Chapter 42

ต้นน้ำรู้สึกเสมือนร่างกายกำลังตื่นตัวไปแทบทุกส่วน มือที่ถูกกดไว้ถูกปลดปล่อย ชายหนุ่มใช้ทั้งริมฝีปากและมือทั้งลูบไล้ทั้งถอดทั้งดึงจนเสื้อผ้าแทบทุกชิ้นหลุดออกไปจากร่างกาย ต้นน้ำรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ที่กำลังเผชิญตรงหน้า ร่างกายแพ้จิตใจก็กำลังแพ้เพราะความรู้สึกรักชายหนุ่มก็ยังมีอยู่เปี่ยมล้น อนวินท์ใช้ริมฝีปากทั้งจูบทั้งกัดเม้มจนต้นน้ำรู้สึกวาบหวาม แล้วปราการที่ตั้งไว้สูงตระหง่านก็พังครืนเมื่อกำลังต่อสู้กับความพิศวาสที่ถูกปลุกขึ้นมาราวกับไฟไหม้ป่า จากการเป็นผู้รับก็กลายเป็นการร่วมมือ หญิงสาวรู้ตัวว่ายังไงก็ไม่เคยเอาชนะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าได้แม้สักครั้งเดียว ความคิดของหญิงสาวหลุดลอยเมื่อชายหนุ่มใช้มือลูบไล้หน้าอกก่อนที่ลิ้นเรียวร้ายจะฉกพุ่งเป้าไปที่ดอกบัวสวย ชายหนุ่มตวัดไล้เลียขบเม้มดูดดึงราวกับเป็นของหวาน เสียงของหญิงสาวครวญครางเบาๆ อนวินท์อมยิ้มนิดๆ เมื่อสามารถทำให้ภรรยาสาวมีความสุขในการร่วมรักก่อนที่ทั้งสองจะพากันขึ้นสวรรค์ โดยลืมสนิทว่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ยังหน้าดำคร่ำเครียดทะเลาะกัน ทั้งคู่ราวกับน้ำมันกับไฟมาเจอกัน เจอกันกี่ครั้งก็เผาผลาญ เสียงกรีดร้องเบาๆ ของทั้งเขาและเธอการันตีได้ว่า ชายหนุ่มได้พาภรรยาสาวถึงเส้นชัย แต่เป็นเส้นชัยแห่งความสุข

อนวินท์พลิกตัวกอดภรรยาสาวให้อยู่ในอ้อมกอด โดยที่ชายหนุ่มใช้ศีรษะหญิงสาววางที่ไหล่ ริมฝีปากยังสูดดมเส้นผมสวย

“พรุ่งนี้พี่จะไปส่งที่บ้าน น้ำยังไม่ต้องทำงานพักผ่อนสักพักหนึ่ง นี่พี่จะไม่ลงโทษที่หนีงานมา”

“ใครบอกว่าน้ำหนี น้ำลางานแล้ว”

“พี่ลาออกให้แล้ว นี่ทำผิดกฎนะเนี่ย แต่อาจารย์หมอเห็นใจก็เลยจะช่วย”

“แน้...เรื่องอะไรพี่หมอมีสิทธิ์อะไร ไปลาออกให้น้ำ”

“สิทธิ์การเป็นสามี” อนวินท์พูด แต่จมูกยื่นไปจูบที่แก้มนวลเบาๆ

“น้ำยังไม่หายโกรธพี่หมอนะ อย่ามามั่ว” ต้นน้ำขยับหนี เมื่อนึกไปถึงภาพเหตุการณ์วันก่อน

อนวินท์ดึงหญิงสาวเข้ามาแนบตัว แล้วกอดไว้แน่น “ไม่มีหลักฐานที่ดีกว่านั้นแล้วห้ามมั่วนิ่ม รู้ไหมพี่โกรธแค่ไหนที่น้ำทำตัวเป็นเด็ก คุยกันยังไม่รู้เรื่องก็หอบลูกหนีต้องมีเหตุผลให้มากกว่านี้”

“แต่....”

“พี่ยืนยันว่าไม่ได้นอกใจน้ำ ไม่เคยสักครั้งเดียว ตั้งแต่แต่งงานกันมาสาบานได้” อนวินท์พูดพลางใช้ริมฝีปากจูบที่ไหล่ของภรรยาสาวเบาๆ

ต้นน้ำอึ้งกับคำยืนยันของชายหนุ่มมือประสานมือ อนวินท์ซุกใบหน้าเข้ามาแนบชิดใบหน้าของหญิงสาว สักพักชายหนุ่มก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย มีเพียงต้นน้ำที่ยังครุ่นคิดภาย ในใจของหญิงสาวรู้สึกลังเล ระหว่างสิ่งที่ตนเองเห็นและได้ยินกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเองตอนนี้ แต่ในใจเริ่มโอนเอียงมากับคำยืนยันหนักแน่น ของสามีจนเกือบคลายความกังวลไปเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่มันยังมีเส้นหมอกบางๆ เพียงบางเบาที่ยังสงสัยกับรูปภาพชายหญิงที่นอนเคียงกัน ภายในห้องที่ชายหนุ่มพัก ต้นน้ำคิดวนไปมาจนเผลอหลับไป

โรงพยาบาลเลิศวสิน อินเตอร์กรุ๊ป

แพทย์หญิงนิภา เดินเข้าไปในห้องส่วนตัว ผ่านหน้า พยาบาลสาวที่ทำงานเสมือนมือขวาให้กับตนเอง อย่างรวดเร็ว

“คุณหมอขา อีกสิบนาทีประชุมห้องโถงใหญ่นะคะ ข้อมูลดิฉันกำลังโหลดลงสติ๊กค่ะ”

“เดี๋ยวเธอตามเอาไปให้ที่ห้องคุณหมอสุชาตินะ ฉันไปทำธุระแป๊บหนึ่ง” แพทย์หญิงนิภา เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชัก ก่อนจะหยิบเมมโมลี่สติ๊ก ที่เธอเก็บไว้ออกมาอย่างรวดเร็ว

“ค่ะ” ชบาวิ่งกลับไปที่โต๊ะ แล้วรีบโหลดข้อมูลที่เหลืออีกสามหน้าลง เมมโมรี่สติ๊กอย่างรีบเร่ง

ก๊อกๆๆ 

นายแพทย์สุชาติเอ่ยปากอนุญาต ก่อนจะก้มลงอ่านเอกสารชุดสุดท้าย ก่อนจะเงยหน้าขึ้น แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อ แพทย์หญิงที่เปรียบเสมือนไม้เบื่อไม้เมา กำลังเดินหน้าเชิดเข้ามาในห้อง ใบหน้าอมยิ้มแต่มีแววตาที่อำมหิต 

“มีอะไร ไม่ต้องไปเตรียมอภิปรายหรือไง วินท์บอกคุณเป็นคนอภิปรายคนแรก”

“ไม่ต้องยุ่ง ฉันแค่จะมาบอกนายว่า ฉันเอาคืนนายแน่ๆ ทำแผนฉันพัง” แพทย์หญิงนิภาตบที่โต๊ะทำงานอย่างแรง

“นี่คุณสงบจิตใจหน่อย...ตกลงคุณเป็นหมอจริงๆ หรือเปล่า”

“หมอไม่ใช่คนหรือไง...ฉันแค่มาบอก ฉันเอาคืนนายแน่ๆ ผลของการแส่ไม่เข้าเรื่อง...จำอันนี้ได้ไหม” แพทย์หญิงนิภา หยิบเมมโมรี่สติ๊กสีม่วง แล้วแกว่งไปมา

“อะไร...”

“หลักฐานที่จะทำให้นายถูกถอนใบอนุญาตไง...” แพทย์หญิงนิภากำสติ๊ก แน่น แววตาจ้องมองนายแพทย์รุ่นพี่เขม็ง

“อยากทำอะไรก็ทำไป แต่ผมเตือนไว้อย่างหนึ่ง ระวังจะเหมือนคำพังเพยไทย”

“คำพังเพยอะไร” น้ำเสียงแพทย์หญิงนิภาหงุดหงิด แผนแกล้งปั่นหัวนายแพทย์รุ่นพี่ ดูเหมือนจะล้มเหลว เมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนไม่เดือดร้อนแม้แต่นิดเดียว

“ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว” นายแพทย์สุชาติ ก้าวเดินออกมาด้านหน้า มือกอดอก มองแพทย์หญิงรุ่นน้องนิ่ง มาดสุขุมและเยือกเย็น

“ไม่กลัว...สักนิด” แพทย์หญิงนิภายังแกว่งเมโมรี่สติ๊กไปมา ..เสียงเคาะประตูดัง ก่อนที่นายแพทย์สุชาติจะเอ่ยปากอนุญาต เสียงเปิดประตูก่อนที่พยาบาลที่ทำงานเสมือนเลขาเดินเข้ามาด้วยใบหน้ารีบเร่ง

“หมอนิค่ะ หมอวินท์ให้ตามหมอนิ กับหมอสุชาติที่ห้องประชุมใหญ่ค่ะทุกคนมาพร้อมหมดแล้ว นี่ค่ะเอกสารและข้อมูล” ชบายื่นเอกสารไปข้างหน้า ในขณะที่มือของแพทย์หญิงนิภาที่กำลังแกว่งเมมโมรี่สติ๊ก ชนกับแฟ้มจนทำให้เมมโมรี่สติ๊กสองอันล่วงลงพื้นในเวลาไล่เลี่ยกัน แพทย์หญิงนิภาตาโต ก่อนจะมองไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว 

“ขอโทษค่ะ คุณหมอ” ชบารีบนั่งลงแล้วเก็บเอกสารที่ล่วงออกจากแฟ้ม มือสั่น

“ทำไมมันโง่แบบนี้นะ” แพทย์หญิงนิภาผลักพยาบาลสาว ล้มด้วยความโมโห ก่อนจะมองไปที่เมมโมรี่สติ๊กตาโต

“เฮ๊ย ทำไมสีเหมือนกัน แล้วมันอันไหนของฉันยะ” แพทย์หญิงนิภาจับเมมโมรี่สติ๊ก ที่รุ่นเดียวกัน สีเดียวกัน ตาแทบจะถลนออกจากเบ้า ในขณะที่นายแพทย์สุชาติผวาเข้าประคองพยาบาลสาวที่ถูกผลักจนเซไปเกือบชนกับขอบโต๊ะ 

“ทำบ้าอะไร หยุดอาละวาดได้แล้ว” นายแพทย์สุชาติประคองพยาบาลสาว ให้ยืน แววตาที่มองไปที่แพทย์หญิงมีแววตำหนิ ในพฤติกรรมที่ก้าวร้าวของอีกฝ่าย