Chapter 36

“อย่าต่อสู้เลยวินท์สถิติทางการแพทย์เคยพิสูจน์ว่าไม่มีใครทนยานี้ได้ มันได้ผลทุกราย” แพทย์หญิงนิภาเน้นเสียงอธิบายก่อนจะใช้มือเอื้อมไปลูบที่ริมฝีปากของชายหนุ่มอย่างรักสุดหัวใจ 

“ถ้าคุณทำได้ คุณจะได้แค่ร่างกายผม”

“นิไม่แคร์ ขอแค่ให้วินท์เป็นของนิแค่นั้นพอ”

“คุณไม่น่าจะมีอาชีพนี้”

“หมอก็คนนะคะวินท์ มีเลือดเนื้อมีหัวใจ” แพทย์หญิงนิภากำลังเกี่ยวมือไปที่กางเกงบิกินี่ตัวจิ๋ว อนวินท์พยายามรวบรวมกำลังที่กำลังเหลือน้อยนิดให้ก้าวห่างออกไป แต่แพทย์หญิงนิภาใช้แขนมาสะกัด อนวินท์ เหมือนถูกกักให้อยู่ในอ้อมแขนของหญิงสาว ใบหน้าห่างกันแค่คืบเดียว แพทย์หญิงนิภากำลังก้มหน้าจะเข้าไปจูบ อนวินท์สะบัดใบหน้าทำให้หญิงสาวจูบไปโดนแค่ปลายคาง 

แพทย์หญิงนิภาหงุดหงิดเมื่อเห็นกริยาที่ปฏิเสธของชายหนุ่ม หญิงสาวเอื้อมมือมาจับที่คางแล้วใช้ร่างกายของตัวเองเหมือนล็อคร่างกายของชายหนุ่ม อนวินท์กัดริมฝีปากอีกครั้งเมื่อคลื่นความต้องการทางเพศกำลังซัดอย่างหนักหน่วงจนรู้สึกเหมือนจุกที่ช่วงท้อง 

“อย่าทรมานตัวเองเลยค่ะวินท์ เรามาสนุกกันเถอะ” แพทย์หญิงนิภาใช้มือข้างหนึ่งจับที่คาง มืออีกข้างกักร่างของชายหนุ่มไว้ 

อนวินท์รู้สึกสลดใจที่ตนเองเป็นนายแพทย์ที่เรียนปริญญามาหลายใบ วันหนึ่งถึงกับสิ้นลายกับยานรก แค่ไม่กี่หยด คลื่นความร้อนซัดอีกระลอก อนวินท์ทำเสมือนจะร่วมมือไปกับหญิงสาว จนเมื่อเพื่อนสาวตายใจ ปล่อยมือด้านที่กักทางด้านซ้าย ชายหนุ่มก็รวบรวมกำลังอีกครั้งผลักหญิงสาวหวังจะหนีเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อจำได้ว่ามีวิธีที่จะช่วยขจัดให้ความต้องการทางเพศหมดไป ชายหนุ่มผลักออกไปรู้สึกเหมือนเต็มแรง แต่โดยสภาพจริงผลักออกไปได้นิดเดียวก็โดยรวบกอดทางด้านหลัง คราวนี้หน้าอกของหญิงสาวที่ทาบเข้ากับแผ่นหลังเปลือยของตัวเอง กระแสความต้องการกลับโหมกระหน่ำ หัวใจอนวินท์เต้นแรง รู้สึกว่าคงแพ้แล้วจริงๆ ชายหนุ่มหลับตา แล้วจับมือเพื่อจะผลักให้หญิงสาวออกไป

“รู้ไหม ตอนนี้ผมขยะแขยะตัวเอง แต่ไม่เท่ากับที่ผมรู้สึกกับคุณนิ

“วินท์คะ นิรักวินท์ วันนี้วินท์อาจไม่รักนิ แต่สักวันวินท์ต้องรัก”

“ไม่มีทาง” อนวินท์ตกใจเมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวกำลังจะเผด็จศึกด้วยการใช้ร่างกายของตัวเองเสียดสีกับร่างกายของตนเอง อนวินท์กัดฟันจนรู้สึกปวดกราม จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูเสียงดัง ชายหนุ่มมีแววตาเป็นประกาย แม้ว่าตอนนี้ร่างกายเจ็บปวดอย่างหนัก รู้สึกถึงความแข็งขึงของกึ่งกลางร่างกายที่เด่นตระหง่าน เหมือนมันกำลังต้องการการปลดปล่อย 

“ใคร” เสียงแพทย์หญิงนิภาตะโกนเสียงดังอย่างหงุดหงิดมือจับมือนายแพทย์อนวินท์แน่น อีกมือก็จับชุดคลุมที่หล่นที่พื้นมาใส่ ด้วยมือเพียงข้างเดียว

“รูมเซอร์วิสครับคุณหมอ” เสียงบริกรตะโกนตอบกลับมา พร้อมกับกระหน่ำเคาะ

“เดี๋ยว ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” 

แพทย์หญิงนิภาเอื้อมไปเปิดประตู แล้วก็ต้องตาโตเมื่อเห็นบุคคลที่ยืนข้างๆบริกรหนุ่ม ก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะยื่นเงินให้บริกรหนุ่มคนเดียวกับที่ช่วยให้แผนของเธอสำเร็จ ไวกว่าความคิดแพทย์หญิงนิภาใช้มือจะผลักประตูกลับแต่นายแพทย์สุชาติซึ่งเป็นชายหนุ่มที่ยืนหน้าประตูใช้เท้าถีบประตูอย่างแรง พร้อมๆกับใช้มือดันแรงผู้ชายย่อมชนะผู้หญิง นายแพทย์สุชาติหันไปปิดประตูก่อนจะหันกลับมาแววตาเกี้ยวกราด

“คุณนี่นังงูพิษจริง ๆ เอาอะไรให้อนวินท์กิน” 

“ยาปลุกเซ็กส์พี่..”นายแพทย์อนวินท์เริ่มขาสั่น เข่าเริ่มอ่อน เมื่อกระแสความรุนแรงของยากำลังโหมกระหน่ำอีกรอบ 

“เลวจริงๆ คุณนี่”

“แส่ไม่เข้าเรื่อง อยากโดนดีหรือไง จำไม่ได้เหรอว่าฉันยังมีหมัดเด็ดที่ยังไม่ได้เอาคืนคุณ”

“อยากทำอะไรก็เชิญ แต่ผมอยู่เฉยๆ ให้คนดีๆ แบบวินท์เป็นแบบผมไปได้”

นายแพทย์สุชาติ ก้าวเข้ามารวบตัวหญิงสาว พร้อมกับกระชากเข้าไปในห้องนอน 

“แก ไอ้บ้าแกจะทำอะไรฉัน...ไอ้” นายแพทย์ชาติปลดเน็คไทด้วยมือเดียว ก่อนจะผลักให้หญิงสาวไปนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับผูกมือให้ไขว้หลังผูกติดกับเก้าอี้อย่างแน่นหนา หญิงสาวทั้งถีบทั้งกรีดร้องเสียงดังก่อนที่นายแพทย์สุชาติจะหยิบสิ่งของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าที่สะพายแนบตัวมาด้วย

“ไอ้บ้า แกจะทำอะไรฉัน”

“ก็ทำให้คุณเลิกคลั่ง เป็นฮีสทีเรียไง”

“ไอ้...ไอ้”

นายแพทย์สุชาติรู้สึกรำคาญเสียงกรีดร้องจนเอื้อมมือไปคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วอุดไปที่ปากของหญิงสาว เสียงอู้อี้ทำให้นายแพทย์สุชาติอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ผมก็แค่จะฉีดยาให้คุณหลับสบาย คุณจะได้เลิกคลั่งสักที” นายแพทย์สุชาติเอื้อมมือไปหยิบเข็มออกมาจากกระเป๋า จะฉีดที่สะโพก แพทย์หญิงดิ้นไปมา

“หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้ ถ้าเข็มปักที่ร่างคุณตอนนี้ คุณตายแน่ๆ เพราะผมจะไม่ขับรถไปส่งคุณที่โรงพยาบาลตอนตีสี่ครึ่ง แบบนี้”

แพทย์หญิงนิภากัดริมฝีปากก่อนจะหลับตาเมื่อชายหนุ่มฉีดยาเข้าร่าง นึกเจ็บใจที่แผนของตนเองที่กำลังจะสำเร็จ กลับมลายหายไปสิ้นในพริบตา แถมตอนนี้ถูกจับมัดเหมือนนักโทษ 

“หลับให้สบายนะหมอนิ ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว” นายแพทย์สุชาติเดินออกจากห้องก็ต้องเดินตรงไปที่ร่างของนายแพทย์หนุ่มรุ่นน้องที่นอนกองไปที่พื้นใบหน้าแดงก่ำ

“วินท์ วินท์ไหวไหม”

“ไม่...พี่หมอ”

“มานี่ ฉันรู้แล้วต้องทำยังไง” นายแพทย์สุชาติพาร่างแพทย์หนุ่มรุ่นน้อง รงไปที่ห้องน้ำ พร้อมผลักร่างให้เข้าไปนั่งในอ่าง ก่อนจะเปิดน้ำเย็นราดไปร่างของชายหนุ่ม อนวินท์รู้สึกถึงความเย็นที่ผ่านร่างกายมันช่วยผ่อนคลายความรุ่มร้อนไปอย่างรวดเร็ว 

“นายนอนแช่น้ำเย็น แบบนี้ไปก่อนสักยี่สิบห้านาทีน่าจะโอเค”

“ขอบคุณครับพี่หมอ ขอบคุณมากครับที่กรุณามาช่วยผม”

นายแพทย์สุชาติยิ้มอย่างเข้าใจ พร้อมตบบ่าเพื่อนรุ่นน้องในอ่างอย่างเข้าใจ พร้อมถอนหายใจอย่างโล่งใจที่ตัวเองช่วยรุ่นน้องได้อย่างหวุดหวิด