจนไม่อยากฆ่าตน แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่แบบนั้นแล้ว……...

            อีเลนพาเด็กชายไปส่งหาเพื่อนสาวคนสำคัญเสร็จก็รีบตรงกลับทางเดิมทันที เขารู้สึกอยากเห็นหน้าเด็กเจ้าเล่ห์ ขึ้นมาแปลก ๆ

            สองเท้ารีบก้าวมาจนถึงสถานที่เดิมซึ่งตนเคยวิ่งหนีมา สายตาไล่มองหาร่างเจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าม้านั่งสีน้ำตาลตัวยาวซึ่งห่างไม่ไกล ตรงกลางมีเด็กชายหน้าตาหล่อเหลานั่งอยู่และถูกผู้คนล้อมรอบไว้

            ย้อนกลับไปเหตุการณ์ก่อนหน้าที่อีเลนทิ้งเคียร์นไปให้นั่งรออยู่คนเดียว ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ในสวนสาธารณะ เมื่อเห็นเด็กมีเสน่ห์อันลึกลับนั่งตัวตรงสง่างามไขว้ขาอยู่บนเก้าอี้ไม้ไร้ผู้คน

            ดวงตาสีแซฟไฟร์ไม่แสดงอารมณ์ใดเอาแต่มองทิวทัศน์ไปรอบ ๆ ภาพของเด็กชายทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาถึงกับหยุดชะงัก เหม่อมองเด็กชายที่ราวกับหลุดมาจากภาพวาดอย่างเผลอไผล

            ไม่ว่าใครก็ตามที่เดินผ่านมาก็อยากเข้าไปคุยทำความรู้จัก แม้ใจจะอยากมากแค่ไหนหากแต่เพราะบรรยากาศแฝงความเย็นชารอบ ๆ ของเด็กคนนี้ ต่างทำให้พวกเขาไม่กล้าเข้าไปยุ่ง ได้เพียงยืนเว้นระยะห่างแอบมองอยู่ที่ไกล ๆในช่วงเวลานั้นเคียร์นนั่งรออีเลนอย่างใจเย็น

            พร้อมทั้งจินตนาการว่าอีกฝ่ายตอนหนีเขาไปทำสีหน้าแบบไหน ตอนนี้ทำอะไรอยู่ พอกลับมาจะแสดงอาการยังไง

            มุมปากพลันกดลึกปรากฏรอยยิ้มบางอย่างอารมณ์ดี บรรยากาศรอบตัวที่ราวกับมีกำแพงน้ำแข็งกั้นเริ่มอ่อนลง ทำให้ผู้คนกล้าเข้ามารุมล้อมเด็กชายดั่งฝูงไฮยีน่า

            “ท่านนักบุญ จะไปทำจิตอาสาที่ไหนอีกไหมจ๊ะ"

            “หนูอยากไปทำจิตอาสากับพี่ชายค่ะ พี่สนใจมาทำกับหนูไหมคะ”

            “พี่ชายหล่อจังเลย พี่เป็นคุณเทวดาเหรอครับ”

            เคียร์นซึ่งถูกผู้คนมุงก็ไม่ได้แสดงอาการต่อต้านอะไร เพียงยิ้มรับและพูดคุยกับทุกคนเหมือนเด็กใสซื่อตัวน้อยคนหนึ่ง คิดเสียว่าเป็นการคุยฆ่าเวลาเล่นเพื่อรอใครบางคนกลับมาเท่านั้น

            ปัจจุบัน หลังจากที่เคียร์นพูดคุยไปพอหอมปากหอมคอ ดวงตาสีแซฟไฟร์พลันหันมาสบกับนัยน์ตาสีส้มอมเหลืองซึ่งยืนรออยู่ไม่ไกล

             เคียร์นลุกขึ้นยืนขอตัวแยกออกไปหาอีเลนในทันที แม้ทุกคนจะรู้สึกเสียดายอยากรั้งตัวให้อยู่คุยต่ออีกสักหน่อยแต่ก็ไม่ได้ยื้อไว้

            เด็กตาน้ำเงินเดินมาถึงตัวคนยืนรออยู่ ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร ดวงตาสีแซฟไฟร์นั้นเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เมื่อเพื่อนตัวน้อยเป็นฝ่ายยื่นมือมากอบกุมฝ่ามือเขาไว้เอง

            เคียร์นที่ถูกสัมผัสแบบไม่ทันตั้งตัวแอบลอบยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเพื่อไม่ให้คนตรงหน้ารู้สึกเขินอายจนปล่อยมือเขา

            “ทำหน้าแบบนั้น คือคิดถึงฉันเหรอ”

            เจ้าของดวงตาสีแซฟไฟร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะเริ่มก้าวเดินไปกับคนข้างกาย เขาคิดว่าตั้งแต่ที่อีเลนกลับมาก็ทำให้รู้สึกเหนือคาดมาก

            ไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะส่งสายตามองมาเหมือนต้องการให้รีบปลีกตัวเดินไปหาไว ๆ แววตาที่มองมาราวกับแฮมสเตอร์น้อยในกรง ที่ทำตัวออดอ้อนอยากให้ลูบหัวมันไม่มีผิด

            “ใครคิดถึงนายกันเล่า!” คนถูกจับได้เริ่มหน้าแดงขึ้น

             “ไม่ได้คิดถึง แค่นึกถึงต่างห่าง!” อีเลนพูดท้วงกับตัวเองเสียงเบาในลำคอ เขาเผลอบีบมือคนที่จับไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว

             เคียร์นมองการกระทำของคนขี้อาย ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มบาง ก่อนหางตาจะเห็นเด็กสองคนวิ่งไล่จับกันอยู่ข้างหลังอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือตรงมาทางนี้ เด็กชายนัยน์ตาสีน้ำเงินยังไม่สะกิดบอกให้อีเลนหลบ

             เขารอให้พวกเด็กเล็กวิ่งเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระชากร่างคนหน้าแดงให้หลบเข้าสู่อ้อมแขน

            อ๊ะ!

            อีเลนจมอยู่ในอ้อมกอดคนตรงหน้า เคียร์นใช้โอกาสรวบตัวเพื่อนตัวน้อยไว้แนบชิด ดวงตาสีแซฟไฟร์เปล่งประกายชั่วพริบตา มุมปากกดลึกเผยรอยยิ้มมีเลศนัย น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบเบาข้างใบหูขึ้นสีแดงน่ารัก

            “ระวังหน่อยสิ”