บทที่ 1

“เจ็บนะ……”

“เจ็บอะไร ตอนนั้นเจ้าทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้แต่งงานกับข้า วันนี้เจ้าทนความเหงาไม่ได้อยากร่วมหอกับข้าอีก คุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทัพช่างได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดีเสียจริง เรียนรู้ความสามารถหญิงนางโลมมาวางยาข้า!”

“เจ็บจนตายก็สมควรแล้ว ทนไว้ซะ!”

เสิ่นหรูโจวถูกบีบคางเอาไว้ ความรู้สึกหายใจไม่ออกรุนแรงกับความแสบร้อนยากจะทนกำลังแผดเผาไปทั่วร่างกาย นางทุกข์ทรมานจนส่งเสียงโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด

ต่อให้ลืมตาไม่ขึ้นแต่นางฟังออกว่าเสียงที่อวดตนและเย็นชานี้คือเสียงของอ๋องอู่เฉิง…เซียวเฉินเหยี่ยน

คนที่นางรักมาเป็นสิบปี เป็นสามีภรรยากันมาเจ็ดปี และยังเป็นคนที่อยากให้นางตายที่สุดบนโลกใบนี้

แต่นางตายแล้วไม่ใช่รึ ตายด้วยพันมีดหมื่นแล่!

เสิ่นหรูโจวขมวดคิ้วมุ่นพร้อมพยายามลืมตา เมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มที่ทับบนตัวนางชัดแล้ว นางพลันชะงักอึ้ง “เซียวเฉินเหยี่ยน! เป็นท่านจริง ๆ ด้วย!”

เปลวเทียนที่พลิ้วไหวส่องบนใบหน้าของเขา ยังคงเป็นใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เพียงแต่หางตาไม่มีริ้วรอยที่เกิดจากการทำงานอย่างหนักแล้ว นัยน์ตาอันดำสนิทแฝงไว้ด้วยความน่าเกรงขามอันทรงพลัง ใบหน้านี้ยังคงเป็นใบหน้าที่นางแต่งงานด้วยเมื่อเจ็ดปีก่อน!

เมื่อมองโดยรอบแล้วเห็นตัวอักษรมงคล ความคิดของนางยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

เหตุการณ์นี้ เรื่องวางยา…หรือว่า นางได้เกิดใหม่!!

“เสิ่นหรูโจว” เซียวเฉินเหยี่ยนหรี่ตาเป็นเรียวยาว เขาบีบคางของนางพร้อมกล่าวด้วยความเย็นชา “ใครอนุญาตให้เจ้าเรียกชื่อจริงของข้า!”

เสิ่นหรูโจวได้สติท่ามกลางความไม่สบอารมณ์ของเขาและมั่นใจแล้วว่าตนได้เกิดใหม่ และยังได้เกิดใหม่ในวันที่สองของการแต่งงานอีกด้วย

นางมองหน้าเขาแล้วดวงตาก็กลายเป็นสีแดงก่ำ ความเกลียดชังก่อตัวขึ้นภายในใจอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อชาติก่อน นางคัดค้านท่านพ่อท่านพี่เพื่อเขา ถึงกระทั่งตัดขาดความสัมพันธ์ครอบครัวอย่างไม่นึกเสียดายและทำทุกวิถีทางเพื่อได้แต่งงานกับเขา

นางสมหวังในความปรารถนา ทว่าตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เขาไม่เคยยิ้มแย้มกับนางสักวัน เขาเกลียดชังนางเบื่อหน่ายนางเป็นเวลาสิบปีเต็ม ภายหลังเขาขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้ เขาไม่สนใจสิ่งอื่นใดและรับรักแรกที่มิอาจลืมเลือนของเขา…มู่หว่านชิงเข้าวัง และยังปล่อยให้มู่หว่านชิงเหยียดหยามรังแกนางอย่างตามใจชอบ

เสิ่นหรูโจวออกแรงสะบัดมือที่บีบคางของตนออก “ออกไปนะ เซียวเฉินเหยี่ยน!”

เซียวเฉินเหยี่ยนชะงักอึ้ง

เสิ่นหรูโจวรักเขา เป็นเรื่องที่ทุกคนล้วนทราบดี นางถึงกับละทิ้งความเย่อหยิ่งในฐานะการเป็นบุตรสาวของจวนแม่ทัพและเชื่อฟังเขาทุกอย่าง นางเคยขัดขืนเขาเมื่อไหร่!

และไม่เคยดุร้ายกับเขาเช่นนี้!

ทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็หมองลงยิ่งกว่าเดิม นี่คือแผนการแสร้งปล่อยเพื่อจับของเสิ่นหรูโจวก็เท่านั้น!

เขาคว้ามือของเสิ่นหรูโจวแล้วยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“เมื่อครู่นี้เจ้ายังปล่อยตัวเช่นหญิงนางโลม ตอนนี้กลับแสดงท่าทีไร้เดียงสา เจ้าคิดเล่นมารยาอะไร!”

ข้อมือของเสิ่นหรูโจวถูกบีบจนรู้สึกเจ็บและยังมีความร้อนอันยากจะทนแผดเผาอยู่ทั่วร่างกาย

นางเลียริมฝีปากที่แห้งผากพร้อมดึงเสื้อผ้าตามสัญชาตญาณ พลางนึกถึงตนเองกับเซียวเฉินเหยี่ยนถูกวางยาพร้อมกันอย่างน่าประหลาดเมื่อชาติก่อน และยาตัวนั้นรุนแรงจนเกือบเอาชีวิตของนางไป

ไม่ นางจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นอันขาด!

“ไร้ยางอายสิ้นดี!” เซียวเฉินเหยี่ยนเห็นนางปากบอกให้ออกไปแต่มือกลับดึงเสื้อผ้าออกแล้วจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ ความร้อนรุ่มที่ไม่อาจมลายแผดเผาเขาจนแทบเสียสติ แต่ความรู้สึกของการถูกบีบคั้นทำให้เขาทรมานยิ่งกว่า

เขาใช้แรงบีบข้อมือเสิ่นหรูโจวราวกับจะบีบให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ “คิดไม่ถึงจริง ๆ เพื่อให้ได้ร่วมหอกับข้า เจ้าไม่เพียงแต่วางยาข้าแต่ยังวางยาให้ตัวเองอีกด้วย เสิ่นหรูโจว เจ้าดูถูกและทำร้ายตนเองเช่นนี้ สุนัขยังรักศักดิ์ศรียิ่งเจ้าอีก!”

“ในเมื่อเจ้าพยายามมากถึงเพียงนี้ งั้นข้าก็จะทำให้เจ้าสมหวังเอง!”

พูดจบ มือใหญ่ของเขาก็เริ่มดึงคอเสื้อของเสิ่นหรูโจวอย่างรุนแรง

เสื้อคลุมบนตัวเสิ่นหรูโจวบางดุจปีกจักจั่น นางจะสู้แรงเช่นนี้ไหวได้อย่างไร เพียงวินาทีเดียวเสียงฉีกขาดก็ดังขึ้น

เสื้อคลุมตัวบางขาดสะบั้นในทันใด ผิวหนังนวลขาวดุจหิมะเผยเข้าสู่สายตาเซียวเฉินเหยี่ยนทำให้เขายิ่งทรมานเข้าไปใหญ่ เขาโน้มตัวลงไปแต่กลับถูกผู้หญิงที่อยู่ข้างล่างผลักเขาออกอย่างรุนแรง

“ท่านไม่ต้องฝืนใจ ข้าไม่ได้ต้องการท่าน!”

เซียวเฉินเหยี่ยนถูกนางผลักออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว เขามองนางด้วยสายตาตะลึงและตกใจ จากนั้นเมื่อเห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อของนางแล้วเขาก็พลันหัวเราะขึ้นอย่างเย็นชา

“ใช้แผนการแสร้งปล่อยเพื่อจับกับข้า! ฤทธิ์ยารุนแรงเช่นนี้ ไม่ร่วมหอกันแล้วเจ้าจะทนไหวรึ!”

เสิ่นหรูโจวจิกฝ่ามือตนเองอย่างรุนแรง ความร้อนในร่างกายผุดขึ้นเป็นระลอกแทบจะกลืนกินนาง

นางรู้สึกทรมานจริง ๆ แต่ไม่ว่าจะทรมานเพียงใด นางไม่มีวันมีอะไรกับเขาอีกเป็นอันขาด!

เสิ่นหรูโจวพลันหลับตาลง นางออกแรงดึงปิ่นปักผมที่สั่นไหวบนศีรษะลงมาแล้วตวัดปลายปิ่นกลางอากาศปักลงที่แขนอย่างเหี้ยมโหด!

ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้นางอดไม่ได้ที่จะร้องโอย เลือดสดช่วงชิงนำหน้าทะลักออกมากระเด็นใส่ผ้าห่มผ้าแพรสีแดงสดจนกลายเป็นร่องรอยสีดำขนาดใหญ่

“ไม่มีอะไรที่ทนไม่ได้ ต่อให้ข้าเป็นคนวางยา จากนี้ไปข้าจะกลับใจอย่างจริงจังและจะไม่ทำอีก!”

กลิ่นคาวเลือดลอยเข้าจมูกของเซียวเฉินเหยี่ยน เขามองแขนเสิ่นหรูโจวที่มีเลือดไหลทะลักแล้วถามอย่างไม่เชื่อสายตา “เจ้าบ้าไปแล้วรึอย่างไร!!”

เหตุใดนางถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนถึงกระทั่งทำร้ายตัวเองเพื่อไม่ให้เขาเข้าใกล้!!

เสิ่นหรูโจวกัดฟันทนความเจ็บปวดและจ้องเขาไม่วางตา ในดวงตาคู่นั้นไม่มีอีกแล้วอารมณ์อันเร่าร้อน เหลือเพียงแต่ความเกลียดชังและความเจ็บปวดที่จำต้องทน

นางนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ในชาติก่อน โดยเฉพาะตอนที่ท่านพ่อและท่านพี่จากไป นางยังทอดมองประตูบานนั้นอย่างคาดหวังว่าเขาจะมาหา แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับเป็นข่าวที่เขาแต่งตั้งมู่หว่านชิงเป็นพระชายา!

เหอะ ชาติที่แล้วนางช่างน่าสมเพชสิ้นดี วันนี้สวรรค์ทรงโปรดให้นางกลับมาเกิดใหม่ หากนางยังเดินทางเดิม เช่นนั้นต่างหากถึงเรียกว่าบ้าจริง ๆ!

ชาตินี้ นางไม่เพียงแต่จะกลับไปเป็นเสิ่นหรูโจวแห่งจวนแม่ทัพที่รักตัวเอง รักครอบครัว นางจะให้คนที่ติดค้างนางทุกคนชดใช้ด้วยเลือดอย่างสาสม! และนางจะมองชายหนุ่มผู้มีอำนาจล้นฟ้าคนนั้นโค่นล้มแผ่นดินของเซียวเฉินเหยี่ยน!

“เซียวเฉินเหยี่ยน เราหย่ากันเถอะ…”