บทที่ 2

“เจ้าว่าอย่างไรนะ” เซียวเฉินเหยี่ยนหยุดการกระทำลงอย่างประหลาดใจ เขาทนความแสบร้อนที่แผดเผาทั่วร่างกายและหัวเราะเยาะอีกครั้ง “เสิ่นหรูโจว คำพูดนี้ลั่นออกมาจากปากของเจ้าฟังแล้วช่างแปลกใหม่เสียจริง!”

“เจ้าคิดว่าขอหย่ากับข้า ใช้แผนแสร้งปล่อยเพื่อจับกับข้าแล้วจะทำให้ข้ามองเจ้ามากกว่าเดิมงั้นรึ! เจ้าจงรู้ไว้ซะ ไม่ว่าเจ้าใช้กลอุบายเท่าใดมีแต่จะทำให้ข้าเกลียดเจ้ามากกว่าเดิมเท่านั้น!”

เสิ่นหรูโจวยังไม่ทันโต้กลับ เสียง “ปัง” ก็ดังขึ้น!

ประตูที่ปิดสนิทเปิดออกกะทันหัน เสียงพูดรีบร้อนเสียงหนึ่งดังขึ้น “ท่านอ๋อง พระชายามีคนลอบสัง... ย่ะ หย่า!!”

ในมือของจวินอู่ถือดาบไว้เล่มหนึ่ง ดวงตาของเขาเบิกกว้างเหมือนระฆัง!

พระชายาพูดว่าจะหย่ากับท่านอ๋อง!!

พระชายาเสียสติไปแล้วกระมัง!

“ตอนนั้นท่านพูดเองว่ารักท่านอ๋องจะแต่งงานกับท่านอ๋องให้ได้ และยังทูลขอพระราชทานกับไท่ซั่งหวงด้วยตัวเองอีก ตอนนี้ท่านกับท่านอ๋องเพิ่งจะแต่งงานกันแล้วจะหย่ากันเลย ท่านคิดจะทรมานท่านอ๋องของพวกเราถึงเมื่อไหร่ขอรับ!!”

นางเป็นคนกล้าที่จะรักและกล้าที่จะเกลียด เมื่อชาติก่อนนางรักเซียวเฉินเหยี่ยนจริง ๆ ส่วนงานแต่งพระราชทานน่ะหรือ เหอะ นางต่างหากที่เป็นผู้ถูกกระทำ!

เกือบทุกคนที่ชี้นำนางว่า…เซียวเฉินเหยี่ยนชอบนางเหมือนกัน เพียงแต่มีความกังวลต่อฐานะการเป็นบุตรสาวภรรยาเอกของจวนแม่ทัพ กลัวว่าหากแต่งงานด้วยแล้วจะได้รับความไม่พอพระทัยจากฮ่องเต้มากขึ้น

รวมถึงมู่หว่านชิง หรือแม้แต่เต๋อเฟยพระมารดาของเซียวเฉินเหยี่ยนต่างเป็นพยานว่าเขาเคยพูดเป็นการส่วนตัว ว่าเซียวเฉินเหยี่ยนมีใจให้กับนาง แต่ไม่กล้าแสดงความรู้สึกออกไป เพราะกลัวจะทำให้นางลำบากใจ!

นางโง่เองที่ยอมเชื่อ ปิดบังท่านพ่อกับท่านพี่ไปทูลขอพระราชทานการแต่งงานกับไท่ซั่งหวง และนางได้แต่งงานกับเขาอย่างสมปรารถนา เมื่อเซียวเฉินเหยี่ยนได้ครอบครองกำลังของจวนแม่ทัพ เขากลับหักหลังนางทันทีในคืนแต่งงาน

เขาพูดว่านางทำลายพรหมลิขิตของเขากับมู่หว่านชิง ทว่าในตอนนั้น นางเพิ่งได้รู้ว่าในใจของเซียวเฉินเหยี่ยนไม่มีนาง แต่ก็สายไปแล้ว!

เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต เสิ่นหรูโจวอัดอั้นถึงกระทั่งกระอักเลือดออกมา นางกำหมัดแน่นและยิ้มเยาะ

“ข้ายอมรับว่าข้าผิดเอง ข้าไม่ควรบังคับท่านและไม่ควรทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้แต่งงานกับท่าน ข้ารู้เสมอว่าท่านเบื่อหน่ายข้า วันนี้ข้ารู้ตัวแล้ว เราหย่ากันเถอะนะ จากนั้นทางใครทางมัน!”

ดวงตาของเซียวเฉินเหยี่ยนเริ่มกลายเป็นสีแดง เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการอดทนไม่ยื่นมืออกไปบีบคอเสิ่นหรูโจวให้ตาย

ความร้อนรุ่มที่ปะทุออกมาจากร่างกายทำให้ริมฝีของเขาแห้งผากและยังทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้น

วันนี้เสิ่นหรูโจวเหมือนถูกผีเข้า ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไร ไม่ให้เขาแตะต้องตัวและยังขอหย่าอีก! น่าขำยิ่งนัก!

นางรู้ดีว่างานแต่งงานนี้ไท่ซั่งหวงเป็นผู้พระราชทาน เดิมทีเขาเป็นองค์ชายที่ไม่ได้รับความสำคัญ แต่เขาได้แต่งงานกับบุตรสาวภรรยาเอกของจวนแม่ทัพก็ถือว่าเป็นพระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่ หากว่าเขายอมหย่าอย่างไม่รู้จักดีชั่ว ก็เท่ากับว่าเขากำลังตบพระพักตร์ของไท่ซั่งหวง!

เขาในวันนี้ ไม่มีสิทธิ์กระทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้!

“เจ้าต้องการหย่ารึ!” ดวงตาอันเรียวยาวของเซียวเฉินเหยี่ยนเหล่มองนางพร้อมหัวเราะเยาะ “ตอบสนองความต้องการของข้า แล้วข้าจะทำตามที่เจ้าต้องการ!”

พูดเสร็จเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงและเดินตรงออกไปทันทีโดยไม่มองนางแม้เพียงเสี้ยวเดียว “จวินอู่ เจ้าอยู่จัดการซะ!”

“ขอรับ!”

จวินอู่มองหน้าเสิ่นหรูโจว ในสายตานั้นเป็นสายตาแห่งการดูถูกและรังเกียจอย่างเปิดเผย

เหตุใดเสิ่นหรูโจวถึงชวนให้รู้สึกรังเกียจถึงเพียงนี้กันนะ หากท่านอ๋องหย่าขาดกับนางจริง ๆ ไท่ซั่งหวงคงพระราชทานไม้กระบองอย่างน้อยหนึ่งร้อยทีเป็นแน่ ต่อให้เป็นท่านอ๋องที่มากด้วยฝีมือการต่อสู้เช่นนี้ ชีวิตก็อาจจะไม่ปลอดภัย!

“พระชายา” จวินอู่ขานเรียกด้วยความเคารพ แต่ใบหน้ากลับไม่เห็นถึงความเคารพแม้เพียงเสี้ยวเดียว “หากว่าท่านต้องการหย่ากับท่านอ๋อง ง่ายมากขอรับ ทองคำหนึ่งล้านตำลึง!”

เมื่อจวินอู่พูดจบ เขาหยิบหนังสือสัญญาแผ่นหนึ่งออกมาวางตรงหน้าเพื่อบอกให้นางลงนาม

เสิ่นหรูโจวมองหนังสือสัญญาตรงหน้าที่เขายื่นให้ด้วยแววตาที่เย็นเยือก “เงินทองในจวนอ๋อง หากกล่าวว่าเป็นกองเงินกองทองก็ไม่มากเกินไป เหตุใดถึงต้องการเงินจากข้า”

เซียวเฉินเหยี่ยนเป็นคนที่มีความทะเยอทะยาน ผิวเผินแสดงไว้ราวกับเป็นคนไม่เอาไหน ความจริงแล้วก็เตรียมตัวช่วงชิงตำแหน่งผู้สืบทอดมาตลอด เขาทำการค้าขายอย่างลับ ๆ เงินทองหลั่งไหลเข้ามา ไม่ขาดแคลนเงินทองด้วยซ้ำ!

จวินอู่ประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าเสิ่นหรูโจวรู้ว่าจวนอ๋องร่ำรวย เรื่องนี้เป็นความลับแต่นางรู้ได้อย่างไร!

แต่เขาไม่คิดมาก ในดวงตาเต็มไปด้วยการดูหมิ่น “หากว่าพระชายาทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องฝืนทำขอรับ”

เขารู้สึกตั้งแต่แรกว่าเสิ่นหรูโจวแค่กล่าวลอย ๆ เท่านั้น นางชอบท่านอ๋องถึงเพียงนั้นแล้วจะยอมหย่ากับท่านอ๋องได้อย่างไร นางเพียงแค่เล่นละครเพื่อต้องการให้ท่านอ๋องมองนางแตกต่างออกไปก็เท่านั้น!

เสิ่นหรูโจวมองสายตาดูหมิ่นของจวินอู่แล้วหัวเราะขึ้นอย่างเย็นชา

คนข้างกายของเซียวเฉินเหยี่ยนทุกคนล้วนดูถูกนาง พูดให้น่าฟังสักหน่อยนางคือพระชายา แต่ตำแหน่งกลับสู้สาวรับใช้คนโตข้างกายของมู่หว่านชิงยังไม่ได้ด้วยซ้ำ!

เมื่อชาติก่อน หลังจากเซียวเฉินเหยี่ยนขึ้นนั่งบนบัลลังก์ เขารับมู่หว่านชิงเข้าวังทันที นางขอหนังสือหย่ากับเขาในวันนั้น แต่เขากลับไม่ให้!

พูดถึงก็น่าขำยิ่งนัก เมื่อชาติก่อนนางไม่เคยได้ใช้ชีวิตดี ๆ อย่างที่ฮองเฮาควรได้รับด้วยซ้ำ อีกทั้งยังตายไร้ศพ แต่จนถึงกระทั่งตายไป นางก็ยังเป็นฮองเฮาของเขา…

เสิ่นหรูโจวลงนามบนหนังสือสัญญาอย่างเด็ดขาด “ข้าพูดแล้วย่อมทำได้ หลักฐานนี้เป็นพยาน!”

นางต้องหย่ากับเซียวเฉินเหยี่ยนและยังต้องการให้เซียวเฉินเหยี่ยนกับมู่หว่านชิงชดให้นางในชาตินี้กับสิ่งที่ติดค้างเมื่อชาติก่อนให้จงได้!

จวินอู่มองหนังสือสัญญาแล้วชะงักตาค้างในทันใด

เขาคิดว่านางจะหาข้อแก้ตัวทุกวิถีทางเพื่อผ่านมันไปให้ได้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่านางจะลงนามจริง ๆ !!

เงื่อนไขทองคำหนึ่งล้านตำลึงยังกล้าตอบตกลง วันนี้นางกินยาผิดหรือตัดสินใจแล้วว่าต้องการหนีจากท่านอ๋องจริง ๆ !

ทว่าเมื่อคิดกลับกัน ท่านอ๋องไม่ชอบเสิ่นหรูโจวอยู่แล้ว หย่าขาดแล้วยังได้ทองคำหนึ่งล้านตำลึง ก็ไม่เสียเปรียบเลยสักนิด!

เขาเก็บหนังสือหย่าเข้าไปแล้วมองหน้าเสิ่นหรูโจว “พระชายา เดี๋ยวข้าน้อยส่งท่านกลับไปขอรับ”

“ไม่ต้อง ข้ารู้ทาง”

อย่างไรเสีย จวินอู่จะเดินตามไปด้วย ไม่มีใครรู้ว่าเสิ่นหรูโจวทำเช่นนี้เพื่อต้องการสิ่งใด เขาต้องช่วยท่านอ๋องเฝ้านางเอาไว้

“ท่านอ๋องมีรับสั่ง พระชายาอย่ากล่าวอะไรอีกเลยขอรับ”

ยังไม่ทันจะพูดจบ แววตาของจวินอู่พลันแสดงไว้ด้วยอาการตะลึง…