กงฉางจื้อพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง ร่างกายก็ไม่สามารถขยับได้ รูม่านตาขยายกว้างขึ้นในทันใดหญิงมีพิษผู้นี้ทำอะไรกับเขา!เสิ่นหรูโจวมองเขาพลางหยันเหยียด “เป็นอะไรหรือหมอกง มิใช่ว่าท่านเก่งกาจนักหรือ ไยท่านถึงเอาเข็มของข้าออกไม่ได้”นางไม่มีทางยอมให้กงฉางจื้อผูกสัมพันธ์มั่วซั่วกับคนจากจวนผู้สำเร็จราชการแทนได้ เขาเป็นคนของมู่หว่านหรง ชาติก่อนทำร้ายนางและเมี่ยวตงไม่น้อยครั้นตอนนี้เขาออกหน้าแล้ว นี่เป็นยามดีสำหรับนางที่จะจัดการกับเขา ดังนั้นนางจะไม่มีทางปล่อยให้เขามีชื่อเสียงขึ้นพรวดพราดไปมากกว่านี้อีกแล้วกงฉางจื้อไร้ปฏิกิริยาตอบกลับ ดวงตาแดงก่ำ จ้องเขม็งมองไปยังเสิ่นหรูโจวอย่างดุเดือดชั่วช้า กล้าดีเช่นไรมาทำร้ายเขาแบบนี้ รอพระชายารองมาแล้วจะได้เห็นดีกัน!ฉินอวี่ดูตกตะลึงเมื่อเห็นว่ากงฉางจื้อไม่สามารถขยับตัวได้ “หมอกง ท่าน...”เสิ่นหรูโจวแข็งแกร่งเกินไป หรือว่าหมอกงอ่อนแอเกินไป ทำไมเขาถึงได้ถูกตรึงในทันทีเช่นนี้แต่เขายังพูดไม่จบ เสียงหวีดแหลมได้ทำลายความเงียบลง “พระชายา! หยุด!”มู่หว่านหรงยกกระโปรงขึ้น เดินจ้ำอย่างรวดเร็ว ลมปะทะจนทำให้มวยผมบนศีรษะของนางแกว่งไกวไปมาอย่างแรงฉินอวี
“แม้ว่าข้าจะไม่สามารถลืมตาขึ้นได้ พูดไม่ได้ ขยับตัวไม่ได้ แต่จิตใต้สำนึกของข้านั้นชัดเจนมาก การฝังเข็มสองครั้งของชายอัปลักษณ์นั่นเกือบทำให้ข้าเจ็บตาย!”“ถ้าพี่หญิงคนงามผู้นั้นไม่ให้ยาและฝังเข็มให้ข้า เกรงว่าข้าคงตายไปนานแล้ว! หมอเถื่อนแบบนี้จะช่วยข้าได้อย่างไร”อะไรนะ!ใบหน้าของฉินอวี่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ “พระชายาช่วยท่านไว้จริงหรือ!”เช่นนั้นเขาถือว่าหมอกงเป็นหมอมหัศจรรย์และมาดร้ายพระชายา นี่...นี่ไม่ใช่ว่ากำลังช่วยเหลือผู้กระทำความผิดหรอกหรือ!“ตอนนี้พี่หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน” ครั้นลู่หวายหนิงเห็นว่าเขาไม่ได้พูด จึงถามอีกครั้งอย่างเร่งรีบฉินอวี่รีบพูด: “นายน้อยไม่ต้องกังวล ข้าน้อยจะไปเชิญนางมาเดี๋ยวนี้!”ตอนนี้เขาต้องพบเสิ่นหรูโจวทันที!เพื่อไม่ให้เกิดหายนะ!…เสิ่นหรูโจวเพิ่งถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินได้ไม่นาน มู่หว่านหรงก็เข้ามาหาเสียแล้วเสิ่นหรูโจวไม่แปลกใจเลยสักนิด เพราะกงฉางจื้อยังขยับตัวไม่ได้เขาเป็นสุนัขที่เชื่อฟังมู่หว่านหรงมากที่สุด และมู่หว่านหรงจะไม่มีทางยอมแพ้เรื่องของเขามู่หว่านหรงยืนอยู่นอกประตูห้องขัง ใบหน้างามไม่แสดงอาการอ่อนแอใด ๆ อีกต่อไป ใบหน้าของ
“เจ้าต้องจำไว้ แม้แต่หยดเดียวก็ห้ามเหลือ ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้ผล”อะไรนะ!“ดื่มปัสสาวะม้าหรือ” ดวงตาของมู่หว่านหรงเบิกกว้าง อย่างไรก็ไม่เชื่อ “สิ่งนี้จะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร เสิ่นหรูโจว ท่านล้อข้าเล่นหรือ”เสิ่นหรูโจวพิงผนัง หลับตาพักผ่อน: “เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตามแต่เจ้า”“ท่าน!” มู่หว่านหรงชี้นิ้วไปที่นาง พูดอะไรไม่ออกอยู่นาน แต่กลับทำอะไรนางไม่ได้ ในที่สุดก็จ้องเสิ่นหรูโจวเขม็ง “ข้าฝากไว้ก่อนเถอะ!”เอ่ยจบ นางก็กระทืบเท้าออกไปด้วยความโกรธมันแปลกจริง ๆ ระยะนี้เกิดอะไรขึ้นกับเสิ่นหรูโจวกันแน่ เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้นางเป็นคนที่บีบให้เสิ่นหรูโจวยอมรับความพ่ายแพ้ได้ เหตุใดในตอนนี้สถานการณ์ได้ถึงพลิกกลับเล่าโดยเฉพาะยามที่นางจับเสิ่นหรูโจวเข้าคุก ทำไมคนที่โกรธถึงได้เป็นตัวนางเอง!เสิ่นหรูโจวฟังเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบจากไป สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง ทว่ามุมริมฝีปากก็ยกขึ้นอย่างเยียบเย็นเล็กน้อยทันทีที่มู่หว่านหรงออกจากประตูคุกใต้ดิน หลิงเฟิงซึ่งรออยู่ข้างนอกก็รีบร้อนวิ่งเข้ามาพลางพูดอย่างกังวล: “พระชายารอง! ข้าเพิ่งไปลองสอบถามที่เรือนหลัง ศิษย์รักของผู้สำเร็จราชการแทนฟื้นแล้ว!”“อะไรนะ
มู่หว่านหรงตาสว่างทันใดก็เป็นเช่นนั้น มีสิ่งใดน่าดึงดูดเท่าตำแหน่งพระชายาเอกอีก ยิ่งกว่านั้นท่านอ๋องเป็นองค์รัชทายาท ศิษย์รักของผู้สำเร็จราชการแทนเสียชีวิตในจวนอ๋อง อย่างมากก็แค่ให้เสิ่นหรูโจวตายอย่างอนาถกว่าเดิม จะมีปัญหาอื่นตามมาอีกรึ!“เช่นนั้นเจ้าไปจัดการตอนนี้ รีบจัดการลู่หวายหนิงนั่นซะ! จัดการให้เรียบร้อย อย่าทิ้งร่องรอยให้ใครจับได้ล่ะ”“ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ!” หลิงเฟิงพูดเสร็จก็รีบออกจากคุกใต้ดินและเดินไปหลังสวนทันที…มู่หว่านหรงเพิ่งออกจากคุกใต้ดินฉินอวี่ก็มาถึงพอดีข้างในคุกใต้ดินมืดสนิท มีแสงสลัวจากตะเกียงลานไม่กี่ดวง กลิ่นอับชื้นเหม็นฉุนมากเขาลนลานมากขึ้นจึงรีบเดินมาที่หน้าประตูห้องขังเสิ่นหรูโจวเสิ่นหรูโจวนั่งงีบหลับโดยมีเพียงแผ่นฟางบางๆ ปูอยู่ใต้ตัวนาง ในสภาพแวดล้อมที่มืดสนิท ผิวที่ขาวอยู่แล้วของนางทำให้ดูซีดเผือดมากขึ้นเขาเคาะประตูห้องขังและเรียกเสียงเบา “พระยาชาเอก……”เสิ่นหรูโจวลืมตาทันทีและไม่ทำท่าแปลกใจที่เห็นฉินอวี่ นางลุกขึ้นแล้วนวดคอและบ่าที่ปวดเมื่อย“เจ้ามาแล้วรึ นายน้อยเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกตัวขึ้นแล้วหรือไม่”ฉินอวี่อึ้งตะลึง พลัน
ส่วนมู่หว่านหรงหลังกลับจากคุกใต้ดินก็ยืนลังเลอยู่หน้าประตูห้องหมอกงพักใหญ่นางไม่เชื่อว่าวิธีรักษาของเสิ่นหรูโจวใช้ได้จริง เพียงแต่…ตอนนี้นางไม่มีหนทางอื่น จะเชิญหมอท่านอื่นก็คงไม่ได้ หากท่านอ๋องรู้เข้า เรื่องที่หมอกงไม่รู้วิชาหมอก็จะถูกเปิดเผยกงฉางจื้อต้องไม่เป็นอะไรไปเป็นอันขาด เหลือเพียงใช้วิธีรักษาม้าตายเหมือนม้าเป็น[footnoteRef:1] แล้วล่ะ! [1: รักษาม้าตายเหมือนม้าเป็นเป็นสำนวนที่เปรียบเทียบเรื่องที่รู้ชัดว่าไม่มีความหวังแต่ยังมีความหวังเลือนรางหรือใช้ความพยายามครั้งสุดท้าย] มู่หว่านหรงจับปลายเสื้อแล้วตัดใจสั่งให้หลิงเฟิงไปเอาฉี่ม้ามาสองถ้วย……กงฉางจื้อนอนนิ่งบนเตียงขยับตัวไม่ได้มาครึ่งวัน เมื่อเห็นมู่หว่านหรงกับหลิงเฟิงเดินเข้ามาดวงตาก็ลุกวาวในมือของหลิงเฟิงมีถาดใบหนึ่ง มีถ้วยเซรามิคสีขาววางอยู่สองใบ เพียงแต่นางถือถาดอยู่ไกลมากมู่หว่านหรงเดินนำหน้ามาพร้อมกับรอยยิ้มและพูดกับกงฉางจื้อ: “หมอกง นี่คือยาแก้เข็มเงินบนตัวท่าน เพียงดื่มเข้าไปก็ขยับตัวได้แล้ว”หลิงเฟิงยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าอึดอัดใจเมื่อกงฉางจื้อได้ยินสีหน้าก็เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง เขามอง “ยา” สองถ้ว
เกิดอะไรขึ้น!!หรือว่ายานี้ใช้ไม่ได้!หลิงเฟิงรีบกล่าว: “พระชายารอง พวกเราถูกพระชายาเอกหลอกจริง ๆ หรือ ข้าน้อยไม่เคยได้ยินเลยว่าฉี่ม้ารักษาโรคได้!”อะไรนะ!!นี่คือฉี่ของม้า!กงฉางจื้อที่ดื่มเข้าไปสองถ้วยใหญ่พลันเบิกตาโพล่ง อาการคลื่นไส้พุ่งขึ้นจากกระเพาะทันที เขาอาเจียนอย่างต่อเนื่องและอดกลั้นจนกลายเป็นสีม่วงไปทั้งใบหน้าและมีเหงื่อขนาดเท่าเม็ดถั่วซึมตรงหน้าผากร่างกายของเขาแข็งทื่อและขยับไม่ได้ตั้งแต่ทีแรก ตอนนี้มีกลิ่นฉี่ของม้าอยู่เต็มปากยิ่งทำให้เขารู้สึกตายทั้งเป็นกระเพาะปั่นป่วนและมีกลิ่นเหม็นคาวตีขึ้นมายิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวใจแทบอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดเมื่อเห็นเขาในสภาพเช่นนี้ มู่หว่านหรงรู้สึกทั้งร้อนใจและโมโหแล้วนี่ควรทำอย่างไรต่อดี! ใคร ๆ ก็รู้ว่ากงฉางจื้อเป็นคนเก่งกาจด้านการรักษา หากผู้อื่นรู้ว่าเขาถูกเสิ่นหรูโจวจัดการได้อย่างง่ายดาย ความจริงก็จะถูกเปิดโปงน่ะสิ!นางเหลือบมองที่เตียงหนึ่งที ใบหน้าทุกข์ทรมานของกงฉางจื้อและยังมีคราบฉี่ม้าตรงมุมปากกำลังส่งสายตามาให้นางน่ารังเกียจ!“อ๊า……อ๊า……” กงฉางจื้ออ้าปากส่งเสียงเรียกอยู่อย่างนั้น ดวงตาสองข้างแดงก่ำ
พูดจบ นางสูดหายใจลึก กัดฟันแน่นแล้วจับกรรไกรกรีดตรงข้อมือที่เล็กและขาวหลิงเฟิงตื่นตกใจมาก “พระชายารอง!”มู่หว่านหรงขยับมุมปาก “ข้าไม่เป็นไร”นางเพียงต้องการใช้แผนทรมานตนเองไม่ได้คิดสั้นแต่อย่างใด บาดแผลเป็นเพียงรอยแดงมีเลือดออกเล็กน้อย“ไปบอกกับท่านอ๋องว่าข้าตั้งใจไปเยี่ยมพระชายาเอกในคุกใต้ดิน แต่พระชายาเอกไม่รับความหวังดีและยังทำร้ายข้า ต้องพูดอย่างไรบ้างข้าคงไม่ต้องสอนหรอกกระมัง!”“ข้าน้อยเข้าใจแล้ว พระชายารองวางใจได้เลยเจ้าค่ะ!” เมื่อหลิงเฟิงเข้าใจความหมายแล้วก็ออกไปหาเซินเฉินเหยี่ยนทันทีเสิ่นหรูโจวทำให้นางได้รับโทษการโบยตีถึงยี่สิบครั้ง คิดจะให้หลอกตีแต่ทำไม่ได้เพราะมีเมี่ยวตงคอยเฝ้า ยี่สิบครั้งเต็ม ๆ นางต้องฝืนทนความเจ็บปวดคลานกลับมาที่เรือนและรอยเลือดก็ไหลเป็นทางเดินถ้าพระชายารองไม่เอายาให้นางกินจนไม่เหลือความเจ็บปวด นางจะขยับตัวได้อย่างไร!ทำให้นางต้องเป็นทุกข์มากถึงเพียงนี้ นางไม่มีวันปล่อยเสิ่นหรูโจวไปแน่ ต้องแก้แค้นเพื่อตนเองให้จงได้!เซียวเฉินเหยี่ยนเพิ่งกลับมาจากพระราชวัง ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความหม่นหมองก่อนหน้านี้ เสด็จพ่อมีรับสั่งให้เป่ยซิวเยี่ยนไปปรา
“แต่เมื่อพระชายาทำชั่วไม่สำเร็จจึงโกรธจัดและทำหมอกงจนบาดเจ็บ! หมอกงจนถึงตอนนี้ก็ยังนอนติดเตียงลุกไม่ได้เจ้าค่ะ!”เมื่อฟังคำบอกเล่าแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเซียวเฉินเหยี่ยนมืดมนทันใด “อะไรนะ นางทำร้ายหมอกงด้วยงั้นรึ”มู่หว่านหรงรีบมองหลิงเฟิงและตำหนิ: “พอแล้ว หยุดพูดได้แล้ว คิดว่าท่านอ๋องมีเรื่องรำคาญใจไม่มากพออีกรึ!”“ให้นางพูด” ขากรรไกรล่างของเซียวเฉินเหยี่ยนตึง เส้นสัมผัสทั้งห้าของใบหน้าดูเย็นชามาก “ข้าต้องการฟังว่าเสิ่นหรูโจวก่อเรื่องอะไรไว้อีกบ้าง!”หลิงเฟิงกล่าวต่อทันที: “เจ้าค่ะ สถานการณ์ตอนนั้นอยู่ในภาวะวิกฤต พระชายารองกลัวว่าหากพระชายาเอกยังทำต่อไปมีแต่จะทำให้เกียรติยศของจวนอ๋องเสื่อมเสีย ด้วยสถานการณ์ที่คับขันจึงจำต้องนำตัวพระชายาเอกขังในคุกใต้ดิน ที่ทำไปก็เพื่อรักษาชื่อเสียงของจวนอ๋อง”“แต่พระชายารองใจอ่อนเกินไป เป็นห่วงว่าพระชายาเอกจะโกรธจึงลงไปเยี่ยมและอยากเกลี้ยกล่อมให้พระชายาเอกล้มเลิกความคิดทำร้ายคน เพื่อหลีกเลี่ยงการเป็นศัตรูกับผู้สำเร็จราชการแทนและสร้างปัญหาให้กับท่านอ๋อง แต่พระชายาเอกกลับไม่ฟังและยังกรีดข้อมือของพระชายารองจนบาดเจ็บเจ้าค่ะ!”“หลิงเฟิง เจ้านี่มันพูดม