Chapter 60

ในขณะที่จอยผลักให้ต้นน้ำเดิน เพราะหญิงสาวกำลังตกตะลึง.. ต้นน้ำวิ่งย้อนขึ้นกลับไปบนบันไดเลื่อน ในขณะที่อนวินท์วิ่งลงมา ภาพประทับใจแบบนี้ ทำให้จอยถึงกลับต้องตบมือด้วยความซาบซึ้ง ต้นน้ำวิ่งเข้าสวมกอดอนวินท์ทันที 

“น้ำขอโทษ น้ำเสียใจที่เอาแต่ใจ น้ำน่าจะเชื่อใจพี่หมอมากกว่านี้ น้ำมันงี่เง่าเอง” ต้นน้ำร่ายยาว 

อนวินทร์สวมกอดภรรยาสาวแน่น มองหน้าภรรยาสาว ตาบวมแดง จมูกแดง ปากสั่นๆขณะพูด ชายหนุ่มอมยิ้ม ก่อนก้มลงจูบภรรยาสาวในขณะที่หญิงสาวละล่ำละลักพูด ต้นน้ำตกใจหัวใจเต้นแรง จูบตอบชายหนุ่มด้วยความโหยหา แม้ว่ารสจูบจะหนักหน่วง แต่ต้นน้ำไม่ขัดขืนเพราะเธอก็คิดถึงอ้อมกอดนี้ ริมฝีปากนี้ แล้วยิ่งรู้ว่าจะต้องจากชายหนุ่มนาน หญิงสาวใช้มือโอบรอบต้นคอ 

จอยอ้าปากค้างกับภาพที่เห็นเป็นสิบวินาที “โห จะเลิฟซีนก็สะกิดก่อนสิ จะได้หลบไปไกลๆ เอามาให้คนโสด อิจฉา” จอยบ่นก่อนเดินหันหลังลงบันไดเลื่อนด้วยความเซ็ง แต่ก็เพียงแป๊ปเดียวก็หันมาถ่ายรูปที่คุณหมอหนุ่มชื่อดัง และภรรยาสาว กำลังแลกจูบกันไปมาด้วยความคิดถึง 

“แหม ลีมินโฮ ก็ลีมินโฮ เถอะ เจอคุณหมอวินท์ชิดซ้าย เล่นมาจูบกลางสนามบินสุวรรณภูมิงี้” จอยหันไปมองผู้คนรอบข้างที่ผิวปากกันเฟี้ยวฟ้าวยังรู้สึกเขินแทนเพื่อนสาว จอยกดถ่ายคลิปวีดีโอ แล้วโพสแชร์ในอินสตาร์แกรม แชร์ให้กลุ่มเพื่อนร่วมงานดู 

ต้นน้ำก้มหน้านิ่ง เมื่อบันไดเลื่อนมาจนขั้นสุดท้าย อนวินท์ส่งจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากเป็นการส่งท้าย หอมแก้มอีกครั้ง ก่อนจะโอบภรรยาสาวให้ใบหน้าซุกอก โยกไปมา เพราะรู้สึกได้ว่าหญิงสาวคงอาย อนวินท์ก็เขินเหมือนกัน ในชีวิตก็ไม่คิดว่าตนเองจะทำแบบนี้ แต่ก็หันไปส่งยิ้มให้คนรอบข้าง ชายหนุ่มจูงภรรยาสาว ไปนั่งที่เก้าอี้ ที่อยู่ไม่ห่างไกลจากบันไดเลื่อนนัก 

“เลิกก้มหน้าได้ล่ะ ไม่มีใครมองล่ะ” อนวินท์กระซิบ เมื่อต้นน้ำยังก้มหน้านิ่ง 

“พี่หมอ..”

“อ้าว เลยเขินหนักเลยทีนี้” อนวินท์โบกมือให้จอย ซึ่งทำมือว่า ขอตัวไปก่อน 

“พี่หมอเลิกล้อซะที”

“มีเรื่องสำคัญจะบอกพี่ เรื่องอะไรคะ” อนวินท์โอบภรรยาสาวไว้ในอ้อมแขน แต่ถามเบาๆ

“น้ำอยากบอกพี่หมอก่อนออกเดินทางว่า ....ว่า...” ต้นน้ำชักเขิน เมื่ออนวินทร์จ้องหน้านิ่ง จนเธอไม่กล้าสบสายตา

“ว่า...” อนวินท์ต่อให้

“น้องนนท์ กำลังจะมีน้องค่ะ ..”

อนวินท์อึ้ง ทำตาโต ก่อนสวมกอดภรรยาแน่น ต้นน้ำกอดตอบ รู้สึกเหมือนอ้อมกอดของสามีแน่น จนรู้สึกอากาศที่ตนจะหายใจจะไม่พอ จนต้องรีบร้องประท้วงเสียงอ่อน “หายใจไม่ออกค่ะ”

“พี่ขอโทษ พี่ดีใจไปหน่อย เรากำลังจะมีลูก...”

“น้ำรักพี่หมอนะคะ ขอโทษค่ะที่เอาแต่ใจ”

“พี่ก็รักน้ำมากๆๆ เหมือนกันครับ พี่ก็ต้องขอโทษน้ำเหมือนกัน ที่ไม่ได้เล่าให้ฟังทุกอย่าง” อนวินท์กระซิบบอกอ่อนหวาน

“พี่หมอกลับมาได้ไหมทันไหมค่ะ ตอนลูกคลอดน้ำไม่อยากคลอดคนเดียวเหมือนคราน้องนนท์” ต้นน้ำส่งสายตาอ้อดอ้อนอ่อนหวาน

“ทำไมจะกลับไม่ทันจ๊ะ พี่จะอยู่ข้างๆ น้ำ จะรอดูพัฒนาการลูกทุกๆ ขึ้นตอนไม่ให้พลาดเลยตอนนี้”

“อ้าว ไหนจอยบอกว่า พี่หมอไปนานยังไม่มีกำหนดกลับ” ต้นน้ำหันไปมองหาเพื่อน

“จอยกลับไปแล้ว...”

“อ้าว..ทิ้งกันกลางทางเลย” ต้นน้ำบ่น ใบหน้างอด้วยความขัดใจเพื่อน 

“พี่บอกให้กลับเอง เพราะว่าจะชวนน้ำไปฮันนีมูนด้วยกัน พี่ไปก่อนการสัมมนาสองวัน ตอนแรกคิดว่า อยู่บ้านไปก็คิดถึงน้ำ คิดถึงลูก อยู่บ้านคนเดียวเหงา ก็เลยจะไปเตรียมงานกับทีมงานก่อน แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว”

“ไปญี่ปุ่น...แต่ไฟล์ที่พี่หมอไป เครื่องกำลังจะออกแล้วนี่ค่ะ” ต้นน้ำหันไปมองสามี แววตาตื่นเต้น

“เราไปไฟท์ต่อไปได้ สายการบินไปญี่ปุ่นตอนนี้เยอะแยะ” อนวินทร์ตอบน้ำเสียงกระตือรือร้น

“แต่น้ำไม่มีพาสปอร์ต อยู่ที่บ้าน..น้ำไม่ได้เอาติดตัวมาด้วย”

“พาสปอร์ต อยู่นี่” อนวินทร์โชว์พาสปอร์ต ในกระเป๋าถือของตัวเอง

“อ้าว ทำไมพาสปอร์ตน้ำ อยู่กับพี่หมอ”

“ก็พี่กลัวน้ำจะหนีพี่ไปต่างประเทศไง จะตามกันยังไงคะ” อนวินท์พูดลงท้ายว่า “คะ” เน้นคำ ทำใบหน้าล้อเลียนภรรยาสาว

ต้นน้ำอมยิ้มในความเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มอย่างอ่อนใจ “น้ำยังไม่ได้บอกแม่เลย..แล้ววันพุธหน้าน้องนนท์ก็กลับจากค่าย”

“โทรบอกแม่รินทร์ตอนนี้เลย ส่วนนนท์ ก็ให้จอยรับน้องนนท์ แล้วบินตามไป พี่อยากให้ลูกไปเที่ยวกับพวกเราด้วย ก่อนจะกลับไปเรียนต่อในอาทิตย์ต่อไป”

“น้ำ ยังไม่ได้กินข้าวเลย หิวข้าวจัง” ต้นน้ำอมยิ้มขณะพูด

“งั้นไปซื้อตั๋ว แล้วไปทานข้าวกัน ลูกคงหิวล่ะ” อนวินท์พูดขณะที่พยุงภรรยาสาว ให้เดินตาม ทั้งสองมีใบหน้ายิ้มแย้ม

อนวินท์ก้มลงหอมที่หน้าผาก รู้สึกโล่งอกในภาวะหนักอึ้งอาทิตย์กว่าที่ผ่านมา ในขณะที่ต้นน้ำเองก็รู้สึกมีความสุขมาก จูงมือชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของหัวใจเธอตั้งแต่เด็ก จนเป็นวัยรุ่น และลากยาวมาถึงตอนนี้ ที่กำลังจะเป็นคุณแม่ลูกสอง ความรักที่เหมือนแค่ความฝันเพราะเขาคือชายคนรักของน้องสาวบุญธรรม กามเทพเล่นกล ให้มาผูกพันแนบแน่นเป็นคนคนเดียวกัน ต้องผ่านอุปสรรคมากมาย จนกว่าจะเข้าใจและรักกันได้ ต้นน้ำถอนหายใจยาว และเอื้อมมือไปจับที่แก้มของอนวินท์และลูบเบาๆ อนวินท์มองหญิงสาว ที่เคยมองแค่เป็น น้องสาว เพราะเธอคือพี่สาวของอดีตคนรัก แต่กามเทพฯ พลิกผัน ให้รักครั้งแรก เป็นเพียงรักแค่ข้างเดียว

ความรักครั้งแรกทำให้ชีวิตเกือบพลิก ไม่นึกว่าการอกหักจะทำให้ชีวิตพลิกผันได้มาผูกพันกับหญิงสาวที่เปรียบเหมือนเงาของตนเอง จำได้ว่าทุกๆก้าวของชีวิต ไม่ว่าตนเองจะอยู่ที่ไหน มองไปไม่ห่างกัน จะมีเธออยู่ข้างๆ ไม่ว่าเรียน ฝึกงาน ออกค่าย หรือการทำงาน จนเหมือนสิ่งที่ต้องมีในชีวิตประจำวันที่ขาดไม่ได้ จริงๆ แล้ว ต้นน้ำอาจไม่สวยคมหวาน ตั้งแต่แรกเห็นอย่างกับกอหญ้า อดีตคนรัก แต่หน้าตาของต้นน้ำงามพิศ มองนานๆ แล้วไม่เคยเบื่อ แต่สิ่งที่ได้ใจอนวินท์มากกว่ารูปลักษณ์ภายนอกก็คงเป็นสิ่งที่หญิงสาวทำให้มาตลอดสิบกว่าปีที่รู้จักกัน การ์ดวันเกิดที่ทำด้วยมือทุกปี ของขวัญทุกชิ้นที่ทำด้วยใจ สิ่งละอันพันละน้อยที่หญิงสาวหมั่นทำให้ต่างหาก ถ้าเปรียบความรักเหมือนต้นไม้ มันก็อาจเริ่มด้วยการพรวนดิน หว่านเมล็ด รดน้ำ ใส่ปุ่ย จนกระทั่งค่อยๆ เติบโต ขยายกิ่งก้าน เป็นต้นไม้ที่แข็งแรง อนวินท์เปรียบความรักดั่งต้นไม้ กว่าจะเป็นต้นไม้ที่แข็งแรงต้นหนึ่ง ผ่านกระบวนการมากมาย ดังเช่นความรักของตนเองและต้นน้ำ กว่าจะมีทุกวันนี้ ผ่านอุปสรรค ผ่านมาทุกฤดูกาล กว่าจะมาเป็นต้นไม้ที่งดงามดังเช่นทุกวันนี้...อนวินท์สัญญากับตนเองว่า จะรักษาความรักของตนเองและต้นน้ำ ให้เหมือนต้นไม้ จะเติบโต ออกดอกและผล ไปเรื่อยๆ อนวินท์หันหน้าลงไปจูบที่แก้มภรรยาสาวเบาๆ ต้นน้ำเอื้อมมือไปลูบที่แก้มของชายหนุ่ม มองสามีด้วยความรู้สึกรักอย่างหมดหัวใจ อนวินท์ก้มลงใช้ริมฝีปากจูบที่ริมฝีปากเบาๆ อีกครั้ง

“พี่รักน้ำมากนะจ๊ะ” 

“ค่ะ พี่หมอบอกแล้ว” ต้นน้ำยิ้มอาย 

“ต่อไปจะบอกให้น้ำรู้ทุกวัน จะได้ไม่น้อยใจอีก”

“ขอบคุณค่ะ เราจะรักษาความรักของเราต่อไปจนวันสุดท้ายของชีวิตนะคะพี่หมอ”

“ครับ พี่สัญญา” อนวินท์กอดภรรยาสาวด้วยความรู้สึกรักและห่วงแหนอย่างท่วมท้น.....

-------------- The      end -------