บทที่ 5

ทันทีที่เสิ่นหรูโจวปิดกล่องยาบนโต๊ะเครื่องแป้ง มันก็หายไปเอง แต่มันติดอยู่ในสมองของนางอย่างน่าอัศจรรย์

นางมองมู่หว่านหรงพาสาวใช้คนสนิทหลิงเฟิงก้าวผ่านคานประตูเข้ามาด้วยสายตาเย็นชา

วันนี้มู่หว่านหรงสวมกระโปรงยาวสีเขียวชอุ่มเรียบ ๆ ศีรษะปักด้วยปิ่นมุกดอกยี่หุบ แม้แต่น้ำมันหอมที่ใช้ก็ยังเป็นกลิ่นหอมพรรณพืชจาง ๆ ที่มู่หว่านชิงใช้เป็นประจำ

นางเป็นแบบจำลองของมู่หว่านชิงในทุก ๆ ด้าน แต่นางรูปงามน้อยกว่ามู่หว่านชิงเล็กน้อย หน้าตาไม่มีความละมุนละไมเช่นนาง

มู่หว่านหรงเหมือนได้กลิ่นฉุนของยาสมุนไพรภายในห้อง จึงขมวดคิ้วมุ่นอย่างรังเกียจพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดจมูกกับปาก

“พระชายา รบกวนกลางดึก ท่านคงไม่รังเกียจหว่านหรงใช่หรือไม่เจ้าคะ”

มู่หว่านหรงเพิ่งเข้ามาใกล้ สายตาของนางก็จับจ้องไปที่คอของเสิ่นหรูโจว จากนั้นก็ส่งเสียงดังขึ้นด้วยความไม่เชื่อทันที “ท่านกับพี่เฉินเหยี่ยนร่วมหอกันแล้วหรือเจ้าคะ!!”

เสิ่นหรูโจวกวาดสายตามองนางด้วยความเย็นชา “ถ้าใช่แล้วจะเป็นอย่างไร ไม่ใช่แล้วจะเป็นอย่างไร!”

ชาติที่แล้ว นางได้ร่วมหอกับเซียวเฉินเหยี่ยนจนสำเร็จและมู่หว่านหรงก็มาหาเรื่องเหมือนกัน ตอนนั้นนางรู้สึกไม่สบายทั้งตัวแต่ไม่กล้าล่วงเกินมู่หว่านหรง เพราะนางเป็นผู้มีพระคุณของเซียวเฉินเหยี่ยน ที่สำคัญยังเป็นคนที่แต่งเข้ามาเหมือนกับนางด้วย นางจึงได้แต่ปล่อยให้นางรังแกและทนทุกข์ทรมานอยู่ไม่น้อย

“ท่าน…” เมื่อเห็นนางพูดอย่างมั่นใจ มู่หว่านหรงก็มั่นใจความคิดของตนเองทันที ในแววตานางเต็มไปด้วยไฟแห่งความอิจฉาริษยา “ท่านไร้ยางอายสิ้นดี! กล้าดีอย่างไรปีนขึ้นเตียงของพี่เฉินเหยี่ยน!”

“ข้าไร้ยางอาย!” เสิ่นหรูโจวลุกขึ้นและเดินเข้าไปหามู่หว่านหรงทันที “ก่อนที่เจ้าจะออกเรือน เจ้าก็แบกหน้าที่ไร้ยางอายเข้ามาอยู่ในจวนของสามีของคนอื่น นั่นต่างหากคือไร้ยางอาย คุณธรรมส่วนตัวเสื่อมเสีย คนชั้นต่ำ!”

“ต่อให้วันนี้ขึ้นเป็นพระชายารองแล้ว แต่สันดานก็ไม่เคยเปลี่ยน”

เมี่ยวตงชะงักอึ้ง เมื่อก่อนคุณหนูมีแต่จะหลีกทางให้มู่หว่านหรง เหตุใดวันนี้ถึงด่านางก่อน!!

แถมยังด่าได้รุนแรงขนาดนี้อีก!

มู่หว่านหรงอึ้งตะลึงไม่ต่าง วันนี้เสิ่นหรูโจวเป็นอะไรไป เมื่อก่อนนางไม่มีวันแย้งกลับนางอย่างแน่นอน!

ใบหน้าของนางแดงก่ำ นางทั้งโกรธทั้งอิจฉา “ท่านเป็นถึงพระชายา แต่กลับพูดจาหยาบคายเหลือทนเช่นนี้ ไม่คู่ควรกับพี่เฉินเหยี่ยนเลยสักนิด! จริงสิ หากไม่ใช่เพราะท่านทูลขอพระราชทานงานแต่งกับไท่ซั่งหวง พี่เฉินเหยี่ยนก็คงไม่มีวันแต่งงานกับท่าน!”

เสิ่นหรูโจวหัวเราะเย็นชา “แล้วเจ้าคู่ควรรึ! จริงสิ เซียวเฉินเหยี่ยนอนุญาตให้เจ้าเข้ามาพักในจวนอย่างไม่รู้สึกอับอาย ส่วนเจ้าไม่สนใจเสียงพูดนินทาใด ๆ ดึงดันจะเข้ามาอยู่ให้ได้ เดินเข้าออกจวนพร้อมกับเซียวเฉินเหยี่ยน ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะสูญเสียความบริสุทธิ์และตั้งครรภ์ก่อนแต่งงาน”

“ตอนนี้เซียวเฉินเหยี่ยนให้หนังสือเทียบหมั้นกับเจ้าแล้ว และยังยกเกี้ยวไปรับเจ้าแต่งเข้ามาก็นับว่าเป็นการยินยอมพร้อมใจโดยทั้งสองฝ่ายจนสมดั่งปรารถนาหญิงโฉดชายชั่วอย่างพวกเจ้า สมกับเป็นคู่ที่ฟ้าประทานจริง ๆ!”

เมี่ยวตงกับหลินเฟิงที่ยืนอยู่ด้านข้างแสดงสีหน้าตะลึงทั้งคู่!

คนหนึ่งไม่เคยเห็นคุณหนูของตนเองวาจาคมคายเช่นนี้มาก่อน ส่วนอีกคนหนึ่งไม่เคยเห็นคุณหนูของตนเองถูกเหยียดย่ำเช่นนี้มาก่อน ทั้งคู่มองตาค้างและไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

“ท่าน!” มู่หว่านหรงงงเป็นไก่ตาแตกยิ่งกว่า นางถูกเสิ่นหรูโจวด่าจนพูดไม่ออก เพราะว่าสิ่งที่เสิ่นหรูโจวพูดออกมาเป็นสิ่งที่นางคิดทุกอย่าง

นางมีฐานะต่ำต้อย อาศัยอยู่ในจวนด้วยสถานะผู้มีพระคุณช่วยชีวิตมานานหลายปี นางต้องการใช้โอกาสนี้เข้าใกล้เซียวเฉินเหยี่ยน หวังไว้ว่าจะได้ร่วมชมฤดูใบไม้ผลิบานและตั้งครรภ์กับเขา จนกลายเป็นพระชายาของเขาจากการมีลูก

แต่น่าเสียดายที่เซียวเฉินเหยี่ยนเป็นสุภาพบุรุษ ปฏิบัติตามกฎระเบียบธรรมเนียม เขาจะแตะต้องนางก็ต่อเมื่อแต่งเข้ามาแล้วเท่านั้น ปรากฏว่าถูกเสิ่นหรูโจวชิงย่างเท้าเข้ามาก่อน นางถึงได้เป็นเพียงพระชายารอง

แต่ความคิดไร้ยางอายเช่นนี้ จะถูกเปิดโปงต่อหน้าทุกคนได้อย่างไร!

นางอับอายขายหน้าและโมโหในทันใดพลางยกแขนขึ้นเตรียมตบหน้าเสิ่นหรูโจว “เสิ่นหรูโจว เจ้าใส่ร้ายข้า ใส่ร้ายท่านอ๋อง เจ้าทำเกินไปแล้ว!”

ฝ่ามือที่ง้างขึ้นยังไม่ทันฟาดลงที่หน้าเสิ่นหรูโจว นางก็ถูกเสิ่นหรูโจวคว้าเอาไว้และยกมือขึ้นตบซ้ายและขวาอย่างรุนแรงทันที นางตบอยู่หลายทีกว่าจะหยุดมือ!

“โอ้ยยย!” มู่หว่านหรงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อหลิงเฟิงได้สติ นางจึงรีบเข้าไปพยุงมู่หว่านหรง “พระชายารอง!”

สองแก้มของมู่หว่านหรงแดงก่ำในทันใด นางทั้งรู้สึกเจ็บและชา ปิ่นปักผมยุ่งเหยิงไปหมด ต้องให้หลิงเฟิงพยุงตัวถึงจะยืนไหว

ตั้งแต่เด็กนางไม่เคยถูกใครตบตีเช่นนี้!

สิ่งที่น่าโมโหยิ่งกว่าคือ คนที่ตบหน้านางคือเสิ่นหรูโจวที่ยอมถอยให้นางเสมอและไม่เคยกล้าหาเรื่องนาง!

มู่หว่านหรงสูดหายใจฮึดฮัดอย่างโมโห นางชี้หน้าเสิ่นหรูโจวอย่างไม่เชื่อสายตา “เจ้ากล้าตบหน้าข้า!!”

เสิ่นหรูโจวมองสภาพไม่เชื่อสายตาของมู่หว่านหรงแล้วหัวเราะขึ้นอย่างเย็นชา

ชาติที่แล้ว แม้ว่ามู่หว่านหรงจะกระโดดโลดเต้นต่อหน้านางอย่างสนุกสนาน แต่ด้วยความกลัวจะทำให้เซียวเฉินเหยี่ยนโกรธ นางก็ไม่เคยลงมือทำอะไรนางเลย จนทำให้มู่หว่านหรงเข้าใจผิดคิดว่านางรังแกได้ง่าย ๆ

และไม่เคยคิดว่านางเองก็เป็นบุตรสาวที่เกิดในครอบครัวนักรบ!

“ใช่ ข้าตบเจ้าเอง ยัยคนหน้าไม่อาย”

“เจ้า!” สีหน้าของมู่หว่านหรงทั้งแดงทั้งดำ นางจ้องหน้าเสิ่นหรูโจวด้วยแววตาแปลกใจและไม่มั่นใจ แต่กลับพูดอะไรไม่ออกท่ามกลางสายตาอันเย็นเยือกของเสิ่นหรูโจว

ความเจ็บแปลบบนใบหน้ายังคงตักเตือนนางว่า เสิ่นหรูโจวในวันนี้แตกต่างจากวันปกติ หรือว่านางเสียสติไปแล้ว…

แต่มู่หว่านหรงสู้ไม่ไหว เนื้อตัวพลันเอนเอียงเหมือนจะล้ม นางยกมือขึ้นจับที่หัวใจและกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“หลิงเฟิง รีบไปบอกท่านอ๋อง จู่ ๆ พระชายาก็ลงมือตบตีข้า ตีจนหัวใจข้าเจ็บไปหมด ให้ท่านอ๋องรีบมาช่วยข้า…”