Chapter 40

บ้านพิพัฒนพงค์

ตรีรินทร์ ธมกานต์ และคุณหญิงมณีจันทร์ ลอบมองต้นน้ำที่นั่งที่เรือนกล้วยไม้ ในขณะที่ปล่อยให้น้องนนท์ไปเล่นกับลูกชายของกอหญ้า ต้นน้ำนั่งมองเด็กผู้ชายสองคนในวัยไล่เลี่ยกันวิ่งเตะบอลกลางสนามก่อนจะปล่อยใจให้เลื่อนลอย หญิงสาวยกนาฬิกาขึ้นมาดู ตอนนี้เกือบจะบ่ายสี่โมงแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมง ก็จะได้เวลาเลิกงานของนายแพทย์อนวินท์ ต้นน้ำมีใบหน้าเศร้าเมื่อมองเห็นพี่ชายเพียงคนเดียว เข้ามาเล่นกับเด็กชายทั้งสองอย่างสนิทสนม ในใจหญิงสาวปวดแปลบเมื่อนึกถึงว่าตนเองเป็นคนตัดสินใจเดินจากมา และการกระทำครั้งนี้อาจส่งผลทำให้ลูกชายเป็นกำพร้าพ่อตั้งแต่ยังเล็ก ต้นน้ำมองไปที่ลูกชายตัวน้อยด้วยความสงสาร

“คุณคะ คุณว่ายัยน้ำจะทะเลาะกับหมอหรือเปล่า ทำไมกลับมาแล้วดูลูกเราเศร้าจังคะ แล้วหมอล่ะหมอทำไมไม่กลับมาด้วย”

“รินทร์เป็นแม่ ทำไมรินทร์ไม่ถามลูกล่ะ ผมไม่รู้หรอก” ธมกานต์กล่าวพลางหยิบหนังสือสวดมนต์ขึ้นมาเปิดอ่าน

“รินทร์ยังไม่กล้าถาม เห็นลูกเงียบๆ เศร้า ๆ รินทร์รอให้ลูกเล่าเองค่ะ” ตรีรินทร์มองไปที่บุตรสาวคนเล็กด้วยความเป็นห่วง

“งั้นก็ต้องรอให้ลูกพร้อมลูกคงจะเล่าเอง แต่ดุเหตุการณ์น่าจะไม่ค่อยดีนัก” ธมกานต์ลุกขึ้นไปยืนมองบุตรสาวคนเล็กผ่านหน้าต่างบานเล็กด้วยความเป็นห่วง พ่อแม่นั้นไม่ว่าลูกจะโตมากแค่ไหนแต่ความห่วงใยที่มีต่อลูกก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงหรือลดน้อยถอยลงไปได้เลย

คุณหญิงมณีจันทร์ มองลอดแว่นก่อนถอนหายใจยาว “งานนี้ตาหมอคงต้องทำอะไรให้ยัยน้ำงอนถึงกับหอบลูกหอบเต้ากลับบ้าน ปกติเห็นตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ เชื่อแม่เถอะไม่เกินคืนนี้หมอต้องตามมา” คุณหญิงมณีจันทร์ หยิบหนังสือสวดมนต์แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องด้วยท่าทางไม่มีความกังวลใดๆ

หลังจากรับประทานอาหารร่วมกันภายในครอบครัว ต้นน้ำก็ขอตัวออกมา หญิงสาวขึ้นไปห้องนอนในใจแอบคิดถึงสามี แต่ก็รีบปัดความคิดดังกล่าวทิ้ง หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องนอนนั่งได้สักครู่ก็มีความรู้สึกกระวนกระวายจนต้องเข้าไปอาบน้ำเพื่อผ่อนคลาย เมื่อได้แช่ในน้ำอุ่นๆ ทำให้ต้นน้ำรู้สึกสบายและผ่อนคลายไปมาก หญิงสาวนึกถึงภาพเหตุการณ์ตั้งแต่ตนเองได้พบกับสามีอีกครั้งตั้งแต่พัดพรากกัน จนกระทั่งใช้ชีวิตร่วมกันอยู่เกือบสองเดือนจนกระทั่งเกิดเหตุการณ์เมื่อวาน หญิงสาวคิดเพลินจนเกือบเผลอหลับไป เมื่ออาบน้ำเสร็จก็ลุกขึ้นใส่ชุดคลุมสีชมพูอ่อนหวาน ต้นน้ำยืนอยู่หน้ากระจกมือปัดฝ้าที่กระจกเบาๆ

“เข้มแข็งสิน้ำเธอต้องทำได้ ทรยศกันครั้งแล้วครั้งเล่าต้องเด็ดขาดแล้วคราวนี้” เมื่อพูดกับตัวเองเสียงดัง เกิดอาการมึนหัวขึ้นมาจนต้องใช้มือเกาะขอบอ่างล่างหน้า แล้วอาการผะอืดผะอมก็ตีขึ้นมาอีกระลอก ก่อนจะอ้วกออกมาเป็นแค่น้ำเหนียวๆๆ

อ้วก...อ้วก.....เสียงพยาบาลสาวอ้วกเสียงดัง หญิงสาวป้วนปากเมื่ออาเจียนออกมาแค่น้ำใสๆ เหนียวๆ พยาบาลสาวนิ่งไป รู้สึกชาไปตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“ไม่นะ....โถ อะไรมันประเดประดังอย่างนี้นะ เราท้องหรือเปล่าเนี่ย” ประจำเดือนล่าช้าไปสามอาทิตย์

“ไม่นะ หรือว่าเราแค่เครียด” ต้นน้ำนิ่งคิด ก่อนจะใช้น้ำเย็นๆล้างหน้าทำให้รู้สึกดีขึ้นมาอีกนิดหนึ่ง ในใจพยายามนับครั้งสุดท้ายที่มีประจำเดือน หญิงสาวใช้มือนับก่อนจะรู้สึกชาไปทั่วร่าง น้ำตาคลอขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อนึกถึงสถานการณ์ระหว่างตนเองกับสามี

“ทำไม ต้องจะมาเกิดตอนนี้ด้วยลูกจ๋า” ต้นน้ำใช้มือลูบที่ท้องเบาๆ น้ำตาซึม หญิงสาวส่ายศีรษะเบาๆ

“อาจคิดมากไปเองก็ได้ ไม่น่าจะเป็นไปได้” พยาบาลสาวคิดวนไปมาอย่างมีกังวล

หลังจากยืนอยู่ในห้องน้ำร่วมสิบนาที หญิงสาวก็จมอยู่ในวังวนความคิดว่า จะทำยังไงต่อไปกับชีวิตตอนนี้จะเดินไปข้างหน้าหรือถอยหลัง ต้นน้ำคิดหนักจนมองไม่เห็นว่ามีบุคคลเข้ามายืนอยู่ภายในห้องนอนของเธอ เมื่อเดินต่อไปเล็กน้อยหญิงสาวเงยหน้าขึ้นแล้วก็ตกใจ หลุดร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ว้าย...พี่หมอ ตกใจหมด เข้าห้องน้ำมาได้ยังไง” หญิงสาวมีน้ำเสียงหงุดหงิด 

“ก็เดินเข้ามา ห้องไม่ได้ล็อคนี่” นายแพทย์อนวินท์พูดน้ำเสียงกวนพอๆกัน

ต้นน้ำเดินถอยหลังไปเล็กน้อยแต่ชายหนุ่มก้าวตาม ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาตำหนิแล้วพูดน้ำเสียงเรียบ

“ไม่นึกว่าคุณจะมีนิสัยเป็นเด็ก ไม่พอใจอะไรก็หนี ไม่ฟังเหตุผล”

สรรพนามที่ชายหนุ่มใช้เรียกเธอผิดไป จนต้นน้ำยืนนิ่งก่อนจะพูดว่า“จริงๆ พี่หมอน่าจะพอใจ ไม่มีก้างขวางคอ”

“เหลวไหล ไม่มีเหตุผลสักนิดเราต้องคุยกัน”

“น้ำเหนื่อย อยากพักผ่อน เราค่อยคุยกัน” ต้นน้ำเดินถอยหลังไปอีกก้าว แต่ต้องตกใจเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาพร้อมกับจับไหล่แน่น

“เราต้องเคลียร์กันเดี๋ยวนี้ แต่ไม่ใช่ที่นี่ เราต้องเคลียร์กันในที่ของผมไม่ใช่ที่นี่” อนวินท์พูดเสียงดัง

ต้นน้ำตกใจในมาดที่ค่อนข้างคุกคาม ริมฝีปากหญิงสาวสั่นเล็กน้อย เมื่อแววตาของชายหนุ่มช่างดุดัน และมีมาดค่อนข้างแข็งกระด้าง ช่างผิดกับมาดคุณหมอที่มีเมตตาและใจดีราวกับคนและคน 

“จะแต่งตัวเองหรือให้พี่แต่งให้” อนวินทร์พูดน้ำเสียงเคร่งขรึม น้ำเสียงยังกระด้าง

“แต่งเอง พี่หมอไม่ต้องมายุ่ง” ต้นน้ำเดินหลบไปอีกทาง หญิงสาวเดินหลบไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินกลับไปในห้องน้ำ 

ต้นน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวแต่งตัวในชุดที่ดูมิดชิดและเรียบร้อย

“ทำไมเราจะคุยกันที่นี่ไม่ได้คะ”

“เพราะพี่ไม่อยากให้ผู้ใหญ่ไม่สบายใจ ถ้าเราทะเลาะกันเสียงดัง” อนวินท์ตอบน้ำเสียงยังแข็งกระด้าง ชายหนุ่มเดินเข้าไปจับมือ แม้หญิงสาวจะพยายามขัดขืนแต่อนวินท์ใช้มือบีบแรงจนต้นน้ำนิ่วหน้า ริมฝีปากเม้มแน่น

“อย่าดื้อนะน้ำ ความอดทนพี่มีจำกัด ทั้งเหนื่อยและหิวมากด้วยตอนนี้” อนวินท์พูดพลางเดินไปข้างหน้า อย่างรวดเร็ว หญิงสาวเดินตามริมฝีปากเม้มแน่น 

“น้องนนท์อยู่ที่ไหน”

“บ้านพี่กริช” หญิงสาวตอบน้ำเสียงแข็งพอๆกัน

“งั้นให้ลูกนอนที่บ้านคุณก่อน ดีเหมือนกัน ผมไม่อยากทำให้ลูกตกใจ” สรรพนามที่แทนตัวเองแตกต่างออกไปเพราะในใจของชายหนุ่มกำลังนึกน้อยใจและหงุดหงิดที่หญิงสาวที่ตนเองรักไม่ได้ไว้ใจกันแม้แต่น้อย อนวินท์เดินผ่านห้องนั่งเล่นที่มีทั้งพ่อแม่และย่าของภรรยาสาวนั่งอยู่รวมกัน ชายหนุ่มฝืนยิ้มแล้วพูดว่า

“ผมพาน้ำมาลาครับ ฝากน้องนนท์กับคุณพ่อคุณแม่ไว้ก่อน ผมกับน้ำเรามีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย ผมคงต้องใช้เวลาสักวันสองวันครับ”

“ตามสบายๆ จ๊ะ น้องนนท์ไม่ต้องห่วง แม่ดูแลให้เองจ๊ะ” ตรีรินทร์พูดเสียงอ่อนโยน ด้วยสายตาของผู้เป็นแม่ เห็นลูกสาวนัยน์ตาแดงๆ เมื่อมองลดลงไปเห็นมือบุตรเขยจำมือลูกสาวตนเองแน่น ก็พอจะเดาได้ว่าทั้งสองคงมีเรื่องทะเลาะกันทำให้ลูกสาวหอบลูกกลับมาที่บ้าน 

อนวินท์ไหว้ลา ในขณะที่ต้นน้ำส่งสายตาให้ผู้เป็นแม่ หญิงสาวเว้าวอนผู้เป็นแม่ที่เป็นเหมือนความหวังสุดท้าย แต่ผู้เป็นแม่สายหน้าแล้วส่งสายตาที่มีแม่และลูกเท่านั้นที่สัมผัสได้ ต้นน้ำกัดริมฝีปากเล็กน้อย เมื่อชายหนุ่มผลักตนเองให้เข้าไปนั่งในรถพร้อมกับปิดประตูรถเสียงดัง ต้นน้ำหลับตาแล้วขยับไปนั่งจนชิดประตู เมื่อชายหนุ่มมานั่งประจำคนขับก็ออกรถอย่างรวดเร็ว