Chapter 32

อนวินท์ร้องอย่างตกใจแล้วรู้สึกหงุดหงิด เมื่อนายแพทย์ภัทร บอกว่าคืนนี้ตนเองไม่สามารถกลับบ้านได้ 

“ทำไมศาตราจารย์ฟิลิป ต้องนัดพวกเรากะทันหันแบบนี้” อนวินท์ร้องอย่างหัวเสีย ก่อนจะมองเข้าไปในห้องจัดงาน มองตรงไปที่ภรรยาสาวอย่างกังวล 

“นั่นสิ ทำไมกะทันหันไม่รู้แต่เลขาท่านเพิ่งโทรมาเมื่อกี้ เราต้องเช็คอินที่นี่สักคืนนายคงกลับไปที่หางดงไม่ได้ เพราะเท่าที่รู้สัญญาณอินเตอร์เน็ตยังไม่แรงเท่าที่ควร ที่สำคัญศาตราจารย์ฟิลิปท่านเป็นคนนัดมาโดยตรง ถ้าเราปฏิเสธคงจะไม่ดี” นายแพทย์ภัทรออกความคิดเห็น

“นายเช็คอินที่โรงแรมปางแก้วเรียบร้อยแล้วเหรอ อาจจะไม่มีห้องก็ได้”

“เรียบร้อย ตั้งแต่เลขาศาตราจารย์โทรมาแล้วล่ะ”

“หงุดหงิดเป็นบ้าเลย งั้นผมไปส่งน้ำกับลูกกลับบ้านก่อนแล้วกัน ศาตราจารย์นัดตอนตีหนึ่งมิใช่เหรอ”

“ที่อเมริกาก็ตอนเช้าพอดี แต่ของเราดึกเป็นบ้า” นายแพทย์ภัทรอดที่จะบ่นตามไม่ได้ แต่ด้วยหน้าที่ทำให้ต้องทำตาม 

“งั้นผมรีบไปส่ง น้ำกับลูกกลับบ้านก่อนล่ะกันนะ หมอภัทรแล้วจะเอาเสื้อผ้ามาสำหรับเปลี่ยนด้วย พรุ่งนี้เช้าจะได้ตรงไปที่โรงพยาบาลเลย”

นายแพทย์อนวินท์หันไปมองใบหน้าภรรยาสาว ที่ตอนนี้เรียบแต่แววตาสั่นระริกราวกับกำลังกังวลใจอะไรบางอย่าง สมศรีมารับลูกชายตัวน้อยที่นอนอยู่หลังรถตั้งแต่รถเลื่อนเข้ามาจอดบริเวณบ้าน ต้นน้ำยังคงนั่งนิ่งนึกย้อนไปเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมาที่สามีบอกว่าต้องอยู่ต่อเพื่อประชุมเรื่องสำคัญ ต้นน้ำก็ใจหายวาบและได้เห็นแววตาที่มองก็ออกว่า แพทย์หญิงนิภายิ้มที่มุมปากแววตาที่ยิ้มเยาะต้นน้ำรู้สึกสัญญาณอะไรไม่ปรกติ แต่ต้องสะกดจิตใจเพื่อไม่แสดงให้ศัตรูเห็นว่าเธอหวั่นไหว แต่ก็แอบกังวลใจมาตลอดทางกลับบ้าน

“น้ำเป็นอะไรหรือเปล่า เงียบจัง ไม่พอใจพี่หรือเปล่า” อนวินท์หันมาถามภรรยาสาวด้วยความห่วงใยมือเอื้อมมาจับที่ศีรษะภรรยาสาวเบาๆ ตาของชายหนุ่มส่งผ่านความห่วงใยจนต้นน้ำสัมผัสได้ ชายหนุ่มจ้องมองภรรยาสาวนิ่ง เมื่อสายตาของหญิงสาวเหมือนมีคำถามแต่ต้นน้ำเลือกที่จะยิ้มกลบเกลื่อน 

“ไปค่ะ น้ำช่วยเก็บเสื้อผ้าให้ เอาชุดทำงานไปเลยพรุ่งนี้พี่หมอจะได้ไม่ต้องขับรถวนไปมา”ต้นน้ำถอนหายใจ เมื่อรู้สึกว่าบางทีเธออาจคิดมากเกินไป แต่แววตายิ้มเยาะของแพทย์หญิงนิภายังคงกวนใจจนต้นน้ำต้องส่ายน้ำให้ตนเองลืมภาพที่วนไปวนมาในสมอง 

อนวินท์จับมือภรรยาสาวมั่น ต้นน้ำหันมายิ้มอ่อนๆ อนวินท์ล้มตัวลงไปนอนเมื่อมาถึงห้องนอน แล้วมองภรรยาสาวที่เตรียมชุดทำงานด้วยแววตาอบอุ่น 

“อืม...ไม่อยากไปเลย ทำไมศาตราจารย์ต้องนัดประชุมตอนนี้ด้วยนะ” อนวินท์เอื้อมมือมารั้งให้ต้นน้ำ นอนราบไปกับที่นอนด้วยอารมณ์อยากแกล้งภรรยาสาว ต้นน้ำตกใจ 

“ทำอะไรคะพี่หมอ น้ำจะรีบจัดเสื้อให้”

“ยังมีเวลา อีกตั้งเป็นชั่วโมง” อนวินท์ก้มลงไปหอมแก้มภรรยาสาวอย่างหนักหน่วง ก่อนจะเอื้อมจับมือให้หญิงสาวกอดรั้งตนเองอย่างคนโหยหาความอบอุ่น ต้นน้ำทำตามอย่างละเมอ 

“กอดพี่ไว้แน่นๆ สิครับ กอดสิน้ำ” อนวินท์รู้สึกสังหรณ์ใจเมื่อรู้สึกโหวงๆ แปลกๆ จนเรียกหาความอบอุ่นจากภรรยาสาว ๆ 

ต้นน้ำกอดชายหนุ่มอย่างว่าง่าย แล้วก็เหมือนตกอยู่ในภวังค์แห่งความอบอุ่น เมื่ออนวินทร์ก้มลงจูบที่ริมฝีปากหนักหน่วง เรียกร้อง มือก็ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง ริมฝีปากที่จูบหนักหน่วงเรียกร้อง ราวจะสูบวิญญาณกันทำให้หญิงสาวเกือบจะหายใจไม่ทัน มือของอนวินท์ลูบไล้ ก่อนจะรั้งให้ฝ่ามือเข้าไปสัมผัสแผ่นหลัง ขาวเนียนต้นน้ำร้องครางเมื่อมือของชายหนุ่มลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียน อนวินท์ก้มลงจูบไล้วนที่ซอกคอ ใบหน้าและริมฝีปากของอนวินท์ซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอแต่มือกลับยุกยิกไปทั่วร่างกาย ต้นน้ำรู้สึกถึงพลังเรียกร้องโหยหาของกันและกันถาโถมรุนแรง มือของชายหนุ่มที่ลูบไล้หน้าท้องจนกระทั่งไปหยุดในจุดที่สำคัญ ต้นน้ำแทบหยุดหายใจ เมื่อชายหนุ่มใช้มือลูบไล้แผ่วเบา

“พี่หมอ..เดี๋ยวเพื่อนรอ” น้ำเสียงต้นน้ำขาดเป็นห้วงๆ เกือบเป็นสะอื้น แต่อนวินท์หาได้หยุดกลับใช้มือเอื้อมไปปลดซิบด้านหลัง แล้วถอดชุดสวยเพียงแค่เสี้ยวก็ไม่นาที 

“พี่ไม่ไหวแล้วน้ำ น้ำน่ารักแบบนี้ แป๊บเดียวพี่สัญญาว่าเดี๋ยวพี่จะรีบไป” อนวินท์ใช้แววตาออดอ้อนต้นน้ำพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะร้องกรี๊ดเมื่ออนวินท์ก้มใบหน้าซุกไซ้ที่หน้าอกและซอกคอไปมา จนทำให้ต้นน้ำรู้สึกจั๊กกะจี้ 

อนวินท์ใช้ริมฝีปากทักทายไปทั่วร่างกายของภรรยาสาว และกำลังจะจบด้วยการลูบไล้หน้าอกสาวอย่างหนักหน่วงจนต้นน้ำครางออกมาหนักเบาสลับกัน ก่อนที่ต้นน้ำจะรู้ตัวอนวินท์ก็ใช้ริมฝีปากทั้งกัดเม้มและดูดกลืนราวกับเป็นทารกน้อย

“อือ...อืม เสียงต้นน้ำร้องครางก่อนจะบิดร่างกายไปมาอย่างรู้สึกวาบหวาม มือของต้นน้ำคล้องที่คอของชายหนุ่ม ริมฝีปากต้นน้ำเม้มกัดแน่นเมื่อชายหนุ่มกลืนดอกบัวขาวไปเกือบครึ่งลูก ทั้งต้นน้ำและอนวินท์ปล่อยใจไปกับเกมส์รัก เกมส์เสน่หาอย่างหนักหน่วงจนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ 

เสียงโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดดังกรีดร้องจนทำให้ต้นน้ำเอื้อมมือไปพร้อมส่งให้ชายหนุ่ม อนวินท์เอื้อมมือรับใบหน้ายังแนบกับดอกบัวขาวสวย ริมฝีปากยังแนบอยู่ข้างๆ ทำให้ต้นน้ำรู้สึกร้อนผ่าว มือของชายหนุ่มยังลูบไล้ไปมาที่หน้าท้องขาวสวย

“ฮัลโหล” น้ำเสียงอนวินท์บ่งบอกว่ากำลังติดพันอะไรบางอย่าง

“วินท์ค่ะ ถึงไหนแล้วเลขาของศาตราจารย์โทรมานัดเราแล้วนะ นิจองห้องแล้วด้วย”

“โอเค เดี๋ยวผมตามไปขออีกยี่สิบนาที” อนวินท์วางสายแล้วมองใบหน้าภรรยาสาวที่ตอนนี้นิ่ง แววตาดูมีความกังวล

“ต้องไปแล้วเหรอคะพี่หมอ”

“ครับต้องไปแล้ว พรุ่งนี้เจอกันนะครับคนสวย ไหนยิ้มให้พี่ดูหน่อย” อนวินท์เอื้อมมือมาจับที่คางเบาๆ ก่อน

ต้นน้ำฝืนยิ้ม อนวินท์ก้มลงไปกอดภรรยาสาว ในขณะที่ต้นน้ำสวมกอดชายหนุ่มแน่น เหมือนความรู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง มันรุนแรงจนต้นน้ำหลุดสะอื้นเบาๆ

“ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ” ต้นน้ำกระซิบที่ซอกคอ

อนวินท์ถอนหายใจเบาๆ ตนเองก็ไม่อยากจะไปเช่นกัน แต่หน้าที่และภารกิจทำให้อนวินท์ถอนตัวออกจากอ้อมกอด 

“ไม่ได้ครับ ศาสตราจารย์คนนี้เป็นคนเก่ง นี่เค้าเรียกประชุมตอนดึกหมายความว่าต้องมีอะไรคืบหน้า เราไม่ควรพลาดโอกาสดีๆแบบนี้”

“พี่หมอไปเถอะค่ะ” ต้นน้ำออกปากไล่สามีเบาๆ

อนวินท์จ้องหน้าภรรยาสาวแล้วถอนหายใจ เมื่อเห็นริมฝีปากของหญิงสาวยื่นออกมาเล็กน้อย จะเป็นปฏิกิริยาที่หญิงสาวไม่ได้ดังใจ มีแค่คนใกล้ชิดไม่กี่คนที่มองออก

“ขี้งอนแบบนี้สงสัยต้องรีบมีลูกสาวให้พี่อีกคน ลูกจะได้แบ่งนิสัยแบบนี้ไปบ้าง” อนวินท์เอื้อมมือมาจับแก้มนุ่ม ในขณะที่ต้นน้ำรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขิน ก่อนจะมองลับหลังชายหนุ่มไปในใจรู้สึกเหมือนมีคลื่นถาโถม มันหนักหน่วงเมื่อนึกถึงแววตาและรอยยิ้มของแพทย์หญิงนิภา 

“ไม่สิไม่คิดมาก เราต้องเชื่อใจพี่หมอต้องไม่คิดมาก” ต้นน้ำพลิกหน้าลงซบกับหมอน ก่อนจะผลอยหลับไปอีกไม่กี่นาทีต่อมา