LOGINShare
ตอนที่ 3 งานเข้า
Last Updated:
2025-03-25 09:59:46หยวนจือหลินปิดประตูห้องนอนลงก่อนจะหันมองไปรอบๆ บ้าน นางเดินสำรวจบ้านหลังนี้แทบจะทุกซอกทุกมุมโดยมีเด็กน้อยทั้งสองเดินตามหลังไปติดๆ จนไปสุดที่ห้องสุดท้ายดูแล้วน่าจะเป็นห้องครัวตั้งอยู่บริเวณหลังบ้านเลยก็ว่าได้
ภายในห้องครัวนั้นมีเตาถ่านตั้งเรียงรายอยู่สองสามอันเครื่องครัวที่ทำจากทองเหลืองเก่าๆ ถูกวางเอาไว้อย่างไม่เป็นระเบียบนัก ผนังห้องครัวมีชั้นวางที่เต็มไปด้วยขวดเครื่องเทศต่างๆ นับไม่ถ้วนที่ถูกวางอย่างระเกะระกะบางขวดก็ถูกเปิดออกแต่ไม่ยอมปิดฝาไว้ดังเดิมจนเครื่องเทศที่บรรจุไว้ภายในนั้นเริ่มเน่าและส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง
หยวนจือหลินปิดจมูกเอาไว้แน่นก่อนจะเข้าไปยืนอยู่ตรงกลางแล้วสำรวจทั่วทั้งห้องอีกครั้งกลับพบว่าแทบจะไม่มีวัตถุดิบอะไรหลงเหลืออยู่เลย หยวนจือหลินรู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมากนางเดินไปหยิบเอาขวดเหล่านั้นทิ้งลงในตระกร้าก่อนจะเอาออกไปวางไว้นอกห้องครัว แล้วจึงเก็บเอาท่อนฟืนที่ถูกตัดวางเรียงรายอยู่ข้างๆ กันนำไปก่อกองไฟเพื่อปรุงอาหารง่ายๆ ประทังชีวิตของทั้งสามคนสำหรับเช้านี้ไปก่อน
“ท่านแม่”
หยวนจือหลินไม่ได้หันไปมองยังต้นเสียงเล็กๆ ที่เรียกนางอยู่ นางกำลังหันหลังจัดระเบียบข้าวของในครัวอย่างขะมักเขม้น
“ท่านแม่ขอรับ”
“มีอะไรหรืออาเฟย”
“คือว่า”
จ๊อกกก…
“อะ เอ่อ” เมื่อได้ยินเสียงท้องน้อยๆ ของเขาร้องขึ้นมาหยวนจือหลินก็อยากจะหัวเราะแต่ก็หัวเราะไม่ออก นางมองไปที่ใบหน้ามอมแมมของเด็กๆ ทั้งสองคนที่ยืนเอามือกุมท้องของตนเองเอาไว้ด้วยกลัวว่ามันจะส่งเสียงร้องออกมาอีกครั้ง
“หิวงั้นหรือ”
‘ให้ตายสิตั้งแต่ตื่นมาก็เอาแต่พร่ำเพ้อไม่หยุด จนลืมไปเลยว่าต้องทำอาหารให้เด็กๆ กินก่อน’
“อย่าโกรธข้าเลยนะเจ้าตัวเล็ก เดี๋ยวข้าทำอาหารง่ายๆ ให้พวกเจ้ากินกันก่อน”
“เจ้าค่ะ/ขอรับ”
ขณะที่หยวนจือหลินหันหลังกลับไปเพื่อจะจุดไฟอีกครั้งก็นึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่ตื่นมาก็ยังไม่เห็นผู้เป็นสามีของเจ้าของร่างนี้เลย จึงได้เอ่ยถามกับเด็กๆ ไปพร้อมๆ กับพยายามจุดไฟในกองฟืนนี้ไปด้วย
“ว่าแต่ท่านพ่อของพวกเจ้าไปไหนเสียแล้วล่ะ”
“ท่านพ่อขึ้นเขาไปล่าสัตว์ขอรับวันนี้ก็คงจะกลับมาแล้ว”
“อย่างนั้นเองหรือ”
หยวนจือหลินหันไปตรวจสอบข้าวของเครื่องใช้ในตะกร้าบนชั้นวางอีกครั้ง นางแทบอยากจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้วเพราะของสดของแห้งในครัวแทบจะไม่เหลืออยู่แล้วน่ะสิ
“อาเฟยอาชิงพวกเจ้าออกไปรอข้างนอกก่อนนะ เดี๋ยวข้าจะทำข้าวต้มให้กินก่อนใช้เวลาไม่นานนักหรอก”
“เจ้าค่ะ / ขอรับ”
หลี่หงเฟยแฝดผู้พี่รีบจูงมือหลี่หงชิงแฝดผู้น้องออกไปรอข้างนอกทันที หากไม่ใช่ว่าหน้าตาที่มอมแมมผมเผ้าที่ไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่แล้วล่ะก็เด็กๆ ทั้งสองคงจะน่ารักสดใสไม่น้อยไปกว่าเด็กๆ คนอื่นเสียด้วยซ้ำ
หยวนจือหลินได้แต่คิดแล้วก็รีบหันไปก่อไฟในเตาเผาเพื่อต้มข้าวให้เด็กๆ กินแต่เมื่อมองหาที่จุดไฟกลับไม่รู้ว่าจะใช้สิ่งใดจุดเลย
‘ปัดโธ่เอ้ย! ข้ามมิติมาก็งานเข้าข้าเลยไหมเล่า ชีวิตจะลำบากไปถึงไหนกันนะถ้าหากที่นี่มีไม้ขีดไฟด้วยก็คงจะดีสิ’
นางยืนท้าวเอวมองซ้ายขวาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งอาเฟยโผล่หน้ามามองนางและใช้มือน้อยๆ เกาะขอบประตูเอาไว้ก่อนจะเอ่ยถามผู้เป็นมารดาของเขา
“ท่านแม่ ท่านหาอะไรอยู่หรือขอรับ”
“คือว่า”
“หรือว่าท่านแม่จุดไฟไม่ได้ ให้ข้าช่วยนะขอรับ”
“เจ้าทำเป็นงั้นหรือ”
“ท่านพ่อเคยสอนไว้ขอรับ”
‘สอนเด็กเล็กๆ จุดไฟเนี่ยนะเขาคิดอะไรของเขาอยู่กันแน่นะ’
ขณะที่หยวนจือหลินยืนคิดอะไรเงียบๆ เพียงไม่นานก็ได้กลิ่นควันไฟลอยมาเตะจมูกแล้ว
“เจ้าทำเป็นจริงๆ ด้วย อาเฟยเก่งจังเลย”
“ขอบคุณขอรับท่านแม่”
อาเฟยลูกชายฝาแฝดของนางเมื่อได้รับคำชมเชยจากผู้เป็นมารดาก็ถึงกับดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ท่าทางเขินอายของเขานั้นช่างน่ารักน่าชังเสียจริงแต่เสื้อผ้าหน้าตาที่มอมแมมนั้นกลับทำเอาหยวนจือหลินนึกเวทนาอยู่ไม่น้อย
‘แม่ของพวกเจ้าไม่ดูแลพวกเจ้าเลยจริงๆ หรือนี่แย่เสียจริง’
“เอาล่ะๆ ก่อนอื่นเจ้าพาอาชิงไปอาบน้ำให้สะอาดก่อนหากว่าข้าทำอาหารเสร็จแล้วเดี๋ยวจะยกออกไปให้เข้าใจหรือไม่”
“เข้าใจขอรับท่านแม่ / เข้าใจเจ้าค่ะ”
“ไปเถอะอาชิง”
“เจ้าค่ะท่านพี่”
หยวนจือหลินส่งยิ้มหวานให้เด็กน้อยทั้งสองที่หันหลังแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องครัวเพื่อตรงไปยังลานที่ใช้อาบน้ำ จากนั้นนางได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของพวกเขาลอยละลิ่วออกมาจากห้องอาบน้ำเป็นระยะๆ
‘วันนี้น่าจะเป็นวันแรกเลยกระมังที่เด็กๆ มีความสุขได้ถึงเพียงนี้’
หยวนจือหลินหันกลับมาทำอาหารต่อนางนำข้าวสารที่มีอยู่เพียงน้อยนิดนำไปต้มในน้ำเปล่า หากเป็นยุคที่นางจากมาเพียงแค่ใช้รสดีก็อร่อยเหาะไปแล้ว ‘เฮ้อ...น่าเสียดายเสียจริง’
ขณะที่นางกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้นก็ได้ยินเสียงดัง 'ติ๊ดๆ' อยู่บริเวณอกเสื้อด้านในของนางเมื่อใช้มือค้นหาก็พบว่าเป็นเพียงกระจกธรรมดาๆ เพียงหนึ่งชิ้นเท่านั้น นางถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายแต่เมื่อส่องดูใบหน้าในกระจกกับรู้สึกว่ามันส่องแสงแวววับผิดปกติ
หยวนจือหลินยื่นมือไปลูบๆ คลำๆ ที่หน้ากระจกและแล้วก็มีแสงสว่างจ้าทอประกายออกมาแล้วดูดตัวนางเข้าไปในนั้นทันที
‘เฮือก!! อะไรอีกล่ะเนี่ย?’
สถานที่ที่ใหญ่โตกว้างขวางแห่งนี้แน่นอนว่าไม่น่าใช่ส่วนใดส่วนหนึ่งของบ้านหลังเล็กๆ นั้นอย่างแน่นอนเพราะก่อนหน้านี้นางได้เดินสำรวจไปจนทั่วทุกห้องแล้ว
'ช่างดูไม่คุ้นตาเอาเสียเลย ที่นี่มันคือที่ไหนกันแน่นะ'
เมื่อหันมองออกไปด้านนอกก็พบว่าเป็นห้องครัวที่นางยืนอยู่เมื่อครู่นี้
‘เกิดอะไรขึ้นกันล่ะเนี่ย’
Related chapters
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 4 มิติวิเศษ
“ท่านแม่ ท่านแม่เจ้าคะ”เสียงน้อยๆ ของอาชิงกำลังร้องเรียกหานางอยู่ หยวนจือหลินหันซ้ายหันขวากำลังจะหาที่หลบแต่เมื่อสังเกตดูกลับพบว่าอาชิงมองไม่เห็นว่านางยืนอยู่ข้างในนี้“เป็นไปได้อย่างไรกัน”“อาชิง อาชิงได้ยินข้าหรือไม่”หยวนจือหลินชั่งใจลองตะโกนเรียกนางแต่ดูเหมือนเด็กน้อยจะไม่ได้ยินที่นางร้องเรียกสักเพียงนิด เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยมองไม่เห็นผู้เป็นมารดาจึงหันหลังวิ่งออกไปจากห้องครัวทันที“เฮ้อ โล่งอกไปทีนึกว่าจะมีคนเห็นข้าเสียแล้วไหนดูสิที่นี่มันคือที่ไหนกันแน่”สถานที่ที่นางหลุดเข้ามาเหมือนเป็นห้องเก็บวัตถุดิบทั้งของสดของแห้ง ช่างน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนักที่พบว่าของพวกนี้ยังคงใช้งานได้และมีทุกสิ่งที่นางต้องการนางหยิบเอาถุงเครื่องปรุงรสต่างๆ และเมล็ดพันธุ์ผักอีกหลายชนิดติดมือออกมาด้วย‘ดีล่ะใช้เครื่องปรุงพวกนี้ทำอาหารไปก่อนแล้วกัน’หยวนจือหลินเดินออกมาจากมิติวิเศษนั้นแล้วนำของที่หยิบติดมือมาด้วยวางไว้ในตะกร้าเก็บของ ก่อนจะหยิบผงปรุงรสมาโรยใส่ในหม้อข้าวต้ม“ท่านแม่!”“ว๊ายตาเถร!”“เอ๋? เมื่อครู่ท่านแม่พูดว่าอะไรนะเจ้าคะ”“ไม่มีอะไรหรอกอย่าสนใจไปเลย ว่าแต่เจ้าเข้ามาทำไมไม่ให้ซุ่มให้เสียงกันข้
Last Updated : 2025-03-25ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 5 วัตถุดิบชั้นเยี่ยม
“หลินเอ๋อร์” “จริงสิข้าก็ลืมถามไปเลยท่านเพิ่งกลับมาจากล่าสัตว์เหนื่อยมากหรือไม่เจ้าคะ”“อะไรนะ” หลี่หงอี้ได้ยินที่นางถามถึงกับงุนงงไปทันที เขาเองก็ยังนึกสงสัยอยู่ว่าสตรีที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาผู้นี้คือหยวนจือหลินภรรยาตัวจริงของเขาหรือไม่ เหตุใดถึงได้ดูเปลี่ยนไปจากเดิมได้ถึงเพียงนี้“ท่านพี่ ท่านพี่!”“หืม? อะไรหรือ”“เป็นอะไรไปเจ้าคะเมื่อครู่ข้าถามท่านว่าเหนื่อยมากหรือไม่”“มะ ไม่เป็นอะไรข้าไม่เหนื่อยหรอกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไป จะว่าไปข้าได้หมูป่ามาตัวหนึ่งด้วยนะแต่ว่าตอนที่เดินมาถึงประตูรั้วได้ยินเสียงเจ้าร้องขึ้นมาพอดีจึงโยนมันทิ้งเอาไว้ตรงนั้น ข้าจะรีบไปเอามาเดี๋ยวนี้”“อะไรนะ! นี่ท่านกล้าทิ้งหมูป่าเอาไว้หน้าประตูได้อย่างไรกัน”“ข้าขอโทษ ก็ข้าตกใจนึกว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้านี่นา”“ท่านรีบไปเอาเข้ามาในบ้านเลยนะรู้หรือไม่ว่าหมูป่าไม่ใช่ของที่ใครจะล่ามาได้ง่ายๆ เกิดมีคนขโมยไปไม่เสียดายแย่หรือ”“รู้แล้วๆ ไปเดี๋ยวล่ะ”เขาพูดจบก็รีบเดินไปที่หน้าประตูรั้วด้วยความรวดเร็ว หยวนจือหลินเองก็รีบเดินตามหลังเขาไปติดๆ โดยมีเด็กๆ ทั้งสองเดินตามนางมาด้วยหมูป่าที่หลี่หงอี้ล่ามาได้นั้นตัวใหญ่มากจริงๆ
Last Updated : 2025-03-25ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 1 ทะลุมิติ
ยามเหม่า[1]“ท่านพี่เหตุใดท่านแม่ถึงได้นอนนิ่งไปเช่นนั้นกันเล่าเจ้าคะนางจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้วใช่หรือไม่”“ก็ต้องตื่นอยู่แล้วสิ เจ้าอย่าได้พูดเช่นนั้นอีกนะหากท่านแม่ได้ยินเจ้าจะแย่เอาได้”“ข้าแค่เป็นห่วงท่านแม่ก็เท่านั้นเอง”เด็กน้อยสองคนกำลังยืนสนทนากันอยู่ด้านข้างผู้เป็นมารดาของพวกเขาโดยที่ไม่รู้เลยว่าเจ้าของร่างนั้นได้สิ้นใจไปนานแล้วขณะที่ผู้เป็นพี่ชายพยายามกอดปลอบน้องสาวของเขาอยู่นั้นก็เป็นต้องตกใจจนสะดุ้งโหยงเมื่อผู้เป็นมารดาอยู่ๆ ก็ตะโกนร้องออกมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวกันทั้งคู่“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย…”เด็กน้อยทั้งสองกอดกันแน่นแต่เมื่อได้ยินคำพูดที่พวกเขาทั้งคู่ฟังแล้วไม่คุ้นหูถึงกลับต้องหันมองหน้ากันไปมาด้วยความสงสัยในสิ่งที่ผู้เป็นมารดาเอ่ยออกมา“ท่านแม่พูดว่าอะไรนะ”“ไม่รู้สิ”อาการหนักอึ้งที่ขมับข้างศรีษะทำให้หยวนจือหลินลืมตาตื่นขึ้นอย่างยากลำบาก เธอค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาทีละนิดจนภาพตรงหน้าที่พร่าเลือนปรากฏให้เห็นเป็นเด็กชายหญิงสองคนอายุราวๆ สี่ห้าขวบกำลังยืนจ้องมองเธออยู่‘นั่นใครกันล่ะเนี่ย นี่ฉันยังไม่ตายงั้นหรือ’หยวนจือหลินหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นแต่
Last Updated : 2025-03-25ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 2 อยู่ๆ ก็ได้เป็นคุณแม่ลูกสอง
'ทำอย่างไรดี ไม่เอาแบบนี้สิข้าอยากกลับบ้าน!'“ตื่นมาก็นานมากแล้วเหตุใดความทรงจำของร่างนี้ถึงไม่มาด้วยกันเล่า แล้วข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าตอนนี้ข้าเป็นใครมาทำอะไรที่นี่ เฮ้อออ…”หยวนจือหลินเอนหลังนอนลงบนเตียงอีกครั้งก่อนจะเอามือก่ายหน้าผากตนเองแล้วหลับตาลง นางพยายามที่จะคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นของเจ้าของร่างนี้อยู่นานสองนานแต่ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาในหัวของนางเลยสักเพียงนิด“โว๊ย! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สวรรค์จะส่งฉันมาอยู่ที่นี่ทำไมกันฉันอยากกลับบ้าน!”หยวนจือหลินทึ้งผมตนเองอย่างแรงก่อนที่ในหัวของนางจะมีภาพๆ หนึ่งฉายชัดขึ้นมาและเริ่มไหลเวียนเข้ามาไม่หยุดหย่อนปรากฎให้เห็นเป็นภาพของสตรีนางหนึ่งที่เอาแต่ทุบตีลูกน้อยทั้งสองของนางอยู่ไม่เว้นวัน พวกเขาทั้งคู่ต่างก็นั่งร้องไห้น้ำตาหลั่งไหลออกมาเป็นสาย‘ท่านแม่อย่าตีน้องเลยนะขอรับ ท่านตีข้าเพียงคนเดียวเถอะ’‘ฮือฮือ’เด็กน้อยสองคนนั่งกอดกันแน่นร้องไห้อยู่บนพื้นนอกบ้านท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บลมพายุที่พัดผ่านมายิ่งทำให้พวกเขาสั่นสะท้านมากขึ้น เด็กชายคนนั้นเอาแต่ร้องขอให้มารดาของเขาหยุดทุบตีผู้เป็นน้องสาวและอนุญาตให้พวกเขาเข้าไปในบ้านผ
Last Updated : 2025-03-25
Latest chapter
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 5 วัตถุดิบชั้นเยี่ยม
“หลินเอ๋อร์” “จริงสิข้าก็ลืมถามไปเลยท่านเพิ่งกลับมาจากล่าสัตว์เหนื่อยมากหรือไม่เจ้าคะ”“อะไรนะ” หลี่หงอี้ได้ยินที่นางถามถึงกับงุนงงไปทันที เขาเองก็ยังนึกสงสัยอยู่ว่าสตรีที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาผู้นี้คือหยวนจือหลินภรรยาตัวจริงของเขาหรือไม่ เหตุใดถึงได้ดูเปลี่ยนไปจากเดิมได้ถึงเพียงนี้“ท่านพี่ ท่านพี่!”“หืม? อะไรหรือ”“เป็นอะไรไปเจ้าคะเมื่อครู่ข้าถามท่านว่าเหนื่อยมากหรือไม่”“มะ ไม่เป็นอะไรข้าไม่เหนื่อยหรอกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไป จะว่าไปข้าได้หมูป่ามาตัวหนึ่งด้วยนะแต่ว่าตอนที่เดินมาถึงประตูรั้วได้ยินเสียงเจ้าร้องขึ้นมาพอดีจึงโยนมันทิ้งเอาไว้ตรงนั้น ข้าจะรีบไปเอามาเดี๋ยวนี้”“อะไรนะ! นี่ท่านกล้าทิ้งหมูป่าเอาไว้หน้าประตูได้อย่างไรกัน”“ข้าขอโทษ ก็ข้าตกใจนึกว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้านี่นา”“ท่านรีบไปเอาเข้ามาในบ้านเลยนะรู้หรือไม่ว่าหมูป่าไม่ใช่ของที่ใครจะล่ามาได้ง่ายๆ เกิดมีคนขโมยไปไม่เสียดายแย่หรือ”“รู้แล้วๆ ไปเดี๋ยวล่ะ”เขาพูดจบก็รีบเดินไปที่หน้าประตูรั้วด้วยความรวดเร็ว หยวนจือหลินเองก็รีบเดินตามหลังเขาไปติดๆ โดยมีเด็กๆ ทั้งสองเดินตามนางมาด้วยหมูป่าที่หลี่หงอี้ล่ามาได้นั้นตัวใหญ่มากจริงๆ
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 4 มิติวิเศษ
“ท่านแม่ ท่านแม่เจ้าคะ”เสียงน้อยๆ ของอาชิงกำลังร้องเรียกหานางอยู่ หยวนจือหลินหันซ้ายหันขวากำลังจะหาที่หลบแต่เมื่อสังเกตดูกลับพบว่าอาชิงมองไม่เห็นว่านางยืนอยู่ข้างในนี้“เป็นไปได้อย่างไรกัน”“อาชิง อาชิงได้ยินข้าหรือไม่”หยวนจือหลินชั่งใจลองตะโกนเรียกนางแต่ดูเหมือนเด็กน้อยจะไม่ได้ยินที่นางร้องเรียกสักเพียงนิด เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยมองไม่เห็นผู้เป็นมารดาจึงหันหลังวิ่งออกไปจากห้องครัวทันที“เฮ้อ โล่งอกไปทีนึกว่าจะมีคนเห็นข้าเสียแล้วไหนดูสิที่นี่มันคือที่ไหนกันแน่”สถานที่ที่นางหลุดเข้ามาเหมือนเป็นห้องเก็บวัตถุดิบทั้งของสดของแห้ง ช่างน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนักที่พบว่าของพวกนี้ยังคงใช้งานได้และมีทุกสิ่งที่นางต้องการนางหยิบเอาถุงเครื่องปรุงรสต่างๆ และเมล็ดพันธุ์ผักอีกหลายชนิดติดมือออกมาด้วย‘ดีล่ะใช้เครื่องปรุงพวกนี้ทำอาหารไปก่อนแล้วกัน’หยวนจือหลินเดินออกมาจากมิติวิเศษนั้นแล้วนำของที่หยิบติดมือมาด้วยวางไว้ในตะกร้าเก็บของ ก่อนจะหยิบผงปรุงรสมาโรยใส่ในหม้อข้าวต้ม“ท่านแม่!”“ว๊ายตาเถร!”“เอ๋? เมื่อครู่ท่านแม่พูดว่าอะไรนะเจ้าคะ”“ไม่มีอะไรหรอกอย่าสนใจไปเลย ว่าแต่เจ้าเข้ามาทำไมไม่ให้ซุ่มให้เสียงกันข้
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 3 งานเข้า
หยวนจือหลินปิดประตูห้องนอนลงก่อนจะหันมองไปรอบๆ บ้าน นางเดินสำรวจบ้านหลังนี้แทบจะทุกซอกทุกมุมโดยมีเด็กน้อยทั้งสองเดินตามหลังไปติดๆ จนไปสุดที่ห้องสุดท้ายดูแล้วน่าจะเป็นห้องครัวตั้งอยู่บริเวณหลังบ้านเลยก็ว่าได้ภายในห้องครัวนั้นมีเตาถ่านตั้งเรียงรายอยู่สองสามอันเครื่องครัวที่ทำจากทองเหลืองเก่าๆ ถูกวางเอาไว้อย่างไม่เป็นระเบียบนัก ผนังห้องครัวมีชั้นวางที่เต็มไปด้วยขวดเครื่องเทศต่างๆ นับไม่ถ้วนที่ถูกวางอย่างระเกะระกะบางขวดก็ถูกเปิดออกแต่ไม่ยอมปิดฝาไว้ดังเดิมจนเครื่องเทศที่บรรจุไว้ภายในนั้นเริ่มเน่าและส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้องหยวนจือหลินปิดจมูกเอาไว้แน่นก่อนจะเข้าไปยืนอยู่ตรงกลางแล้วสำรวจทั่วทั้งห้องอีกครั้งกลับพบว่าแทบจะไม่มีวัตถุดิบอะไรหลงเหลืออยู่เลย หยวนจือหลินรู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมากนางเดินไปหยิบเอาขวดเหล่านั้นทิ้งลงในตระกร้าก่อนจะเอาออกไปวางไว้นอกห้องครัว แล้วจึงเก็บเอาท่อนฟืนที่ถูกตัดวางเรียงรายอยู่ข้างๆ กันนำไปก่อกองไฟเพื่อปรุงอาหารง่ายๆ ประทังชีวิตของทั้งสามคนสำหรับเช้านี้ไปก่อน“ท่านแม่”หยวนจือหลินไม่ได้หันไปมองยังต้นเสียงเล็กๆ ที่เรียกนางอยู่ นางกำลังหันหลังจัดระเบีย
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 2 อยู่ๆ ก็ได้เป็นคุณแม่ลูกสอง
'ทำอย่างไรดี ไม่เอาแบบนี้สิข้าอยากกลับบ้าน!'“ตื่นมาก็นานมากแล้วเหตุใดความทรงจำของร่างนี้ถึงไม่มาด้วยกันเล่า แล้วข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าตอนนี้ข้าเป็นใครมาทำอะไรที่นี่ เฮ้อออ…”หยวนจือหลินเอนหลังนอนลงบนเตียงอีกครั้งก่อนจะเอามือก่ายหน้าผากตนเองแล้วหลับตาลง นางพยายามที่จะคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นของเจ้าของร่างนี้อยู่นานสองนานแต่ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาในหัวของนางเลยสักเพียงนิด“โว๊ย! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สวรรค์จะส่งฉันมาอยู่ที่นี่ทำไมกันฉันอยากกลับบ้าน!”หยวนจือหลินทึ้งผมตนเองอย่างแรงก่อนที่ในหัวของนางจะมีภาพๆ หนึ่งฉายชัดขึ้นมาและเริ่มไหลเวียนเข้ามาไม่หยุดหย่อนปรากฎให้เห็นเป็นภาพของสตรีนางหนึ่งที่เอาแต่ทุบตีลูกน้อยทั้งสองของนางอยู่ไม่เว้นวัน พวกเขาทั้งคู่ต่างก็นั่งร้องไห้น้ำตาหลั่งไหลออกมาเป็นสาย‘ท่านแม่อย่าตีน้องเลยนะขอรับ ท่านตีข้าเพียงคนเดียวเถอะ’‘ฮือฮือ’เด็กน้อยสองคนนั่งกอดกันแน่นร้องไห้อยู่บนพื้นนอกบ้านท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บลมพายุที่พัดผ่านมายิ่งทำให้พวกเขาสั่นสะท้านมากขึ้น เด็กชายคนนั้นเอาแต่ร้องขอให้มารดาของเขาหยุดทุบตีผู้เป็นน้องสาวและอนุญาตให้พวกเขาเข้าไปในบ้านผ
ฮูหยินหลงยุคเช่นข้าจะเลี้ยงดูพวกเจ้าเอง ตอนที่ 1 ทะลุมิติ
ยามเหม่า[1]“ท่านพี่เหตุใดท่านแม่ถึงได้นอนนิ่งไปเช่นนั้นกันเล่าเจ้าคะนางจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้วใช่หรือไม่”“ก็ต้องตื่นอยู่แล้วสิ เจ้าอย่าได้พูดเช่นนั้นอีกนะหากท่านแม่ได้ยินเจ้าจะแย่เอาได้”“ข้าแค่เป็นห่วงท่านแม่ก็เท่านั้นเอง”เด็กน้อยสองคนกำลังยืนสนทนากันอยู่ด้านข้างผู้เป็นมารดาของพวกเขาโดยที่ไม่รู้เลยว่าเจ้าของร่างนั้นได้สิ้นใจไปนานแล้วขณะที่ผู้เป็นพี่ชายพยายามกอดปลอบน้องสาวของเขาอยู่นั้นก็เป็นต้องตกใจจนสะดุ้งโหยงเมื่อผู้เป็นมารดาอยู่ๆ ก็ตะโกนร้องออกมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวกันทั้งคู่“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย…”เด็กน้อยทั้งสองกอดกันแน่นแต่เมื่อได้ยินคำพูดที่พวกเขาทั้งคู่ฟังแล้วไม่คุ้นหูถึงกลับต้องหันมองหน้ากันไปมาด้วยความสงสัยในสิ่งที่ผู้เป็นมารดาเอ่ยออกมา“ท่านแม่พูดว่าอะไรนะ”“ไม่รู้สิ”อาการหนักอึ้งที่ขมับข้างศรีษะทำให้หยวนจือหลินลืมตาตื่นขึ้นอย่างยากลำบาก เธอค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาทีละนิดจนภาพตรงหน้าที่พร่าเลือนปรากฏให้เห็นเป็นเด็กชายหญิงสองคนอายุราวๆ สี่ห้าขวบกำลังยืนจ้องมองเธออยู่‘นั่นใครกันล่ะเนี่ย นี่ฉันยังไม่ตายงั้นหรือ’หยวนจือหลินหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นแต่
