บทที่ 7

หมดสติ!

เมื่อได้ยิน สีหน้าของเซียวเฉินเหยี่ยนพลันเปลี่ยนไป “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

ผู้มารายงานโค้งคำนับพลางเอ่ยตอบ: “เมื่อครู่หลิงเฟิงมาบอกว่าพระชายารองมีใจไปเยี่ยมเยียนพระชายา แต่พระชายากลับทุบตีคนไม่เลือกหน้า ส่งผลให้พระชายารองโรคหัวใจกำเริบและอาการแย่อยู่พักหนึ่ง”

แววเยือกเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเซียวเฉินเหยี่ยน ทันใดนั้นจึงยิ้มเย้ยหยัน

ที่แท้เสิ่นหรูโจวยังคงเป็นเสิ่นหรูโจวคนเดิมที่ขี้หึงและขี้อิจฉา

จากท่าทีของนางที่มีต่อมู่หว่านหรง เช่นนั้นจะต้องการหย่ากับเขาจริง ๆ ได้อย่างไร

แล้วเขายังสัมผัสได้ว่าเสิ่นหรูโจวเปลี่ยนไปแล้ว ฮ่าฮ่า

เขายืนขึ้นสวมเสื้อคลุม วางหนังสือสัญญาไว้บนโต๊ะก่อนเอ่ยสั่งจวินอู่

“เก็บหนังสือสัญญาให้ดีแล้วตามข้าไปเยี่ยมเรือนชิงจู”

หว่านหรงเป็นน้องสาวของหว่านชิง อีกทั้งเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของเขาด้วย เขาสัญญากับนางว่าจะปกป้องนางไปตลอดชีวิต

…

เซียวเฉินเหยี่ยนเร่งรีบเข้าไปในเรือนของมู่หว่านหรง หลิงเฟิงย่อตัวคารวะเขา เขาสาวเท้าก้าวเข้าไปในห้อง เมื่อมองแวบเดียวก็ได้เห็นว่ามู่หว่านหรงหงายหน้าขึ้นฟ้า ใบหน้าของนางเผยความเจ็บปวดเต็มกลืนร้องครวญครางเสียงแผ่ว

“หว่านหรง”

ขณะที่มู่หว่านหรงลืมตาขึ้นเห็นเซียวเฉินเหยี่ยน หยาดน้ำตาพลันร่วงหล่น ใบหน้าน่าสงสารของนางเปรอะเปื้อนคราบน้ำตาจากนั้นจึงร้องเรียกเสียงอ่อนแอ

“ท่านอ๋อง”

เมื่อเอ่ยเช่นนั้น นางเตรียมที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ทว่าสูญเสียเรี่ยวแรงจนล้มลงซ้ำที่เดิม

“ระวัง!” เซียวเฉินเหยี่ยนเห็นสถานการณ์จึงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อรองรับนาง ด้วยกลัวว่านางจะทรุดร่วงลงไป

“วันนี้หว่านหรงไม่สบายจริง ๆ ไม่สามารถคารวะท่านอ๋องได้ หวังว่าท่านอ๋องจะไม่ตำหนิข้า” มู่หว่านหรงกล่าวขณะใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตา

เซียวเฉินเหยี่ยนเพิ่งมาถึงอย่างรีบร้อน ผมถูกมัดไว้ด้วยแถบผ้าผูกผมและยังคงเปียกชื้นหลังอาบน้ำ เสื้อผ้าบนตัวเพิ่งเปลี่ยนใหม่อย่างเห็นได้ชัด

มู่หว่านหรงได้กลิ่นธูปตั๊กแตนน้ำผึ้งจาง ๆ บนร่างกายของเขา ทั้งยังเห็นความกังวลบนหว่างคิ้วคมเข้มของเขา

ด้านหนึ่งนางคิดอย่างขมขื่น เสิ่นหรูโจวสารเลวนั่นกลายเป็นสามีภรรยากับท่านอ๋องจริง ๆ แล้วหรือ!

ในทางกลับกันนางเสียดสีอยู่ในใจ เป็นเช่นนั้นแล้วกระไร ท่านอ๋องยังมิได้เป็นห่วงนางเลยสักน้อย คิดดูแล้ว เพียงใช้เสิ่นหรูโจวเป็นเครื่องมือในการระบายใคร่ก็เท่านั้น

“เจ้าเป็นแบบนี้แล้ว ยังจะคารวะอันใดเล่า” เซียวเฉินเหยี่ยนจับนางให้ยืนพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ: “เสิ่นหรูโจวทำอะไรกับเจ้ากันแน่”

ไม่สามารถแม้แต่จะยืนนิ่งกับที่ได้

มู่หว่านหรงกำลังรอให้เขาถาม ปิดปากไอสองครั้ง ราวกับว่ากำลังจะตายในการไอคราวถัดไป สะอื้นไห้พร้อมเอ่ยขึ้น

“หว่านหรงเองก็มิอาจทราบได้ว่าทำให้พี่หญิงพระชายาขุ่นข้องหมองใจที่ใด ข้าเพียงอยากมาพูดคุยกับนางเท่านั้น แต่ใครจะรู้ว่านางไม่เพียงแต่พูดว่าหว่านหรงมีสถานะต่ำต้อย ไม่คู่ควรที่จะมาพูดคุยกับนางเท่านั้น ซ้ำยังลงมือตบตีข้าด้วย!

กระทั่งนำเข็มมาแทงข้า บอกว่าอยากจะรักษาโรคหัวใจของข้า เมื่อหายดีแล้วถึงจะให้ท่านอ๋องหย่ากับหว่านหรง ให้หว่านหรงเก็บข้าวของออกไปจากจวนอ๋องเพื่อไม่ให้ขัดหูขัดตานาง…”

เซียวเฉินเหยี่ยนได้ยินเช่นนี้สีหน้าของเขายิ่งบิดเบี้ยว “ไร้สาระ! เสิ่นหรูโจวช่างเลวทรามต่ำช้าโดยแท้ กล้าเอ่ยคำเช่นนี้ออกมาได้!”

มู่หว่านหรงก้มหน้าลงร้องไห้ เซียวเฉินเหยี่ยนมองนางด้วยแววตาเข้มลึก ปลอบประโลมความทุกข์ใจของนาง: “เจ้าอย่ากังวล เสิ่นหรูโจวปฏิบัติติต่อเจ้าเช่นนี้ ข้าจะทวงความยุติธรรมให้กับเจ้าแน่นอน”

นางเป็นผู้ช่วยชีวิตเขา หากเขายังลังเลไม่ยินยอมลงมือ เสิ่นหรูโจวจะยิ่งใจกล้าขึ้นไปอีก!

จากนั้นเขาเอ่ยกับหลิงเฟิงด้วยความพิโรธ: “ไปเชิญท่านหมอมา ให้ตรวจดูโรคหัวใจของพระชายารองเป็นอย่างดี”

หลิงเฟิงพยักหน้ารับ “เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้”

ทั้งสองเฝ้ามองเซียวเฉินเหยี่ยนออกไป ทันใดนั้นน้ำตาของมู่หว่านหรงก็หายไป

หลิงเฟิงเอ่ยขึ้น: "พระชายารอง ดูแล้วท่านอ๋องจะไม่ปล่อยเสิ่นหรูโจวไปเป็นแน่!"

แน่นอนว่านางกระจ่างชัดแก่ใจดี เซียวเฉินเหยี่ยนจะไม่มีวันปล่อยเสิ่นหรูโจวไป

มู่หว่านหรงหัวเราะเยาะหยัน กระทั่งหน้าอกรู้สึกเจ็บแปลบจึงหายใจเข้าทันที ความอ่อนแอของนางไม่ใช่ของปลอมทั้งหมด ซ้ำยังไม่รู้ว่าเสิ่นหรูโจวทำอะไรลงไป เพียงแต่นางยินดีในชัยชนะอยู่เล็กน้อยจนหน้าอกรู้สึกเจ็บปวดเป็นพิเศษ

สารเลวโดยแท้!

“จับตาดูความเคลื่อนไหวของ เสิ่นหรูโจว และรายงานให้ข้าทราบได้ตลอดเวลาหากเจ้ามีอะไร”

…

เรือนของเสิ่นหรูโจว

ประตูเรือนที่ปิดสนิทถูกเตะเปิดออกพร้อมเสียงปัง ทันใดนั้นก็มีเสียงซึ่งเต็มไปด้วยความฉุนเฉียวดังลั่น “เสิ่นหรูโจว!”

เสิ่นหรูโจวเพิ่งเก็บกล่องยาในมือ ยังมิทันที่นางจะได้โต้ตอบกลับ เงาร่างทะมึนเร่งร้อนเข้ามาบีบคอนางด้วยแรงมหาศาล

เรี่ยวแรงของเสิ่นหรูโจวนั้นเทียบเขาไม่ติด ร่างนางถูกเขาผลักไปด้านหลัง เอวกระแทกเข้ากับโต๊ะด้านหลังอย่างแรง นางมุ่นคิ้วด้วยความเจ็บปวดทันที

ใบหน้างดงามของเซียวเฉินเหยี่ยนทะมึนเสียจนสามารถกลั่นหยดน้ำได้ จ้องนางใกล้ชิด กระแสเสียงราวกับดาบที่เพิ่งถูกหลอมไฟเสร็จ

“เสิ่นหรูโจว ไยเจ้าถึงชั่วร้ายเช่นนี้ กระทั่งคนที่เกิดมาพร้อมโรคหัวใจเจ้าก็ไม่ยอมปล่อยไปด้วยซ้ำ ยามที่พูดถึงการหย่าร้างกับข้า เจ้าก็ทำร้ายคนของข้าไปอีก เจ้ามีเจตนาอะไรกันแน่!”

เสิ่นหรูโจวถูกเขาบีบคอจนหายใจไม่ออก สองมือออกแรงดึงมือของเขาแต่ไม่ขยับเลยสักส่วน “ปล่อย! ท่านทำข้าเจ็บนะ!”

นัยน์ตาของเขาราวกับพายุโหมกระหน่ำ “ตอบข้าสิ!”

การหายใจของเสิ่นหรูโจวยากลำบาก ตาดำขาวของนางมองท่าทีเหี้ยมโหดของเซียวเฉินเหยี่ยน ทันใดนั้นนางก็จำชาติก่อนได้

ในชาติก่อนตราบใดที่มู่หว่านหรงร้องไห้ต่อหน้าเขาสองหน เขาก็จะคิดว่าเป็นนางที่ข่มเหง มักจะทำให้นางอัปยศอดสู ณ ที่แห่งนั้น โดยไม่สนว่านางคือพระชายาที่เขาแต่งงานด้วยจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด

บัดนี้มู่หว่านหรงต้องสร้างเรื่องขึ้นมาอีกเป็นแน่ แต่นางไม่ใช่เสิ่นหรูโจวที่ต้องยินยอมคล้อยตามเช่นชาติก่อนอีกแล้ว!

ฉับพลันเข็มเงินเรียวหล่นออกมาจากปลายนิ้วของเสิ่นหรูโจว แทงเข็มลึกลงไปต่ำกว่าซี่โครงของเซียวเฉินเหยี่ยนสามชุ่นโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย!

ความรวดร้าวแล่นตรงไปยังก้นบึ้งของหัวใจปราดเดียว เซียวเฉินเหยี่ยนปล่อยมือทันควัน ก่อนจะมองนางด้วยความประหลาดใจ

“เจ้า! เหตุใดถึง...”

ใต้ซี่โครงสามชุ่นเป็นจุดอ่อนที่สุดในร่างกายของเขา!

นอกเสียจากตัวเขาเองก็ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ แล้วทำไมเสิ่นหรูโจวถึงได้รู้!

แล้วยังทิ่มได้ตรงจุดเช่นนี้เลยหรือ!

“เฮือก” ในที่สุดเสิ่นหรูโจวก็ได้สติด้วยเกือบจะถูกเขารัดคอจนตาย นางดึงเข็มออกพลางมองเขา ไม่มีร่องรอยของความรู้สึกเก่า

ในดวงตาเลยสักน้อย

หลังจากแต่งงานมาหลายปี นางก็ตระหนักได้ว่าเขาต้องการถามอะไร ต้องขอบคุณชาติก่อนที่เขาให้นางมีชีวิตต่อไปอย่างบ้าคลั่งโดยบอกเพียงนางถึงความอ่อนแอถึงชีวิตนี้ของเขา

ยามนั้นเขายังกล่าวอีกด้วยว่า เพียงแค่นางมีชีวิตต่อไปจึงจะมีพลังที่สามารถสังหารเขาได้

“เซียวเฉินเหยี่ยน ถึงอย่างไรท่านก็เป็นบุรุษ ท่านลงมือกับสตรีหนึ่งคน ไร้ศีลธรรม!”