บทที่ 15

เสิ่นหรูโจวได้สติกลับมาอีกครั้งหลังจากได้ยินเสียงนายบ่าวคู่นั้น นางฟังแล้วยิ้ม

ชาติที่แล้ว นางไม่เคยเห็นลู่หวายหนิง คิดไม่ถึงเลยว่านิสัยของเขาจะสดใสและเป็นมิตรเช่นนี้

เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วนดูแล้ว ปีนี้ลู่หวายหนิงเพิ่งจะสิบเอ็ด แม้ว่าเป็นชายหนุ่มอัจฉริยะ แต่เด็กก็คือเด็ก เก็บอุปนิสัยไว้ไม่อยู่

เพียงแต่ว่า เวลานี้นางยังไม่ได้หย่ากับเซียวเฉินเหยี่ยน หากไป นางไม่รู้ว่าเหมาะสมหรือไม่ นิสัยของท่านอุปราชไม่ดีเท่าไหร่นัก นางไม่อยากมีเรื่องแค้นใจกับเขา

“คืนสิบห้าเป็นเวลาที่เหมาะแก่การชมจันทร์จริง ๆ เพียง…”

นางยังพูดไม่จบก็ถูกมู่หว่านหรงพูดขัดทันใด

“พระชายา! ท่านช่วยชีวินคนไว้ได้เพราะโชคช่วยและบังเอิญก็เท่านั้น ไม่ควรลำพองตนนะเจ้าคะ!”

“ถ้อยแสดงความขอบคุณกับการเชิญชวนของคุณชายน้อยก็ไม่จำเป็น อย่างไรเสียคำพูดไม่เพียงพอที่จะแสดงความขอบคุณ หากท่านอ๋องทราบเรื่องก็คงไม่เห็นด้วยเช่นกัน พระชายารีบกลับจวนเถอะเจ้าค่ะ อย่าให้ท่านอ๋องเรียกหาท่านเลย”

นางฟังคนเหล่านี้พูดคุยสนุกสนานแล้วเกิดรู้สึกอิจฉา นางจะไม่ยอมให้เสิ่นหรูโจ มีปฏิสัมพันธ์กับจวนผู้สำเร็จราชการอย่างแน่นอน หากมี ก็ควรเป็นนางถึงจะถูกต้อง!

พูดจบ นางพลางคว้าแขนเสิ่นหรูโจวและส่งสายตาให้กับหลิงเฟิง คิดบังคับพาเสิ่นหรูโจวกลับจวนอ๋อง

เสิ่นหรูโจวสะบัดนางออกอย่างแรงพร้อมส่งสายตาเบื่อหน่าย

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาพูดแทนข้า”

ในเวลาเดียวกัน ลู่หวายหนิงพลันอาเจียนเป็นเลือดและล้มไปกับพื้นอย่างกะทันหัน เลือดสดซึมทะลุเสื้อบริเวณหน้าอกทันที!

วินาทีนั้น ทุกคนตะลึงตกใจมาก หน้าของฉินอวี่เต็มไปด้วยความหวั่นกลัวยิ่งกว่าใคร!

“นายน้อย!”

มู่หว่านหรงตะโกนเสียงแข็งทันใด: “พระชายา ท่านเห็นหรือยังว่าท่านทำอะไรลงไป ข้าบอกแล้วว่าอย่าทำอะไรออกหน้า เอายาให้ผู้อื่นไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่ท่านไม่ฟัง ตอนนี้เป็นอย่างไร เกิดเรื่องแล้วหรือไม่!”

“เป็นเรื่องจนได้ ข้าจะคอยดูว่าท่านจะรายงานต่อท่านอ๋องอย่างไร ทำไมถึงไม่ยอมเปลี่ยนแปลง อยากเป็นที่สนใจตลอดเวลา!”

หลิงเฟิงเห็นทีก็รีบกล่าวเสริม: “นั่นสิเจ้าคะ! พระชายารองของข้าเตือนอยู่หลายครั้ง ว่าพระชายาช่วยคนไว้ได้เพราะความบังเอิญ พวกท่านก็ไม่เชื่อ!”

ทุกคนเริ่มพากันวิพากษ์วิจารณ์ เสิ่นหรูโจวไม่รู้จะทำอย่างไรไปชั่วขณะ

นางคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าลู่หวายหนิงจะอ้วกเลือดไม่ได้สติกะทันหัน สีหน้าของเขาซีดจนเหมือนทาเทียนทับหนึ่งชั้น ที่คอมีตุ่มแดงผุดขึ้นอย่างรวดเร็วและตามมาด้วยการหายใจถี่

มีกลากขึ้นบนตัวเขา ทำไมถึงเป็นเช่นนี้!!

เสิ่นหรูโจวสีหน้าเปลี่ยนไปทันใด นางผลักมู่หว่านหรงที่ยังบ่นพึมพำออก แล้วย่อตัวลงจะไปจับชีพจรให้ลู่หวายหนิง

แต่ยังไม่ทันได้แตะมือลู่หวายหนิง เถ้าแก่ร้านก็จับนางไว้ก่อน

“หยุดนะ ท่ามกลางสายตามากมายนี้ เจ้ายังกล้าทำร้ายผู้อื่นอีกรึ! มีใครอยู่ไหม จับนางไว้เร็ว!”

เถ้าแก่ร้านหนึ่งคนเรียกหา ร้อยคนขานรับ ในไม่ช้าก็มีคนมากมายเข้ามาจับตัวเสิ่นหรูโจวและคุมตัวนางไว้อย่างแน่นหนา!

เสิ่นหรูโจวมองลู่หวายหนิงที่สลบไม่ได้สติ นางดิ้นรนอย่างใจร้อนดุจดังไฟไหม้พร้อมตะโกนตำหนิเสียงดุ

“พวกท่านปล่อยข้านะ เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมาก ข้าต้องเร่งดูอาการและช่วยเขาทันที!”

“อย่าปล่อยนางเชียวล่ะ” มู่หว่านหรงมองฉินอวี่ทันที “เจ้าอย่ามัวยืนนิ่ง รีบพานายน้อยของเจ้าไปยังจวนข้าเร็วเถิด ข้ามีหมอที่ดีที่สุดสามารถรักษาเขาได้!”

โชคดีที่นางมั่นใจว่าโชคช่วยเสิ่นหรูโจว ไม่เช่นนั้นหากลู่หวายหนิงเป็นอะไรขึ้นมา ท่านอ๋องไม่สามารถหนีความรับผิดชอบพ้น

แต่สถานการณ์ตอนนี้ เสิ่นหรูโจวคือคนที่ต้องแบกรับความผิดทั้งหมด รอให้ท่านอ๋องรู้เรื่อง ท่านจะต้องโมโหเดือดดาลอย่างแน่นอน และไม่แน่ ท่านอาจจะหย่ากับเสิ่นหรูโจวก็เป็นได้!

ฉินอวี่ตกใจอกสั่นขวัญแขวนไปหมด เขาไม่สามารถไตร่ตรองอะไรได้อีก

สถานที่ที่ใกล้ตรงนี้ที่สุด มีแต่จวนอ๋องอู่เฉิงจริง ๆ!

“ขอรับ” เขาโน้มตัวลงแล้วแบกลู่หวายหนิงไว้ที่หลัง จากนั้นก็รีบวิ่งออกไป

ก่อนออกไป เขายังไม่วายส่งสายตาแข็งกร้าวให้กับเสิ่นหรูโจว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้

“หากเกิดสิ่งใดขึ้นกับนายน้อย นายท่านของข้า ไม่มีวันปล่อยท่านไปแน่…”