Share

ตอนที่ 4 มิติวิเศษ

Author: Jiulin
last update Last Updated: 2025-03-25 10:00:35

ท่านแม่ ท่านแม่เจ้าคะ

เสียงน้อยๆ ของอาชิงกำลังร้องเรียกหานางอยู่ หยวนจือหลินหันซ้ายหันขวากำลังจะหาที่หลบแต่เมื่อสังเกตดูกลับพบว่าอาชิงมองไม่เห็นว่านางยืนอยู่ข้างในนี้

เป็นไปได้อย่างไรกัน

อาชิง อาชิงได้ยินข้าหรือไม่

หยวนจือหลินชั่งใจลองตะโกนเรียกนางแต่ดูเหมือนเด็กน้อยจะไม่ได้ยินที่นางร้องเรียกสักเพียงนิด เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยมองไม่เห็นผู้เป็นมารดาจึงหันหลังวิ่งออกไปจากห้องครัวทันที

เฮ้อ โล่งอกไปทีนึกว่าจะมีคนเห็นข้าเสียแล้วไหนดูสิที่นี่มันคือที่ไหนกันแน่

สถานที่ที่นางหลุดเข้ามาเหมือนเป็นห้องเก็บวัตถุดิบทั้งของสดของแห้ง ช่างน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนักที่พบว่าของพวกนี้ยังคงใช้งานได้และมีทุกสิ่งที่นางต้องการ

นางหยิบเอาถุงเครื่องปรุงรสต่างๆ และเมล็ดพันธุ์ผักอีกหลายชนิดติดมือออกมาด้วย

ดีล่ะใช้เครื่องปรุงพวกนี้ทำอาหารไปก่อนแล้วกัน

หยวนจือหลินเดินออกมาจากมิติวิเศษนั้นแล้วนำของที่หยิบติดมือมาด้วยวางไว้ในตะกร้าเก็บของ ก่อนจะหยิบผงปรุงรสมาโรยใส่ในหม้อข้าวต้ม

ท่านแม่!

ว๊ายตาเถร!

เอ๋? เมื่อครู่ท่านแม่พูดว่าอะไรนะเจ้าคะ

ไม่มีอะไรหรอกอย่าสนใจไปเลย ว่าแต่เจ้าเข้ามาทำไมไม่ให้ซุ่มให้เสียงกันข้าตกใจหมดเลย

ก็ข้าเรียกท่านแม่ตั้งนานแล้ว เมื่อครู่ก็เพิ่งจะเข้ามาข้างในแต่กลับไม่เห็นท่านเลยเจ้าค่ะ

คือว่าข้าออกไปหาของมาทำอาหารให้พวกเจ้าน่ะ หิวมากงั้นหรือ?”

เจ้าค่ะ

เช่นนั้นก็รออีกครู่เดียวเดี๋ยวก็เสร็จแล้วล่ะ

ได้เจ้าค่ะ อาชิงจะไปรอท่านแม่ข้างนอกนะเจ้าคะ

อืม ไปเถอะ

หยวนจือหลินหันหลังกลับไปปรุงอาหารต่อไม่นานก็ยกหม้อข้าวต้มที่ทำเสร็จแล้วลงจากเตาไฟแล้วตักใส่ชามให้เด็กๆ คนละชาม ไม่ลืมที่จะตักเผื่อไว้ให้สามีของเจ้าของร่างนี้อีกด้วย

นางหยิบเอาชามข้าวต้มวางไว้ในถาดไม้แล้วปิดฝาไว้ก่อนจะยกออกไปยังห้องโถงของบ้าน เด็กๆ ทั้งสองคนนั่งหันหลังบนเก้าอี้จึงไม่เห็นว่านางเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่

อาเฟย

ทะ ท่านแม่!

เรียกแค่นี้เจ้าต้องตกใจด้วยงั้นหรือ

คือว่าข้า…”

มากินข้าวได้แล้ว

ขอรับ

ท่านพ่อของพวกเจ้าจะกลับมาตอนไหนหรือ

ยามอู่[1] ก็กลับแล้วขอรับท่านแม่

เช่นนั้นพวกเจ้าก็กินกันไปก่อนเลยหากว่ากินเสร็จแล้วก็เอาชามข้าวไปวางไว้ในถังน้ำ ข้าจะล้างเองเข้าใจหรือไม่

ขอรับ / เจ้าค่ะ

หยวนจือหลินลุกขึ้นและหยิบเอาชามข้าวที่ตักเผื่อหลี่หงอี้ติดมือมาด้วย นางยกซดทีละนิดก่อนจะเดินสำรวจบ้านหลังนี้ไปจนทั่วอีกครั้ง

นางเดินมาจนถึงห้องที่คาดว่าเอาไว้เก็บของเมื่อเข้าไปดูก็เห็นว่าภายในห้องนั้นมีหีบไม้เก่าๆ หลายใบวางซ้อนกันเอาไว้บางใบมีการตกแต่งด้วยลวดลายทองและมังกร เมื่อเปิดดูภายในกลับพบว่ามีเครื่องลายครามเก่าๆ ถูกวางอยู่ในหีบอย่างเป็นระเบียบของพวกนี้มันควรที่จะเป็นของคนที่มีฐานะที่ดีกว่านี้ไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดพวกเขาถึงมีมันอยู่กับตัวกันเล่าดูเหมือนจะไม่ได้ถูกเปิดใช้งานมานานแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ

เพราะความทรงจำบางส่วนที่ขาดหายไปทำให้หยวนจือหลินยืนงงงวยกับภาพตรงหน้าที่เห็นเพราะของใช้บางอย่างก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรเก็บ

พวกเขาจะเก็บเอาไว้ทำไมกันนะปลวกได้แทะบ้านพังพอดี ในเมื่อตอนนี้ข้าคือเจ้าของร่างๆ นี้แล้ว เช่นนั้นก็ขอจัดระเบียบหน่อยก็แล้วกันนะ รกหูรกตาเสียจริง

หากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมไม่ผิดเพี้ยนไปบ้านหลังนี้น่าจะเป็นเรือนหอที่หลี่หงอี้ใช้เงินก้อนสุดท้ายของเขาซื้อไว้เพื่อพานางมาอยู่ด้วย สมบัติชิ้นนี้จึงเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในครอบครัวของพวกเขาแล้ว

แม้ว่าบ้านหลังนี้จะไม่ได้ใหญ่โตมากนักแต่ก็ไม่ได้เก่าซอมซ่อจนถึงกับจะอยู่กันไม่ได้แต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้สกปรกเช่นนี้ ข้าวของที่หักพังเสียหายไปแล้วกลับไม่มีผู้ใดเก็บทิ้งไปเสียอย่างนั้น

หยวนจือหลินคนเก่าผู้นั้นคงจะเกียจคร้านน่าดูถึงได้ปล่อยให้บ้านรกรุงรังถึงเพียงนี้ทั้งยังไม่ดูแลสามีและลูกๆ ที่น่ารักให้ดีอีก

ในทุกยุคทุกสมัยจะไปหาบุรษที่ซื่อสัตย์และรักจริงเช่นนี้ได้จากที่ไหนกัน หยวนจือหลินนะหยวนจือหลินเจ้าช่างโง่เขลาเสียจริง

นางบ่นๆ ในใจเพียงลำพังก่อนจะวางชามข้าวไว้ในถังใส่น้ำเพื่อเตรียมล้างพร้อมกันกับชามของเด็กๆ นางเดินไปตักน้ำใส่ไว้ในถังอีกใบเพื่อเตรียมทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่

ในเมื่อข้าเข้ามาอยู่ในร่างของเจ้าแล้ว ก็ขอทำอะไรตามใจตัวเองบ้างแล้วกันนะ

หยวนจือหลินเริ่มยกสิ่งของที่คาดว่าจะไม่สามารถนำมาใช้งานได้อีกแล้วขนออกมาวางไว้ตรงลานว่างหน้าบ้านทีละชิ้น เมื่อเด็กๆ ทั้งสองได้ยินเสียงของแตกหักพังและเสียงดังโครมๆ อยู่หน้าบ้านจึงรีบวิ่งมาดูก็เห็นว่าผู้เป็นมารดากำลังขนของออกมาจากบ้านเยอะแยะมากมาย เด็กๆ ทั้งสองได้แต่ยืนอ้าปากค้างมองนางด้วยความสงสัย

ท่านแม่จะทำอะไรหรือเจ้าคะ

อาชิงรีบวิ่งเข้ามาหาหยวนจือหลินทันทีที่เห็นนางเริ่มยกของออกมาจากบ้านอีกแล้ว

ท่านแม่จะทิ้งพวกข้าไปอีกแล้วหรือเจ้าคะ

ทิ้งอะไรของเจ้า อะ..โอ๊ย! หลังข้า

ท่านแม่! / ท่านแม่!

ท่านแม่เป็นอะไรไปขอรับ ข้านวดให้นะขอรับ

ไม่เป็นอะไรก็แค่ยกของหนักไปหน่อยน่ะ

หยวนจือหลินค่อยๆ นั่งลงตรงบันไดหน้าบ้านโดยมีเด็กๆ ทั้งสองใช้มือเล็กๆ ทุบที่หลังให้

หลินเอ๋อร์!!

เสียงทุ้มที่ดูจะตื่นตกใจของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูรั้วบ้าน หยวนจือหลินหันไปมองช้าๆ นอกจากเอวจะเคล็ดแล้วคอของนางก็น่าจะเคล็ดไปด้วยแล้วกระมัง ปวดฉิบหายเลย

โฮกกก!...นั่นใช่สามีของหยวนจือหลินจริงๆ น่ะหรือ หล่อเหลาไม่ใช่เล่นเลยแฮะ

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่ตรงหน้านางนี้ช่างสง่างามเสียจริง ใบหน้าของเขาคมเข้มแต่กลับมีผิวที่เนียนละเอียด ดวงตาคมคายมีนัยน์ตาสีดำลึกซึ้งราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนดูแล้วมีเสน่ห์ยิ่งนัก

จะหลงรักสามีของคนอื่นไม่ได้นะ ถ้าเจ้าของร่างกลับมานางไม่แย่หรือ

ทะ ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันหรือเจ้าคะ

หลินเอ๋อร์เจ้าทำอะไรหรือ เจ้าจะทิ้งข้ากับลูกไปอีกแล้วหรือ

ทิ้งอะไรของท่านกันหากข้าจะไปไหนมาไหนก็ต้องแบกของพวกนี้ไปด้วยเช่นนั้นหรือ อะ..โอ้ย! หลังข้า

หลินเอ๋อร์เจ้าเป็นอะไรไปหรือ

ข้าแบกของพวกนี้จนปวดหลังไปหมดแล้วดูสิเอวของข้าก็น่าจะเคล็ดไปแล้วด้วย ท่านมาก็ดีแล้วของที่ข้ากองทิ้งไว้ตรงหน้าประตูนั่นท่านช่วยขนไปวางไว้ตรงลานหน้าบ้านให้หมดเลยนะเจ้าคะ

เจ้าจะทำอะไรหรือ

เผาทิ้งน่ะสิถามมาได้

อะไรนะ!เสียงอุทานด้วยความตกใจของทั้งสามคนดังขึ้นข้างๆ หูของนางจนหยวนจือหลินต้องรีบปิดหูเอาไว้

ตกใจอะไรกันก็ของพวกนี้เก่ามากแล้วใช้ประโยชน์ก็ไม่ได้จะเก็บไว้ทำไมกันเล่า

แต่นี่เป็นของที่เจ้ารักมากเลยนะ

รักมากแต่ใช้ไม่ได้ข้าก็ไม่ต้องการ อ้าว! ช้าอยู่ทำไมไปขนมาสิเจ้าคะ

รู้แล้วๆ

หลี่หงอี้รีบวิ่งเข้าไปในบ้านก่อนจะขนของที่หยวนจือหลินคัดออกมาทิ้งไว้กลางลานหน้าบ้านจนหมด

ท่านจุดไฟเผามันทีข้าจุดไม่เป็น

เผาเลยหรือ

หรือท่านจะเก็บเอาไว้เผาพร้อมท่านกันเล่า

แฮะๆ ไม่ดีกว่า

หลี่หงอี้ลงมือจุดไฟเผาของใช้เก่าๆ เพียงครู่เดียวไฟก็ลุกท่วมจนเผาของทั้งหมดมอดไหม้ในเวลาไม่นาน

ตอนข้าจุดไฟเองเล่นเอาเหงื่อท่วมตัวไปเลย แต่เหตุใดเขาจุดเพียงครั้งเดียวก็ติดแล้วล่ะ

เอาล่ะในเมื่อจัดการเก็บกวาดบ้านเรียบร้อยแล้วต่อไปก็คงต้องคิดวิธีหาเงินเข้าบ้านเสียแล้ว

หยวนจือหลินค่อยๆ ลุกขึ้นก่อนจะบิดแขนไปมาแล้วเดินหันหลังกลับเข้าไปในบ้านทันทีท่ามกลางสายตาที่งุนงงของสามพ่อลูก

ท่านแม่ของพวกเจ้าดูแปลกๆ ไปนะ

ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือขอรับท่านพ่อ

จากนั้นอาเฟยก็เล่าให้บิดาของเขาฟังเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้กับผู้เป็นมารดาของพวกเขา หลี่หงอี้เองที่ยังคงสงสัยในตัวของภรรยาอยู่ก็คิดตามที่ลูกชายบอก

จริงสินะหยวนจือหลินที่เป็นแบบนี้ก็ยังดีกว่าหยวนจือหลินคนก่อนเยอะเลยทีเดียว

จากนั้นสามพ่อลูกก็ก้าวเท้าเดินตามนางเข้าไปในบ้านพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูมีความสุขยิ่งนัก

- - - - - - - - - - - -

[1] ยามอู่ = 11.00-13.00 น.

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 5 วัตถุดิบชั้นเยี่ยม

    “หลินเอ๋อร์” “จริงสิข้าก็ลืมถามไปเลยท่านเพิ่งกลับมาจากล่าสัตว์เหนื่อยมากหรือไม่เจ้าคะ”“อะไรนะ” หลี่หงอี้ได้ยินที่นางถามถึงกับงุนงงไปทันที เขาเองก็ยังนึกสงสัยอยู่ว่าสตรีที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาผู้นี้คือหยวนจือหลินภรรยาตัวจริงของเขาหรือไม่ เหตุใดถึงได้ดูเปลี่ยนไปจากเดิมได้ถึงเพียงนี้“ท่านพี่ ท่านพี่!”“หืม? อะไรหรือ”“เป็นอะไรไปเจ้าคะเมื่อครู่ข้าถามท่านว่าเหนื่อยมากหรือไม่”“มะ ไม่เป็นอะไรข้าไม่เหนื่อยหรอกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไป จะว่าไปข้าได้หมูป่ามาตัวหนึ่งด้วยนะแต่ว่าตอนที่เดินมาถึงประตูรั้วได้ยินเสียงเจ้าร้องขึ้นมาพอดีจึงโยนมันทิ้งเอาไว้ตรงนั้น ข้าจะรีบไปเอามาเดี๋ยวนี้”“อะไรนะ! นี่ท่านกล้าทิ้งหมูป่าเอาไว้หน้าประตูได้อย่างไรกัน”“ข้าขอโทษ ก็ข้าตกใจนึกว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้านี่นา”“ท่านรีบไปเอาเข้ามาในบ้านเลยนะรู้หรือไม่ว่าหมูป่าไม่ใช่ของที่ใครจะล่ามาได้ง่ายๆ เกิดมีคนขโมยไปไม่เสียดายแย่หรือ”“รู้แล้วๆ ไปเดี๋ยวล่ะ”เขาพูดจบก็รีบเดินไปที่หน้าประตูรั้วด้วยความรวดเร็ว หยวนจือหลินเองก็รีบเดินตามหลังเขาไปติดๆ โดยมีเด็กๆ ทั้งสองเดินตามนางมาด้วยหมูป่าที่หลี่หงอี้ล่ามาได้นั้นตัวใหญ่มากจริงๆ

    Last Updated : 2025-03-25
  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 6 ใช่นางจริงๆ หรือ

    หลี่หงอี้ที่เพิ่งจะถอดเสื้อออกก็หันมายังต้นเสียงที่แลดูตื่นตกใจนั้น เขาอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่านางกำลังใช้มือเรียวบางคู่นั้นปิดที่ดวงตาของตัวเอง“เจ้าจะปิดตาไปทำไมกัน มากกว่านี้ก็เคยเห็นมาแล้วนะ”“ท่านว่าอะไรนะ”หยวนจือหลินค่อยๆ เปิดตาออกมาทีละนิดจนเห็นว่าเขาหันหน้ามามองที่นางแล้ว แผ่นอกเปลือยเปล่ากับผิวสีน้ำผึ้งที่มีมัดกล้ามแน่นๆดูเป็นลอนสวย หยวนจือหลินกลืนน้ำลายเล็กน้อยน่าเสียดายที่เขาถอดเพียงช่วงบนน่าจะถอดช่วงล่างไปด้วยเสียเลย ฮิๆ“ยิ้มอะไรหรือ”“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะคือว่าข้า..ความจริงข้าตั้งใจจะมาเตรียมเสื้อผ้าให้ท่าน แต่ในเมื่อท่านจัดการเองแล้วเช่นนั้นข้าขอตัวล่ะ”“เดี๋ยวสิ!”หลี่หงอี้คว้าเอวของนางมากอดเอาไว้แน่น“เจ้าไม่โกรธข้าแล้วหรือ”“ข้าโกรธอะไรท่านเรื่องอะไรงั้นหรือ”“ก็เรื่องที่ข้าต่อว่าใต้เท้าเจิ้งอย่างไรเล่าเจ้าไม่โกรธข้าแล้วใช่หรือไม่”“เหตุใดข้าต้องโกรธด้วยล่ะ แล้วใต้เท้าอะไรนั่นก็เป็นคนนอกครอบครัวนะเจ้าคะท่านเลิกพูดถึงเขาเสียทีสิ”“ก็ได้ๆ”ขณะที่ทั้งคู่จ้องตากันอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงของบุตรชายตะโกนร้องเรียกอยู่หน้าห้อง“ท่านพ่อ ท่านแม่ ทำอะไรอยู่หรือขอรับ” อาเฟยอาชิงที่

    Last Updated : 2025-04-04
  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 7 ลู่ทางหาเงิน

    ยามซวี[1] เมื่อหยวนจือหลินส่งเด็กๆ ทั้งสองเข้านอนเรียบร้อยแล้วก็ออกมานั่งรับลมเล่นที่ระเบียงหน้าบ้าน บนท้องฟ้ายามมืดมิดในเวลานี้มีแสงจากดวงดาวท่ามกลางดวงจันทร์ที่เปล่งประกายงดงามท่ามกลางความเงียบเหงาความรู้สึกหลายหลายอย่างก็ประเดประดังเข้ามาไม่รู้จบสิ้นใจหนึ่งของนางก็คิดถึงบ้านที่จากมาแต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่าการอยู่ที่นี่นั้นก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทีเดียวหยวนจือหลินเองก็ไม่ได้อยากจะสร้างความรู้สึกผูกพันธ์กับคนที่นี่นักเพราะหากเจ้าของร่างเดิมนี้กลับมาได้จริงๆ ตัวของนางคงจะทำใจลำบากอย่างแน่นอนแต่ในเมื่อได้มาอยู่ที่นี่แล้วนางก็จะตั้งใจช่วยปรับปรุงบ้านหลังนี้และสร้างชีวิตดีๆ ให้กับเด็กๆ และสามีป้ายแดงของนางก่อนที่นางจะได้กลับบ้านไปจริงๆ“หลินเอ๋อร์เป็นอะไรไปคิดอะไรอยู่หรือ”“ท่านพี่เองหรอกหรือเจ้าคะ""แล้วคิดว่าใครกันเล่า ว่าอย่างไรข้าเห็นเจ้าเอาแต่นั่งเหม่อเป็นอะไรไปงั้นหรือ""ไม่มีอะไรเจ้าค่ะข้าก็เพียงแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ก็เท่านั้น ท่านพี่บ้านของเราเวลานี้มีเงินหรือไม่เจ้าคะ”“ก็พอมีอยู่บ้างไม่ได้ลำบากมากถึงกับไม่มีอะไรจะกิน เจ้าถามทำไมหรือ”'ไม่ลำบากมากอย่างงั้นหรือ? แต่เท่าที่

    Last Updated : 2025-04-04
  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 8 เข้าเมือง Part1

    ยามเหม่า[1]"ท่านพี่ตื่นเถอะเจ้าคะ ท่านพี่”“อืม หลินเอ๋อร์เช้าแล้วหรือ” “ใกล้ถึงยามเหม่าแล้วนะเจ้าคะวันนี้ข้าจะเข้าเมืองท่านลืมไปแล้วหรือ”“ไม่ได้ลืมข้าแค่เหนื่อยนิดหน่อยเลยตื่นสาย”“เช่นนั้นข้าไปเองก็ได้ท่านพี่ดูแลลูกๆ แทนข้านะเจ้าคะ”“ไม่ได้ เจ้าจะไปคนเดียวได้อย่างไรรอข้าก่อนไม่นานนักหรอก”“ก็ได้เจ้าค่ะ”หลี่หงอี้ที่ยังงัวเงียเหมือนคนนอนไม่เต็มอิ่มนั้นรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยความเร่งรีบไม่มีอิดออดเลยสักนิด เพราะไม่ว่าภรรยาของเขาจะร้องขอสิ่งใดเขาล้วนทำให้นางได้ทุกอย่างอยู่แล้ว“ท่านแม่ ท่านพ่อ พวกข้าพร้อมแล้วขอรับ”เสียงเล็กๆ ที่ดูมีชีวิตชีวาของลูกชายลูกสาวฝาแฝดของนางดังขึ้นด้านหลังพวกเขา“อาเฟยอาชิงพวกเจ้าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”“ตื่นพร้อมๆ กันกับท่านแม่เลยเจ้าค่ะ ข้าเห็นท่านแม่ลุกขึ้นจากที่นอนข้าก็ปลุกท่านพี่แล้วก็ลุกตามไปล้างหน้าอาชิงแปรงฟันแล้วด้วยนะเจ้าคะ”พูดจบก็ส่งยิ้มแฉ่งอวดฟันเล่มเล็กๆ ที่เรียงตัวกันอย่างสวยงามให้นางดูทันที“เก่งมากจ๊ะอาชิง อาเฟยล้างหน้าแปรงฟันใช่หรือไม่”“เรียบร้อยแล้วขอรับ”“เช่นนั้นพวกข้าจะไปรอข้างนอกนะเจ้าคะ”“อืม ไปเถอะ”หยวนจือหลินหันไปส่งยิ้มให้ผู

    Last Updated : 2025-04-04
  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 9 เข้าเมือง Part2

    รถม้าเคลื่อนเข้ามาในตัวเมืองก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงข้างกำแพงว่างเปล่ายาวเป็นทอด ดูแล้วน่าจะเป็นบ้านของเศรษฐีคนใดคนหนึ่งเป็นแน่“ถึงแล้วขอรับฮูหยิน”“อืม”

    Last Updated : 2025-04-05
  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 10 คู่อริหรือคนคุ้นเคย

    “ฮูหยินหยวน ไม่พบกันนานเลยนะขอรับ”“?”

    Last Updated : 2025-04-05
  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 11 เปิดร้านอาหาร

    -เช้าวันถัดไป-หยวนจือหลินรีบตื่นนอนเพื่อมาจัดเตรียมข้าวของสำหรับทำอาหารในการเปิดร้านวันแรกโดยมีหย่งฉีคอยช่วยเป็นลูกมือในการทำอาหาร ส่วนเต๋อหมิงนั้นก็ไปช่วยจัดโต๊ะเก้าอี้เพื่อเตรียมเปิดร้านกับหลี่หงอี้อีกทาง

    Last Updated : 2025-04-06
  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 12 น่าสงสัย

    -เช้าวันถัดไป-หยวนจือหลินกำลังนั่งทำบัญชีร้านโดยมีอาชิงเป็นคนป้อนขนนมนางอยู่ด้านข้างส่วนอาเฟยก็คอยนวดต้นขาของนางอย่างเอาอกเอาใจ นางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัยในท่าทีของเด็กน้อยทั้งคู่คิดภายในใจว่าเด็กสองคนนี้มีสิ่งที่ต้องการจากนางอย่างแน่นอนเพราะดูเหมือนจะมาประจบประแจงเพื่อขออะไรบางอย่างจากนาง“อาเฟยเจ้ามีสิ่งใดที่อยากได้งั้นหรือ ถึงได้มาลงทุนมาดูแลข้าแต่เช้าเช่นนี้”“โธ่ท่านแม่ พูดอะไรเช่นนั้นกันขอรับข้าแค่อยากดูแลท่านแม่เองนะขอรับ”“จริงหรือ”น้ำเสียงของนางที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อบุตรชายเท่าใดนัก“คือว่าจริงๆ แล้วข้าแค่อยากได้อะไรบางอย่างน่ะขอรับ”“ว่าแล้วเชียวพวกเจ้าทำดีกับข้าคงไม่ใช่เพราะอยากช่วยจริงๆ”“ใครบอกเจ้าคะ อาชิงไม่มีสิ่งที่อยากได้เสียหน่อยก็แค่มาดูแลท่านแม่เพระกลัวท่านหิวต่างหากเล่า”เสียงน้อยๆ ของนางพูดแย้งหยวนจือหลินขึ้นมาและปากน้อยๆ ก็เอาแต่จิ้มผลไม้เข้าปากอย่างไม่หยุดหย่อน&ldquo

    Last Updated : 2025-04-06

Latest chapter

  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 21 บทส่งท้าย-ชีวิตที่สงบสุข

    หมวกควันสีแดงลอยปกคลุมไปทั่วพื้นที่ดูเหมือนเลือดที่ค่อยๆ กลืนกินทุกสิ่ง วิญญาณของผู้เสียชีวิตจากฝีมือของนางค่อยๆ ปรากฎตัวขึ้นในหมอกนั้น“ปล่อยข้าออกไปนะ ปล่อยข้าออกไป”‘ฮึๆๆ ฮ่าๆๆๆ’“น่ะ…นั่นใคร เสียงใครกันออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”‘น้องหญิงเจ้าลืมพี่สาวเช่นข้าไปแล้วหรือ’“จะ เจ้า หยวนจือหลิน!”‘ใช่แล้ว ข้าเอง’“เจ้ามาทำไม เจ้าจะทำอะไรข้า”‘ข้าก็มาเอาชีวิตของเจ้าอย่างไรเล่า’“กรี๊ดดดด! ออกไปนะออกไป!”‘เจ้าทำให้ข้าเป็นเช่นนี้ข้าก็จะลากเจ้าไปลงนรกพร้อมกันกับข้า!’“กรี๊ดดดดด! ม่ายยย!”‘ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า’หน้าผาที่ถูกเชื่อว่าเป็นที่สาปแช่งของหญิงสาวที่ฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังจากความรักนั้น เมื่อมีใครมายืนอยู่ที่หน้าผาเงาดำของหญิงสาวจะปรากฎและดึงพวกเขาให้ตกลงไปตายเหมือนพวกนางนางก็เช่นกัน

  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 20 ปลายทางของชีวิต

    “พ่อบ้านซือท่านออกมาข้างนอกเร็วเข้า!”“อะไรของพวกเจ้าเนี่ยเรียกอยู่ได้ ข้ายุ่งอยู่ไม่เห็นหรืออย่างไร”“ฮูหยินมาแล้ว ท่านแม่ทัพพาฮูหยินกลับมาแล้ว”“อะ อะไรนะ! แล้วพวกเจ้าจะยืนรออะไรอยู่เล่ารีบออกไปรับพวกท่านเร็วเข้าสิ”พ่อบ้านซือตะโกนดังลั่นไปทั่วทั้งจวนก่อนจะรนรานรีบวิ่งออกไปหน้าประตูจวนด้วยความรวดเร็วจนเกือบจะสะดุดขาตนเองไปเสียแล้ว ภายใต้สายตางุนงงของแม่นมจางและลี่เหมยหัวหน้าบ่าวรับใช้ผู้ดูแลจวนแม่ทัพหลี่“อ้าวเป็นงั้นไปเมื่อครู่ยังดุพวกเราอยู่เลยนะเจ้าคะแม่นม”“ช่างเถอะน่าไปรับนายท่านกันลี่เหมย”“เจ้าค่ะแม่นมจาง”บรรดาบ่าวรับใช้ในจวนต่างก็ออกมายืนรอรับแม่ทัพหลี่และฮูหยินกันจนเต็มหน้าประตูจวน เด็กๆ เองเมื่อเห็นจวนขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าก็ดูตื่นเต้นกันยกใหญ่“โอ้โหท่านพ่อนี่พวกข้าจะได้อยู่ที่นี่กันจริงๆ หรือขอรับ”“ใช่แล้วล่ะต่อจากนี้ไปที่นี่คือบ้านของพวกเรานะ”“ว้าวใหญ่โตมากเลยเจ้าค่ะท่านพ่อ

  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 19 เข้าเฝ้าฮ่องเต้

    การเดินทางจากเมืองลั่วอันที่อยู่ฝั่งตะวันออกของแคว้นต้าฮั่นมายังเมืองหลวงนั้นใช้เวลาประมาณเจ็ดวัน เดิมทีหลี่หงอี้คิดว่าเด็กๆ จะเหนื่อยล้ากับการเดินทางไกลกันแต่กลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงพวกเขาดูสนุกสนานและตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็นสีสันของเมืองหลวงยิ่งนักหยวนจือหลินนั่งมองทิวทัศน์ในรถม้าเพียงลำพังปล่อยให้อาเฟยออกมานั่งม้ากับหย่งฉีส่วนอาชิงก็ออกมานั่งม้าตัวเดียวกันกับบิดาของนาง พวกเด็กๆ ดูจะชื่นชอบที่ได้ขี่ม้ากันเป็นอย่างมาก“หย่งฉีข้าอยากขี่ม้าเองบ้าง”“นายน้อยรอท่านโตอีกหน่อยข้าจะสอนท่านเองนะขอรับ แต่ตอนนี้ท่านยังเด็กนักเกรงว่าจะยังควบคุมม้าเองไม่ได้”“ข้าไม่เด็กแล้วนะ”อาเฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนถูกขัดใจทั้งยังกอดอกแสดงให้เห็นว่ากำลังไม่พอใจคนสนิทของผู้เป็นบิดาอย่างมาก“อะ เอ่อ”หย่งฉีหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ทัพหลี่หงอี้เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายพยักหน้าให้ เขาจึงยอมให้อาเฟยมาควบม้าต่อจากตนเองทันทีหย่งฉีปล่อยมือจากบังเหียนแล้วให้นายน้อยของเขาบังคับม้าต่อแรกเริ่มเขาก็กลัวว่

  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 18 กลับเมืองหลวง Part2

    “ใครบอกว่าข้าจะไม่กลับเล่าเจ้าคะ”“เจ้าว่าอะไรนะ”

  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 17 กลับเมืองหลวง Part1

    วันเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบครึ่งเดือนแล้ว ใต้เท้าหยวนบิดาของหยวนจือหลินก็ยังคงปักหลักที่เมืองลั่วอันแห่งนี้ไม่ยอมกลับเมืองหลวงไปเสียทีจนนางคร้านที่จะสนใจเขาแล้ว ขอเพียงแค่ครอบครัวของนางในเวลานี้นั้นมีความสุขก็เพียงพอแล้ว“อร่อยมากเลยขอรับฮูหยิน” หย่งฉีบอกนางทั้งๆ ที่ข้าวยังเต็มปากทั้งอย่างนั้น”

  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 16 ปล่อยวาง

    “อาเฟย อาชิงมานี่สิ”“เจ้าค่า/ขอรับ”“มาไหว้ท่านตาสิลูก”เด็กน้อยทั้งสองที่ได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นมารดาบอกแม้จะงุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินเข้ามาหานางอย่างไม่อิดออดแต่อย่างใด“พวกข้ามีท่านตาด้วยหรือขอรับท่านแม่”“มีสิ แล้วก็นั่งอยู่ตรงนี้แล้วมาให้ตากอดหน่อยสิหลานรัก”เด็กน้อยทั้งสองหันไปมองหยวนจือหลินเมื่อเห็นว่านางพยักหน้าให้ก็ส่งยิ้มกว้างก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาชายชราผู้นั้นท่ามกลางเสียงหัวเราะยินดีของเขา“นี่ตามีของเล่นมาให้พวกเจ้าด้วยนะ อาเฉินเอาของเล่นมาให้หลานของข้าเร็วเข้า”“ขอรับใต้เท้า”‘มาที่นี่เพื่อมาหาหลานจริงๆ ด้วย’หยวนจือหลินยืนกอดอกมองดูสามตาหลานที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานโดยมีหลี่หงอี้ยืนอยู่ข้างๆ นาง สองแขนของเขาโอบกอดนางเบาๆ“เป็นอะไรไปเหตุใดถึงหน้างอเช่นนั้นกัน”“ไหนท่านบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อปรับความเข้าใจกับข้าอย่างไรล่ะ”“ก็ถูกแล้วนี่นา&r

  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 15 พบเจอ

    วันนี้ที่ร้านอาหารของนางยังคงคึกคักเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมาและก็เป็นอีกวันที่ชายชราผู้หนึ่งมานั่งกินอาหารอยู่เพียงลำพังเช่นทุกวัน วันนี้เขาสั่งอาหารเพียงแค่ไม่กี่อย่างแต่กลับนั่งนานเสียจนหยวนจือหลินเองก็อดจะสงสัยเขาอยู่ไม่น้อยแต่ไม่ทันได้เข้าไปทักทายชายผู้นั้นก็ลุกเดินออกจากร้านไปเสียแล้ว ทั้งยังทิ้งตำลึงเงินเอาไว้เกินราคาอาหารอีกด้วยครั้นนางจะเดินตามไปก็ถูกเรียกโดยลูกค้าคนอื่นเข้าพอดีชายผู้นั้นเดินออกไปท่ามกลางสายตาของใครบางคนที่จับจ้องเขาอยู่อย่างไม่วางตาตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในร้านแล้ว“จะกลับแล้วหรือขอรับ”เขาหยุดเดินก่อนจะหันหลังไปมองดูก็พบว่าเป็นซ่งหงอี้ สามีของเจ้าของร้านนั้นนั่นเอง“เหตุใดถึงกลับไวเช่นนี้ท่านเดินทางมาตั้งไกลอย่าบอกนะขอรับว่ามาเพื่อดูหน้านางเท่านั้น”“คือว่าข้า”“ใต้เท้าข้าว่าหากท่านมีสิ่งใดอยากจะสนทนากับนาง ท่านควรที่จะเปิดใจกับนางตรงๆ ไปเลยจะดีกว่านะขอรับ”“แต่ว่านางจะไม่ไล่ข้าไปอีกหรือ ที่ผ่านมานั้น…”“นางไม่ใช่คนเดิมอีกต

  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 14 ความเป็นจริง Part2

    “ฮู ฮูหยิน”“…”“ฮูหยินอะไรของเจ้ากัน ฮูหยินของใต้เท้าก็อยู่ที่บ้านสิจะมาอยู่ทำไมตรงนี้”“ก็อยู่ไปแล้วหรือไม่เล่า”หลี่หงอี้เมื่อได้ยินที่หย่งฉีพูดออกมาก็เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างทิ่มแทงมาจากด้านหลังของเขา‘ให้ตายสิเป็นแม่ทัพอยู่ในสนามรบมาร่วมสิบปีแค่ออกมาจัดการงานนอกสนามรบเพียงไม่กี่ปี เหตุใดความรู้สึกของข้าถึงช้าลงได้เช่นนี้กันนะ ไม่รู้ได้อย่างไรว่านางมาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’หลี่หงอี้ค่อยๆ หันไปทางด้านหลังก็พบกับภรรยารักของเขายืนกอดอกขมวดคิ้วจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนในที่นั้นต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด ความลับที่ตั้งใจช่วยกันปกปิดมานานนั้นไม่น่าจะเหลือแล้วกระมัง“ท่านทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”เสียงของนางในเวลานี้ช่างเยือกเย็นเสียจริง“หลินเอ๋อร์คือว่าข้าอธิบายได้นะ”“เช่นนั้นก็พูดมาสิ”“คือว่า”“ว่า”“คือความจริงแล้วข้า”“พูดไม่ออกหรือเจ้าคะเหตุใดคนพวกนั้นถึงเรียกท่านว่า ท่านแม่ทัพ ท่านไม่ได้เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาหรอกหรือแล้วตัวตนของท่านคือใครกัน แล้วข้าล่ะข้าเป็นอะไรกับท่านกันแน่”“ก็ต้องเป็นภรรยาของข้าสิ หลินเอ๋อร์คือว่าข้า”“ท่านเลิกเรียกชื่อข้าแล้วตอบข้ามาเดี๋ยวนี้”“ข้า”ห

  • ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง   ตอนที่ 13 ความเป็นจริง Part1

    ร้านอาหารของหยวนจือหลินเปิดกิจการมาได้เกือบครึ่งเดือนแล้วนางรู้สึกยินดีมากที่อาหารขายหมดแทบทุกวัน บางวันลูกค้าแทบจะร้องโอดโอยเพราะมาซื้อไม่ทันแม้ว่านางจะเตรียมวัตถุดิบเผื่อเอาไว้มากพอสมควรก็ตาม เป้าหมายต่อไปคือการเปิดร้านขายอาหารในเมืองเพิ่มอีกสักร้าน นางจะเก็บเงินเอาไว้ให้มากๆ เพื่อความมั่นคงของครอบครัว เด็กๆ และสามีของนางจะได้ไม่ต้องลำบากอีกวันนี้เป็นวันหยุดของร้านเมื่อทำงานบ้านทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หยวนจือหลินจึงนอนพักผ่อนที่หน้าระเบียงบ้านโดยมีมือน้อยๆ ของอาเฟยและอาชิงคอยนวดบริเวณขาและแขนของนางให้ลมเย็นๆ ทำให้นางแทบจะหลับไปอยู่แล้ว“เก่งมากเลยอาเฟยอาชิงนวดเก่งขึ้นกันแล้วนี่นา”“อาชิงฝึกนวดตั้งนานเลยนะเจ้าคะ”“จริงหรือ?”“จริงสิขอรับท่านอาเต๋อหมิงชมนางอยู่เรื่อยว่าฝีมือของนางนั้นดียิ่งกว่าสตรีในหอโคมแดงอีก”“อะไรนะ!”“หืม อะไรหรือขอรับ? ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ”“อะ เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ”‘เจ้าพวกนั้นกล้าพูดเรื่องในหอนางโลมให้ลูกๆ ของนางฟังได้อย่างไร เดี๋ยวเถอะพรุ่งนี้เจอกันข้าจะจัดการให้หนักเลย’บ่นในใจได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงของผู้เป็นสามีตะโกนเรียกนางจากหลังเรือน“หลินเอ๋อร์เจ้าอ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status