บทที่ 12

เสิ่นหรูโจวไม่เอาชีวิต แต่นางเอา!

มู่หว่านหรงเรียกเถ้าแก่ร้านอีกครั้ง “ท่านยังไม่รีบห้ามนางอีก ถ้าคนคนนี้ถูกนางรักษาจนตายขึ้นมา ร้านของท่านยังเปิดได้อีกหรือไม่!”

เถ้าแก่ร้านฟังแล้ววิ่งไปหยิบไม้ปัดฝุ่นด้านข้างและขับไล่เสิ่นหรูโจวออกไปทันที

“เจ้าไม่รู้วิชาแพทย์แล้วจะหาเรื่องอีกทำไม หากเกิดคนตายขึ้นมา นายท่านขุนนางจะปรับเงินข้านะ!”

เสิ่นหรูโจวไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านของเถ้าแก่ร้าน: “หากท่านยังห้ามข้าอีก ถึงจะมีคนตายเกิดขึ้นจริง ๆ!”

เพิ่งพูดเสร็จ คนหนุ่มตรงพื้นกระตุกรุนแรงขึ้นกว่าเดิม ลมหายใจก็ถี่ขึ้นกว่าเดิมราวกับจะหยุดหายใจวินาทีถัดไปทันที!

เสิ่นหรูโจวไม่มีเวลาต่อล้อต่อเถียงกับคนเหล่านี้อีก เข็มหลายด้ามถูกหยิบออกจากชุดแดงสดของนางและอยู่บนนิ้วที่สวยงามของนาง

“หลีกไปให้หมด ข้ารู้วิชาแพทย์ หากเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ ข้าจะรับผิดชอบเอง!”

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยน เมื่อเห็นนางเผยความสามารถของตนเองและถูกนางบังคับจนถอยออกไปหนึ่งก้าว

เสิ่นหรูโจววิ่งเข้าไปทันที สีหน้าของคนหนุ่มเริ่มกลายเป็นสีม่วง เขามีเหงื่อออกทั่วร่างกายและหายใจเสียงหวีดไม่ขาดสาย

ไม่ได้การล่ะ คนหนุ่มใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว!

นางคุกเข่าลงทันทีและฝังเข็มสองเข็มที่แขนกับศีรษะของเขา นางใช้แขนเสื้อที่มีขนาดกว้างเป็นตัวบัง จากนั้นหยิบยาเม็ดที่สอดคล้องกับอาการจากกลางอากาศและป้อนให้คนหนุ่มกิน

“เสิ่นหรูโจว!” มู่หว่านหรงเห็นคนหนุ่มถูกเสิ่นหรูโจวทำร้ายเช่นนี้ นางตกใจจนตัวสั่น

“เจ้า เจ้าทำเกินไปแล้ว เจ้าไม่มีความรู้วิชาแพทย์ด้วยซ้ำ แต่กล้าฝังเข็มให้เขาได้อย่างไร! แล้วยังเอายาให้เขากินอีก นี่เจ้ากำลังทำร้ายคนและทำร้ายท่านอ๋องอยู่นะ!”

เถ้าแก่ร้านหน้าดำคล้ำเครียดยิ่งกว่า หากเกิดเหตุคนตายขึ้นมาจริง ๆ เขาเองก็เอาตัวไม่รอด

เขาจึงโยนความผิดทุกอย่างให้กับเสิ่นหรูโจวทันที

“ทุกคนเห็นกับตาแล้วนะ ข้าเข้าขัดขวางแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้ดึงดันจะทำร้ายคนในร้านของข้า ทุกคนเป็นพยานให้กับข้าด้วยว่าข้าและร้านของข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย!”

ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์เสิ่นหรูโจวเสียงดัง แต่ไม่มีใครกล้าเดินเข้าไปขัดขวาง

ในตอนนี้เอง ชายหนุ่มสวมชุดดำแนบกายเดินเข้ามาพร้อมกับมือถือไก่ย่างบรรจุหีบห่อไว้อย่างดี

ชายหนุ่มมองเข้ามาก็พบคนหนุ่มที่นอนราบกับพื้นแล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขาเดินผ่านฝูงชนด้วยความรีบร้อนพร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงร้อนใจ “นายน้อย! นายน้อยเป็นอะไร!”

มู่หว่านหรงมองเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ก็เดาออกทันทีว่าเขาคงเป็นองครักษ์ข้างกายของท่านอุปราช นางกลัวจะเกิดเรื่องกับตนจึงรีบชี้ไปยังเสิ่นหรูโจวและกล่าว

“นางเป็นคนทำ เป็นความผิดของนางทั้งหมด นางฝังเข็มและเอายาให้นายของเจ้ากิน ทีแรกไม่ได้เป็นอะไร ตอนนี้กลับถูกนางทำร้ายจนใกล้ตายแล้ว! พวกเราห้ามเท่าไหร่นางก็ไม่ฟัง แต่นางพูดแล้วว่า หากเกิดสิ่งใดขึ้นนางจะรับผิดชอบเอง!”

หากนายน้อยเกิดเรื่อง ใครจะรับผิดชอบไหว!

องครักษ์ชุดดำตะลึงตกใจมาก เพียงครู่เดียวก็มีแรงอาฆาตผุดขึ้นโดยรอบ เขาหันกลับไปจ้องเขม่นเสิ่นหรูโจว จากนั้นดาบยาวก็จี้ที่คอของนางในวินาทีถัดมาทันที

“เจ้ากล้ามากที่ทำกับนายน้อยของข้าเช่นนี้ ข้าจะฆ่าเจ้า!”

“ช้าก่อน!” เสิ่นหรูโจวแสดงสีหน้านิ่งเฉย แววตาสุกใสมองเขาอย่างมีสติ “ท่านจงดูก่อน”

ชายหนุ่มชะงัก เมื่อหันกลับไปก็พบว่าคนหนุ่มที่ใกล้หมดสติเมื่อครู่นี้ลืมตามองหน้าเขาพร้อมกล่าวตำหนิ “หยุดนะ ฉินอวี่”

ฉินอวี่ดีใจขึ้นมาทันที “นายน้อย!”

เขาดึงดาบกลับมาทันทีทันใด จากนั้นเริ่มตรวจดูอาการของนายน้อยอย่างรีบร้อนจนเกือบร้องไห้ออกมา “นายน้อย ท่านยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่”

โชคดีที่นายน้อยไม่เป็นอะไร ไม่เช่นนั้นนายท่านคงโมโหเป็นแน่!