Chapter 54

ต้นน้ำเดินมือจับเสาแขวนน้ำเกลือห้อยอยู่ ส่วนอีกมือก็จับมือพยาบาลสาว เพื่อนรุ่นพี่ร่วมอาชีพที่เพิ่งรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน หญิงสาวเดินผ่านห้องโถงที่กำลังมีรายการข่าวร้อน

ต้นน้ำจ้องมองที่หน้าจอ ยืนตัวแข็งจนพยาบาลนิดต้องเขย่าที่ข้อมือ 

แพทย์หญิงพ่ายรัก ฉีดยาตายคาห้องพัก เกิดเหตุที่คอนโดฯ ชื่อดังใจกลางเมือง ตรวจสอบต่อมาว่าคือ สูตินารีแพทย์ชื่อดัง แพทย์หญิงนิภา ทำงานที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง สวมชุดกาวน์สีขาวที่แขนซ้ายมีรอยเข็มฉีดยาและมีสายยางรัดที่แขน ใกล้กันพบเข็มฉีดยาใช้แล้ว น่าสลดใจยิ่งขึ้นเมื่อพบว่ามารดาของแพทย์หญิงเพิ่งเสียชีวิตเมื่อสามวันก่อน คาดว่าต้นเหตุอาจมาจากปมชู้สาว ที่เกิดเหตุพบจดหมายที่จ่าหน้าถึง นายแพทย์หนุ่มอักษร อ ผู้อำนวยการหนุ่มโรงพยาบาลชื่อดังที่เคยมีข่าวกันเมื่อหลายปีก่อน

ต้นน้ำยืนนิ่งฟังแล้ว ใจเต้นแรงสมองแทบไม่สั่งงาน มือสั่นก่อนที่จะหมดสติลง พยาบาลนิดมองปฏิกิริยาคนไข้สาวแล้วตกใจรีบพยุงไปนอนที่เตียงก่อนจะปฐมพยาบาลต้นน้ำลืมตาขึ้นสมองยังจำได้ถึงข้อความข่าว 

“หมอนิตาย...แม่หมอนิก็ตาย เกิดอะไรขึ้น..โทรศัพท์โทรศัพท์มือถือ” หญิงสาวผงกศีรษะเร็ว แล้วกวาดสายตามองหาโทรศัพท์มือถือ

พยาบาลนิด มองคนไข้สาวแล้วขมวดคิ้ว “นอนเฉยๆ ก่อนนะคะน้องน้ำ ตอนนี้ร่างกายน้องอ่อนแอมากค่ะ หมอให้นอนพักมากๆ นะคะ อย่าลืมว่าน้องน้ำกำลังท้องอยู่นะคะ ต้องรักษาตัวเองก่อน”

“น้ำอยากได้โทรศัพท์มือถือค่ะ... พี่นิดช่วยให้ใครไปที่รีสอร์ต น้ำมีธุระด่วนมากๆต้องใช้”

“เอาของพี่ไปใช้ไหมคะ”

“น้ำจำเบอร์โทรศัพท์ไม่ได้ค่ะ”

“พี่ว่าน้องน้ำพักผ่อนให้แข็งแรง วางเรื่องทุกอย่างไว้ก่อนดีไหมคะ พรุ่งนี้ พรุ่งนี้พี่จะให้คนไปขอป้าที่รีสอร์ต มาให้นะคะ”

ต้นน้ำจับมือบิดไปมา ถ้อยคำในเนื้อข่าวยังวนเวียนไปมาในสมอง “เกิดอะไรขึ้นกับหมอนิกันแน่...ใช่คืนนั้นหรือเปล่า ดูจากเวลาแล้วน่าจะใช่” ต้นน้ำนึกย้อนไปถึงเช้ามืดวันที่สามีกลับมาบ้านด้วยอาการอ่อนเพลีย แววตาเศร้าหน้าตาก็ดูเครียด หญิงสาวคิดไปมาด้วยความว้าวุ่นใจ

สถานีตำรวจ

อนวินท์กำลังให้ปากคำตำรวจ ด้วยความรู้สึกเครียด “คุณหมอ รู้จักยาตัวนี้ไหมครับ”

อนวินท์ก้มมองแล้วตอบ “ซาแน็กซ์โซแลม ยานอนหลับชนิดจำเป็น ใช้ระงับอาการตื่นตระหนก ระงับความกังวล ใช้เป็นยานอนหลับในบางกรณี ใช้มากๆ อาจมีผลทำให้เกิดอันตรายต่อชีวิต หมอนิใช้ยาตัวนี้หรือครับ”

“นอกจากยาฉีดที่เป็นสาเหตุการตาย ยาฉีดนี่อะไรนะ “โปแตสเซียมคลอไรด์” เรายังเจอยาเม็ดสีม่วงตัวนี้ที่คุณหมอบอกว่า ชื่อ ซาแน็กซ์ฯ เป็นจำนวนมาก คิดว่าผู้ป่วยคงใช้เป็นประจำ”

อนวินท์ทรุดกายพิงพนัก รู้สึกตกใจและเศร้าใจ “ไม่น่าเลยนิ คุณเป็นหมอแต่ใช้ความรู้ในทางที่ผิด”

“นี่คือจดหมาย ที่ผู้ตายจ่าหน้าถึงคุณครับ” ตำรวจยื่นจดหมายให้นายแพทย์หนุ่ม

อนวินท์รับมา เปิดจดหมายออก แล้วตั้งใจอ่านข้อความสุดท้ายที่แพทย์หญิงเขียนถึงตนเอง

วินท์ที่รัก

ขอนิเรียกแบบนี้เป็นครั้งสุดท้าย กว่าวินท์จะอ่านจดหมายนี้ นิคงจากโลกนี้ไปแล้ว นิไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ทำไมถ้าปราศจากวินท์วินท์กำลังเสียใจใช่ไหมที่ไม่มาหานิในคืนนั้น นิบอกแล้ว ว่าวินท์ต้องเสียใจกับการกระทำครั้งนี้ของวินท์นิชนะวินท์แล้ว นิต้องการให้วินท์เสียใจกับการกระทำครั้งนี้ไปชั่วชีวิต ตลอดชีวิตของนิไม่เคยมีอะไรที่นิอยากได้แล้วไม่ได้ วินท์เป็นสิ่งแรกที่นิไม่สามารถครอบครองได้ แต่นิก็ไม่เสียใจที่ได้รักคนแบบวินท์วินท์คะ นิคงอยู่ต่อไปไม่ได้ ถ้าต้องผิดหวังอีกครั้ง นิเลยเลือกที่จะจบชีวิตของตัวเอง เพื่อที่จะชนะวินท์....ลาก่อนค่ะ นิภา

อนวินทร์อ่านจบ ได้แต่เสียใจเศร้าใจกับความคิดแบบผิดๆ ของเพื่อนสาว 

“ขอบคุณมากนะครับคุณหมอที่ให้ความร่วมมือ” นายตำรวจเอ่ยแล้วลุกขึ้นยืน

“ถ้ามีอะไรเพิ่มเติม ผมจะติดต่อไป” นายตำรวจกล่าวเสริม

“ด้วยความยินดี”

อนวินท์เดินออกจากห้อง ใบหน้าเศร้า นายแพทย์สุชาติเดินเข้ามาตบบ่า “อย่าคิดมากนะวินท์มันไม่ใช่ความผิดของคุณ มันเป็นความคิดโง่ๆ ของคนบ้า”

“แต่ผมก็รู้สึกผิดเหมือนกัน ถ้าเขาไม่รักผมเขาคงไม่มาจบชีวิตแบบนี้”

“มันห้ามกันไม่ได้หรอก ว่าแต่วินท์จะส่งใครไปดูงานที่ซัปโปโร วันมะรืน”

“ผมจะไปแทนครับพี่หมอ ผมอยากทำอะไรเพื่อตอบแทนความรู้สึกดีๆ ที่เขามีให้ผมบ้าง แม้เค้าจะตายไปแล้ว สิ่งสุดท้ายที่เพื่อนอย่างผมจะทำให้ ก็คงไปทำงานชิ้นสุดท้ายที่เขาภาคภูมิใจแทน”

“อืม แล้วน้องน้ำล่ะ...”

“ผมจะรีบไป รีบกลับการประชุมครั้งนี้คงใช้เวลาสักสิบวันห้าเมืองใหญ่ กลับมาผมคงพร้อมที่จะเคลียร์ปัญหาต่างๆ กับน้ำ”

“อืมก็ดีนะ ห่างเพื่อจะแก้ปัญหาอย่างมีสติ” นายแพทย์สุชาติตอบ