ตอนที่ 11 เปิดร้านอาหาร

-เช้าวันถัดไป-

หยวนจือหลินรีบตื่นนอนเพื่อมาจัดเตรียมข้าวของสำหรับทำอาหารในการเปิดร้านวันแรกโดยมีหย่งฉีคอยช่วยเป็นลูกมือในการทำอาหาร ส่วนเต๋อหมิงนั้นก็ไปช่วยจัดโต๊ะเก้าอี้เพื่อเตรียมเปิดร้านกับหลี่หงอี้อีกทาง

ใช้เวลาเพียงไม่นานพวกเขาก็จัดหน้าร้านเรียบร้อยส่วนทางฝั่งห้องครัวเองก็ทำอาหารเสร็จแล้วเช่นกัน กลิ่นหอมของอาหารลอยไปตามสายลมเรียกลูกค้าได้เป็นอย่างดี

ผู้คนเริ่มทยอยมาที่ร้านอาหารกันมากขึ้นเรื่อยๆทุกๆคนที่มาร่วมงานต่างก็เป็นชาวบ้านในละแวกนั้น นอกจากนั้นยังมีท่านนายอำเภอที่ถูกเชื้อเชิญจากหัวหน้าหมู่บ้านมาร่วมงานด้วยเช่นกัน

“ได้เวลาแล้วข้าจุดประทัดเลยนะขอรับ”

“อืม”

หย่งฉีนำประทัดไปจุดบริเวณหน้าร้านทันทีตามฤกษ์ยามที่พวกเขาบอกว่าเหมาะสมที่สุด เสียงประทัดดังก้องกังวาลไปทั่วทั้งท้องถนนต่อเนื่องเป็นเวลานานจนในที่สุดก็สิ้นสุดลง

ร้านอาหารของหยวนจือหลินมีนายอำเภอมาเปิดร้านให้ นางรู้สึกตื่นตันใจมากเพราะในที่สุดนางก็มีร้านอาหารเป็นของตัวเองเสียทีถึงแม้จะอยู่ต่างยุคต่างสมัยก็ตาม

หยวนจือหลินค่อนข้างประหลาดใจไม่น้อยนางไม่คิดว่าจะมีคนใหญ่คนโตมาร่วมงานและเมื่อหันไปมองรอบๆ บริเวณร้านกลับพบว่ามีเหล่าบุรุษมากหน้าหลายตาที่ไม่ค่อยจะพบเห็นในละแวกหมู่บ้านมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย

พวกเขาเหล่านั้นต่างก็หลบไปนั่งตามมุมต่างๆ พูดคุยกันเพียงเล็กน้อยและดูๆ ไปแล้วเหมือนมีท่าทางยำเกรงสามีของนางมากพอสมควร

หยวนจือหลินมองการกระทำของพวกเขาด้วยความสงสัยเล็กน้อย จนกระทั่งหลี่หงอี้หันมาสบตาของนางเข้าพอดีเขามีอาการเลิกลั่กเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินเข้ามาและฉีกยิ้มหวานให้นาง

“หลินเอ๋อร์เจ้าเหนื่อยหรือไม่”

“ไม่เจ้าค่ะว่าแต่พวกเขาเป็นสหายของท่านหรือ”

“ทำนองนั้นแหล่ะ”

หยวนจือหลินหันไปมองอีกครั้งก็เห็นว่าพวกเขาต่างก็หยอกล้อกับลูกๆ ของนางอย่างสนุกสนานไม่ได้สนใจนางแล้ว หยวนจือหลินจึงละความสนใจแล้วเดินไปที่หน้าร้านเพื่อต้อนรับลูกค้าที่เดินทางมาอย่างหนาแน่นเรื่อยๆ

เมื่อบรรยากาศการเปิดงานสิ้นสุดลงหยวนจือหลินกำลังจะไปตักอาหารอยู่นั้น หย่งฉีและเต๋อหมิงก็เข้ามาอาสาทำแทนนางวันนี้พวกเขาเองก็ดูจะขยันขันแข็งไม่น้อยเลยทีเดียว

“ขอบใจนะแต่ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะไม่ทำจานข้าแตกอีกล่ะ”

“แฮะๆ ข้าจะระวังขอรับฮูหยิน”

รสชาติอาหารที่อร่อยและราคาถูกจึงเป็นที่รู้จักกันปากต่อปาก ทำให้ผู้คนเริ่มทยอยเข้ามาต่อคิวซื้ออาหารกันอย่างหนาแน่นเรื่อยๆ หนึ่งในนั้นมีใต้เท้าเจิ้งด้วย

“ฮูหยินหยวนข้ามาแสดงความยินดีขอรับ” 

หยวนจือหลินที่ยืนหันหลังคอยสั่งการงานในร้านอยู่เมื่อได้ยินเสียงเรียกนางก็หันหลังไปมองทันที ดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจไม่น้อยที่เห็นสภาพใบหน้าของใต้เท้าเจิ้ง

ใบหน้าของเขาฟกช้ำไปทั่วโดยเฉพาะรอบดวงตาคล้ายหมีแพนด้าอย่างไรอย่างนั้น

“ตะ ใต้เท้าเหตุใดใบหน้าของท่านถึงเป็นเช่นนั้นกันเล่าเจ้าค่ะ”

“อะ เอ่อ”

ใต้เท้าเจิ้งไม่ได้ตอบนางเพียงแค่ส่งยิ้มให้เท่านั้นและรีบหยิบเอาของขวัญที่เขาเตรียมมาจากมือของบ่าวคนสนิทมายื่นให้แก่นาง

“ของขวัญจากข้ารับไว้สิ”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

หยวนจือหลินรับมาไว้ในมือพลางมองใบหน้าของเขาอย่างสงสัย ใต้เท้าเจิ้งหันซ้ายหันขวาก่อนที่สายตาของเขาจะไปสบเข้ากับหลี่หงอี้ที่กำลังเดินตรงมาทางนี้พอดี

ดวงตาของใต้เท้าเจิ้งเบิกกว้างทันทีปากก็ดูจะสั่นระริกก่อนที่หลี่หงอี้จะส่งสัญญาณเป็นเชิงให้เงียบปากเอาไว้

“ใต้เท้าเจิ้งช่างเป็นเกียรติยิ่งนักที่มาร่วมงานเปิดร้านอาหารของภรรยาข้า”

“ขะ ข้า คือไม่มาก็คงไม่ได้ท่านอุตส่าห์ส่งคนไปเชิญข้าด้วยตนเองเช่นนั้น

‘หืม ส่งใครไปนะ’ หยวนจือหลินมีสีหน้างุนงงเล็กน้อยด้วยกลัวว่าความจะแตกหลี่หงอี้จึงรีบพูดทำลายบรรยากาศขึ้นมาเสียก่อน

“เชิญใต้เท้าด้านในดีหรือไม่วันนี้ข้าเลี้ยงท่านเอง”

เมื่อมองเข้าไปข้างในร้านก็พบกับกลุ่มบุรุษผู้มีรูปร่างสันทัดสมส่วนที่กำลังยืนส่งสายตามาที่เขากันเป็นหนึ่งเดียว ใต้เท้าเจิ้งกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ก่อนจะรีบปฎิเสธเขาทันที

“คือข้าต้องไปธุระที่อื่นต่อ ขอบใจท่านมากขอให้กิจการร่ำรวยนะขอรับฮูหยินหยวน”

“ขอบคุณอีกครั้งเจ้าค่ะใต้เท้า”

ใต้เท้าเจิ้งฉีกยิ้มให้นางเล็กน้อยเพราะดูจากรอยฟกช้ำแล้วคงจะยิ้มกว้างไม่ได้มากนัก ก่อนที่บ่าวคนสนิทของเขาจะเข้ามาช่วยประคองแล้วพากันเดินออกไปจากร้านกันอย่างรวดเร็ว

“กลัวอะไรกันแล้วเหตุใดถึงได้แข้งขาอ่อนเช่นนั้นกันเล่า สภาพช่างแตกต่างจากเมื่อวานลิบลับเลยนะเจ้าคะท่านพี่”

“อาจจะถูกฮูหยินของเขาสั่งสอนมาก็เป็นได้ เจ้าบอกเองนี่นาเขามีอนุหลายคน”

“งั้นหรือ ก็อาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้กระมัง”

“หลินเอ๋อร์ข้าว่านะเจ้าไปพักก่อนเถอะตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้วทางนี้ข้าจัดการเอง ดูใบหน้าของเจ้าสิคงจะเหนื่อยมากแล้วทั้งทำอาหารทั้งต้อนรับลูกค้า”

“ข้าไม่...”

“ไม่มีแต่ ไปเถอะทางนี้ข้าจัดการเอง”

“ก็ได้เจ้าค่ะ ขอบคุณนะเจ้าคะท่านพี่”

หยวนจือหลินเมื่อเห็นว่าอาหารที่ร้านใกล้หมดอีกทั้งลูกค้าส่วนใหญ่ก็เริ่มเบาบางลงแล้ว นางจึงยอมหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อพักผ่อนและไม่ลืมที่จะดึงเอาเด็กๆ ทั้งสองคนเข้าไปด้วย ปล่อยให้ผู้เป็นสามีและสหายของเขาช่วยกันเก็บร้านแทน

หลังจากจัดการหน้าร้านเสร็จเรียบร้อยบรรดาบุรุษที่มาช่วยงานต่างก็พากันขอตัวกลับไปพักผ่อนกันหมดแล้ว หลี่หงอี้เดินกลับเข้ามาในบ้านก่อนจะนั่งลงตรงชานบันไดหน้าบ้านเคียงข้างกับหยวนจือหลิน เขานั่งตรงปลายเท้านางแล้วยื่นมือไปยกเอาขาของนางมานวดเบาๆ

“ดีขึ้นหรือไม่”

“เจ้าค่ะ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าปวดขา”

“ข้าเห็นเข้าจับที่ขาอยู่บ่อยครั้งน่ะ”

หยวนจือหลินยิ้มให้เขานางยังนึกอิจฉาหยวนจือหลินคนเก่ามาก

หลี่หงอี้ผู้นี้ท่าทางจะรักหยวนจือหลินมากจริงๆ เพราะไม่ว่านางจะเป็นอะไรหรือจะทำอะไร ก็ไม่เคยรอดพ้นไปจากสายตาของเขาไปได้เลยจริงๆ

“ขอบคุณนะเจ้าคะ ว่าแต่หย่งฉีกับหมิงเต๋อทำงานที่ไหนกันหรือเจ้าคะ” 

“งานหรือ? ไม่มีงานแน่นอนหรอกบ้างก็หาของป่าแล้วก็ล่าสัตว์เช่นเดียวกันกับข้านี่แหล่ะ”

“เช่นนั้นชวนพวกเขามาทำงานที่ร้านของเราสิเจ้าคะจะได้มีคนดูแลเด็กๆช่วยพวกเราด้วย”

“เจ้ายินดีให้พวกเขาช่วยงานที่ร้านเช่นนั้นหรือ”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะเจ้าคะ มีคนช่วยย่อมดีกว่านั่งหลังขดหลังแข็งทำคนเดียวนี่นา”

“เช่นนั้นข้าจะชวนพวกเขาตามที่เจ้าต้องการ”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

วันต่อมาหยวนจือหลินเลือกช่วงเวลาหลังเก็บร้านเสร็จมาสอนหย่งฉีทำอาหารโดยไม่คิดที่จะหวงสูตรอาหารเลยสักนิดและดูท่าทางแล้วเขาเองก็ชื่นชอบในการทำอาหารเช่นกัน

“อร่อยมากเลย ฝีมือเจ้าดีขึ้นเรื่อยๆเลยนะหย่งฉี” 

“จริงหรือขอรับ”

“หากข้ามีเงินทุนข้าจะขยายร้านไปเปิดในตัวเมืองด้วยและจะให้เจ้าเป็นพ่อครัวประจำที่นั่นเลย”

“ฮูหยินก็ขอเงินจากใต้เท้าสิขอรับ”

“เจ้าว่าอะไรนะ?”

“หืม”

หย่งฉีที่กำลังชิมน้ำแกงที่เขาปรุงเองกับมืออยู่ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไปก็ตกใจอย่างยิ่งจนสำลักน้ำแกงไปยกใหญ่

แค่ก แค่ก~

“เจ้าจะตกใจทำไม ข้าก็แค่ถามเองนะ” 

แค่ก แค่ก~

“เอานี่น้ำ” 

“ขอบคุณขอรับฮูหยิน”

เขารับน้ำมาจากหยวนจือหลินก่อนจะทำทีเป็นเดินออกมาข้าวนอกเพื่อไปล้างหน้าล้างตา แล้วอาศัยจังหวะที่หยวนจือหลินหันหลังให้รีบวิ่งหายไปที่ประตูรั้วหน้าบ้านทันที

หย่งฉีแอบลอบมองไปที่ห้องครัวก็เห็นว่าหยวนจือหลินกำลังยกหม้อน้ำแกงออกจากเตาแล้วตักใส่ชามไว้ ดูแล้วคงไม่ติดใจกับคำพูดของเขาเมื่อครู่แล้วกระมัง

“โอ้ยตาย! เกือบไปแล้วไหมเล่าหากใต้เท้ารู้เข้าคงเอาข้าตายแน่เลย”

“รู้อะไรหรือ?”

เฮือก!

“ตะ ใต้เท้า” 

“ข้าบอกว่าให้เรียกข้าว่าอย่างไร”

“นายท่าน ไม่มีอะไรขอรับข้าแค่….”

“อะไร”

เมื่อเห็นสีหน้าและอาการของเขาแล้วหลี่หงอี้ก็รู้สึกระแวงเป็นอย่างมาก

‘เจ้าคนนี้แม้จะทำงานตามคำสั่งได้ความอยู่บ้างแต่เป็นคนที่พูดอะไรไม่ค่อยคิดสักเท่าใดนัก’

“หรือว่าเจ้าไปพูดอะไรให้นางระแคะระคายอีก”

“ไม่ได้พูดอะไรเลยขอรับ ข้าว่าข้าลืมซักผ้าข้าขอตัวกลับบ้านก่อนนะขอรับ”

“เดี๋ยวสิ! เจ้าจะรีบไหน”

หย่งฉีไม่รอตอบคำถามเขารีบวิ่งหน้าตั้งกลับไปยังบ้านพักของตนเองทันที

“มีอะไรหรือเจ้าคะท่านพี่”

“มะ ไม่มีอะไรหรอก”

“แล้วหย่งฉีไปไหนแล้วล่ะเจ้าคะ” 

“เห็นบอกลืมซักผ้า”

“ก็ไหนเมื่อเช้าบอกว่าตากผ้าแล้วถึงได้มาช่วยงานที่ร้านอย่างไรเล่าเจ้าคะ”

 “ข้าก็ไม่รู้ไปกินข้าวกันเถอะข้าหิวแล้ว”

“เจ้าค่ะ”

หยวนจือหลินหันไปมองยังเส้นทางที่หย่งฉีวิ่งไปเมื่อครู่ นางเองก็ยังคงรู้สึกสงสัยอยู่ไม่น้อยเหตุใดหย่งฉีถึงได้ดูร้อนรนแปลกๆ พิกล ไหนจะเรื่องที่เกี่ยวกับสามีของนางอีกเหมือนทุกคนเป็นใจที่จะปิดบังเรื่องบางอย่างกับนางอย่างไรอย่างนั้น

“หลินเอ๋อร์เข้าไปข้างในได้แล้ว”

“ไปแล้วเจ้าค่ะ”

หยวนจือหลินจำใจต้องเดินตามเขาเข้าไปในเรือนแม้จะยังแคลงใจเรื่องของพวกเขาอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามเขาออกไปอีกเลย