Chapter 31

โรงแรมปางแก้ว

อนวินท์นั่งโต๊ะเดียวกับผู้บริหารบริษัทห้างร้านดังต่างๆในเชียงใหม่ แนบข้างกับนายแพทย์สุชาติและนายแพทย์ภัทรและแพทย์หญิงนิภา ที่เดินย้อนกลับมาที่โต๊ะ กำลังจะนั่งข้างๆ นายแพทย์อนวินท์แต่มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาทำให้หญิงสาวชะงัก

“ที่ตรงนั้นจะมีคนมานั่ง มองไม่เห็นหรือไงป้ายจองวางไว้นะ” นายแพทย์สุชาติเอ่ยขัดขึ้นเมื่อแพทย์หญิงนิภากำลังจะก้าวเข้ามานั่งข้าง หมอรุ่นน้องที่เหลียวไปมองแล้วมีท่าทางอึดอัด

“วินท์คะ นินั่งตรงนี้ได้ไหม ย้ายป้ายจองไปทางด้านโน้นไม่ได้เหรอ” แพทย์หญิงนิภาเอ่ยปากอ้อนพร้อมส่งสายตาหวาน

“คุณก็นั่งถัดไปอีกเก้าอี้หนึ่งคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง คนที่นั่งข้างๆหมอวินท์เนี่ยเป็นคนสำคัญ คงย้ายไม่ได้หรอก”

แพทย์หญิงนิภาจ้องมองหน้าแพทย์หนุ่มที่ตนหลงรักอย่างคาดหวังว่าชายหนุ่มจะทำตามที่ขอ แต่เมื่อชายหนุ่มหันไปมองประตูทางเข้าด้วยท่าทางกระวนกระวาย ยิ่งทำให้แพทย์หญิงหงุดหงิด และร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก

“ใครค่ะ วินท์ที่จะมานั่งตรงนี้” แพทย์หญิงนิภาถามด้วยน้ำเสียงบ่งบอกว่าหงุดหงิด

อนวินท์ไม่ได้สนใจฟัง เพราะตามองไปทางประตูแทบจะตลอดเวลาจนทำให้แพทย์หญิงนิภาเม้มริมฝีปากด้วยความหงุดหงิดใจ พลางหรี่ตามองชายที่ตนเองหลงรักด้วยความสงสัยว่า 

“ใครนะที่ทำให้อนวินท์มีท่าทางกระวนกระวายจนเก็บอาการไม่อยู่ขนาดนี้”แพทย์หญิงนิภาเหลียวมองไปที่ประตูทางเข้า ด้วยหัวใจที่ร้อนรน

นายแพทย์สุชาติเมื่อมองเห็น นายแพทย์รุ่นน้องมีท่าทางกระวนกระวายจนเห็นได้ชัด ก็ใช้มือตบที่บ่าเบาๆ

“ใจเย็นนะวินท์ เดี๋ยวก็มา รถคงติดมากช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาลรถจะเข้าเมืองติดมากเป็นพิเศษ ยังไงพี่เชื่อว่ายังไงก็ต้องมา”

“ขอบคุณครับพี่หมอ” นายแพทย์อนวินท์ถอนหายใจเบาๆ ชายหนุ่มยกน้ำขึ้นดื่มตาก็ยังจับจ้องไปที่ประตูด้วยหัวใจที่ยังว้าวุ่น แล้วพลันก็เบิกตากว้างเมื่อมองเห็นภรรยาสาวสวยใส่ชุดลูกไม้ฝรั่งเศสสีครีม เป็นชุดเดรสยาวเป็นชุดปาดไหล่เป็นรูปหัวใจ ทำให้เห็นลำคอยาวระหงที่สวมใส่สร้อยไข่มุกสีขาว กระโปรงเป็นเนื้อผ้าชีฟองสีเดียวกับลูกไม้เป็นเดรสยาวทรงเข้ารูปแต่ปล่อยทางด้านหลังเป็นหางปลา หญิงสาวสวยสง่าจนเป็นจุดสนใจของหลายคนในห้องจัดเลี้ยงรวมไปถึงคนในโต๊ะผู้จัดงาน นายแพทย์สุชาติตบที่บ่าเมื่อเห็นอนวินท์จ้องตะลึงอยู่เกือบหลายนาที อนวินท์ลุกขึ้นยืนแล้วตรงไปที่ภรรยาสาวสวยแล้วต้องยิ้มดีใจเมื่อลูกชายวันกำลังซน พุ่งเข้ามาหา พร้อมส่งเสียงไร้เดียงสาจนเรียกรอยยิ้มให้กับแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานจำนวนมาก

“พ่อ พ่อฮะ” เด็กชายนนท์วัตร วิ่งเข้ามาหาบิดาด้วยความดีใจ พร้อมอ้าแขนแบบเป็นการร้องขอให้ผู้เป็นพ่ออุ้ม พร้อมส่งสายตา

อนวินท์โอบมือเข้าไปอุ้ม อีกมือก็จูงมือภรรยาสาวสวย ในขณะที่แพทย์หญิงนิภาอยู่ในอาการตกตะลึง เมื่อเห็นใบหน้าหญิงสาวที่ชายคนรักเดินเข้าไปหาอย่างชัดเจน ใบหน้าเริ่มเผือดลงก่อนที่แววตาจะแข็งกระด้าง จ้องมองศัตรูหัวใจอย่างอาฆาต แล้วก็ได้ยินเสียงนายแพทย์รุ่นพี่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดเหมือนเยาะเย้ยว่า

“เจ้าของตัวจริงเขามาแล้วล่ะคุณ เลิกมโนได้หรือยังว่าหมอวินท์เป็นแฟน”

“อย่ายุ่ง ไม่ใช่เรื่องของคุณ นี่อย่าบอกนะว่าเก้าอี้ที่ว่างนี่..”

“ก็ใช่นะสิคุณ เก้าอี้ตัวนี้ของภรรยาของหมอวินท์ คุณว่าสำหรับใครกันล่ะ” นายแพทย์สุชาติเอนกายมาเพื่อกระซิบบอก ก่อนที่ชายหนุ่มจะลุกขึ้นยืนแล้วมาเลื่อนเก้าอี้ให้พยาบาลสาวรุ่นน้องให้ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ

อนวินท์ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆภรรยาสาว ก่อนจะกระซิบเบาๆ “น้ำสวยมากเลย พี่นึกว่าจะเบี้ยวอีก”

ต้นน้ำใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขิน เมื่อสามีชะโงกหน้าเข้ามาใกล้เกือบจะเป็นการหอมแก้ม ต้นน้ำเบี่ยงใบหน้าออกเล็กน้อยด้วยความเขินอาย เมื่ออยู่ในที่มีคนอยู่เป็นจำนวนมาก

“แหมขอบคุณค่ะที่ชม น้ำขอบคุณพี่หมอที่เตรียมชุดสวยกับเครื่องประดับให้สวยมากค่ะ น้ำชอบมาก”หญิงสาวส่งสายตาขอบคุณอย่างอ่อนหวาน

“คำขอบคุณไม่ขอรับได้ไหม ขอเป็นอย่างอื่น”

“อะไรคะ” ต้นน้ำขมวดคิ้ว 

“ไว้บอกคืนนี้ได้ไหม” อนวินท์อมยิ้ม ก่อนใช้มือจับที่แก้มภรรยาสาวเบาๆ โดยมืออีกข้างยังอุ้มลูกชายไว้ในอ้อมแขน 

“ไปที่โต๊ะก่อนดีกว่า” อนวินท์ใช้มือที่ว่างอีกข้างจูงภรรยาสาว ในขณะที่ต้นน้ำเดินตามหลังสามีด้วยหัวใจที่กำลังเบ่งบานสุดๆ

“ว่าไง ยัยน้ำไม่ได้เจอกันนาน จำกันได้ไหม” นายแพทย์สุชาติส่งเสียงทักทายพร้อมส่งยิ้มให้อดีตผู้ร่วมงานและเพื่อนบ้านสาวคนสนิท

ต้นน้ำพนมมือขึ้นยกมือไหว้นายแพทย์หนุ่มรุ่นพี่ที่เป็นทั้งเจ้านายและเพื่อนบ้านที่ดีด้วยความเคารพก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่ยืนเคียงข้างนายแพทย์สุชาติ ต้นน้ำยิ้มค้าง เมื่อประสานสายตากับแพทย์หญิงนิภาหญิงสาวที่เคยทำให้เธอตกนรกมาเกือบห้าปี หญิงสาวประสานสายตานิ่งทั้งๆที่ภายในใจร้อน แล้วก็หันไปยิ้มให้นายแพทย์หนุ่มอีกคน 

“สวัสดีค่ะ หมอภัทร”

“สวัสดีครับน้ำ” นายแพทย์ภัทรส่งยิ้มให้อดีตผู้ร่วมงาน ด้วยความเป็นมิตร

“สวัสดีค่ะ คุณหมอนิภา” ต้นน้ำย้ำชื่อเต็ม 

แพทย์หญิงนิภารับไหว้ดีเลย์ไปเกือบนาที เมื่อรู้สึกว่าสายตาหลายคู่กำลังจ้องมาที่ตน ก่อนจะยิ้มที่มุมปากน้อยๆ

“ไม่นึกว่าจะเจอเธออีก สบายดีเหรอ แล้วนี่วินท์อุ้มลูกใครมาค่ะเนี่ย หน้าตาน่าเอ็นดู” แพทย์หญิงนิภาแทรกเข้าไปอยู่ระหว่างกลาง ทำให้ต้นน้ำต้องเขยิบออกเพราะแรงดันของแพทย์หญิง 

ต้นน้ำเม้มริมฝีปาก เมื่อรู้สึกว่าแพทย์หญิงยังประกาศตัวเป็นคู่แข่ง ในขณะที่อนวินท์ก็ตกใจในปฏิกิริยาของเพื่อนสาวที่แทรกร่างเข้ามาอยู่ตรงกลาง ระหว่างตนเองและภรรยาสาวด้วยท่าทางที่ออกจะไม่ธรรมดา 

“เด็กคนนี้ลูกผมเองครับนิ ลืมไปนิคงยังไม่รู้ งั้นผมแนะนำเลยนะ นี่น้องนนท์ลูกชายผมกับน้ำ”

“ลูกชายของวินท์กับยัย..เออกับน้ำเหรอคะ” แพทย์หญิงนิภาตะโกนเสียงดังอย่างลืมตัว

“ครับ ลูกชายผม”

“ขอโทษนะวินท์ นิ ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ” แพทย์หญิงนิภาขอตัวเพื่อไปห้องน้ำ เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง เมื่อรู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายกำลังตึงไปทั้งเรือนร่าง ทั้งสมองและร่างกาย รู้สึกกำลังตึงเครียดกับข่าวร้ายที่กำลังเผชิญอยู่

ภายในห้องน้ำหญิง เสียงกรีดร้องของหญิงสาว ทำให้คนที่กำลังเข้ามาใช้ห้องน้ำ ต่างพากับวิ่งออกจากห้องน้ำ แพทย์หญิงนิภากรีดร้องออกมาอย่างโหยหวน 

“ไม่จริง ไม่ใช่ ต้องไม่ใช่ วินท์เป็นของฉัน ของฉันคนเดียว ไม่ใช่แก นังมารร้ายแกแย่งวินท์ไปจากฉัน ไม่ได้สิ ต้องตั้งสติสินิภาเธอไม่เคยแพ้ ไม่ใช่ผู้แพ้....” แพทย์หญิงนิภาพูดอยู่คนเดียวกลับไปกลับมาก่อนที่แววตาจะเปลี่ยนไป

“จริงสิ เธอไม่เคยแพ้นี่นิภา วินท์ต้องเป็นของเธอเท่านั้น” แววตาของแพทย์หญิงแข็งกร้าว