Chapter 57

โรงพยาบาลเลิศวสิน

ต้นน้ำลงจากรถวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล ราวร่างไร้หัวใจ กว่าชั่วโมงที่ตามหาชายหนุ่มแต่ไม่พบทำให้ต้นน้ำรู้สึกถึงความผิดปรกติ หญิงสาวแทบวิ่งถลาไปที่ห้องทำงาน เห็นเพื่อนสาวคนสนิทกำลังทำงานอย่างวุ่นวาย 

“จอย” ต้นน้ำตะโกนเรียกไปก่อน

พยาบาลจอย สะดุ้งก่อนมองไปที่ต้นเสียง แว๊บแรก แสดงความตื่นเต้น แต่เมื่อนึกถึงว่า ตลอดหลายวันมานี่ ไม่ว่าเธอพยายามติดต่อหญิงสาวอย่างไรก็ติดต่อไม่ได้ ทำให้จอยรู้สึกน้อยใจเพื่อนสาว ทั้งน้อยใจของตัวเองและยังโกรธเพื่อน เพราะสงสารเจ้านายหนุ่ม ที่ตลอดหลายวันตั้งแต่หญิงสาวหายไป นายแพทย์หนุ่มทั้งเครียด และไม่ได้ดูแลตัวเองเลย จอยแกล้งทำงานต่อไปราวกับไม่ได้ยินเสียงเพื่อนรัก

“จอย พี่หมออยู่ไหน” ต้นน้ำถาม เมื่อเดินมายืนตรงหน้า 

“แกสนใจด้วยเหรอ หายไปไหนมา ทั้งฉันทั้งพี่หมอติดต่อแกไม่ได้ ตอนนี้จะมาถามหา ช้าไปหน่อยไหม” จอยพูดประชดแล้วทำงานต่อ

“แกอย่าเพิ่งโกรธฉันนะ ฉันไม่สบายนอนโรงพยาบาล แล้วลืมเอาที่ชาร์ตโทรศัพท์ไปด้วย แบตหมดตั้งแต่วันแรกแล้วมั้ง ฉันรู้ข่าวหมอนิ ตกลงเป็นยังไง”

จอยได้ฟัง แล้วเงยหน้ามองเพื่อนที่ท่าทางดูอิดโรยก็รู้สึกตัว รีบลุกขึ้นมาโอบกอดเพื่อนสาวแน่น

“แกไปไหนมา แล้วเป็นอะไรถึงเข้าโรงพยาบาล”

“อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลย พี่หมออยู่ไหนฉันอยากเจอพี่หมอ” ต้นน้ำพูดละเมอ สายตาสาดส่องหาสามีหนุ่ม ในใจร้อนรน

“ไม่อยู่ พี่หมอไปแล้ว” จอยพูด แล้วแอบอมยิ้ม

“ไปไหน” ต้นน้ำถาม น้ำเสียงเครียด

“ไปญี่ปุ่น ไปดูงาน แกไม่รู้เหรอ”

ต้นน้ำส่ายหน้า “ไปนานไหม”

“ก็คงนานนะ ให้ตีตั๋วขาไปขาเดียว” จอยแอบกลั้นยิ้มขณะตอบ ต้นน้ำไม่สนใจมองหน้าเพื่อน เพราะกำลัง ตกใจและชาไปทั่วเรือนร่าง

“ไม่นะ ...เครื่องออกตอนกี่โมงจอย ฉันต้องไปตามพี่หมอ ยังไงก็ขอให้ได้คุยกันก่อน” ต้นน้ำคว้าแขนเพื่อน แล้วลากตัวอย่างแรง

“แกขับรถให้ที ยังไงฉันก็ต้องไปตามพี่หมอ”

“เครื่องจะออกแล้วนะแก ฉันเช็คอินให้เอง”

“ยังไงก็ต้องไป อย่างน้อยฉันอยากจะบอกให้เค้ารู้ว่า เรากำลังจะมีลูกคนที่สองด้วยกัน พี่หมอจะได้รีบกลับ” ต้นน้ำพูดน้ำตาไหล

“แกท้อง...”

“ใช่ ฉันเลยต้องแอดมิดไง” ไปส่งฉันหน่อย ฉันอยากโทรหาพี่หมอ โทรศัพท์ชาร์ตอยู่ในรถ ไปแกฉันกลัวควบคุมตัวเองไม่ได้

“เออ ๆ” จอยตอบ พลางนึกในใจ “ตายล่ะ ไปหลอกว่าคุณหมอจะไปนาน ถ้าจะบอกตอนนี้ว่า อีกสิบวันก็กลับแล้ว แต่มานึกอีกที ถ้าบังเอิญเครื่องดีเลย์ สองคนนี้อาจได้ปรับความเข้าใจกัน”

“ไปเร็วแก...แกขับรถให้ฉัน”

ต้นน้ำพยายามกดโทรศัพท์หาสามี สายไม่ว่าง หญิงสาวกดโทรศัพท์มือสั่น “แก เล่ามาสิมันเกิดอะไรขึ้น” ต้นน้ำจับแขนเพื่อนสาว เขย่าเบาๆ 

“ใจเย็นๆ น้ำ ฉันว่าแกอย่าเครียดอย่ากังวลให้มาก ใจเย็นๆ สูดลมหายใจ” จอยพูดพลางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นช้าๆ 

“โถ หมอนิ ไม่น่าเลย” ต้นน้ำรู้สึกเศร้าใจ เมื่อจอยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นคร่าวๆ

“พี่หมอคุยกับใครอยู่นานมากๆ ปกติพี่หมอไม่ชอบคุยโทรศัพท์นี่นา” ต้นน้ำพยายามกดโทรศัพท์ทุกๆ ห้าวินาที 

“แกส่งข้อความให้พี่หมอสิ” จอยหันมาบอก

เมื่อต้นน้ำเปิดโปรแกรมยอดฮิต ก็ต้องตกใจ เมื่อมีข้อความหาเธอ และมิสคอล ราวสี่ร้อยกว่าข้อความ หญิงสาวนิ่งอึ้ง เพราะมีข้อความจากแม่ สามี และเพื่อนสาว ข้อความกำลังถูกโหลดขึ้นช้าๆ

อนวินท์คุยโทรศัพท์กับลูกชาย ใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมๆ ยื่นพาสปอร์ตให้เจ้าหน้าที่ตรวจ ก่อนจะเข้าไปในส่วนผู้โดยสารขาออก “น้องนนท์ครับ คุณพ่อจะไปทำงานที่ญี่ปุ่นสิบวันฝากลูกบอกแม่น้ำด้วยนะครับ ว่า

เสร็จงานแล้วพ่อจะรีบกลับนะครับ” 

“ครับ” น้องนนท์ตอบรับ ใบหน้าสดชื่น 

“พ่อจะซื้อของเล่นมาฝาก” อนวินท์ยังคงคุยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ ขณะที่ต่อแถวตรวจพาสปอร์ต ก่อนที่จะผ่านไปในส่วนที่สแกนกระเป๋า

“เย้ ขอบคุณครับ” น้องนนท์กระโดดดีใจที่จะได้ของเล่นใหม่ พร้อมอธิบายผู้เป็นพ่อถึงหุ่นยนต์ที่ตนอยากได้ น้ำเสียงกระตือรือร้นของลูกชายทำให้อนวินท์อมยิ้ม ชายหนุ่มลดฝีเท้าให้ช้าลงเพื่อจะได้คุยกับลูกชายได้มากขึ้น...