Chapter 39

อนวินท์เลี้ยวรถเข้าไปในบริเวณบ้าน  ชายหนุ่มคิดทบทวนระหว่างที่รถจอดที่หน้าบ้านเห็นรถของภรรยาสาวที่ยังจอดอยู่ทางด้านในโรงรถ

ต้นน้ำได้ยินเสียงรถก็วิ่งไปที่หน้าต่างหัวใจเต้นแรง  แต่เมื่อมานึกถึงภาพในมือถือหญิงสาวก็ยืนนิ่งสงบ ในใจยังคงเจ็บปวด  หญิงสาวคิดทบทวนคำถามหลังจากคิดตลอดหลายชั่วโมงในตอนเช้า 

“ทำไมน้ำยังไม่ไปที่โรงพยาบาล  ผมไปที่นั่นแต่อิ๋วบอกว่าน้ำยังไม่มา  ผมเลยขับมาดูว่ามีอะไรหรือเปล่า”  อนวินท์พูดน้ำเสียงแสดงความห่วงใย

“น้ำลาป่วยค่ะ”

“น้ำเป็นอะไรมากไหม” อนวินทร์เดินเข้าไปใกล้จะใช้มือจับที่หน้าผาก  แต่ต้องขมวดคิ้ว เมื่อภรรยาสาว ถอยหลังออก

“น้ำมีเรื่องจะถาม  เมื่อคืนพี่หมอนอนที่ไหน  ทำไมน้ำโทรไปไม่รับสาย”  ต้นน้ำเริ่มซักทันที

อนวินท์ยืนนิ่ง ในสมองด้านหนึ่งบอกกับตัวเองว่า ถ้าเล่าเรื่องทั้งหมดคงทำให้หญิงสาวไม่สบายใจ  ส่วนสมองอีกด้านหนึ่งสั่งให้เล่าความเป็นจริงให้หญิงสาวฟัง  

“พี่ก็พักที่โรงแรม...คนเดียว”  ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ ชายหนุ่มเอามือล้วงกระเป๋าสายตาจ้องมองใบหน้าภรรยาสาวที่ดูซีดเซียวด้วยความเป็นห่วง  ถ้าเหตุการณ์เมื่อคืนไม่มีนายแพทย์รุ่นพี่มาช่วย อนวินท์ยังคิดไม่ตกว่าตนเองจะเผชิญหน้ากับภรรยาสาวอย่างไร 

ต้นน้ำถอยหลังไปอีกก้าวจ้องมองผู้ชายที่ตนรักด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าผิวหวัง ปวดร้าว  “โกหก ทำไมพี่หมอต้องโกหกน้ำด้วย  ไปนอนกับแฟนเก่าก็บอกตรงๆก็ได้”

“เหลวไหลนะน้ำ  พี่นอนคนเดียวจริงๆ  ไม่ได้ไปนอนกับใครที่ไหน”  อนวินท์ก้าวเข้าไปหาพร้อมกับยึดข้อมือของหญิงสาวแน่น

“ทั้งโกหกทั้งหลอกลวงพอกันทีพี่หมอ ถ้าทำกันขนาดนี้ก็เลิกกันเถอะ” ต้นน้ำตะเบ็งเสียงดังจนอนวินท์ต้องลากหญิงสาวเข้าไปในบ้าน ต้นน้ำพยายามแกะมือของอีกฝ่ายแต่ชายหนุ่มจับแน่น น้ำตาเจ้ากรรมไหลพราก ที่น้ำตาไหลมันทั้งโกรธและน้อยใจ 

“เช็ดน้ำตา แล้วเรามาคุยกัน” อนวินท์ผลักให้หญิงสาวนั่งลง  

ต้นน้ำนั่งลงแต่ไม่มองใบหน้าของชายหนุ่ม  อนวินท์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนพูด  “พี่เอาเกียรติของตัวเองเป็นประกันว่าเมื่อคืน พี่ไม่ได้มีอะไรกับใคร  พี่ขอให้น้ำเชื่อมั่นในตัวพี่”

“น้ำเชื่อสิ่งที่น้ำเห็น และได้ยิน” ต้นน้ำพูดน้ำเสียงเรียบ

“อะไรที่น้ำบอกว่า น้ำเห็น”

ต้นน้ำหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยกหน้าจอให้ชายหนุ่มดู  เป็นรูปภาพห้องในโรงแรมที่บนโซฟามีเสื้อและกางเกงผู้ชายหล่นอยู่ที่พื้น  ภาพที่สอง เป็นภาพเบลอๆ มีผู้ชายและหญิงนอนเคียงข้างกัน  อนวินท์มองแล้วมีใบหน้าเคร่งขรึม

“จะเถียงหรือเปล่าว่าไม่ใช่เสื้อผ้าของพี่หมอ  น้ำจำได้ว่าเป็นตัวเดียวกับที่พี่หมอใส่ออกจากบ้าน”  ต้นน้ำจ้องมองหน้าสามีอย่างคาดคั้น แววตาเด็ดเดี่ยว หญิงสาวปาดน้ำตาทิ้งริมฝีปากเชิด

อนวินท์กอดอกแล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม  “ใช่  เสื้อผ้าของพี่  แต่.....”  เสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มดังติดต่อกันหลายครั้ง  ชายหนุ่มยกขึ้นมาดูก่อนจะกดข้อความตอบไปในขณะที่ต้นน้ำมองด้วยความสงสัย

อนวินท์เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์  แล้วจ้องหน้าภรรยาสาวถอนหายใจเบาๆ “พี่ต้องรีบกลับไปที่โรงพยาบาล เอาเป็นว่าเย็นนี้เรามาเคลียร์กันเรื่องนี้  แต่พี่ขอเอาเกียรติของพี่เป็นประกันว่าพี่ไม่เคยปฏิบัติตัวไม่เหมาะสมหรือนอกใจน้ำแม้แต่ครั้งเดียว”

ต้นน้ำนิ่งเงียบมีแต่น้ำตาที่คลออยู่เต็มดวงตาคู่สวย  ริมฝีปากเม้มแน่น ในใจตัดสินใจบางสิ่งบางอย่างแต่มิได้กล่าวคำใดออกไป ในใจกำลังต่อสู้ระหว่างเชื่อคำของบุคคลที่รัก แต่อีกใจหลักฐานที่ได้มาก็ค่อนข้างน่าเชื่อถือ หลังจากชายหนุ่มขับรถออกจากบ้านไป ต้นน้ำก็เดินขึ้นไปบนบ้านหลังจากบอกให้แม่บ้านเก็บข้าวของตั้งแต่เช้า หญิงสาวเข้าไปตรวจตราอีกครั้งมือหนึ่งอุ้มลูกชายตัวน้อยที่เพิ่งตื่นนอน หญิงสาวก้มลงจูบที่หน้าผากนูนเบาๆ

“นนท์ แม่ขอโทษที่ต้องทำให้นนท์กำพร้าพ่ออีกครั้ง แต่ครั้งนี้แม่ยอมยกโทษให้พ่อนนท์ไม่ได้จริงๆมันหยามกันเกินไป” ต้นน้ำน้ำเสียงสั่นเครือแล้วก้มลงจูบที่แก้มลูกชายสุดที่รักอีกครั้งพยาบาลสาว เหลียวหลังกลับไปมองบ้านที่ตนเองอยู่มาสี่ปี ด้วยความอาลัย  หญิงสาวหยิบเงินปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วหยิบให้แม่บ้านสาวที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่น้องนนท์เกิด

“สมศรีฉันไปล่ะ ฝากกุญแจนี้ให้คุณหมอด้วย ในบ้านยังมีเสื้อผ้าและสิ่งของของคุณหมอ ถ้าเค้าถามถึงฉันสมศรีไม่ต้องบอกอะไรทั้งนั้น บอกว่าไม่ได้สั่งไว้”

“เจ้า  ข้าเจ้าจะบอกหื้อเจ้า” สมศรียกมือไหว้ แล้วเดินกลับไปที่ในบ้าน 

ต้นน้ำอุ้มลูกชายไปนั่งที่ที่นั่งเด็กทางด้านหลังก่อนที่จะขับรถออกจากบ้าน  มือกดโทรศัพท์หาเพื่อนรักมือค่อนข้างสั่น หญิงสาวก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่คนเองตัดสินใจนั้นจะถูกหรือไม่ แต่ในเมื่อตัดสินใจทำแล้วหญิงสาวจึงต้องเดินหน้าต่อไป 

“เรย์  ฉันจะไปรับแกที่คอนโดฯ นะ อืม ไปส่งฉันที่สนามบินหน่อย”

“เฮ้ย ตัดสินใจแน่นะ น้ำ”

“อืม ฝากขายรถให้ด้วยนะเพื่อน”

“โอเค เดี๋ยวเจอกัน” ต้นน้ำพูดปิดการสนทนา  ใบหน้าเรียบเฉยแต่ในใจกลับว้าวุ่น