ตอนที่ 20 ปลายทางของชีวิต

“พ่อบ้านซือท่านออกมาข้างนอกเร็วเข้า!”

“อะไรของพวกเจ้าเนี่ยเรียกอยู่ได้ ข้ายุ่งอยู่ไม่เห็นหรืออย่างไร”

“ฮูหยินมาแล้ว ท่านแม่ทัพพาฮูหยินกลับมาแล้ว”

“อะ อะไรนะ! แล้วพวกเจ้าจะยืนรออะไรอยู่เล่ารีบออกไปรับพวกท่านเร็วเข้าสิ”

พ่อบ้านซือตะโกนดังลั่นไปทั่วทั้งจวนก่อนจะรนรานรีบวิ่งออกไปหน้าประตูจวนด้วยความรวดเร็วจนเกือบจะสะดุดขาตนเองไปเสียแล้ว ภายใต้สายตางุนงงของแม่นมจางและลี่เหมยหัวหน้าบ่าวรับใช้ผู้ดูแลจวนแม่ทัพหลี่

“อ้าวเป็นงั้นไปเมื่อครู่ยังดุพวกเราอยู่เลยนะเจ้าคะแม่นม”

“ช่างเถอะน่าไปรับนายท่านกันลี่เหมย”

“เจ้าค่ะแม่นมจาง”

บรรดาบ่าวรับใช้ในจวนต่างก็ออกมายืนรอรับแม่ทัพหลี่และฮูหยินกันจนเต็มหน้าประตูจวน เด็กๆ เองเมื่อเห็นจวนขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าก็ดูตื่นเต้นกันยกใหญ่

“โอ้โหท่านพ่อนี่พวกข้าจะได้อยู่ที่นี่กันจริงๆ หรือขอรับ”

“ใช่แล้วล่ะต่อจากนี้ไปที่นี่คือบ้านของพวกเรานะ”

“ว้าวใหญ่โตมากเลยเจ้าค่ะท่านพ่อ”

แม่นมจางที่ยืนรอรับแม่ทัพหลี่อยู่ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ทั้งยังชี้นิ้วไปที่ขบวนรถม้า

“หนะ นั่น…”

“อะไรของเจ้าอีกเล่า”

พ่อบ้านซือที่ยืนอยู่ข้างกันเอ่ยถามนางเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะพูดสิ่งใดออกมาก็ไม่พูดเสียที

“เด็กที่นั่งอยู่กับใต้เท้าใช่นายน้อยหรือไม่นะ”

“ไหนเล่า”

เหล่าคนรับใช้ต่างก็ชะโงกหน้าขึ้นมามองกันยกใหญ่เมื่อมองเห็นหัวสีดำๆ ตัวเล็กๆ นั่งอยู่บนหลังม้ากับท่านแม่ทัพของพวกเขาต่างก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจน้ำตาไหลกันแทบทุกคน

‘นี่ท่านแม่ทัพของพวกเขามีทายาทแล้วหรือ แต่เอ๊ะ! ทำไมถึงมีเด็กน้อยหน้าตาเหมือนกันมาอีกหนึ่งคนล่ะหรือว่าเป็นฝาแฝด นี่ใต้เท้าของพวกเขามีนายน้อยถึงสองคนเลยเชียวหรือนี่!’

“พ่อบ้านซือนายท่านมีคุณชายกับคุณหนูถึงสองคนเลยนะเจ้าคะ นายท่านของข้าในที่สุดก็มีครอบครัวที่สมบูรณ์เสียที”

“โฮ…ใต้เท้าของพวกเรามีนายน้อยแล้ว ตั้งเมื่อไหร่กันนะไม่เห็นส่งข่าวให้พวกเรารู้กันบ้างเลย ฮือๆ”

“แล้วเจ้าจะร้องไห้ทำไมกันฮะ” แม่นมจางหันมาดุพ่อบ้านซือทันที ‘เล่นใหญ่มากทีเดียวเชียว’

“ก็ข้าดีใจนี่นา”

พ่อบ้านซือที่ก่อนหน้านี้พึ่งจะตวาดเหล่าบ่าวรับใช้ในจวนไปแต่เขาเองก็ไม่ต่างกับคนอื่นเท่าใดนัก น้ำตาเริ่มไหลออกมาทันทีที่เห็นว่าแม่ทัพของพวกเขามีครอบครัวที่สมบูรณ์เฉกเช่นคนอื่นเสียที

เขารีบเช็ดน้ำตาที่หลั่งรินออกมาด้วยความรวดเร็วก่อนจะวิ่งออกไปรับแม่ทัพหลี่ทันทีที่รถม้าเริ่มหยุดนิ่งลงแล้ว

“ใต้เท้าท่านกลับมาแล้วคุณหนูน้อยของข้าน้อยช่างงดงามเหมือนฮูหยินจริงๆ เลยนะขอรับ”

“เจ้านี่อย่างไรกันนะอายุมากถึงเพียงนี้แล้วจะร้องไห้ทำไมกัน ดูสิลูกสาวของข้าจะร้องตามแล้ว”

“ข้าน้อยขออภัยขอรับ ข้าน้อยดีใจมากเกินไป”

ลี่เหมยเดินเข้ามาใกล้ๆ แม่นมจางก่อนจะเอ่ยกับนางด้วยความงุนงงกับภาพตรงหน้าที่เห็น

“เมื่อครู่นี้พ่อบ้านซือพึ่งจะดุพวกเราเองนะเจ้าค่ะ เหตุใดถึงไปร้องไห้ต่อหน้านายท่านเสียเองเล่า”

“ก็นั่นน่ะสิ”

แม่นมจางกับลี่เหมยแอบนินทาพ่อบ้านซือลับหลังเมื่อเห็นว่าเขาวิ่งออกไปรับนายท่านทั้งน้ำตา

“ท่านตาอย่าร้องเลยนะเจ้าคะ โอ๋โอ๋นะอาชิงจะโอ๋ท่านตาเอง”

“โธ่คุณหนูน้อยช่างรู้ความจริงๆ เลยขอรับ มาขอรับข้าน้อยจะอุ้มคุณหนูเอง”

อาชิงน้อยโผเข้ากอดคอพ่อบ้านซืออย่างรู้ความจนแม่ทัพหลี่ถึงกับส่ายหัวให้กับความรู้จักออดอ้อนของลูกสาวตัวน้อยไม่ได้

“ใต้เท้าพวกข้าดีใจเหลือเกินเจ้าค่ะที่ท่านกลับมากันได้เสียที หลายปีมานี้ที่จวนของเราเงียบเหงามากเลยนะเจ้าคะ”

หยวนจือหลินที่เพิ่งลงจากรถม้าเพราะมัวแต่มองไปทั่วทั้งจวนแม่ทัพแห่งนี้จึงไม่ทันได้สนใจกับบรรดาเหล่าคนรับใช้ในจวน เมื่อหันมามองยังต้นเสียงที่อาลัยอาวรณ์เหล่านั้นนางก็เห็นทุกคนในจวนต่างก็ร้องไห้ด้วยความดีใจที่แม่ทัพของพวกเขากลับมาที่จวนได้เสียที

‘นี่ข้าทำให้พวกเขาเสียใจมากใช่หรือไม่นะที่พรากแม่ทัพหลี่ไปจากอกเช่นนี้’

“ฮือๆ ฮูหยินในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว”

นางควรจะยิ้มทักทายหรือปลอบใจพวกนางก่อนดีนะ หยวนจือหลินรีบหันไปมองหลี่หงอี้ทันทีอยากจะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก

“พอแล้วน่า ฮูหยินเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ พวกเจ้าไปเตรียมน้ำให้นางอาบเถอะเตรียมอาหารอร่อยๆ ไว้ให้เด็กๆ ด้วยเล่า”

“เจ้าค่ะใต้เท้า”

หลี่หงอี้เดินจูงมือหยวนจือหลินเข้าไปยังด้านในจวนปล่อยให้บ่าวในจวนจูงมือเด็กๆ เดินตามมาด้านหลัง

“เจ้าเหนื่อยหรือไม่”

“ไม่เลยเจ้าค่ะข้าก็แค่นั่งบนรถม้าเท่านั้นจะไปเหนื่อยอะไรกัน”

“ฮ่าๆๆ นั่นสินะ”

“ท่านพี่ข้าเคยอยู่ที่นี่หรือไม่”

“ช่วงแรกที่พวกเราแต่งงานกันเจ้ามาอยู่ที่จวนของข้าเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้นข้าก็ต้องพาเจ้าไปอยู่ที่เมืองลั่วอันแล้ว”

“มิน่าเล่าข้าถึงได้ดูคุ้นตายิ่งนัก”

“เจ้าจำได้แล้วหรือ”

“ก็แค่บางส่วนเองเจ้าค่ะความทรงจำดีๆ ข้าไม่ได้ลืมไปหมดเสียหน่อย”

“ฮูหยิน น้ำสำหรับอาบพวกข้าเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

“อืม”

“ท่านพี่ท่านไปอาบน้ำกับข้าดีหรือไม่”

หยวนจือหลินกระซิบถามหลี่หงอี้เบาๆ เขารีบหันมามองก็เห็นว่านางยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่

‘นี่ภรรยาของเขาร้ายกาจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ’

“พ่อบ้านซือ แม่นมจางข้าฝากก้อนแป้งทั้งสองของข้าด้วยนะเจ้าคะ”

“ได้เลยขอรับฮูหยิน”

“เจ้าค่ะฮูหยินข้าจะดูแลนายน้อยกับคุณหนูเองเจ้าค่ะ”

“ขอบใจนะ ไปอาบน้ำกันเถอะเจ้าค่ะท่านพี่ข้าเหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว”

“อืม”

“เอ๋...”

ลี่เหมยกับแม่นมจางต่างก็อ้าปากค้างทันทีที่ได้ยินบทสนทนาของฮูหยินกับท่านแม่ทัพของพวกนาง

“แม่นมข้าหูฝาดไปใช่หรือไม่”

“ไม่หรอกเพราะข้าก็ได้ยิน”

“ฮูหยินชวนท่านแม่ทัพไปอาบน้ำเลยนะเจ้าคะ ก่อนหน้านี้ฮูหยินดูจะเป็นคนที่เอียงอายมากไม่ใช่หรืออย่างไรกันนะ”

เพี๊ยะ!~

“โอ๊ย! ท่านจะตีข้าทำไมกันเล่า”

“เรื่องของเจ้านายอย่าได้ไปอยากรู้ให้มาก อีกอย่างฮูหยินกับนายท่านก็อยู่ด้วยกันมาตั้งกี่ปีแล้วพวกเขาจะรักใคร่กันแปลกตรงไหน ไปได้แล้ว”

“เจ้าค่ะๆ”

ลี่เหมยที่กำลังจะเดินออกไปนอกเรือนก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อหันหลังกลับไปก็เห็นแม่นมจางกำลังเอาหูแนบหน้าประตูห้องของท่านแม่ทัพอยู่ นางจึงรีบเดินเข้าไปดึงแม่นมจางออกมาทันที

“แม่นมไปได้แล้วเจ้าค่ะ”

ลี่เหมยรีบลากแม่นมออกไปจากหน้าประตูห้องทันที

“เดี๋ยวสิเจ้าจะรีบลากข้าไปไหน!”

“อย่ายุ่งเรื่องของเจ้านายสิเจ้าคะแม่นม เดี๋ยวท่านแม่ทัพได้สั่งลงโทษท่านไปอยู่ห้องเก็บฟืนหรอก”

“เจ้านี่นะชอบขัดใจข้าจริงๆ เลย”

“ไปกันเถอะเจ้าค่ะ”

“รู้แล้วน่า”

แม่นมจางที่ตอบตกลงแต่ปาก แต่ตาและหูดูเหมือนจะแนบกลับไปที่บานประตูอีกแล้ว

ลี่เหมยจึงลงมือลากนางออกไปอีกครั้งอีกมือก็ปิดปากของแม่นมไว้ด้วยกลัวว่าท่านแม่ทัพจะได้ยินเสียงของพวกนางเข้า

“อ่อยยยอ้าาาาาา!”

-สามเดือนผ่านไป-

“อุแหว๊ะ.....”

“ฮูหยินเป็นอะไรไปเจ้าคะ”

“เอาออกไปทีข้าเหม็น”

“จะเหม็นได้อย่างไรกันเจ้าคะนี่อาหารโปรดของท่านเลยนะ”

“เอาออกไปเถอะน่า”

“ก็ได้เจ้าค่ะ”

เมื่ออาหารถูกยกออกไปจากห้องแล้วหยวนจือหลินถึงได้คลายอาการอยากอาเจียนลงไปบ้างเล็กน้อย

“ฮูหยินท่านหมอมาแล้วขอรับ”

“อะไรกันพ่อบ้านซือ ข้าแค่ไม่สบายนิดหน่อยไม่เห็นต้องเรียกหมอเลยนี่นา”

“ไม่ได้หรอกขอรับ ไม่ว่าจะเจ็บป่วยมากน้อยเพียงใดก็ต้องให้ท่านหมอตรวจดูก่อน”

หยวนจือหลินอยากจะคัดค้านแต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าของพ่อบ้านซือและแม่นมจางที่มีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด นางจึงไม่พูดอะไรออกไปอีกได้แต่กลืนคำพูดตัวเองไว้เท่านั้น

“ท่านหมอฮูหยินของข้าเป็นอะไรหรือ”

“ไม่เป็นอะไรมากหรอก เดี่ยวข้าจะจัดยาให้ฮูหยินไว้นะขอรับ”

ท่านหมอกล่าวแค่นั้นก็หันหลังไปเขียนใบสั่งยาโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำให้หยวนจือหลินที่ยังรู้สึกแคลงใจกับอาการของตัวเองถึงกลับต้องเอ่ยปากถามท่านหมอออกไปอีกครั้ง

“สรุปแล้วข้าเป็นอะไรหรือท่านหมอ”

“คือว่า….”

ไม่ทันที่ท่านหมอจะตอบคำถามของนางก็แม่ทัพหลี่ก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาอย่างรวดเร็ว โดยมีเด็กทั้งสองคนวิ่งตามผู้เป็นบิดาเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตกใจไม่ต่างกัน

“หลินเอ๋อร์! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“ท่านแม่! เจ็บตรงไหนหรือเจ้าคะ”

“ใช่ขอรับท่านแม่เจ็บตรงไหนรีบบอกอาเฟยเร็วเข้าขอรับ”

“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากเสียหน่อย ไหนท่านบอกจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทไม่ใช่หรือเหตุใดถึงได้กลับมาเร็วนักเล่า”

“ไปได้เพียงครึ่งทางก็ได้ยินว่าเจ้าไม่สบายข้าจึงรีบกลับมา”

“ข้าแค่ไม่สบายไม่ได้จะตายเสียหน่อย เหตุใด…”

“เจ้าอย่าพูดจาไม่เป็นมงคลเช่นนั้นสิ”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะฮูหยิน อย่าพูดจาไม่เป็นมงคลเช่นนั้นสิเจ้าคะ”

“ก็ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่หรือไม่ท่านหมอ”

“ใช่แล้วขอรับท่านแม่ทัพ ฮูหยินไม่ได้เป็นอะไรมากเพียงแค่ตั้งครรภ์อยู่เท่านั้นเอง”

“นั่นอย่างไรเล่าข้าก็แค่ตั้งครรภ์….ท่านว่าอะไรนะ?”

“ขอแสดงความยินดีกับท่านแม่ทัพด้วยขอรับ ฮูหยินตั้งครรภ์แล้ว”

หยวนจือหลินเมื่อได้ยินว่าตัวเองตั้งครรภ์นางเองก็รู้สึกตกใจไม่น้อยแต่เมื่อหันไปมองใบหน้าของผู้เป็นสามีแล้วนั้น

“ท่านพี่ท่านร้องไห้ทำไมกันเจ้าคะ”

“ตั้งครรภ์ เจ้าตั้งครรภ์แล้ว”

“แล้วมันแปลกตรงไหนกันข้าก็มีอาเฟยกับอาชิงมาก่อนแล้วนี่นา ท่านจะตื่นเต้นไปทำไมกัน”

“นั่นนะสิพวกเราก็มีลูกมาก่อนแล้วข้าจะตื่นเต้นไปทำไมกันนะ”

หลี่หงอี้เอ่ยออกมาทั้งน้ำตาทันทีหยวนจือหลินจึงใช้ผ้าเช็ดหน้าของนางซับน้ำตาให้เขาเบาๆ

“ดูท่านสิ ลูกๆ จะร้องตามแล้วนะเจ้าคะ”

“ก็ข้าดีใจนี่นา” หยวนจือหลินยิ้มก่อนจะส่ายหน้าให้เขา

“อาเฟยอาชิงมานี่สิเจ้าจะมีน้องแล้วนะ”

“เย่ๆ ชิงชิงจะมีน้องแล้ว”

เด็กๆ ทั้งสองดีใจกระโดดโลดเต้นกันยกใหญ่ สร้างความปลื้มปิติยินดีแก่คนทั้งจวนเป็นอย่างมาก

วันนั้นหลี่หงอี้รีบเข้าวังไปแจ้งข่าวกับฮ่องเต้เรื่องการตั้งครรภ์ของหยวนจือหลิน เมื่อฝ่าบาทรับรู้พระองค์ก็ทรงประทานของขวัญต่างๆมาให้นางมากมาย

ฮ่องเต้เองก็ทรงรู้สึกยินดีกับนางเป็นอย่างยิ่งแม้จะเสียดายที่ต้องปล่อยมือจากสตรีผู้เป็นที่รักไป แต่นางเองก็ได้อยู่เคียงข้างกับบุรุษที่เขาไว้ใจมากที่สุดเห็นนางมีความสุขเท่านี้เขาก็พึงพอใจแล้ว

‘ข้าเองก็อยากมีชีวิตที่สงบสุขไม่ต่างจากเจ้าเช่นกัน หยวนจือหลิน’

ระเบียงยาวที่ยื่นออกมาจากหอสูงมองเห็นวิวทิวทัศน์ของเมืองหลวงอย่างชัดเจนในยามเย็นแสงสีทองของดวงอาทิตย์ที่ตกกระทบกับยอดหลังคาทองคำทำให้เกิดภาพที่งดงามยิ่งนัก ลมที่พัดเย็นสบายตลอดทั้งวันจึงเป็นสถานที่ที่ฮ่องเต้ชอบแอบออกมานักพักที่นี่เป็นประจำ

“ฝ่าบาทเพคะ”

“กุ้ยเฟยเจ้าตั้งครรภ์อยู่จะออกมารับลมทำไมกันเดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก แล้วนี่ดูสิต้องขึ้นมาสูงเพียงนี้ไม่ห่วงตนเองเอาเสียเลย”

“หม่อมฉันแค่ออกมาเดินเล่นอยู่เพียงแค่ในตำหนักเบื่อมากเลยเพคะ แล้วพระองค์ทรงคิดอะไรอยู่งั้นหรือ”

“ข้าหรือ? ข้าก็แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะไม่มีอะไรสำคัญหรอก”

“แม่นางหยวนผู้นั้น….”

“นางมีชีวิตมีครอบครัวที่ดีแล้วอย่าได้เอ่ยถึงนางอีกเลย พวกเราเองก็ทำหน้าที่ของเราต่อไปเถอะ”

“เพคะฝ่าบาท”

กุ้ยเฟยมองแผ่นหลังของฮ่องเต้ด้วยความรู้สึกหลากหลายถึงนางจะเป็นสนมเอกกุ้ยเฟย แต่นางเองก็ยังรู้สึกอิจฉาหยวนจือหลินอยู่ไม่น้อยที่ได้รับความรักจากฮ่องเต้และแม่ทัพผู้เก่งกาจอย่างหลี่หงอี้ผู้นั้น

หากนางเลือกได้ก็คงเลือกที่จะเป็นคนธรรมดาเฉกเช่นหยวนจือหลินดีกว่าที่จะเป็นพระสนมผู้สูงศักดิ์แต่ไร้ซึ่งวาสนาในเรื่องความรักเช่นนาง

ทั้งคู่ไม่ได้พูดสิ่งใดออกมาอีกเลยต่างก็เฝ้ามองบรรยากาศโดยรอบด้วยความรู้สึกภายในใจที่แตกต่างกัน