“อยากได้หนังสือหย่ารึ!” เวลานี้เซียวเฉินเหยี่ยนเพิ่งตื่นจากภาพที่แตกสลาย เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไฟโมโหไร้สาเหตุก็ปะทุขึ้นข้างในหัวใจ “เจ้าฝันไปเถอะ!”“เจ้าวางแผนใช้ทุกวิถีทางเพื่อแต่งงานกับข้า ข้ายังไม่ทันทรมานเจ้าคืน แต่เจ้ากลับนึกเสียใจจะจากไป”“เจ้าคิดว่าจวนอ๋องอู่เฉิงของข้าเป็นสถานที่ใด อยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไปงั้นรึ!!”ที่สำคัญ เขาต้องรู้ให้ได้ว่าภาพที่อยู่ในหัวเมื่อครู่นี้คืออะไร ใช่คำทายหรือไม่!หากใช่ เสิ่นหรูโจวสวมชุดคลุมลายหงส์ นางก็คือฮองเฮาอย่างแน่นอนนั่นหมายความว่า…ผู้ใดแต่งงานกับเสิ่นหรูโจว ผู้นั้นคือผู้ปกครองแผ่นดิน!เช่นนั้นแล้ว เขายิ่งไม่ควรยอมให้เสิ่นหรูโจวจากไป!อีกอย่าง เขารังเกียจเสิ่นหรูโจวจริง ๆ แต่พวกเขาก็เป็นสามีภรรยากัน เมื่อนึกถึงภาพสุดท้ายที่เขาเห็นนางจบชีวิตลงอย่างน่าเวทนาเช่นนั้น ภายในใจก็เกิดความทนไม่ได้ขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจหากเขาได้ขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้ ขอเพียงนางไม่ก่อกรรมทำชั่ว เขาก็ไม่มีวันเอาชีวิตนางไปอย่างแน่นอน……ใบหน้าขาวผ่องงดงามของเสิ่นหรูโจว มีความโกรธเผยออกมาทันใดทำไม นางไม่เข้าใจเลยสักนิด ทำไมถึงตัดขาดความสัมพันธ์กับเซียวเฉินเ
เฮอะ!เขาพยายามระงับความโกรธในใจ มุมริมฝีปากบางได้รูปยกโค้งขึ้นอย่างเย็นชา“เสิ่นหรูโจว เจ้าใจร้ายยิ่งนัก”“ถ้าเจ้าต้องการหย่ากับข้า ได้ เอาหนึ่งล้านตำลึงทองมา ข้าก็จะปล่อยเจ้าไปเสียตอนนี้เลย”“แค่กลัวว่าคนโง่งมเช่นเจ้าจะไม่สามารถหาหนึ่งล้านตำลึงทองมาได้น่ะสิ!”ขอบตาที่มีหยาดน้ำคลอของเสิ่นหรูโจวแดงก่ำ น้ำเสียงกลายเป็นแหบแห้ง "ข้าทำได้ ข้าทำได้แน่นอน!"ครั้นเซียวเฉินเหยี่ยนเห็นท่าทางที่เด็ดเดี่ยวของนาง หัวใจเต้นผิดจังหวะ และไม่อยากพูดคุยกับนางอีกต่อไป จึงเรียกทหารยามสองสามคนด้วยใบหน้านิ่ง“ใครก็ได้ พาพระชายาออกไปและขังนางไว้ หากไม่ได้รับคำสั่งจากข้าไม่ว่าผู้ใดก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้นาง! จับตาดูอย่างเข้มงวด!”ทหารยามตอบน้ำเสียงแข็งขัน: “ขอรับ!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็มองเซียวเฉินเหยี่ยนแล้วหัวเราะเย้ยหยัน“อย่าแตะต้องข้า ข้าเดินเองได้”เอ่ยจบ นางก็หลีกเลี่ยงทหารยามและเดินจากไปเองเสิ่นหรูโจวถูกพาตัวไปแล้ว อารมณ์ของเซียวเฉินเหยี่ยนถึงได้สงบลง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาฉายแววเย็นชา “จวินอู่”จวินอู่ปรากฏตัวขึ้นทันที “ท่านอ๋อง มีอะไรรับสั่งข้าน้อย”เซียวเฉินเหยี่ยนก้าวไปทางห้องหนั
เสิ่นหรูโจวถูกพาไปจนถึงเรือนตนคนที่รับผิดชอบในการพาตัวนางไปคือจ่างหลินคนสนิทของเซียวเฉินเหยี่ยน นอกจากจวินอู่แล้ว เขายังเป็นบุคคลที่สองที่เซียวเฉินเหยี่ยนไว้วางใจชาติก่อนเขาสงสารนางมาก บางครายังช่วยเหลือนางอีกด้วย เป็นคนที่เข้ากันได้ดีกับนางอย่างหาได้ยากในจวนอ๋องแห่งนี้เสิ่นหรูโจวมองสีหน้ามืดมนของเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางถาม: “จ่างหลิน ชายหนุ่มผู้นั้นเป็นอย่างไรบ้าง”จ่างหลินเหลือบมองนาง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหุนหันพลันแล่น“ท่านยังถามได้โดยไม่ละอายใจ ถ้าไม่ใช่ท่านที่เป็นคนทำร้ายเขา เขาจะเป็นแบบนี้หรือ”“แม้ว่าในยามนี้คุณชายลู่จะยังเคลื่อนไหวไม่ได้ แต่ต้องขอบคุณหมอกง นับว่าช่วยชีวิตเขากลับมาได้แล้ว มิเช่นนั้นจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นหรือไม่ก็ยังไม่รู้เลย!”ช่วยชีวิตกลับมาได้แล้วเสิ่นหรูโจวถอนใจด้วยความโล่งอก ดูแล้วนางมองไม่ผิด อาการของลู่หวายหนิงคลี่คลายลงบ้างแล้วจริง ๆหากมิใช่ว่าเซียวเฉินเหยี่ยนมาขัดขวางการรักษาของนางกะทันหัน นางคงมีเวลามากอีกหน่อย คาดว่าลู่หวายหนิงคงเกือบจะหายดีแล้วจ่างหลินกอดอกมองนาง ครั้นเห็นนางไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อยจึงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา“ดูหมอกง
กงฉางจื้อพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง ร่างกายก็ไม่สามารถขยับได้ รูม่านตาขยายกว้างขึ้นในทันใดหญิงมีพิษผู้นี้ทำอะไรกับเขา!เสิ่นหรูโจวมองเขาพลางหยันเหยียด “เป็นอะไรหรือหมอกง มิใช่ว่าท่านเก่งกาจนักหรือ ไยท่านถึงเอาเข็มของข้าออกไม่ได้”นางไม่มีทางยอมให้กงฉางจื้อผูกสัมพันธ์มั่วซั่วกับคนจากจวนผู้สำเร็จราชการแทนได้ เขาเป็นคนของมู่หว่านหรง ชาติก่อนทำร้ายนางและเมี่ยวตงไม่น้อยครั้นตอนนี้เขาออกหน้าแล้ว นี่เป็นยามดีสำหรับนางที่จะจัดการกับเขา ดังนั้นนางจะไม่มีทางปล่อยให้เขามีชื่อเสียงขึ้นพรวดพราดไปมากกว่านี้อีกแล้วกงฉางจื้อไร้ปฏิกิริยาตอบกลับ ดวงตาแดงก่ำ จ้องเขม็งมองไปยังเสิ่นหรูโจวอย่างดุเดือดชั่วช้า กล้าดีเช่นไรมาทำร้ายเขาแบบนี้ รอพระชายารองมาแล้วจะได้เห็นดีกัน!ฉินอวี่ดูตกตะลึงเมื่อเห็นว่ากงฉางจื้อไม่สามารถขยับตัวได้ “หมอกง ท่าน...”เสิ่นหรูโจวแข็งแกร่งเกินไป หรือว่าหมอกงอ่อนแอเกินไป ทำไมเขาถึงได้ถูกตรึงในทันทีเช่นนี้แต่เขายังพูดไม่จบ เสียงหวีดแหลมได้ทำลายความเงียบลง “พระชายา! หยุด!”มู่หว่านหรงยกกระโปรงขึ้น เดินจ้ำอย่างรวดเร็ว ลมปะทะจนทำให้มวยผมบนศีรษะของนางแกว่งไกวไปมาอย่างแรงฉินอวี
“แม้ว่าข้าจะไม่สามารถลืมตาขึ้นได้ พูดไม่ได้ ขยับตัวไม่ได้ แต่จิตใต้สำนึกของข้านั้นชัดเจนมาก การฝังเข็มสองครั้งของชายอัปลักษณ์นั่นเกือบทำให้ข้าเจ็บตาย!”“ถ้าพี่หญิงคนงามผู้นั้นไม่ให้ยาและฝังเข็มให้ข้า เกรงว่าข้าคงตายไปนานแล้ว! หมอเถื่อนแบบนี้จะช่วยข้าได้อย่างไร”อะไรนะ!ใบหน้าของฉินอวี่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ “พระชายาช่วยท่านไว้จริงหรือ!”เช่นนั้นเขาถือว่าหมอกงเป็นหมอมหัศจรรย์และมาดร้ายพระชายา นี่...นี่ไม่ใช่ว่ากำลังช่วยเหลือผู้กระทำความผิดหรอกหรือ!“ตอนนี้พี่หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน” ครั้นลู่หวายหนิงเห็นว่าเขาไม่ได้พูด จึงถามอีกครั้งอย่างเร่งรีบฉินอวี่รีบพูด: “นายน้อยไม่ต้องกังวล ข้าน้อยจะไปเชิญนางมาเดี๋ยวนี้!”ตอนนี้เขาต้องพบเสิ่นหรูโจวทันที!เพื่อไม่ให้เกิดหายนะ!…เสิ่นหรูโจวเพิ่งถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินได้ไม่นาน มู่หว่านหรงก็เข้ามาหาเสียแล้วเสิ่นหรูโจวไม่แปลกใจเลยสักนิด เพราะกงฉางจื้อยังขยับตัวไม่ได้เขาเป็นสุนัขที่เชื่อฟังมู่หว่านหรงมากที่สุด และมู่หว่านหรงจะไม่มีทางยอมแพ้เรื่องของเขามู่หว่านหรงยืนอยู่นอกประตูห้องขัง ใบหน้างามไม่แสดงอาการอ่อนแอใด ๆ อีกต่อไป ใบหน้าของ
“เจ้าต้องจำไว้ แม้แต่หยดเดียวก็ห้ามเหลือ ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้ผล”อะไรนะ!“ดื่มปัสสาวะม้าหรือ” ดวงตาของมู่หว่านหรงเบิกกว้าง อย่างไรก็ไม่เชื่อ “สิ่งนี้จะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร เสิ่นหรูโจว ท่านล้อข้าเล่นหรือ”เสิ่นหรูโจวพิงผนัง หลับตาพักผ่อน: “เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตามแต่เจ้า”“ท่าน!” มู่หว่านหรงชี้นิ้วไปที่นาง พูดอะไรไม่ออกอยู่นาน แต่กลับทำอะไรนางไม่ได้ ในที่สุดก็จ้องเสิ่นหรูโจวเขม็ง “ข้าฝากไว้ก่อนเถอะ!”เอ่ยจบ นางก็กระทืบเท้าออกไปด้วยความโกรธมันแปลกจริง ๆ ระยะนี้เกิดอะไรขึ้นกับเสิ่นหรูโจวกันแน่ เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้นางเป็นคนที่บีบให้เสิ่นหรูโจวยอมรับความพ่ายแพ้ได้ เหตุใดในตอนนี้สถานการณ์ได้ถึงพลิกกลับเล่าโดยเฉพาะยามที่นางจับเสิ่นหรูโจวเข้าคุก ทำไมคนที่โกรธถึงได้เป็นตัวนางเอง!เสิ่นหรูโจวฟังเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบจากไป สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง ทว่ามุมริมฝีปากก็ยกขึ้นอย่างเยียบเย็นเล็กน้อยทันทีที่มู่หว่านหรงออกจากประตูคุกใต้ดิน หลิงเฟิงซึ่งรออยู่ข้างนอกก็รีบร้อนวิ่งเข้ามาพลางพูดอย่างกังวล: “พระชายารอง! ข้าเพิ่งไปลองสอบถามที่เรือนหลัง ศิษย์รักของผู้สำเร็จราชการแทนฟื้นแล้ว!”“อะไรนะ
มู่หว่านหรงตาสว่างทันใดก็เป็นเช่นนั้น มีสิ่งใดน่าดึงดูดเท่าตำแหน่งพระชายาเอกอีก ยิ่งกว่านั้นท่านอ๋องเป็นองค์รัชทายาท ศิษย์รักของผู้สำเร็จราชการแทนเสียชีวิตในจวนอ๋อง อย่างมากก็แค่ให้เสิ่นหรูโจวตายอย่างอนาถกว่าเดิม จะมีปัญหาอื่นตามมาอีกรึ!“เช่นนั้นเจ้าไปจัดการตอนนี้ รีบจัดการลู่หวายหนิงนั่นซะ! จัดการให้เรียบร้อย อย่าทิ้งร่องรอยให้ใครจับได้ล่ะ”“ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ!” หลิงเฟิงพูดเสร็จก็รีบออกจากคุกใต้ดินและเดินไปหลังสวนทันที…มู่หว่านหรงเพิ่งออกจากคุกใต้ดินฉินอวี่ก็มาถึงพอดีข้างในคุกใต้ดินมืดสนิท มีแสงสลัวจากตะเกียงลานไม่กี่ดวง กลิ่นอับชื้นเหม็นฉุนมากเขาลนลานมากขึ้นจึงรีบเดินมาที่หน้าประตูห้องขังเสิ่นหรูโจวเสิ่นหรูโจวนั่งงีบหลับโดยมีเพียงแผ่นฟางบางๆ ปูอยู่ใต้ตัวนาง ในสภาพแวดล้อมที่มืดสนิท ผิวที่ขาวอยู่แล้วของนางทำให้ดูซีดเผือดมากขึ้นเขาเคาะประตูห้องขังและเรียกเสียงเบา “พระยาชาเอก……”เสิ่นหรูโจวลืมตาทันทีและไม่ทำท่าแปลกใจที่เห็นฉินอวี่ นางลุกขึ้นแล้วนวดคอและบ่าที่ปวดเมื่อย“เจ้ามาแล้วรึ นายน้อยเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกตัวขึ้นแล้วหรือไม่”ฉินอวี่อึ้งตะลึง พลัน
ส่วนมู่หว่านหรงหลังกลับจากคุกใต้ดินก็ยืนลังเลอยู่หน้าประตูห้องหมอกงพักใหญ่นางไม่เชื่อว่าวิธีรักษาของเสิ่นหรูโจวใช้ได้จริง เพียงแต่…ตอนนี้นางไม่มีหนทางอื่น จะเชิญหมอท่านอื่นก็คงไม่ได้ หากท่านอ๋องรู้เข้า เรื่องที่หมอกงไม่รู้วิชาหมอก็จะถูกเปิดเผยกงฉางจื้อต้องไม่เป็นอะไรไปเป็นอันขาด เหลือเพียงใช้วิธีรักษาม้าตายเหมือนม้าเป็น[footnoteRef:1] แล้วล่ะ! [1: รักษาม้าตายเหมือนม้าเป็นเป็นสำนวนที่เปรียบเทียบเรื่องที่รู้ชัดว่าไม่มีความหวังแต่ยังมีความหวังเลือนรางหรือใช้ความพยายามครั้งสุดท้าย] มู่หว่านหรงจับปลายเสื้อแล้วตัดใจสั่งให้หลิงเฟิงไปเอาฉี่ม้ามาสองถ้วย……กงฉางจื้อนอนนิ่งบนเตียงขยับตัวไม่ได้มาครึ่งวัน เมื่อเห็นมู่หว่านหรงกับหลิงเฟิงเดินเข้ามาดวงตาก็ลุกวาวในมือของหลิงเฟิงมีถาดใบหนึ่ง มีถ้วยเซรามิคสีขาววางอยู่สองใบ เพียงแต่นางถือถาดอยู่ไกลมากมู่หว่านหรงเดินนำหน้ามาพร้อมกับรอยยิ้มและพูดกับกงฉางจื้อ: “หมอกง นี่คือยาแก้เข็มเงินบนตัวท่าน เพียงดื่มเข้าไปก็ขยับตัวได้แล้ว”หลิงเฟิงยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าอึดอัดใจเมื่อกงฉางจื้อได้ยินสีหน้าก็เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง เขามอง “ยา” สองถ้ว