เซียวเฉินเหยี่ยนสั่งเสร็จสิ้น เสิ่นหรูโจวก็ถูกบังคับพากลับไปยังเรือนของตน ถูกลากเข้าไปในห้อง โยนลงบนพื้นอย่างหยาบคายนางเพิ่งถูกผลักกระเด็นด้วยกำลังภายในของเซียวเฉินเหยี่ยน หน้าอกจึงเจ็บราวกับว่าถูกบดละเอียดพลันหายใจเข้าลึก ๆ สองสามที หยิบยาออกมาสองสามเม็ดแล้วกินเข้าไป มันช่วยบรรเทาความรู้สึกเจ็บปวดได้เล็กน้อยเมี่ยวตงรอจนกว่าทหารยามจะออกไป ถึงจะเข้าไปด้านในห้องได้ “คุณหนู!”นางประคองเสิ่นหรูโจวนั่งลงบนเตียง พลางเอ่ยอย่างเป็นกังวล: “ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ข้าน้อยได้ยินทั้งหมดแล้ว พระชายารองบอกว่าท่านทำร้ายผู้อื่นจนท่านอ๋องเข้าใจผิดและสั่งลงโทษ ช่างน่ารังเกียจเสียจริง!”เสิ่นหรูโจวโบกมือ “บัญชีแค้นของนางไว้ค่อยคิดภายหลัง ทางฝั่งลู่หวายหนิงเป็นเช่นไรบ้าง”เมี่ยวตงขมวดคิ้ว “ท่านอ๋องไม่ยอมให้ใครเข้าไปเลย หมอกงที่ได้รับเชิญจากพระชายารองกำลังรักษาอยู่”หมอกง...กงฉางจื้อ!ดวงตาของเสิ่นหรูโจวเปลี่ยนเป็นเย็นชาในฉับพลัน: “หมอกงอะไรกัน ด้วยวิชาแพทย์เพียงเล็กน้อยนั่น เขาสมควรที่จะถูกเรียกว่าหมอด้วยหรือ”เขาเป็นเพียงหมอต้มตุ๋นที่ได้รับการเชื้อเชิญจากมู่หว่านหรงให้มาหลอกเซียวเฉินเหยี่ยนก็เท่า
มู่หว่านหรงเอ่ยจบ เสิ่นหรูโจวยังไม่ทันเกิดอารมณ์โมโห เมี่ยวตงก็ทนไม่ได้เสียก่อน อาละวาดยกใหญ่“พระชายารอง ท่านบังอาจนัก! ท่านกล้าดีอย่างไรถึงพูดกับพระชายาเช่นนี้!”การบังคับคุณหนูให้ฆ่าตัวตายนี่มันมากเกินไปแล้ว!หากท่านแม่ทัพใหญ่และท่านแม่ทัพน้อยรู้ว่าคุณหนูถูกรังแก กลัวแต่จะบุกเข้าจวนอ๋องนี่สิ!มู่หว่านหรงเหลือบมองเมี่ยวตงอย่างเย็นชา "นางสารเลว เจ้าต่างหากบังอาจนัก! เจ้ากล้าดีอย่างไรมาพูดเช่นนี้กับข้า! เสิ่นหรูโจวไม่เคยสั่งสอนเรื่องสถานะสูงต่ำให้กับเจ้าเลยหรือ”“เช่นนั้นวันนี้ข้าจะสอนบทเรียนให้เจ้าแทนนางเอง!”พูดจบ นางก็ยกมือขึ้นและกำลังจะตบเมี่ยวตงทันใดนั้น เสิ่นหรูโจวรีบคว้าผ้าแพรไหมมารัดคอนาง!รูม่านตาของมู่หว่านหรงก็ขยายออกในทันใด สองมือดึงผ้าที่ผูกรอบคอนางไว้ไม่หยุด!หลิงเฟิงตกใจมากจนแข้งขาอ่อนแรง “พระชายา ท่าน หากท่านกล้าทำร้ายพระชายารอง ข้าจะรายงานเรื่องนี้ให้ท่านอ๋องทราบและจะลงโทษท่านแน่นอน!”พูดจบนางก็จะวิ่งไป เสิ่นหรูโจวตะโกนทันที: “เมี่ยวตง! จับนางไว้!”เมี่ยวตงจับหลิงเฟิงทันที หลิงเฟิงสีหน้าขาวซีดด้วยตกใจ“ถ้าพูดเรื่องไร้สาระกับเซียวเฉินเหยี่ยนอีก ข้าจะตัดลิ้น
เสิ่นหรูโจวเงยหน้าขึ้น มองเห็นเซียวเฉินเหยี่ยนเร่งฝีเท้าเข้าหานางราวกับเสือดาวเดือดดาล ดวงตาแดงฉานเขาโบกมืออย่างแม่นยำ ใบไม้สีเขียวสองสามใบก็ตัดผ้าแพรไหมด้านหนึ่งออกเสิ่นหรูโจวถูกบีบให้คลายมือ มู่หว่านหรงทรุดตัวลงกับพื้นขณะที่ไออย่างหนักเมี่ยวตงก็ปล่อยตัวหลิงเฟิงออกไป หลิงเฟิงรีบเข้าไปประคองมู่หว่านหรงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “พระชายารอง...”เซียวเฉินเหยี่ยนย่างก้าวไปหาพวกนางด้วยความโมโหพลุ่งพล่าน ดวงตาสีเข้มกลิ้งไปมาเขาเพิ่งลงมือทำร้ายเสิ่นหรูโจว ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทันใดนั้นภาพแปลกประหลาดก็แวบขึ้นมาในใจของเขาในภาพ เสิ่นหรูโจวยังคงสดใสและงดงาม ทว่าใบหน้าซีดเซียว แลดูอ่อนแรงมาก สายตาที่มองไปเปี่ยมความเกลียดชัง!นางนอนอยู่ใต้ร่างของเขา สองมือถือกริชแล้วใช้กำลังแทงเข้าที่หัวใจของเขา แต่เขาเพียงมองดวงตาแสนเยือกเย็นราวกับสระน้ำเย็นเยียบอายุพันปีของนาง เม้มริมฝีปากดึงกริชของนางออก ในที่สุดก็สัมผัสศีรษะของนาง พูดอะไรบางอย่างเขาไม่ได้ยินชัดเจน แต่รู้สึกว่าในภาพนิมิตเขารักใคร่เสิ่นหรูโจว แม้กระทั่ง...ภาพนี้ ความรู้สึกนี้ มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาและเสิ่นหรูโจวมาก่อน แต่ราวกับว่าเขาจะมีป
“ข้าปฏิบัติอย่างเป็นกลางก็เท่านั้น”เขาดูออก ไม่ว่าหว่านหรงคิดอย่างไร นางเป็นคนก่อเรื่องวันนี้จริง ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรที่เสิ่นหรูโจวทำร้ายหว่านหรง“เป็นกลาง!” เสิ่นหรูโจวรู้สึกว่าประโยคนี้ออกมาจากปากของเขาแล้วไม่อาจประชดไปมากกว่านี้อีกแล้ว นางจึงมองกลับอย่างเย้ยหยัน“เรื่องของวันนี้ เพราะว่าท่านไม่รู้จะทำอย่างไรถึงได้ผลักความผิดมาให้ข้า ท่านเคยปฏิบัติอย่างเป็นกลางเมื่อไหร่!”ชาติที่แล้วหรือชาตินี้ เขาเป็นไอ้เศษสวะเสมอ!“เสิ่นหรูโจว เจ้าไม่หุบปากแล้วยังมีหน้าพูดประชดข้าอีกรึ!” เซียวเฉินเหยี่ยนถูกผู้หญิงฉีกหน้าจนโครงหน้ารูปงามอันชัดเจนยังไม่สามารถปิดบังสีหน้าอันเย็นเยือกได้ “บัญชีของเจ้า ข้ายังคิดกับเจ้าไม่หมด”ช่วงนี้เสิ่นหรูโจวเปลี่ยนไปมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับแมวป่าที่เลี้ยงไม่เชื่อง คอยกางเล็บอันแหลมคมแวววาวอยู่เสมอ หากไม่ทันระวังตัวก็จะถูกนางข่วนอย่างรุนแรงที่สำคัญ แววตาที่นางมองเขาตอนนี้ มักจะรู้สึกเสมอว่าคล้ายกับเสิ่นหรูโจวที่อยู่ในหัวมาก มากเป็นพิเศษ…แววตาของเสิ่นหรูโจวเต็มไปด้วยความเย็นชา เซียวเฉินเหยี่ยนจ้องนางพร้อมกล่าวเตือน“ต่อจากนี้ไป เจ้าจงอยู่อย่างสงบ ครั้งห
ฉินอวี่ฟังแล้วร้อนใจสีหน้าเปลี่ยนไปจนแทบร้องไห้จะเกิดข้อผิดพลาดขึ้นกับนายน้อยแม้เพียงเล็กน้อยไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้น เขาไม่รู้จะรายงานต่อท่านอุปราชอย่างไรจริง ๆ!เขาไม่มีเวลาคิดอะไรอีกจึงคุกเข่าข้างหนึ่งให้กับกงฉางจื้อ“หมอกง ท่านเก่งกาจวิชาแพทย์ ท่านจะต้องช่วยชีวิตนายน้อยของข้านะขอรับ!”“หากวันนี้ท่านสามารถช่วยชีวิตของนายน้อยไว้ได้ วันที่นายท่านของข้ากลับมา เขาจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน! ได้โปรดด้วยเถิดขอรับ!”กงฉางจื้อวางมือที่กำลังเก็บของและมองฉินอวี่ที่กระวนกระวายพร้อมเผยสีหน้าลำบากใจเป็นอย่างมาก“เอาล่ะ ๆ เจ้าจริงใจถึงเพียงนี้ ข้าเองก็ไม่อาจจะทนอยู่นิ่งเฉยได้ ข้าจะลองดูแล้วกัน เพียงแต่ว่าหากข้าช่วยไว้ไม่ได้ ไม่ใช่ความผิดของข้านะ”“ขอรับ” ฉินอวี่ตอบตกลงทันทีอย่างดีใจ ตอนนี้คนที่เขาสามารถเชื่อได้มีเพียงหมอผู้เก่งกาจท่านนี้ “รบกวนด้วยขอรับ!”กงฉางจื้อเปิดกระเป๋าฝังเข็มและหยิบเข็มสองด้ามออกมาฝังลงที่แขนของลู่หวายหนิงเขากำลังจะหยิบเข็มด้ามที่สาม แต่ประตูห้องพลันถูกใครบางคนเปิดออก “ปัง”เสิ่นหรูโจวสวมชุดแดงปรากฏตัวขึ้นตรงประตู เมื่อเห็นเข็มในมือของกงฉางจื้อ แววตาพลันเต็มไปด้ว
จากนั้น นางล็อกกลอนประตูทันทีฉินอวี่เพิ่งจะทรงตัวได้ แต่พบว่าประตูถูกล็อกเรียบร้อยก็รู้สึกร้อนใจเป็นอย่างมาก“ท่านจะทำอะไรนายน้อย!! เปิดประตูนะ!” ฉินอวี่ถีบประตูอย่างแรงสองที อยากจะถีบจนเปิดออกแต่ประตูของจวนอ๋องแน่นหนาเป็นอย่างมาก เขาใช้แรงมากถึงขนาดนั้นกลับไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆเขาจับตัวบ่าวรับใช้เฝ้าประตูไว้คนหนึ่งและตะโกนสั่ง: “ไปเรียกท่านอ๋องของพวกเจ้าเร็วเข้า พระชายาของพวกเจ้ากำลังจะก่อเรื่อง นางจะทำร้ายนายน้อยของข้า!”บ่าวรับใช้ตกใจไม่น้อยจึงวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วส่วนฉินอวี่ยังคงเตะประตูและกล่าวเตือนเสิ่นหรูโจวอยู่ข้างนอกเสิ่นหรูโจวทำเหมือนไม่ได้ยิน นางรู้ว่ามีเวลาไม่มากนางจึงต้องให้ความสำคัญกับการรักษาลู่หวายหนิงนางตรวจดูร่างกายของลู่หวายหนิงด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวด ร่างกายของเขาแย่กว่าที่นางคิดไว้มาก!ดูเหมือนว่าร่างกายของลู่หวายหนิงมีปฏิกิริยาต่อยาที่นางป้อน ถึงได้มีอาการรุนแรงเช่นนี้ ไม่เพียงแต่มีผดผื่นเป็นแผ่นขึ้นบนใบหน้า บวมเป่งจนเกือบกลายเป็นหัวหมูเสิ่นหรูโจวหยิบยาถอนพิษเม็ดหนึ่งออกจากกล่องยาป้อนให้เขากินและเปิดชั้นล่างสุดของกล่องยา ข้างในนั้นมีอุปกรณ์ฝังเข็มครบ
เขาเพียงออกแรง ร่างกายของเสิ่นหรูโจวก็ยืนตรงไม่ได้คุกเข่าลงกับพื้นทันทีนางกำลังจะลุกขึ้น แต่กลับถูกเซียวเฉินเหยี่ยนจับคางและถูกบังคับให้คุกเข่าใบหน้ารูปงามของเซียวเฉินเหยี่ยนกลายเป็นหน้าดำที่ดูแย่มาก ม่านตาดำสนิทคู่นั้นสะท้อนใบหน้าสวยสดงดงามและดื้อดึงหัวแข็งของเสิ่นหรูโจวเอาไว้ชุดแดงบนตัวเสิ่นหรูโจว เหมือนเป็นเปลวไฟที่ลุกไหม้อยู่ในดวงตาของเขา“เสิ่นหรูโจว ทำไมเจ้าถึงกล้าหาเรื่องทุกคนเช่นนี้ เจ้ารู้ว่าคนนั้นคือผู้ใดหรือไม่! เขาคือลู่หวายหนิง ลูกศิษย์ที่ท่านอุปราชเอ็นดูมากที่สุด! เจ้ากลับกล้าทำร้ายเขาอย่างนั้นรึ!”“ข้าสั่งให้เจ้าอยู่นิ่ง ๆ อย่าก่อเรื่อง เจ้าหูตึงไปแล้วรึ!”ก่อนหน้านี้ถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญ อุบัติเหตุ มีน้ำใจช่วยเหลือคนแต่เลือกวิธีผิด ตอนนี้ มันคือการลอบทำร้ายอย่างชัดเจน!เสิ่นหรูโจวแหงนหน้ามองเขาด้วยสีหน้าไร้ความหวาดกลัวแต่อย่างใด“ข้ากำลังช่วยเขา”เซียวเฉินเหยี่ยนโมโหกว่าเดิม: “ปลดเสื้อผ้าเขาออก แล้วยังฝังเข็มจนเหมือนตัวเม่น คือการช่วยเขางั้นรึ!!”“เสิ่นหรูโจว เจ้ามีความสามารถอะไร ข้ารู้ดีแจ่มแจ้งทั้งหมด!”“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าเกิดอาการบ้าอะไร แต่เหตุใดอุปนิ
“อยากได้หนังสือหย่ารึ!” เวลานี้เซียวเฉินเหยี่ยนเพิ่งตื่นจากภาพที่แตกสลาย เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไฟโมโหไร้สาเหตุก็ปะทุขึ้นข้างในหัวใจ “เจ้าฝันไปเถอะ!”“เจ้าวางแผนใช้ทุกวิถีทางเพื่อแต่งงานกับข้า ข้ายังไม่ทันทรมานเจ้าคืน แต่เจ้ากลับนึกเสียใจจะจากไป”“เจ้าคิดว่าจวนอ๋องอู่เฉิงของข้าเป็นสถานที่ใด อยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไปงั้นรึ!!”ที่สำคัญ เขาต้องรู้ให้ได้ว่าภาพที่อยู่ในหัวเมื่อครู่นี้คืออะไร ใช่คำทายหรือไม่!หากใช่ เสิ่นหรูโจวสวมชุดคลุมลายหงส์ นางก็คือฮองเฮาอย่างแน่นอนนั่นหมายความว่า…ผู้ใดแต่งงานกับเสิ่นหรูโจว ผู้นั้นคือผู้ปกครองแผ่นดิน!เช่นนั้นแล้ว เขายิ่งไม่ควรยอมให้เสิ่นหรูโจวจากไป!อีกอย่าง เขารังเกียจเสิ่นหรูโจวจริง ๆ แต่พวกเขาก็เป็นสามีภรรยากัน เมื่อนึกถึงภาพสุดท้ายที่เขาเห็นนางจบชีวิตลงอย่างน่าเวทนาเช่นนั้น ภายในใจก็เกิดความทนไม่ได้ขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจหากเขาได้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้ ขอเพียงนางไม่ก่อกรรมทำชั่ว เขาก็ไม่มีวันเอาชีวิตนางไปอย่างแน่นอน……ใบหน้าขาวผ่องงดงามของเสิ่นหรูโจว มีความโกรธเผยออกมาทันใดทำไม นางไม่เข้าใจเลยสักนิด ทำไมถึงตัดขาดความสัมพันธ์กับเซียวเฉินเ