Chapter 53

จังหวัดแม่ฮ่องสอน อ.ปาย ภายในรีสอร์ต เล็กๆ ในอำเภอปาย 

ปายอินเฮเว่น เป็นรีสอร์ต เล็กๆ อยู่ไกลจากความเจริญในเมือง เป็นรีสอร์ตที่ใกล้เคียงธรรมชาติ อยู่ห่างจากความเจริญในตัวเมืองปาย ห้ากิโลเมตร ต้นน้ำเลือกที่นี่เป็นที่พัก เพราะครั้งหนึ่ง เมื่อสิบปีก่อน เธอกับสามีเคยมาออกค่ายอาสาที่นี่ ไม่น่าเชื่อว่า สิบปีผ่านมา อำเภอปายจะเจริญเติบโต เป็นอำเภอที่เน้น การท่องเที่ยว เป็นอำเภอที่ดึงดูดน้องท่องเที่ยว จากทั่วโลก หญิงสาวไม่เลือกที่พักในเมือง เพราะอยากอยู่สงบๆ ตามลำพัง ตัดขาดจากสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งปวง ไม่มีทีวี ไม่มีมือถือ ต้นน้ำนอนซมอยู่สองสามวัน เพราะป่วย วันนี้เป็นวันแรกที่ลุกขึ้นมาจากเตียงได้ยังรู้สึกมึนงง หญิงสาวรู้สึกผะอืดผะอม คลื่นไส้ เวียนหัว ต้นน้ำแทบจะคลานไปที่ห้องน้ำ แล้วอ้วกออกมา มีเพียงน้ำใสๆ เพราะเธอแทบจะไม่ได้ทานอะไร สามสี่วันที่ผ่านมา 

“เวียนหัวจัง...” ต้นน้ำแทบจะนอนลงไปที่พื้นในห้องน้ำ 

หญิงสาวพยายามพยุงตัวเอง ให้ออกมาจากห้อง นัยน์ตาพร่ามัว ก่อนที่จะเป็นลมไปในที่สุด...ฟื้นมาอีกครั้ง ตัวเองก็มานอนอยู่ในโรงพยาบาลกำลังถูกให้น้ำเกลือ หญิงสาวมองไปข้างๆ ทั้งซ้าย ขวา ก็มีคนไข้นอนเรียงราย ติดๆ กันยาวไปจนสุดลูกตา

“คุณฟื้นแล้ว รู้สึกเป็นไงบ้าง” พยาบาลสาว หน้าตาน่ารักเอ่ยถามเบาๆ 

“ดีขึ้นมากๆ แล้วค่ะ ฉันมานอนที่นี่ได้ยังไง”

“คุณป้านวล เจ้าของรีสอร์ตที่คุณไปพัก เอามาส่ง แกต้องรีบกลับไปทำงาน เพราะช่วงนี้ ไฮซีซั่นนักท่องเที่ยวเยอะ แกฝากให้นิดดูแลคุณค่ะ” พยาบาลนิดเล่าใบหน้ายิ้มแย้ม

“อ๋อ ลืมบอกดีใจด้วยนะคะ คุณท้องได้สองเดือนแล้ว” คุณหมอฝากบอกให้คุณระมัดระวังตัวเองค่ะ

“ท้อง...” ต้นน้ำผงกตัวเองขึ้นนั่งด้วยความตกใจ ตัวชาไปทั่วเรือนร่าง หัวใจเต้นแรง แต่แล้วน้ำตาก็ไหลด้วยความรู้สึกสับสน

“ทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้นะ ทำไมต้องมาท้องตอนนี้ด้วยลูก แม่ยังไม่รู้เลยว่าแม่ควรจะทำยังไงต่อไป” ต้นน้ำใช้มือลูบที่ท้องน้ำตาไหล หญิงสาวกำลังนึกถึงเรื่องราวต่างๆ แล้ว รู้สึกหนักใจว่าจะตัดสินใจเดินไปข้างหน้า หรือถอยกลับมาข้างหลัง ต้นน้ำยังรู้สึกมืดมนกับความรู้สึกตัวเอง ต่อไปก็ไม่ใช่สองคน แต่เป็นสามคน ถ้าเธอเดินไปข้างหน้า ต้องเหนื่อยมากขึ้นหรือถอยหลังเธอก็ต้องพร้อมเผชิญกับมือที่สามที่สี่ ที่เข้ามากวนใจ หญิงสาวนึกไม่ออกว่าจะรับได้ไหม ความน้อยใจในวันครบรอบแต่งงานยังแจ่มชัดในสมอง และหัวใจ

ต้นน้ำมองเหม่อไปทั่วห้อง เห็นทั้งหมอและพยาบาลเดินไปมา แล้วนึกไปถึงสามีและตนเองระหว่างทำงานเคียงข้างกันที่เลิศวสิน ภาพในอดีตย้อนเข้ามาราวกับนั่งไทม์มะชีน หญิงสาวเผลอยิ้มเมื่อนึกถึงภาพในอดีต แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนไข้ที่เรียงรายมากมาย แต่มีพยาบาล แค่สี่คน หมออีกสองคน แต่คนไข้ กะโดยสายตา และการบอกเล่าของคนที่นอนข้างๆ ก็น่าจะเป็นร้อย

ความรักของเธอ เกิดขึ้นจากความเลื่อมใส ศรัทธา ก่อเกิดเป็นความรักขึ้นเงียบๆ เธอเลือกวิชาชีพพยาบาล ก็เพราะเขา เลือกจะเป็นหมอ จำได้ว่า น้องสาวบุญธรรมเคยเล่าว่า ที่ชายหนุ่มเลือกวิชาชีพหมอ เพราะต้องการช่วยเหลือคนให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บ นั่นเป็นสิ่งที่เธอมองเขาเป็นไอดอล และหันเห จากสายธุรกิจที่บิดามารดาอยากให้เรียน เธอเลือกเรียนพยาบาล เพื่อที่จะได้ทำงานใกล้ชิดกับชายหนุ่มที่เธอรัก และเมื่อทำงานด้วยกัน ความศรัทธาที่มีอยู่แล้ว มันมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกิดเป็นความรัก รักในสายงานนี้ รักที่จะช่วยเหลือผู้อื่น และรักในตัวตนของแพทย์หนุ่ม ที่เสียสละเกือบทุกวินาทีในชีวิตให้กับงาน อนวินท์เป็นทั้งผู้บริหารแพทย์ในโรงพยาบาลเอกชน และยังเปิดคลินิกช่วยเหลือผู้มีรายได้น้อย และทุกปียังเบียดเวลาไปออกค่ายอาสาในถิ่นทุรกันดาร

ต้นน้ำมองพยาบาล เดินและวิ่งขวักไขว่ แล้วนึกถึงตอนที่ตนเองเป็นพยาบาลในโรงพยาบาลเลิศวสิน หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะลุกขึ้นเดิน 

“คุณน้ำค่ะ จะไปไหน” พยาบาลนิด ตะโกนถามขณะที่กำลังรับบัตรคิว 

“น้ำอยากช่วยค่ะ น้ำเป็นพยาบาลจากเลิศวสิน บางทีน้ำอาจช่วยแบ่งเบาพวกพี่ๆ ได้” ต้นน้ำเอี้ยวตัวไปหยิบบัตรประจำตัวส่งให้ พยาบาลนิดดู

“โห บังเอิญจริงๆ ขอบคุณค่ะ วันจันทร์ก็แบบนี้แหละ คนไข้เยอะมากๆเลย” 

อีกหลายชั่วโมงต่อมา พยาบาลนิดและต้นน้ำ นั่งทานอาหารด้วยกัน ในห้องพักพยาบาล หญิงสาวทั้งสองคุยกันอย่างถูกคอ

“พี่นิด ทำงานที่นี่ทั้งวัน แล้วครอบครัวที่บ้านล่ะคะ”

“สามีพี่ไปเป็นทหารที่ภาคใต้ ปีหนึ่งจะได้กลับบ้าน แค่สองสามครั้งเอง”

“เนี่ย แต่วันนี้ต้องรีบกลับบ้าน เป็นวันครบรอบแต่งงานต้องโทรคุยกันสักหน่อย” พยาบาลนิดพูดใบหน้าสดใส

“แล้วนิด ไม่น้อยใจเหรอที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนวันสำคัญ”

“ไม่หรอกจ๊ะ นิดเข้าใจ พี่เขาเป็นทหาร มีหน้าที่ปกป้องประเทศ ทำงานรับใช้ชาติ”

ต้นน้ำฟังแล้วสะอึก มองเพื่อนร่วมอาชีพน้ำตาคลอ แล้วนึกย้อนกลับมาที่เรื่องของตนเอง ต้นน้ำพบว่าเรื่องของตนเองดีกว่า พยาบาลรุ่นพี่ตรงหน้าทุกอย่าง เธอและสามี อยู่ด้วยกันทุกวัน ถึงอาจไม่ได้ฉลองในวันครบรอบแต่งงาน แต่หมอวินท์ก็มีของขวัญเล็กๆน้อยๆ และดอกไม้ให้เธอทุกปี เธอได้ทำงานในโรงพยาบาลเอกชนที่อยู่ในเมืองหลวง มีความสะดวกสบายครบครัน คนไข้ก็ไม่ได้มากจนเกินไป เรียกว่าหนักแต่คงไม่หนักเท่ากับพยาบาลและหมอในโรงพยาบาลที่นี่ ต้นน้ำถอนหายใจยาว มองไปข้างหน้า หรือเธอคาดหวังกับชีวิตมากจนเกินไป หญิงสาวรู้สึกว้าวุ่นใจ 

“ขอบคุณพี่นิดมากๆ สำหรับทุกอย่าง น้ำคิดว่าอีกสองสามวันก็จะกลับบ้านแล้วล่ะ ถ้าพี่นิดลงไปกรุงเทพฯ อย่าลืมแวะไปเยี่ยมน้ำบ้าง”

“ไม่เป็นไร มันเป็นอาชีพของเราอยู่แล้ว” พยาบาลนิดบีบมือพยาบาลรุ่นน้องร่วมอาชีพ ราวกับส่งกำลังใจให้กันและกัน